Deze tests zijn geen hindernissen, maar eerder mijlpalen van transformatie. Ze bieden ons de kans om onszelf beter te begrijpen, onze relaties te verdiepen en een authentieker leven te leiden. Laten we deze negen tests verkennen en ontdekken hoe ze ons kunnen helpen om spiritueel te groeien en te ontwaken.

Alvast 5 van de belangrijkste punten

1. Observeren zonder oordeel

De reis naar spiritueel ontwaken begint met de test van authentieke aanwezigheid. Deze test daagt ons uit om volledig in het moment te zijn, zonder de maskers en voorwendsels die we vaak dragen. Het gaat erom onszelf, onze gedachten en gevoelens te observeren zonder oordeel. Deze vorm van aanwezigheid kan ongemakkelijk zijn, omdat het ons confronteert met onze innerlijke waarheden.

Om authentieke aanwezigheid te cultiveren, kunnen we beginnen met het opmerken van de kleine details in ons dagelijks leven. Het voelen van de zon op onze huid, het proeven van ons voedsel, het horen van de wind – dit zijn geen passieve ervaringen, maar interacties die onze volledige aandacht vragen. Door mindful te zijn in deze momenten, oefenen we onszelf in het hier en nu te zijn, wat de essentie is van authentieke aanwezigheid.

Lees ook: Ontdek de Kracht van Mindfulness: Breng Balans en Rust (terug) in je Leven

2. De kracht van kunnen luisteren

Integraal aan authentieke aanwezigheid is de kunst van het luisteren. Echt luisteren naar anderen, zonder al een antwoord voor te bereiden terwijl zij nog spreken, vereist een rustige geest en een open hart. Het stelt ons in staat om op een dieper niveau met anderen te verbinden en, wellicht nog belangrijker, de onuitgesproken gedachten en gevoelens achter hun woorden te horen. Deze vorm van luisteren is eigenlijk een daad van liefde.

Wanneer we echt luisteren, geven we onze volledige aandacht aan de ander, waardoor zij zich gezien en begrepen voelen. Dit kan een diepgaand effect hebben op onze relaties en ons begrip van de wereld om ons heen. Het vraagt oefening en geduld, maar de beloning is een rijker, meer empathisch begrip van de mensen om ons heen en uiteindelijk van onszelf.

3. Vrede sluiten met alleen zijn

Na het leggen van de basis van authentieke aanwezigheid, komen we bij de tweede test van spiritueel ontwaken: het omarmen van innerlijke stilte. Deze stilte gaat verder dan de afwezigheid van geluid; het is het cultiveren van een ruimte van diepe innerlijke vrede waar ware wijsheid kan floreren. In de moderne wereld, waar lawaai en afleiding constant zijn, is het vinden van deze stilte zowel een uitdaging als een noodzaak.

Innerlijke stilte is een toevluchtsoord binnen onszelf dat onaangetast blijft door externe chaos en interne onrust. Het is waar we verbinding maken met de essentie van ons zijn. Om deze stilte te omarmen, kunnen we beginnen met het toewijden van tijd aan stille reflectie, misschien vroeg in de ochtend of laat in de avond wanneer externe eisen minimaal zijn.

4. De kracht van stilte

De kracht van stilte ligt niet in het onderdrukken van gedachten of emoties, maar in het vinden van de ruimtes ertussen. Het is in deze tussenruimtes dat we onze diepere intuïties en de subtiele fluisteringen van ons ware zelf kunnen beginnen te horen. Deze stilte is geen fysieke beperking, maar een mentale bevrijding.

In deze stilte kunnen we aanvankelijk ongemak ervaren wanneer onbehandelde gedachten en emoties naar de oppervlakte komen. Dit is natuurlijk. De sleutel is om niet te vluchten voor deze ontdekkingen, maar ze met compassie en onthechting te observeren. Dit is hoe genezing en begrip beginnen.

5. Leren loslaten

De derde test van spiritueel ontwaken is het pad van overgave. Deze test daagt ons uit om onze behoefte aan controle los te laten en in plaats daarvan te vertrouwen op de natuurlijke stroom van het leven. Overgave gaat niet over nederlaag, maar over het openstaan voor nieuwe mogelijkheden die alleen ontstaan wanneer we ophouden met het dicteren van elk resultaat.

Overgave omvat het loslaten van onze gehechtheid aan specifieke resultaten. Het gaat erom te erkennen dat, hoewel we ons pad kunnen beïnvloeden door intenties en acties, de uiteindelijke uitkomsten vaak factoren omvatten die buiten onze controle liggen. Dit besef kan bevrijdend zijn, maar ook intimiderend.

6. Het leren overgeven aan “wat is”

Om overgave te cultiveren, kunnen we beginnen met het onderzoeken van gebieden in ons leven waar controle een dominante kracht is. Het kan zijn in onze carrière, relaties, gezondheid of zelfs spirituele praktijken. We kunnen onszelf afvragen: “Waar houd ik te strak aan vast? Welke angsten komen op als ik denk aan loslaten?” Een manier om overgave te beoefenen is door mindfulness meditatie, gericht op loslaten.

Elke keer dat een gedachte opkomt, erkennen we deze en laten we hem dan passeren zonder gehechtheid. Deze praktijk kan worden uitgebreid naar emotionele reacties en fysieke sensaties, door ze te observeren zonder de behoefte te voelen om ze te veranderen. Dit is een krachtige manier om innerlijke vrijheid te cultiveren.

7. Het loslaten van ego

Centraal in het pad van overgave staat het verminderen van het ego. Het ego gedijt op controle en zekerheid; het vreest overgave omdat het dit gelijkstelt aan kwetsbaarheid en zwakte. Echter, ware kracht ligt in het erkennen dat kwetsbaarheid een menselijke conditie is en dat het omarmen ervan kan leiden tot diepgaande kracht en wijsheid.

Reflecteer op momenten waarop je ego de controle heeft overgenomen, je naar rigide uitkomsten heeft gedreven of conflict heeft veroorzaakt. Het leren herkennen van deze momenten is de eerste stap in het verminderen van de greep van het ego op je leven. Dit proces van zelfbewustzijn kan uitdagend zijn, maar is ongelooflijk bevrijdend.

8. Oprechte compassie

De vierde test van spiritueel ontwaken is de kracht van compassie. Compassie is niet slechts een emotionele reactie, maar een diepgaand begrip dat de acties van iedereen worden beïnvloed door hun persoonlijke worstelingen en geschiedenissen. Deze test daagt ons uit om vriendelijkheid en begrip uit te breiden naar zowel anderen als onszelf, waardoor elke interactie wordt getransformeerd en onze verbindingen worden verdiept.

Compassie begint met de erkenning dat, net als wij, anderen geluk zoeken en proberen lijden te vermijden. Dit fundamentele begrip kan veranderen hoe we met de wereld omgaan. Het beweegt ons van oordeel naar empathie, van reactie naar doordachte respons. Om compassie te cultiveren, is het essentieel om bij onszelf te beginnen.

9. Compassie tonen in de moeilijke situaties

Compassie wordt bijzonder cruciaal in moeilijke situaties. Wanneer we geconfronteerd worden met conflict, proberen we de situatie te bekijken door de lens van compassie. We kunnen onszelf afvragen: “Welke pijn of angst ervaart de ander misschien, waardoor ze zo handelen?” Dit perspectief verontschuldigt geen schadelijk gedrag, maar biedt een context die kan leiden tot meer constructieve interacties.

De echte test van compassie komt wanneer het het moeilijkst is om te geven. Het is gemakkelijk om medelevend te zijn als alles goed gaat of als mensen aardig tegen je zijn. De uitdaging is om deze houding te handhaven, zelfs onder stress of bij het omgaan met moeilijke individuen. Dit is waar ware spirituele groei plaatsvindt.

Conclusie

Deze negen tests van spiritueel ontwaken bieden een pad naar diepere zelfkennis en transformatie. Ze dagen ons uit om authentieker te zijn, stiller te worden, los te laten en meer medelevend te zijn. Elke test biedt unieke lessen en groeimogelijkheden.

Door deze tests te doorstaan, kunnen we een dieper begrip van onszelf en de wereld om ons heen ontwikkelen. We leren aanwezig te zijn, te luisteren, stil te zijn, over te geven, ons ego los te laten en compassie te tonen. Dit pad is niet altijd gemakkelijk, maar het leidt ongetwijfeld tot een rijker, meer vervuld en spiritueel ontwaakt leven.

Ook lezen:

Perfectie Begrijpen als een Reis van Groei en Ontwikkeling

Review De Wim Hof methode: Overstijg jezelf met The Ice Man

Passie en Actie – Deze woorden maken van jou een Winnaar

De Vier Pilaren van Flow

Hoe je Echte, Blijvende Liefde Vindt Zonder Ernaar te Zoeken

Veelgestelde vragen

Wat betekent spiritueel ontwaken precies?

Spiritueel ontwaken is een proces van groeiend bewustzijn en verbinding met je ware zelf en de wereld om je heen. Het omvat vaak een verschuiving in perspectief en een dieper begrip van de aard van de realiteit.

Hoe lang duurt het proces van spiritueel ontwaken?

Het proces van spiritueel ontwaken is voor iedereen anders en kan een leven lang duren. Het is geen einddoel, maar eerder een voortdurende reis van groei en ontdekking.

Zijn deze tests opeenvolgend of kunnen ze in willekeurige volgorde worden ervaren?

Hoewel de tests hier in een bepaalde volgorde worden gepresenteerd, kunnen ze in werkelijkheid in verschillende volgorden of zelfs gelijktijdig worden ervaren. Elk individu kan een uniek pad volgen in hun spirituele ontwaking.

Wat als ik moeite heb met een van deze tests?

Het is normaal om uitdagingen te ervaren bij deze tests. Ze zijn bedoeld om je te laten groeien en dat kan soms ongemakkelijk zijn. Geduld, zelfcompassie en volharding zijn key bij het navigeren van deze uitdagingen.

Hoe weet ik of ik spiritueel aan het ontwaken ben?

