De vrouw klom over de autostoel om Andy uit zijn autozitje te halen. Ze pakte een paraplu en zette Andy op de grond, waarbij ze zijn handje vastpakte. Na een paar stappen realiseerde ze zich plotseling dat dit eigenlijk niet heel verstandig was. Haar trouwring raakte de steel van de paraplu. Ze overwoog de paraplu los te laten, maar voordat ze dat kon doen, sloeg een bliksemschicht in op de punt van de paraplu. En dat was het. Ze was dood.

Maar ze was zich nog volledig bewust en waarnam alles wat er om haar heen gebeurde. Jeremy en Andy gingen beide uit hun dak! Andy had zijn handen tegen zijn oren gedrukt omdat de knal zijn trommelvliezen had doen klappen en hij zat met veel pijn. Jeremy was tegen haar instructies in terug naar buiten gerend en greep zijn broertje vast om hem mee naar het gebouw te trekken.

De vrouw volgde, want vreemd genoeg kon ze hen gewoon zien lopen. Eenmaal in de lobby kwam een voorbijganger kijken wat er aan de hand was met de twee gillende jongetjes. De vrouw dacht bij zichzelf: ‘Waarom negeert hij mij? Waarom praat hij alleen met hen en niet met mij?’ En toen, een seconde later, realiseerde ze zich ineens: ‘Waar is mijn paraplu gebleven?’

Ze keek naar buiten en zag haar paraplu op de parkeerplaats liggen. Een klein stukje verderop, zo’n 6 meter bij de paraplu vandaan, zag ze zichzelf roerloos op de grond liggen. Het was zeer ontwrichtend. Ze zei: “Je moet begrijpen dat ik voordat dit me overkwam een enorme scepticus was. Ik zou niemand in zijn gezicht hebben uitgelachen, maar ik dacht wel dat dit allemaal onzin was. Daar kon het gewoon niet gebeuren. Dat hoorde niet bij de realiteit. En toch zag ik mezelf in de lobby staan terwijl ik ook daar buiten op de parkeerplaats lag.”

Ze keek naar haar schoenen die ze aan had en zag dat de zolen verbrand waren, haar voeten staken er uitgestoken uit. Maar toen ze naar beneden keek in de lobby, zagen haar schoenen er perfect uit! Ze had ze gewoon aan, maar ze hing zo’n 60 cm boven de grond te zweven in plaats van op de grond te staan.

Zodra ze dacht dat ze naar buiten wilde om bij haar lichaam te kijken, was ze daar ineens en keek ze op zichzelf neer. Ze probeerde zichzelf mentaal op te dragen om op te staan, waarbij ze zei: “Sta op, sta op! Je maakt je outfit vies. Je hebt de schoenen al vernield, sta nu op! Je ligt in een vieze olieplas te spartelen!” Maar toen drong het ineens tot haar door: “Wacht even, ik kan niet opstaan. Ik ben dood.”

Ze was zich nog steeds volledig bewust en zelfs nog meer bewust van alles dan toen ze in leven was. Er verscheen toen een licht aan haar rechterzijde, een beetje hoger. Het licht leek levend te zijn en had een bewustzijn. Het wilde dat ze het volgde. Dus dacht ze: ‘Oké dan, laat ik het maar volgen om te zien waar dit naartoe gaat.’

Het licht leidde haar naar een tuin en het was niet zomaar een gewone tuin zoals we die hier op aarde kennen. De planten waren anders en de bloemen ontloken in een fontein van felle kleuren! Het is zo frustrerend, want de woorden bestaan hier gewoon niet voor om het te kunnen omschrijven.

Er hing daar een overweldigende, onvoorwaardelijke liefdevolle energie die helemaal op haar gericht was! De vrouw zei: “Ik ben moeder en heb kinderen waar ik onvoorwaardelijk van houd. Maar dit was zo anders! Het was zoveel groter, sterker, krachtiger en dieper. Ik wil mijn gevoelens voor mijn eigen kinderen absoluut niet minimaliseren, want dat doe ik oprecht. Maar dit voelde gewoon heel anders.”

Er stond een bank en een stem – de stem van haar overleden grootvader, waarbij ze zeker wist dat het zijn stem was vanwege zijn zware Franse accent – zei haar op de bank te gaan zitten. En als je dode grootvader je zegt ergens op te gaan zitten, dan ga je daar gewoon op zitten!

De bank was heel fraai gemaakt, het leek met de hand gesneden en gepolijst houtsnijwerk met mooie zwingende motieven. Zodra ze erop ging zitten, paste de bank zich aan haar lichaamsvormen aan, als een soort mal. Haar grootvader kwam naast haar zitten, al keek ze nooit echt naar hem om. Mensen vragen haar dat vaak: hoe zag hij eruit? Maar ze had niet naar hem omgekeken, deels omdat ze niet het gevoel had dat ze dat moest doen, en deels omdat ze bang was voor wat ze zou zien. Hij was immers al een jaar dood. Ze wilde liever niet zien hoe hij er nu uitzag.

Haar grootvader zei dat hij alle vragen zou beantwoorden die ze had, maar hij vertelde haar dat telepathisch, rechtstreeks in haar gedachten. De enige keer dat ze zijn stem daadwerkelijk hoorde was toen hij zei dat ze op de bank moest gaan zitten. Daarna werd alle informatie als het ware in haar hoofd gegoten. En het voelde bijna vertrouwd aan, alsof ze hier eerder was geweest.

Er hingen drie bolvormige objecten in de lucht die een soort violet-achtige kleur leken te hebben, maar dan toch weer niet echt. Door de manier waarop ze ten opzichte van elkaar bewogen, leek het een soort kalender te vormen die de tijdsdoorloop markeerde. Ze vroeg zich af waarom ze de tijdsdoorloop probeerde bij te houden. Maar het antwoord dat ze kreeg, was dat ze het in lineaire termen moest onthouden om de informatie die ze zou krijgen te kunnen ontcijferen. En dat bleek twee weken lang te zijn – ze zat daar twee weken lang vragen te stellen en antwoorden te krijgen.

Ze kreeg te horen dat ze kon blijven als ze dat wilde, of kon kiezen om terug te keren naar het leven. Haar grootvader zou haar helpen die beslissing te nemen door al haar vragen te beantwoorden. Hij zei dat als ze besloot te blijven, ze dat pad naar de bergen moest volgen. En eenmaal over die bergen aan de andere kant, kon ze niet meer terug.

Dus stelde ze vragen en kreeg ze antwoorden gedurende die twee weken. In de verte zag ze andere mensen lopen, in tweetallen gekoppeld aan iemand anders. Ze vroeg waarom dat zo was. Het antwoord was: “Zo ben jij hier ook, ze kunnen jou zien terwijl je hier met mij zit.” De vrouw zei dat al die mensen er heel jong uitzagen, een jaar of 18. Terwijl zij op dat moment 28 was en ze had zelfs wat afgebladderde naallak op haar vingers. Ze dacht dat ze wel een brandwondje op haar hand zou hebben van de blikseminslag. Maar toen ze naar haar hand keek, zag die er perfect uit. Haar nagels zagen er ook perfect uit, geen vlekjes of ouderdomsplekjes, de huid zag er uit als die van iemand van 18 jaar! Het rare was dat ze geen trouwring om had. Ze vroeg zich af waarom niet, maar haar grootvader zei dat ze daar later op terug