Tekenen van spiritueel ontwaken kunnen onder andere zijn: een groter gevoel van verbondenheid, verhoogd bewustzijn, meer compassie, minder gehechtheid aan materiële zaken, en een dieper begrip van jezelf en je plaats in de wereld.

De vrouw klom over de autostoel om Andy uit zijn autozitje te halen. Ze pakte een paraplu en zette Andy op de grond, waarbij ze zijn handje vastpakte. Na een paar stappen realiseerde ze zich plotseling dat dit eigenlijk niet heel verstandig was. Haar trouwring raakte de steel van de paraplu. Ze overwoog de paraplu los te laten, maar voordat ze dat kon doen, sloeg een bliksemschicht in op de punt van de paraplu. En dat was het. Ze was dood.

Maar ze was zich nog volledig bewust en waarnam alles wat er om haar heen gebeurde. Jeremy en Andy gingen beide uit hun dak! Andy had zijn handen tegen zijn oren gedrukt omdat de knal zijn trommelvliezen had doen klappen en hij zat met veel pijn. Jeremy was tegen haar instructies in terug naar buiten gerend en greep zijn broertje vast om hem mee naar het gebouw te trekken.

De vrouw volgde, want vreemd genoeg kon ze hen gewoon zien lopen. Eenmaal in de lobby kwam een voorbijganger kijken wat er aan de hand was met de twee gillende jongetjes. De vrouw dacht bij zichzelf: ‘Waarom negeert hij mij? Waarom praat hij alleen met hen en niet met mij?’ En toen, een seconde later, realiseerde ze zich ineens: ‘Waar is mijn paraplu gebleven?’

Ze keek naar buiten en zag haar paraplu op de parkeerplaats liggen. Een klein stukje verderop, zo’n 6 meter bij de paraplu vandaan, zag ze zichzelf roerloos op de grond liggen. Het was zeer ontwrichtend. Ze zei: “Je moet begrijpen dat ik voordat dit me overkwam een enorme scepticus was. Ik zou niemand in zijn gezicht hebben uitgelachen, maar ik dacht wel dat dit allemaal onzin was. Daar kon het gewoon niet gebeuren. Dat hoorde niet bij de realiteit. En toch zag ik mezelf in de lobby staan terwijl ik ook daar buiten op de parkeerplaats lag.”

Ze keek naar haar schoenen die ze aan had en zag dat de zolen verbrand waren, haar voeten staken er uitgestoken uit. Maar toen ze naar beneden keek in de lobby, zagen haar schoenen er perfect uit! Ze had ze gewoon aan, maar ze hing zo’n 60 cm boven de grond te zweven in plaats van op de grond te staan.

Zodra ze dacht dat ze naar buiten wilde om bij haar lichaam te kijken, was ze daar ineens en keek ze op zichzelf neer. Ze probeerde zichzelf mentaal op te dragen om op te staan, waarbij ze zei: “Sta op, sta op! Je maakt je outfit vies. Je hebt de schoenen al vernield, sta nu op! Je ligt in een vieze olieplas te spartelen!” Maar toen drong het ineens tot haar door: “Wacht even, ik kan niet opstaan. Ik ben dood.”

Ze was zich nog steeds volledig bewust en zelfs nog meer bewust van alles dan toen ze in leven was. Er verscheen toen een licht aan haar rechterzijde, een beetje hoger. Het licht leek levend te zijn en had een bewustzijn. Het wilde dat ze het volgde. Dus dacht ze: ‘Oké dan, laat ik het maar volgen om te zien waar dit naartoe gaat.’

Het licht leidde haar naar een tuin en het was niet zomaar een gewone tuin zoals we die hier op aarde kennen. De planten waren anders en de bloemen ontloken in een fontein van felle kleuren! Het is zo frustrerend, want de woorden bestaan hier gewoon niet voor om het te kunnen omschrijven.

Er hing daar een overweldigende, onvoorwaardelijke liefdevolle energie die helemaal op haar gericht was! De vrouw zei: “Ik ben moeder en heb kinderen waar ik onvoorwaardelijk van houd. Maar dit was zo anders! Het was zoveel groter, sterker, krachtiger en dieper. Ik wil mijn gevoelens voor mijn eigen kinderen absoluut niet minimaliseren, want dat doe ik oprecht. Maar dit voelde gewoon heel anders.”

Er stond een bank en een stem – de stem van haar overleden grootvader, waarbij ze zeker wist dat het zijn stem was vanwege zijn zware Franse accent – zei haar op de bank te gaan zitten. En als je dode grootvader je zegt ergens op te gaan zitten, dan ga je daar gewoon op zitten!

De bank was heel fraai gemaakt, het leek met de hand gesneden en gepolijst houtsnijwerk met mooie zwingende motieven. Zodra ze erop ging zitten, paste de bank zich aan haar lichaamsvormen aan, als een soort mal. Haar grootvader kwam naast haar zitten, al keek ze nooit echt naar hem om. Mensen vragen haar dat vaak: hoe zag hij eruit? Maar ze had niet naar hem omgekeken, deels omdat ze niet het gevoel had dat ze dat moest doen, en deels omdat ze bang was voor wat ze zou zien. Hij was immers al een jaar dood. Ze wilde liever niet zien hoe hij er nu uitzag.

Haar grootvader zei dat hij alle vragen zou beantwoorden die ze had, maar hij vertelde haar dat telepathisch, rechtstreeks in haar gedachten. De enige keer dat ze zijn stem daadwerkelijk hoorde was toen hij zei dat ze op de bank moest gaan zitten. Daarna werd alle informatie als het ware in haar hoofd gegoten. En het voelde bijna vertrouwd aan, alsof ze hier eerder was geweest.

Er hingen drie bolvormige objecten in de lucht die een soort violet-achtige kleur leken te hebben, maar dan toch weer niet echt. Door de manier waarop ze ten opzichte van elkaar bewogen, leek het een soort kalender te vormen die de tijdsdoorloop markeerde. Ze vroeg zich af waarom ze de tijdsdoorloop probeerde bij te houden. Maar het antwoord dat ze kreeg, was dat ze het in lineaire termen moest onthouden om de informatie die ze zou krijgen te kunnen ontcijferen. En dat bleek twee weken lang te zijn – ze zat daar twee weken lang vragen te stellen en antwoorden te krijgen.

Ze kreeg te horen dat ze kon blijven als ze dat wilde, of kon kiezen om terug te keren naar het leven. Haar grootvader zou haar helpen die beslissing te nemen door al haar vragen te beantwoorden. Hij zei dat als ze besloot te blijven, ze dat pad naar de bergen moest volgen. En eenmaal over die bergen aan de andere kant, kon ze niet meer terug.

Dus stelde ze vragen en kreeg ze antwoorden gedurende die twee weken. In de verte zag ze andere mensen lopen, in tweetallen gekoppeld aan iemand anders. Ze vroeg waarom dat zo was. Het antwoord was: “Zo ben jij hier ook, ze kunnen jou zien terwijl je hier met mij zit.” De vrouw zei dat al die mensen er heel jong uitzagen, een jaar of 18. Terwijl zij op dat moment 28 was en ze had zelfs wat afgebladderde naallak op haar vingers. Ze dacht dat ze wel een brandwondje op haar hand zou hebben van de blikseminslag. Maar toen ze naar haar hand keek, zag die er perfect uit. Haar nagels zagen er ook perfect uit, geen vlekjes of ouderdomsplekjes, de huid zag er uit als die van iemand van 18 jaar! Het rare was dat ze geen trouwring om had. Ze vroeg zich af waarom niet, maar haar grootvader zei dat ze daar later op terug konden komen als ze wilde. Voorlopig had ze kennelijk andere, dringendere vragen.

Hij vertelde haar dat als ze zou terugkeren naar het leven, ze een derde kind zou krijgen, een dochter. Ze wilde weten hoe hij dat kon weten. Hij legde uit dat die ziel haar en haar man al had uitgekozen als ouders. Toen ze dat hoorde, dacht ze meteen: “Nou, dan moet ik er in ieder geval zijn.” Maar hij zei dat het niet zo’n groot probleem was als ze er niet zou zijn, want dan zou die ziel gewoon andere ouders uitkiezen. Dat gaf de vrouw echter een enorm schuldgevoel, ze dacht: “Nee, als ze mij heeft uitgekozen, dan is ze van mij en wil ik haar ontmoeten.”

Haar grootvader vertelde haar ook dat ze uiteindelijk zou gaan scheiden van haar man, wat heel vreemd klonk omdat ze op dat moment al 8 jaar getrouwd waren en het prima ging en ze gelukkig waren. Er was geen enkele reden om te denken dat ze zouden gaan scheiden. Uiteindelijk gebeurde dat inderdaad, maar pas 9 jaar later.

De vrouw dacht ook: “Welnu, als we dan inderdaad gaan scheiden, dan wil ik degene zijn die de jongens en dit eventuele dochtertje zal opvoeden.” Ze besloot terug te zullen keren naar het leven.

Haar grootvader waarschuwde haar dat er veel fysieke pijn mee gemoeid zou zijn. Ten eerste moest hij haar ziel weer in haar lichaam stoppen. Toen haar ziel haar lichaam had verlaten, was het uitgezet tot een grotere vorm. En die moest hij dus weer in dat kleine lichaampje persen. Bovendien was haar lichaam verbrand, dus er zou pijn zijn.

Hij vertelde haar ook nog een paar dingen over de toekomst, zoals details over de aankomende Super Bowl waar ze anders helemaal geen belangstelling voor had. En dat George H.W. Bush de aankomende presidentsverkiezingen zou winnen, terwijl het toen september was en de verkiezingen pas in november zouden plaatsvinden. Ze was helemaal niet politiek geïnteresseerd en kon er niet veel mee. Ze vroeg waarom hij haardit vertelde. Hij legde uit dat als ze eenmaal terug zou zijn, ze moeite zou hebben zich de gesprekken en informatie die ze hier had gekregen te herinneren. Maar als ze zou zien wie die Super Bowl won, of dat Bush inderdaad president werd, dan zou dat haar herinneringen aan deze plek weer triggeren.

Dus hielp hij haar weer terug in haar lichaam. Het voelde alsof hij haar in een wurgende omhelzing wrong om haar ziel erin te persen. Ze opende haar ogen en lag daar in de regen op de parkeerplaats. Ze besefte dat er hooguit een paar minuten voorbij waren gegaan, hoewel ze het gevoel had twee weken ergens anders te zijn geweest. Mensen kwamen net naar buiten om haar te helpen.

Tijdens haar tijd in die tuin, die de hemel bleek te zijn, had ze begrepen dat wat iedereen daar zag niet hetzelfde was. Iedereen zag daar zijn of haar persoonlijke versie van de hemel. Die ene man daar zou misschien gedacht hebben dat hij aan het zwemmen was in een zwembad, een volgende persoon weer dat ze op een zandstrand lag. Ze waren allemaal op dezelfde plek in de hemel, maar de hemel werd persoonlijk voor iedereen gevormd.

Dus ze was terug en ze was verbrand. Ze voelde zich niet meer dezelfde persoon. En haar man merkte ook duidelijk dat er iets met haar veranderd was. Ze moest een paar maanden in bed blijven omdat haar voeten zo erg verbrand waren, dus ze sliep veel. En tijdens die slaapperiodes kreeg ze dromen. Het waren heel specifieke, gedetailleerde dromen die ze zich kon herinneren. Niet alleen de details, maar het waren allemaal naargeestige dromen. Nachtmerries over vreselijke gebeurtenissen, tsunami’s, aardbevingen, vliegtuigongevallen en andere vreselijke rampen.

Tijdens haar eerste nachtmerrie over een vliegtuigcrash vertelde ze haar man alle details die ze gezien had: het vluchtnummer, hoeveel mensen aan boord zaten, enzovoorts. Hij raakte in paniek. Ze belde haar moeder ermee op en vertelde het haar ook. Twee dagen later belde haar moeder gillend dat ze de tv aan moest zetten – het was net op het nieuws, exact zoals ze in haar droom had gezien! Ze had het vluchtnummer, het aantal inzittenden, allemaal precies goed.

Het was zeer onrustbarend voor haar. Waarom deed het universum haar dit aan? Moest ze proberen dit soort rampen te voorkomen? Moest ze de luchtvaartautoriteiten gaan bellen en zeggen: “Hé, ik ben gewoon een moeder uit Houston, maar ik denk dat dit vliegtuig neer gaat storten”? Want als het dan daadwerkelijk neerstortte, zou ze als verdachte worden aangekeken. Het had voor haar allemaal geen zin.

In 1997 verhuisde haar man het huis uit. Hij kon het niet meer aan dat ze telkens wakker werd en over deze vreselijke rampen begon te vertellen. Ze kon er gewoon niet mee ophouden, de dromen waren zo specifiek!

Rond diezelfde tijd realiseerde de vrouw zich dat ze deze nachtmerriescenario’s naar zichzelf kon e-mailen, zodat ze een datum- en tijdstempel hadden van wanneer ze de droom had gehad. Aanvankelijk deed ze dit puur voor haar eigen gemoedsrust, omdat ze telkens dacht: “Misschien heb ik die nachtmerrie pas gehad nádat het nieuws erover kwam en ze het gewoon nog een keer herhaald hebben.” Ze probeerde excuses te verzinnen!

Dus begon ze de details van haar nachtmerries naar zichzelf te e-mailen. En ze bleken inderdaad accuraat te zijn. Niet al haar nachtmerries gebeurden daadwerkelijk. Toen ze later een boek ging schrijven met Jeff Kripal, een decaan van Rice University, liet hij een van zijn studenten al haar nachtmerrie-e-mails vergelijken met nieuwsgebeurtenissen uit die tijd. Maar niet alle nachtmerries kwamen overeen met iets dat daadwerkelijk gebeurd bleek te zijn.

Kripal en de vrouw wisten niet zeker of die gebeurtenissen gewoon niet hadden plaatsgevonden, of dat ze simpelweg niet in het nieuws waren gekomen. Als er bijvoorbeeld een helikopter neerstortte in Taiwan, dan is dat vreselijk, maar komt het misschien niet in het wereldnieuws. De student die het onderzoek deed, vond in ieder geval niets over sommige nachtmerries. Dus ofwel vonden die gebeurtenissen niet plaats, ofwel werden ze niet gerapporteerd in de media waar zij naar hadden gekeken.

De vrouw had het gevoel dat beide zaken een rol speelden. Sommige dingen gebeurden wel, maar kwamen niet in het nieuws. En andere dingen vonden überhaupt niet plaats.

Wat was voor haar de meest schokkende van al die nachtmerries? De meest schokkende was er een die ze niet in haar eerste boek had opgenomen, maar wel in haar tweede boek. Ze zou de specifieke vliegtuigcrash niet bij naam noemen, uit respect voor de nabestaanden van de slachtoffers.

In deze nachtmerrie zat ze zelf in het neertstortende vliegtuig. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Normaal zag ze slechts een momentopname van het wrak en had ze informatie daarover. Vaak was het zelfs exact de foto die later in het nieuws zou komen. Zoals bij de aardbeving in San Francisco, waar de bovenste laag van de Oakland Bay Bridge op de onderste laag was gevallen. Ze had in haar droom een foto gezien van een agent die aan de rand van de gebroken brug stond te kijken, waarbij er een rode auto aan de rand bungelde. En dat was precies de foto die later in het nieuws kwam!

Maar in deze ene extreme nachtmerrie zat ze dus zelf in het vliegtuig. Ze sprak een andere passagier en die vertelde haar naam. Ze stelde haar kind voor dat naast haar zat. Het was alsof ze op een feestje zaten te kletsen en mensen aan elkaar voorstelden. Plotseling wist de vrouw: ‘Dit is het. Het gaat neerstorten en ik moet wakker worden.’ Pas als ze haar ogen opende, zou ze uit deze crashed vlucht ontwaken.

Maar de andere passagier greep haar armen vast en weigerde los te laten. Pas als zij losliet, kon de vrouw wakker worden. De vrouw smeekte in tranen om haar kind mee te mogen nemen en aan haar man te geven. Ze vertelde de naam van haar man en smeekte: “Neem mijn kind mee en vind mijn man, alsjeblieft!”

Toen voelde ze een schok en zag ze vanuit een positie buiten het vliegtuig zielen uit het wrak opstijgen. Het was zo surreëel om te zien hoe die zielen als het ware uit het wrak zweefden de lucht in.

De vrouw had in deze extreme droom de namen van deze vrouw, haar kind en haar echtgenoot gehoord. Ze had die namen opgestuurd in een e-mail aan zichzelf. Zo’n gedetailleerde informatie had ze nog nooit gehad! Het was een buitenlandse luchtvaartmaatschappij en ze had de naam van de maatschappij en de naam van de vrouw (die ze op één letter na goed had gespeld).

Haar man zei verbaasd: “Je hebt de namen van mensen die zullen sterven?!” Ongeveer drie dagen later werd de passagierslijst bekendgemaakt en kwamen de namen van de vrouw en het kind inderdaad overeen met wat ze in haar e-mail had staan. Dat was vreselijk.

De frequentie van dit soort extreme dromen en visioenen is inmiddels flink afgenomen. De vrouw denkt dat dit komt omdat ze erover is gaan praten, omdat ze doet wat ze geacht wordt te doen. Het duurde 27 jaar voordat ze openlijk over haar bijna-doodervaring en de gebeurtenissen daarna begon te vertellen. Maar sinds ze het bespreekbaar is gaan maken, zijn de dromen minder intens geworden.

Wat wil ze dat mensen uit haar ervaring meenemen?

Allereerst en het belangrijkst: ons bewustzijn overleeft de dood. Alleen omdat je lichaam sterft, betekent dat niet dat jij weg bent. Je blijft gewoon bestaan.

Voor haar was dat het grootste obstakel om te begrijpen: dat je ergens naartoe gaat als je lichaam doodgaat en dat dat ‘thuis’ is. Dit leven hier is niet thuis. Dit is geen pretje! Leven op aarde is eigenlijk best zwaar. We verdienen allemaal een pluim dat we het doen, want we zijn het zelf die ervoor gekozen hebben hier te zijn. Maar de plek waar je naartoe gaat na de dood, dat is thuis.

Wat we tijdens ons leven hier doen, bepaalt hoe onze ervaring in het hiernamaals eruit zal zien. Iedereen ziet daar iets anders. Het is zeer persoonlijk en uniek voor ieder individu. Wat we in dit bestaan doen, telt enorm.

Ze zegt: “Het betekent niet dat ik wil sterven. Ik wil niet dood. Ik ben alleen niet bang voor de dood zelf, alleen voor de pijn ervan. Ik vergelijk dit leven altijd met school. Niemand vindt het fijn om op school te zitten. Je wilt met zomervakantie zijn – dat is thuis, dat is de hemel.”

Ook lezen:

Wat Haar Werd Verteld Tijdens Haar Bijna-dood-ervaring Zal Je Van Schrikken

De Wil om te Leven

Atheïst Sterft En Is Boos Dat Ze In De Hemel Belandt | NDE

Ontvoering En Spirituele Bevrijding Van Debbie Ali Beschreven In Bare Feet

Eindeloos Bewustzijn van Pim van Lommel

Veelgestelde Vragen

Wat gebeurde er met de vrouw tijdens de blikseminslag?

De vrouw werd geraakt door een bliksemschicht terwijl ze haar kinderen naar binnen begeleidde. Ze stierf op slag maar ervaarde een bijna-doodervaring.

Wat zag de vrouw tijdens haar bijna-doodervaring?

Ze zag zichzelf buiten haar lichaam, ontmoette haar overleden grootvader en werd begeleid naar een prachtige, onbeschrijfelijke tuin vol onvoorwaardelijke liefde.

Wat vertelde de grootvader aan de vrouw?

Haar grootvader antwoordde telepathisch op haar vragen, onthulde details over haar toekomstige leven en vertelde dat ze een keuze had om terug te keren of te blijven.

Welke fysieke gevolgen had de vrouw na de bijna-doodervaring?

Ze had ernstige brandwonden door de blikseminslag en moest maanden herstellen. Ze ervoer ook intense, voorspellende dromen over rampen.

Hoe beïnvloedde de bijna-doodervaring haar leven?

Ze verloor de angst voor de dood, kreeg visioenen en dromen over toekomstige gebeurtenissen en voelde een diepe spirituele verandering in zichzelf.

In dat kleine stadje kende ik de verpleegster die me inschreef. Ik zal haar naam niet noemen, maar toen ze me inschreef, dacht ik: “Ik heb een probleem, zij heeft geen idee wat ze doet.” Ze vroeg waarom ik naar het ziekenhuis kwam als ik al een EpiPen had gebruikt. Ik dacht: “Je weet niet eens de basisregels voor anafylaxie: EpiPen gebruiken, dan naar het ziekenhuis.” Ze zei dat ze op een bed wachtten, dus zette ze me in de gang. “We komen zo bij je,” zei ze. Maar als kritieke zorgverpleegster weet ik dat zo iemand direct naar de traumakamer moet, omdat intubatie nodig kan zijn. Daar zat ik dus in de gang, met stridor, terwijl iedereen gewoon langs liep. Ik was aan het sterven, gaf mezelf nog een shot van mijn EpiPen.

Kritieke Toestand en Uittreding

Eindelijk zag de PA (physician assistant) me en zei: “Ze ziet er niet goed uit.” Ze brachten me naar een kamer, maar op dat moment hadden we nog geen infuus. Mijn toestand verslechterde snel. Don kwam, en ze verplaatsten me naar de traumakamer. Ze konden geen infuus aanleggen omdat alles door de anafylaxie samentrok. Don zei: “Als jullie niets doen, gaat ze dood. Je moet haar intuberen.” Ze zeiden: “We hebben genoeg tijd.” Maar direct daarna stopte ik met ademen. Het grappige is dat ik uit mijn lichaam trad en kon zien wat er gebeurde. Ik dacht: “Wie is dat meisje? Ze is ernstig ziek.” Ik had niet door dat ik het zelf was. Ze intubeerden me, en toen werd alles zwart.

Buitenlichamelijke Ervaring

Het volgende dat ik me herinner, is dat ik in de achterbank van mijn zus’ auto verscheen. Ze reed van Wisconsin naar Kentucky, stopte bij een tankstation in stromende regen. Mijn lichaam voelde vreemd, niet solide. Ik kon mijn billen en benen niet tegen de stoel voelen, wat raar was. Ik probeerde uit te vogelen wat er aan de hand was. In mijn zus’ auto zag ik haar kleren die niet bij elkaar pasten en dacht: “Wat draagt ze, ze ziet er belachelijk uit.” Toen had ik het gevoel dat er iets mis was. Waarom reed ze in deze stortbui? Misschien was er iets met een van de kinderen. Ze pakte haar telefoon, ging naar Facebook en typte: “Hou vol, kiddo, ik kom eraan.” Toen verdween ik weer uit haar auto en bevond me in een donkere leegte.

Verloren in de Leegte

Ik was in een uitgestrektheid die zo donker en schijnbaar grenzeloos was. Het voelde onderdrukkend, en ik vroeg me af of dit kwam door de beademingsmachine, die bij patiënten, zelfs in coma, onrust kan veroorzaken. Het leek alsof ik daar nog steeds moest ademen, hoewel het niet nodig was. Ik zat vast en wist niet hoe ik eruit moest komen. Tijd is daar heel anders. Als ik de tijd daar moet vergelijken met aardse tijd, zou het ongeveer 10 jaar zijn. Ik begon me af te vragen of ik ooit echt had geleefd, of dat ik alles had verzonnen om over na te denken in die plek. Ik wist niet wat er aan de hand was, waarom ik daar vastzat, wat ik kon doen om eruit te komen. Ik probeerde me te bewegen, sleepte mezelf een stukje vooruit, werd dan moe en viel in een diepe slaap zonder bewustzijn. Dit ging zo een tijd door. Toen begon ik na te denken of er iets was dat ik moest begrijpen of leren voordat ik daar weg kon gaan.

Inzichten en Bevrijding

Plotseling realiseerde ik me dat de spirituele ruimte waarin ik me bevond een weerspiegeling was van de spirituele ruimte die ik op aarde had gecreëerd. Na mijn scheiding jaren geleden had ik een muur om mezelf heen gebouwd om mij en de kinderen te beschermen. Een muur is prima voor bescherming, maar houdt ook mensen buiten en jou binnen. Ik begon me te isoleren. Ik ging naar mijn werk, zorgde voor mijn kinderen en huis, en herhaalde dat steeds weer. Toen ik eenmaal doorhad dat dit de eeuwigheid was die ik had gecreëerd, gebeurde er iets opmerkelijks. Er was een gerommel, en het explodeerde open. Alle stukjes duisternis, als scherven, vlogen rond, en de duisternis werd verder en verder weggeduwd. Toen kwam er een geest.

Ontmoeting met een Geliefde Geest

Ze was groter dan het leven zelf, met oranje haar dat zo fel was dat het leek te branden. Er waren kleine vlammetjes die haar haar leken te zijn. Ze was zo’n aantrekkelijke geest dat ik niet anders kon dan naar haar toe gaan. Toen ze me tegen haar borst hield, realiseerde ik me dat het mijn oma was. Ik huilde van opluchting, blij dat ik niet meer alleen was en dat de duisternis weg was. Haar energie cirkelde om me heen, terwijl de scherven van de duisternis probeerden binnen te dringen, maar door haar energie verder werden weggeslingerd. Ze hield me vast, en ik huilde, en telepathisch zei ze: “Stel jezelf gerust, lieverd.” Haar woorden werkten als een chemische stof die elk cel in mijn lichaam ontspande. Ik vroeg haar: “Ben ik dood?” Ze antwoordde: “Oh nee, je bent nog verbonden met je leven aan de andere kant door een klein koord. Als je terug wilt, kan dat.” Toen verdween ze gewoon.

Spirituele Inzichten en Verrassende Openbaringen

Plotseling was er een soort donderend gerommel, een aanwezigheid die alles deed schudden wat ooit was of zou zijn. Elke planeet in het heelal trilde van deze energie, en ik voelde het tot in mijn botten. Ik wist dat er iets groots stond te gebeuren. Ik zag nooit een persoon, en ik noem God ‘Hij’ omdat de energie voor mij erg mannelijk aanvoelde, hoewel ik niet met zekerheid kan zeggen dat dit een man was. God is volgens mij een mix van mannelijk en vrouwelijk; Hij was zorgzaam, maar die kracht deed me, als traditioneel persoon, denken aan een man. Hij kwam naar me toe en zei telepathisch: “Ik ben.” En dat was alles. Ik dacht: “Man, jij bent het helemaal. Je zegt gewoon ‘Ik ben’ en ik geloof het.”

Diepgaande Lessen over Gedachten en Vergeving

Deze aanwezigheid had een vibratie die door me heen ging, levendig en doordringend in elk deel van mij. Ik werd bang, denkend dat hij al mijn fouten en schaamtes zou zien, maar hij oordeelde niet, hij was alleen maar liefdevol. Ik voelde me als naakt voor een menigte, ik wilde me verbergen. Hij stelde me gerust en liet me zien dat de dingen waarover ik me zorgen maakte, niet ter sprake kwamen. Wat naar voren kwam, was een scène in de supermarkt waar ik een vrouw hielp die te kort kwam om haar rekening te betalen.

God liet me de ripple-effecten van die daad van vriendelijkheid zien. Daarna toonde Hij me de negatieve dingen, en het meest impactvolle was het besef hoe belangrijk het is om mijn gedachten over anderen te beheersen. God legde uit dat gedachten energie hebben, die bijdraagt aan de energie van anderen. Vergeving is essentieel; het verwijdert negatieve energie en is zowel voor de ander als voor jezelf belangrijk.

Confrontatie met en Begrip van Goddelijke Plannen

Toen werd ik boos op God. Ik had een langdurige woede jegens Hem vanwege wat Hij mijn kinderen had laten doormaken. Hun vader had hen als baby’s verlaten, en ik zag hoe ze elke dag tevergeefs op een beloofd cadeau wachtten, wat hen hartzeer bezorgde. Ik vroeg God hoe Hij dat kon toestaan. Hij liet me toen een toekomstbeeld zien, waarin mijn oudste zoon David aan mij beloofde een betere vader te zijn voor zijn zoon, een belofte die hij nakwam. Dit was een bevestiging dat mijn nabij-de-doodervaring echt was en dat God de beloftes die Hij mij had gegeven, waarmaakte.

Nieuwe Perspectieven op Goed en Kwaad

Ik leerde ook dat onze opvatting van goed en kwaad verkeerd is. In onze ogen is ‘goed’ als alles in orde is, maar in de spirituele wereld is ‘goed’ vooruitgang, hoe pijnlijk het ook mag voelen. Het gaat om de beweging voorwaarts, ongeacht de omstandigheden. Dit inzicht veranderde mijn perspectief op het leven en de uitdagingen die we tegenkomen. Het leerde me dat zelfs in de moeilijkste tijden, er een kans is op groei en ontwikkeling.

Voortgang en Invloed

Dus je gaat vooruit, je groeit, je hebt invloed op het leven van andere mensen, zelfs als je dat doet door verdriet of wat dan ook, dat wordt beschouwd als iets goeds. Hij zegt: ja, als je goed werk verricht, ook al zijn alle omstandigheden eromheen verschrikkelijk, je doet nog steeds iets goeds. Het is niet slecht, je gaat vooruit. Maar op de dag dat je in die luie stoel gaat zitten en stopt met interactie met de wereld en je gewoon comfortabel voelt, dat is slecht, zelfs als er niets slechts gebeurt. We zijn hier niet om stil te zitten, we zijn geen sedentaire wezens die geen effect hebben op de wereld om ons heen.

Er is geen reden voor je aanwezigheid als je dat gaat doen. Ik heb geleerd dat er voordat we aan dit leven beginnen, een besluitvormingsproces is dat we doorgaan met wat advies van spirituele gidsen en dergelijke, over welke familie we willen komen en welke algemene lessen we willen leren terwijl we hier zijn. Ik denk dat we het hele verhaal kennen voordat we komen, ik denk dat we het vergeten als we hier aankomen. Ik probeer mensen daaraan te herinneren, want voordat je kwam, wist je welke trauma’s je zou ondergaan en je zei: dat is het leven dat ik wil leven, ik wil die lessen omdat die zullen bijdragen aan de groei van mijn geest op de manier zoals het moet groeien.

De Kracht van Spirituele Ervaringen

Dus deze hogere jij, deze beslissingen hier die verschrikkelijk zijn en ik hoor dat ze afschuwelijk zijn, want dit leven zien we als heel lang, maar ik moet je vertellen toen ik uit mijn lichaam stapte, leek het alsof het zo voorbij was. Mensen zeggen: wat dacht je van kinderen met kanker die lijden of kinderen die vreselijk misvormd geboren worden? Ik zeg ze dan: dat zijn de meest offerbereide geesten. Die zijn aan de andere kant die zeiden: ik zal komen zonder zelfs de mogelijkheid om te communiceren, gewoon om mensen een liefde te tonen die spraak overstijgt.

Dus je weet, ik ben in dit licht en dit soort genezingsproces begint waar het licht door mijn voeten komt en gewoon langzaam omhoog kruipt door mijn lichaam en elke kleine cel die het aanraakt spiritueel geneest. Het gaat door mijn maag en door mijn borst en het is zo krachtig. Ik voel gewoon deze energie omhoog komen door me heen en het bereikt mijn tong en deze prachtige liederen komen eruit, weet je, dat ik niet kan stoppen. Gods energie schoot uit mijn wimpers en het was zo helder en het was alsof je naar de zon keek zonder enige pijn of je ogen te laten verwijden en geen hitte of iets dergelijks en dus probeerde ik mijn ogen te sluiten omdat ik niet wilde dat er energie verloren ging en dus sluit ik mijn ogen en het schiet uit mijn wimpers en het gaat uit in de uitgestrektheid en draait om en komt terug.

God is daar binnenin

Ik voel het door de kleine bochten in mijn hersenen gaan en dan voel ik alsof ik bij dit meer kerngedeelte van mezelf kom en God is daar en het blies me weg, ik ben zoals: wacht even, bedoel je te zeggen dat je daar de hele tijd bent geweest, je bent niet dit externe ding? En Hij is zoals: nou, ik ben een beetje van beide en ik ben zoals: dus wij allemaal, zelfs de mensen die niet geloven, God is daar binnenin en Hij is zoals: je kunt me er niet meer uithalen dan dat je je eigen vaders DNA eruit kunt halen. Ik heb je gemaakt, ik ben daarbinnen, weet je, en je kunt ervoor kiezen om mij niet te erkennen, je kunt ervoor kiezen om rond te lopen en te zeggen dat je vader niet je vader is, maar we kunnen bewijzen dat hij het is, ik vertel je, ik ben daarbinnen en ik wacht gewoon om van je te houden en weet je, zelfs door al deze rotzooi waar je doorheen gaat.

En ik ging door wat hel daar voor een tijdje, weet je, en ik heb veel trauma in mijn leven gehad en het smolt gewoon al dat weg en ik begon te beseffen dat ik deze beslissing zou moeten nemen om terug te gaan. En er was een moment, eigenlijk toen ik nog in de leegte was, dat ik in staat was om vooruit te gaan en mezelf te zien in mijn ziekenhuiskamer en dus zie ik mezelf daar liggen in coma en ik zag mijn dochter daar, ik wist wat ze die dag had gedragen en kon dat aan haar terug beschrijven, ik wist in welk deel van de kamer ze had gestaan. Dus ik kom op dit punt waar ik in het licht ben met God en ik moet terugkomen.

laat me het tenminste onthouden

En het leek op een beslissing die ik waarschijnlijk had gemaakt voordat ik was geboren, dat ik wist dat dit zou gebeuren en dat ik zou kiezen om terug te gaan omdat ik niet het leven had geleefd dat ik moest leven, niet eens in de buurt, in feite had ik vermeden om de dingen te doen die ik moest doen. Ik kan je niet vertellen hoe hartverscheurend het was om te vertrekken. En Don zegt tegen mij, weet je, mijn man is zoals: waarom zou je niet terug willen komen naar mij? En ik ben zoals: ik kan het je niet laten begrijpen totdat je daar bent geweest, je kunt het gewoon niet begrijpen. Ik wist dat je uiteindelijk oké zou zijn en dus nam ik die beslissing om terug te komen en ik huilde en ik vertelde God, ik zei: laat me het tenminste onthouden, want als ik dit niet kan onthouden, denk ik niet dat ik enige hoop zal hebben.

En ik werd wakker, ik was van de beademingsmachine af, mijn zus stond daar en het eerste wat ik zei was: ik was bij God. En de verpleegster kwam binnen en ze belde de dokter en ik ben in het Sint-Jozef Katholieke Ziekenhuis en de eerste persoon die ze naar me toe sturen om me te zien, is een psycholoog. Je kunt God niet zien, dus ze schreven dat ik waanideeën had en weet je, en die dingen volgen je. En ik dacht dat dat gewoon ironisch was. Het is interessant de reactie die je krijgt als je een bijna-doodervaring hebt, want ik denk dat als gelovige, als iemand die daarvoor in God geloofde, ik gewoon aannam dat al mijn vrienden die religieus waren, degenen zouden zijn die het verhaal wilden horen.

ik was er gewoon even op bezoek

De mensen van wie ik de moeilijkste tijd heb gekregen, zijn de religieuze mensen geweest. En ik probeer mensen altijd te herinneren, want ik begrijp wat hun voorbehoud is, weet je, ik vertel over deze donkere en lege leegte waar ik in was en ze zijn zoals: wacht even, je bent een christen, je had meteen naar de hemel moeten gaan. En ik denk dat ik dat heb uitgevogeld. Een bijna-doodervaring is geen doodservaring. Weet je, ik denk dat God weet dat je er maar een korte tijd zult zijn, Hij weet dat je gaat besluiten om terug te gaan, want je bent nog niet klaar.

Dus ik denk dat de bijna-doodervaring wordt afgestemd op de ervarer, met wat ze nodig hebben, zodat ze terug kunnen gaan en enkele dingen kunnen overwinnen die hen in hun leven hinderen. Dat is niet dezelfde ervaring die je iemand gaat geven die komt om te blijven. Dus voor al die christenen die zeggen: nou, je zag Jezus niet en al die andere dingen, weet je, ik was er gewoon even op bezoek en die kleine bezoekjes zijn niet zoals bij iemand intrekken.

Onverklaarbare Waarnemingen

Ik zit op de achterbank van haar auto en zie haar kleding die niet matcht. Ik denk: “Wat draagt ze in vredesnaam? Ze ziet er belachelijk uit. Waarom rijdt ze in deze stortregen? Ze zou thuis moeten zijn.” En ik zag haar haar telefoon pakken, ze ging naar Facebook en typte: “Wacht even of houd vol, kiddo, ik kom eraan.” Het was grappig, want toen ik wakker werd, was zij in het ziekenhuis. Ik zei: “Ik zag wat je op Facebook typte,” en natuurlijk was er geen manier waarop ik dat had kunnen weten.

Maar het maakte haar echt bang. Ik vroeg: “Waarom droeg je die outfit?” Ze zei: “Toen ik het telefoontje kreeg, greep ik gewoon wat kleren die aan het voeteneind van het bed lagen, trok ze aan, gooide wat spullen in een tas en vertrok.” Dat is waarom ze niet matchte. Ze bevestigde de stortregen en het stoppen, en dat soort dingen. Dus er is geen twijfel dat ik dat zag.

Link: YouTube video

Veelgestelde vragen

Het was 1955, twee dagen voor mijn afstuderen van de middelbare school en onze klas besloot om een picknick te houden bij een nabijgelegen meer. We pakten alles in en waren klaar toen we aankwamen en het was een mooie zomerdag. Het water was koud omdat het in Michigan was en het water niet erg opwarmt.

We hadden geluncht, wat spelletjes gespeeld enzovoort. Toen zag ik plotseling enkele van mijn vrienden op een drijvend platform ongeveer 1500 meter verderop. Ze zwaaiden naar me om te komen zwemmen en hen te ontmoeten. Ik wilde eigenlijk niet in het water omdat het te koud was.

Dus dook ik rennend in het water en nu was het echt ijskoud. Terwijl ik naar het platform zwom, raakte ik ongeveer halverwege verlamd in de onderste helft van mijn buik en kon ik niet meer trappen. Nu begon ik rond te spartelen en te stikken in het water, het water drong door in mijn longen en nu was ik onder water.

Ik was aan het verdrinken

Nu begon ik in paniek te raken omdat ik niet wist wat te doen. Ik begon zelfs te stotteren terwijl ik erover nadacht. Plotseling kwam ik weer boven water en mijn hoofd was boven water. Ik keek om me heen, wat kon ik zien? Ik kon de jongens op het platform zien, maar ik kon niet schreeuwen omdat er water in mijn keel en mond zat. Dus ik zwaaide en ze zwaaiden terug naar me.

Dus ze dachten waarschijnlijk dat we een of ander spelletje speelden. En toen ging ik weer onder en kwam nooit meer boven. En nu was het koud. Het was zo koud. Ik rilde, het was gewoon gewelddadig koud. En naarmate ik dieper en dieper ging, begon het donkerder te worden. En nu voelde ik plotseling wier aan mijn voeten. Het waren wieren aan de bodem van het meer en ik gleed in de wieren.

En toen plotseling raakte ik de bodem en ik raakte de bodem in een zittende positie. En nu begon ik me beter te voelen omdat ik dacht dat ik mezelf uit de zittende positie kon duwen en weer naar de top van het meer kon gaan. Maar toen ik mijn armen weer naar beneden duwde, was het nog erger dan daar zitten, want nu zat ik vast.

Op dit moment schreeuwde alles in mijn lichaam. Ik stierf. Ik gaf eindelijk toe dat ik aan het sterven was. En toen was er plotseling een stem in mijn hoofd en het was een stem die ik me herinnerde, maar ik wist niet wie het was.   En de stem zei: “Andy, je moet stoppen en een tijdje rusten.”

De stem in mijn hoofd

En dan ben ik tegen mezelf aan het praten in mijn hoofd en ik zeg: “Ben je gek geworden? Ik moet opstaan. Ik heb minstens één ademhaling nodig. Dat is alles wat ik vraag, één ademhaling.” En de stem zegt tegen me: “Andy, je moet echt even stoppen en uitrusten, dus ontspan en laat los.”

Ik zeg: “Dat kan ik niet doen.”

De stem zegt opnieuw: “Je moet loslaten.”

Dus ik zeg tegen de stem: “Okay, beloof je dat als ik loslaat, ik de oppervlakte zal halen?”

De stem antwoordt: “Als je loslaat, komt alles goed.”

Ik zeg: “Okay, beloofd?”

De stem zegt: “Ja, ik beloof het.”

Dus toen zei ik: “Okay, ik zal loslaten.”

Een buitengewone ervaring

Op het moment dat het woord ‘loslaten’ in mijn gedachten gevormd werd, leek het alsof ik uit mijn lichaam sprong en in een moment van tijdloosheid belandde. Het ene moment bevond ik me in mijn lichaam en het volgende moment bevond ik me in een tunnel. Ik herinner me niet hoe ik daar terechtkwam, het was alsof ik er gewoon ineens was. In de tunnel voelde ik me warm, gelukkig en kon ik weer ademen.

Ik was gevuld met vreugde en onvoorwaardelijke liefde – het was opmerkelijk. Ik maakte een complete verandering van angst naar extase door in slechts een ogenblik van tijd te zijn gegaan. Ik was zo gelukkig dat ik naar beneden keek en mijn lichaam kon zien. Ik dacht bij mezelf: “Het is grappig dat ik dat kan zien, want het was zo donker daar beneden.”

Ik besefte dat dat mijn lichaam was, maar het kon me niet schelen. Op het moment dat ik mijn lichaam aan de bodem van het meer zag, maakte ik me geen zorgen meer over mijn leven en was ik niet bezorgd dat ik op aarde was, omdat ik wist dat ik thuis was.

Een fel licht, maar het doet geen pijn

En dan draai ik me om naar de andere kant. Nu kijk ik naar een lichtpunt. Het licht is niet erg groot, maar het is zo helder dat het mijn netvliezen zou moeten verbranden. Ik zeg: “Wow, dat is een fel licht, maar het doet geen pijn.” Ik voel mezelf nu als een gigantische magneet die wordt aangetrokken. De magneet trekt me door de tunnel en ik kom steeds dichter bij het licht. Plotseling, in een moment zonder tijd, ben ik niet meer in de tunnel. Nu bevind ik me in het midden van een gigantische bol ter grootte van een voetbalstadion, enorm.

Ik zweef in het midden van deze bol, aan de binnenkant en eromheen, 360 graden, overal waar ik kijk, zijn kleine bewegende schermen van al mijn levens en alles wat ik heb gedaan. Het licht is naast me, ik zie het niet, maar ik voel het en ik weet dat het er is. Het licht en ik beginnen te communiceren over al deze gebeurtenissen in al mijn levens.

Ik kon ze allemaal zien en niets was verwarrend, ik begreep alles. Ik kon alle levens begrijpen en alle dingen die ik deed begrijpen. Als ik me op een bepaald scherm zou concentreren, zou ik het herbeleven. Maar nu, terwijl ik het herbeleef, weet ik de gevoelens en het effect dat ik heb op de mensen waarmee ik in die scène communiceer.

Dus als ik met mijn familie praat en over iets praat, weet ik wat ze denken terwijl ik praat, omdat er niets verborgen is, niets onbekend is, alles is transparant. Ik ga door al mijn verschillende levens, van vrouw zijn tot het bezoeken van andere planeten, enzovoort. Het leek alsof ik daar maanden was. Maar in werkelijkheid, verdronk ik ergens tussen de 10 en 15 minuten in aardse tijd, anders zou ik hier niet zijn om dit te vertellen.

Andy, we houden van je

Terwijl ik naar deze dingen kijk, bevind ik me eindelijk weer in een andere tijdloze staat. Ik ben niet langer in de bol, maar terug in de tunnel en nu ben ik heel dicht bij het licht. Ik sta zo dicht bij het licht als bij het scherm van mijn computer. Ik sta daar en het licht zegt: “Andy, ik hou van je.” Ik ben onder de indruk omdat het licht mijn naam kent. Vervolgens zegt het licht: “Andy, we houden van je.” Op dat moment verdwijnt de hele achtergrond en wordt het licht sterker.

Nu zijn er duizenden, miljoenen en biljoenen andere lichten zoals ik en samen zeggen ze in koor: “Welkom thuis, Andy.” Op dat moment word ik opgenomen in het licht en word ik het licht. Ik ben niet groter dan het licht en niet kleiner dan het licht. Ik ben een holografisch deel van het licht en dat is het meest fantastische gevoel dat ik me als mens kan voorstellen. Het is onbeschrijfelijk.

Op dat moment weet ik alles

Wat bedoel ik? Ik bedoel gewoon: ik weet alles. Er is niets dat ik niet weet. Mensen vroegen me vaak: “Heb je hen gevraagd over oorlog en vrede en dergelijke?” Maar ik hoefde geen vragen te stellen omdat ik alles al wist. Er was niets onbekends. Nu ben ik bij het licht en het licht heeft een fantastisch gevoel voor humor. Het lacht en maakt plezier.

Terwijl we mijn levensherziening bekijken in de grote bol, zegt het licht: “Andy, kijk hoe boos je daarover werd. Op de lange termijn betekent het niets. Waarom ontspande je niet? Waarom had je geen plezier terwijl je op de planeet was? Je bent er maar voor een korte tijd omdat het niet echt is.”

Het leven op aarde is niet echt, het is als een toneelstuk, als een film. Er zijn 8 miljard acteurs op de planeet en ze spelen allemaal een rol. Ze komen met verschillende kostuums, verschillende religies, verschillende rassen, verschillende geslachten, verschillende achtergronden enzovoort.

Maar als de kostuums worden uitgetrokken en het toneelstuk voorbij is en je terug bent in het licht, verdwijnt het kostuum en wat blijft er over? We zijn allemaal één. We zijn allemaal hetzelfde. We zijn gemaakt van hetzelfde materiaal. Er is geen verschil tussen jou en mij. Er is geen verschil tussen jou en wie dan ook. Hier dragen we kostuums om verschillend te zijn, om dingen te ervaren die je niet kunt ervaren in het licht.

Nieuwe ervaringen

Je kunt niet iets ervaren dat je al kent. Ik kan niet de ervaring hebben van voor de eerste keer praten, omdat ik al mijn hele leven praat. Maar toen ik voor het eerst begon te praten, toen ik mijn eerste paar woorden zei, was dat echt opwindend voor mij.

Als ik in het licht ben en kennis heb, is dat anders dan wanneer ik het ervaar. Om te kunnen ervaren, vertelt het licht me wat ik moet weten, en ik weet het toch, omdat ik alles weet. Ik verlaag mijn trillingen omdat iedereen zijn eigen unieke trilling heeft. Dit is wat ons onderscheidt van elkaar. Ik verlaag mijn trillingen zodat ik kan incarneren en geboren kan worden op een planeet zoals de Aarde.

Nu leef ik een leven waarin ik kan doen en ervaren wat ik wil. Wanneer ik deze ervaringen heb, ervaren anderen ze ook, en het draagt bij aan het geheel. Er is slechts één, en alles wat bestaat, ooit bestaan heeft, of ooit zal bestaan, is verenigd in die ene.

Het is een geweldige, opwindende en fantastische ervaring, en ik herinner me deze terwijl ik het kostuum draag van Andy Petro, een persoon van Oekraïense afkomst die in 2022 in de Verenigde Staten woont. Ik lees mijn script en doe wat ik moet doen terwijl ik hier ben, wachtend tot mijn personage klaar is met zijn verhaal, zodat ik terug kan gaan naar waar ik thuishoor.

Terug in het Lichaam

Die hele ervaring van in het licht zijn was gewoon ongelooflijk. Het leek alsof ik daar al jaren was, misschien wel honderden jaren. Maar in het licht is er geen tijd, er is geen hiërarchie, er is geen oordeel, er is geen scheiding. We zijn allemaal één, niet op een saaie en vervelende manier, maar op een gelukkige, spannende manier, een voortdurende evolutie van nieuwe ervaringen in het licht.

En dan zegt het licht plotseling tegen me: “Andy, je moet terug.”

Ik zeg: “Whoa, nee, nee, nee. Je hebt de verkeerde persoon. Ik ga niet terug.”

En het licht zegt de tweede keer: “Andy, je gaat terug.”

En ik zeg: “Heb je niet gehoord wat ik zei? Er is geen reden voor mij om terug te gaan naar die planeet. Ik ben thuis.”

En het licht zegt voor de derde keer tegen me: “Andy, je gaat terug.”

En toen ik het woord ‘terug’ hoorde, voelde ik mezelf in mijn lichaam worden geduwd. Het meest vreselijke gevoel dat ik me ooit kan voorstellen, net zoals de meest opwindende ervaring die ik me ooit kan voorstellen, toen ik mijn lichaam verliet en in het licht ging.

Het meest vreselijke was terug in mijn lichaam gaan. Ik wilde daar niet zijn. Ik wil nog steeds niet hier zijn, maar ik doe wat ik moet doen.

Terwijl ik dit alles hoor en op het zand lig, lig ik op mijn buik en draai ik mijn hoofd. Ze duwen op mijn longen om het water eruit te krijgen.

Een bijna dood ervaring

Dit verhaal speelt zich af in de jaren vijftig, lang voordat CPR bestond. Tijdens het zwemmen raakte ik bewusteloos en zakte ik naar de bodem van het meer. Gek genoeg was ik me er nog van bewust dat ik water binnenkreeg, maar ik verloor niet het bewustzijn.

Ik herinner me alles vanaf het moment dat ik mijn lichaam verliet tot het moment dat ik terugkwam op het strand. Er was geen moment van black-out. Het was een continue stroom van bewustzijn. Mijn lichaam lag daar, klaar om voedsel te worden voor de vissen, terwijl ik in het licht was.

En toen hoorde ik een stem die zei: “Andy, je moet echt even stoppen en uitrusten.”

Toen mijn lichaam gevonden werd, maakte het me niet uit wie me had gevonden. Het enige wat ik wilde, was terugkeren naar het licht. Toen ik opstond en mensen me vroegen wat er was gebeurd, loog ik en zei ik dat ik me niets kon herinneren. Het duurde bijna 30 jaar voordat ik mijn ervaring durfde te delen en ontdekte dat het een bijna-doodervaring was.

Leven na de dood

In de jaren vijftig bestond de term ‘bijna dood ervaring’ nog niet. In de late jaren zeventig bedacht Dr. Moody de term NDE (Near Death Experience). Toen ik zijn boek ‘Life After Life’ las, realiseerde ik me dat ik niet gek was en dat mijn ervaring een naam had.

Ik herinner me de vreugde en extase die ik voelde in het licht alsof het gisteren was. Ik wil terug naar huis, terug naar het licht. Ik draag mijn ‘terugkeer-ticket’ altijd bij me en wacht in vreugde op de dag waarop ik weer terug mag keren.

Liefde boven haat

Waarom ik hier ben, is niet belangrijk. Wat belangrijk is, is dat ik hier ben. Ik wil mensen helpen zich beter te voelen over zichzelf en hen laten weten dat er een thuis is. Ik kies ervoor om lief te hebben in plaats van te haten, om te glimlachen in plaats van boos te zijn. Het is een keuze die we allemaal hebben.

Als ik iemand anders gelukkig maak, maakt dat mij ook gelukkig. Als ik iemand anders haat, haat ik mezelf. We zijn allen één en we zijn allen één in het licht. Het is een simpele boodschap: kies voor liefde in plaats van haat. Kies voor vreugde en help anderen om zich beter te voelen over zichzelf.

Een bijna-doodervaring

Dit verhaal speelt zich af in de jaren vijftig, lang voordat CPR bestond. Tijdens het zwemmen raakte ik bewusteloos en zakte ik naar de bodem van het meer. Gek genoeg was ik me er nog van bewust dat ik water aan het binnenkrijgen was, maar ik verloor het bewustzijn niet. Ik herinner me alles van het moment dat ik mijn lichaam verliet tot het moment dat ik terugkwam op het strand.

Er was geen enkel moment van black-out

Het was een continue stroom van bewustzijn. Mijn lichaam lag daar, klaar om voedsel te worden voor de vissen, terwijl ik in het licht was. Toen mijn lichaam gevonden werd, kon het me niet schelen wie het gevonden had. Het enige wat ik wilde was terugkeren naar het licht. Toen ik opstond en mensen me vroegen wat er gebeurd was, loog ik en zei ik dat ik me niets kon herinneren.

Het duurde bijna 30 jaar voordat ik mijn ervaring durfde te delen. Ik ben dus eigenlijk een holografisch stukje van het licht dat mijn trillingen laag genoeg maakt om hier op aarde geboren te kunnen worden. Ik ben geboren tussen 1937 en 2022 en dat brengt ons tot vandaag.

Dat is mijn verhaal en daar blijf ik bij.

Andy is de auteur van twee boeken:

1. Alive in the Light: Remembering the Light Eternity
2. Remembering the Light Through Poetry.

Veelgestelde Vragen

Wat is een bijna-doodervaring?

Een bijna-doodervaring (BDE) is een diepgaande, persoonlijke ervaring die mensen hebben wanneer ze klinisch dood zijn of in levensbedreigende situaties verkeren.

Wat zijn de meest voorkomende kenmerken van een bijna-doodervaring?

Veel voorkomende kenmerken zijn het zien van een fel licht, een gevoel van vrede, een tunnelervaring, en het zien van overleden geliefden of spirituele wezens.

Hoe beïnvloedt een bijna-doodervaring iemands leven?

Mensen die een BDE hebben ervaren, rapporteren vaak diepe spirituele veranderingen, een verhoogd bewustzijn en een vermindering van angst voor de dood.

Wat is de rol van liefde en verbinding in een bijna-doodervaring?

Liefde en verbinding zijn centrale thema’s in veel BDE’s, waarbij mensen een sterk gevoel van onvoorwaardelijke liefde en verbondenheid met alles ervaren.

Hoe kan ik meer leren over bijna-doodervaringen?

Lees boeken, wetenschappelijke artikelen en persoonlijke verhalen, zoals die van Andy Petro, om meer inzicht te krijgen in dit fascinerende fenomeen.

Wanneer je bij hen bent, ervaar je een scala aan emoties. Alles voelt gewoon verkeerd en je wilt alleen maar thuis zijn. Als dit bekend klinkt, is er niets mis met jou. Alles is helemaal oké met je.

Tijdens je spirituele reis is alleen zijn noodzakelijk. Alleen zijn vereist immense moed, daarom zijn er zo weinig mensen die diep in hun innerlijk hebben kunnen duiken. De reis is solitair en meditatie kan je erop voorbereiden.

Door meditatie kun je eenzaamheid veranderen in alleen zijn. Deze transformatie is de magie van meditatie en er is een groot verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn.

Solitair zijn voelt vaak negatief aan en lijkt op een wond of een zwart gat in jezelf dat pijn veroorzaakt. Je wilt het bedekken, ervan wegrennen of bij iemand anders zijn om het te vergeten. Eenzaamheid is het gevoel van iemand anders missen, maar alleen zijn is het genot van bij jezelf zijn.

Het doel van meditatie is om negatieve gevoelens om te zetten in positieve en ellende in geluk te veranderen. Zodra je de vreugde van alleen zijn en de schoonheid van eenzaamheid hebt ervaren, kun je de reis met vreugde omarmen.

Elk moment wordt meer ongelooflijk en verrassend en de vreugde blijft groeien. Je dacht misschien dat je het einde had bereikt, maar er valt altijd meer te ontdekken.

Transformatie door meditatie

Als je dichter bij je innerlijk komt, verandert je gedrag ten opzichte van anderen. Je wordt liefdevoller, medelevender, rustiger en vriendelijker. Negatieve eigenschappen zoals hebzucht, woede, jaloezie en bezitterigheid worden minder prominent. Het is als een bloei van bloemen, een lied en een dans in je leven.

Wanneer je het centrum van je wezen bereikt, bereik je de kennis die het waard is om te kennen. Jezelf kennen is gelijk aan alles kennen. Je Hogere Zelf is de naam van deze innerlijke kern, die niet hetzelfde is als je ego-gedreven zelf.

Het ego verdwijnt en je blijft achter aan de buitenranden. Je bent aanwezig, maar op een nieuwe manier, vrij van ego. Dit is de betekenis van het Opperste Zelf, het ervaren van je wezen in een gelijkmatige staat.

Veel van de overtuigingen en percepties die je hebt, zijn niet echt van jou. De samenleving, vrienden en familie hebben invloed gehad op de manier waarop je denkt. Alleen zijn stelt je in staat hiervan bewust te worden en je af te vragen waarom je zo denkt.

Je was niet bedoeld om de menigte te volgen; je hebt het potentieel om een leider te zijn, maar je opvoeding kan deze realisatie hebben gesmoord. Alleen zijn stelt je in staat om naar binnen te gaan en bewust te worden van wat er binnen in jezelf gebeurt, wat het belangrijkste aspect is van persoonlijke groei.

Als je alleen bent, word je gedwongen om je problemen onder ogen te zien en oplossingen te vinden. Dit proces kan moeilijk zijn omdat het inhoudt dat je oude trauma’s herbeleeft, deze loslaat en je denkpatronen verandert. Maar het universum heeft je deze kans gegeven om het leven te creëren dat je wenst door je in isolatie te dwingen.

Begrijp dat verandering noodzakelijk is om de persoon te worden die je wilt zijn. Een nieuw leven vereist een nieuwe omgeving, nieuwe overtuigingen, nieuwe manieren van denken en nieuwe manieren om de wereld waar te nemen. Deze veranderingen kunnen ongemakkelijk zijn, maar ze gebeuren voor jou en zullen je dichter bij je gewenste toekomst brengen.

Redenen voor isolatie tijdens de spirituele reis

Een reden waarom je isolatie kunt ervaren tijdens je spirituele reis, is om je spirituele energie terug te winnen en te belichamen. Vaak geven we onbewust onze energie weg aan anderen en kunnen giftige individuen ons uitputten en ons onwaardig laten voelen.

Isolatie biedt de mogelijkheid om onze energie terug te nemen en toxische energetische banden met mensen die in het verleden misbruik van ons hebben gemaakt, inclusief vrienden of familie, te verbreken.

Veel spirituele mensen groeien op met de overtuiging dat ze hun energie weg moeten geven om acceptatie te krijgen, wat kan leiden tot pleasen van mensen en verhoogde empathische vermogens. Maar wanneer we onze energie terugnemen en leren hoe we er controle over kunnen houden, worden we ongelooflijk krachtig.

Een andere reden voor isolatie tijdens de spirituele reis kan zijn dat je bent uitgekozen. Veel mensen gaan hun hele leven door zonder hun ware spirituele gave te ontdekken. De pijn van het helen tijdens deze reis is het waard en het eindresultaat is onschatbaar.

Sommige mensen zullen nooit de kennis en ervaring opdoen die jij zult opdoen, inclusief aanwezig zijn en de liefde van het universum voelen. Je zult leren manifesteren en uiteindelijk zul je de emoties ervaren waar alle mensen naar verlangen: onvoorwaardelijke liefde en bevrijding van pijn.

Alleen staan is niet erg

Het is belangrijk om dankbaar te zijn voor de kans op spiritueel ontwaken. Je staat aan de vooravond van een ongelooflijke transformatie en met het universum en God aan je zijde heb je alle steun die je nodig hebt.

Door de geschiedenis heen hebben zoekers eenzaamheid opgezocht om zichzelf onder ogen te zien. Dit is vaak makkelijker alleen, omdat relaties ingewikkeld kunnen worden door de problemen en moeilijkheden van anderen.

Je ware aard is er een van eenzaamheid, maar de gewoonte om deel uit te maken van een groep is zo sterk geworden dat je je misschien niet bewust bent van deze aard.

De angst om alleen te zijn ontstaat doordat je niet weet wie je bent zonder de meningen en percepties van anderen.

Wanneer je jezelf in een eenzame positie bevindt, zul je een diepere verbinding ontdekken die je leven kan transformeren. Deze spirituele reis draait om het versterken van je relatie met het goddelijke en het universum.

Door dit proces ontdek je je ware zelf en besef je dat je niemand anders nodig hebt om compleet te zijn. De emoties en gevoelens die je vroeger zocht bij anderen, zitten al in jou. Je bent liefde en hebt geen validatie van anderen nodig.

Je geluk en tevredenheid komen van binnenuit. Door alleen te staan, ontdek je je ongelooflijke kracht en vermogen om te manifesteren. Deze kennis komt tot je tijdens de donkerste momenten van je leven, wanneer je alleen bent.

In plaats van je af te vragen waarom je dit alleen moet doormaken, omarm je de kans om het leven te creëren dat je wilt. Pijn en eenzaamheid zijn zegeningen die je in staat stellen om te groeien tot een krachtiger bewust wezen. Geef niet op, alles werkt voor je en je zult helemaal oké zijn.

Bron: YouTube video

Veelgestelde Vragen

Waarom is alleen zijn belangrijk tijdens een spirituele reis?

Alleen zijn biedt de mogelijkheid om dieper in je innerlijke zelf te duiken, oude trauma’s te helen en je ware spirituele pad te ontdekken zonder afleidingen van buitenaf.

Hoe kan meditatie helpen bij eenzaamheid?

Meditatie transformeert eenzaamheid in het genot van alleen zijn door negatieve gevoelens om te zetten in positieve en innerlijke rust te bevorderen.

Wat is het verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn?

Eenzaamheid is het negatieve gevoel van iemand missen, terwijl alleen zijn het positieve gevoel is van genieten van je eigen gezelschap en innerlijke vrede.

Wat gebeurt er met je gedrag tijdens spirituele groei?

Je gedrag verandert naar liefdevoller, medelevender en rustiger, terwijl negatieve eigenschappen zoals hebzucht en jaloezie afnemen.

Waarom kan isolatie noodzakelijk zijn voor spirituele groei?

Isolatie helpt je om je spirituele energie terug te winnen, giftige energetische banden te verbreken en je ware zelf te ontdekken en versterken.

Het duurde even voordat er diagnostische tests werden uitgevoerd, maar net voor mijn NDE hadden ze ontdekt dat er een niersteen vastzat in mijn urineleider.

Alles wat je nieren normaal gesproken filteren, al die afvalstoffen, kwamen terug in mijn bloedbaan. Ik was in septische shock gegaan en dat begon mijn interne organen te beïnvloeden. Ik was dus echt heel erg ziek toen het gebeurde.

Het tikken van de klok aan de muur

Ik had net een CT-scan ondergaan en tijdens de scan begonnen dingen te verschuiven en te veranderen. Ik herinner me dat ik bijna mijn lichaam probeerde te verlaten op dat moment en dat de verpleegster die mijn infuus verzorgde, probeerde mijn aandacht te trekken en heel luid tegen me sprak. Dat haalde me terug in mijn lichaam.

Ik was een beetje gefrustreerd of geïrriteerd door haar. Ik denk dat ik op dat moment begon te vertrekken. Toen begonnen er echt dingen te gebeuren na de CT-scan, terwijl ik op de dokter moest wachten om met ons te praten.

Alles om me heen werd echt versterkt. Geluiden werden heel luid en voelden erg indringend. Het tikken van de klok aan de muur voelde alsof het recht in mijn oor was. De lichten, die toch al fel waren in het ziekenhuis, voelden echt versterkt en het leek allemaal op me af te komen op een indringende manier.

Het voelde alsof ik naar een video keek

Ik had een extreme hoeveelheid pijn, ik was zo heet en tegelijkertijd had ik het koud. De verpleegsters brachten me warme dekens. Op dat moment begon ik te schokken en hard te trillen. Mijn hoofd deed zoveel pijn dat ik de aderen kon voelen uitzetten. Ik sloot mijn ogen en raakte volledig los van de externe wereld.

Ik verloor elk contact met alles om me heen en zelfs met de pijn. Ik ging heel intern, naar binnen in mijn lichaam, en het voelde alsof ik naar een video keek van de binnenkant van mijn lichaam.

Ik realiseerde me dat ik aan het sterven was. Het deerde me niet, het was gewoon een feit: ik ga nu dood.

Toen trok ik me een beetje terug, het leek extreem of dramatisch, maar ik besefte weer dat ik aan het sterven was. Dit is hoe het voelt om te sterven, maar ik voelde me er heel vredig over. Op dat moment was ik uit mijn lichaam en alle pijn was weg. Ik keek vanaf het plafond neer op mijn lichaam op de ziekenhuisbrancard.

In het begin was ik extreem gedesoriënteerd, omdat het geen zin had hoe ik me hierboven voelde. Maar ik zag mijn lichaam daar beneden en kon zien dat ik dood was. Je zou denken dat dat je zou afschrikken, maar dat deed het niet. Ik voelde zo’n vredig gevoel.

Ik kon het hele ziekenhuis zien

Op dat moment keek ik naar de scène als een toeschouwer. Ik voelde me er niet emotioneel aan verbonden. Er was geen oordeel, ik bekeek het alsof ik naar een scène in een interessante film keek. Iedereen was druk in de weer en ik herinner me dat ik dacht dat iedereen zo snel was en ik voelde me heel kalm, waardoor er een dissonantie ontstond tussen de twee energieën.

Toen begon ik omhoog te zweven. Ik keek nog steeds naar beneden en dreef langzaam achteruit omhoog. Ik begon het hele ziekenhuis beneden te zien, maar ik zag geen dak of muren. Toch wist ik dat ik naar het ziekenhuis keek. Ik zag zoemende lichtbollen die allemaal rondstuiterden. Ze zagen er chaotisch en druk uit en ik kon zien dat ze allemaal verbonden waren door een dunne, lichtgevende lijn, bijna als een spinnenweb.

Het voelde alsof ik doelloos rondzweefde

Ik realiseerde me niet wat het was, maar het voelde alsof ik naar de zielen van iedereen in het ziekenhuis keek, zowel patiënten als personeel. Het zag er chaotisch uit vanuit mijn perspectief, als kippen zonder koppen.

Ik bleef achteruit zweven, het ging sneller en ik voelde me even alsof ik in de ruimte was. Dat moment van ongemak duurde slechts een fractie van een seconde.

Een smalle, zwarte, donkere tunnel

Het was niet lang genoeg om echt ongemakkelijk te worden. Het volgende wat ik me herinner, was dat ik in een smalle, zwarte, donkere tunnel was. Hoewel het eng klinkt, was het dat niet. Het voelde als een achtbaanrit. In het begin probeerde ik er zin in te krijgen, maar toen besloot ik ervan te genieten, alsof je je handen in de lucht steekt en plezier hebt. Het was snel, voelde goed en was opwindend.

Toen werd ik uit de tunnel gedumpt en bevond ik me in het licht. De overgang van de donkere tunnel naar het heldere witte licht duurde een seconde. Ik realiseerde me dat ik echt gestorven was en voelde me goed, omdat ik verhalen had gehoord over deze ervaringen. Het licht voelde geweldig.

Onvoorwaardelijke liefde

Er zijn geen woorden om dat gevoel te beschrijven. Het is onvoorwaardelijke liefde en het deed er niet toe wat ik had gedaan in mijn leven, goed of slecht. Ik werd gewoon geliefd om wie ik was. Het was heel vredig en voelde als de perfecte temperatuur, hoewel er waarschijnlijk geen temperatuur in het licht is. Het voelde warm en alsof wonden in mij werden genezen, ik werd weer heel.

Op een bepaald moment hoorde ik een duidelijke stem die zei: “Je moet terug.” Ik protesteerde en wilde niet terug. Hoewel ik denk dat ik op dat moment geen lichaam had, voelde ik alsof ik mijn hoofd schudde en nee zei. Maar opnieuw hoorde ik de stem die zei: “Je moet terug.”

Jeff Tolley’s bijna-doodervaring: Gechoqueerd na het nemen van zijn eigen leven

Terug de tunnel in

Ik bleef me verzetten, maar op dat moment voelde ik bijna een menigte om me heen. Ik had niet genoeg tijd om dat te bedenken, want ik werd meteen terug in de tunnel gezogen. Het voelde als een duwtje terug de tunnel in. Ik ging achteruit en toen was ik weer terug in mijn lichaam.

De pijn kwam terug en daarna raakte ik buiten bewustzijn tot later die avond, toen ik in de voorbereidingsruimte was voor de operatie. Het was een zeer bijzondere en intense ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Veelgestelde Vragen

Wat is een bijna-doodervaring?

Een bijna-doodervaring (NDE) is een diepgaande persoonlijke ervaring geassocieerd met de dood of dreigende dood, vaak met gevoelens van vrede en onvoorwaardelijke liefde.

Wat zijn de symptomen van septische shock?

Septische shock symptomen zijn onder andere hoge koorts, extreme pijn, lage bloeddruk, snelle hartslag en verwarring.

Hoe worden nierstenen behandeld?

Nierstenen kunnen worden behandeld met medicatie, shockwave lithotripsie, of in ernstige gevallen, chirurgische verwijdering.

Wat gebeurt er tijdens een buitenlichamelijke ervaring?

Tijdens een buitenlichamelijke ervaring voelt men zich losgekoppeld van het fysieke lichaam en kan men het lichaam van bovenaf observeren.

Kunnen bijna-doodervaringen worden verklaard door wetenschap?

Hoewel veel wetenschappers proberen NDE’s te verklaren door biologische en neurologische mechanismen, blijft het een onderwerp van intens debat en mysterie.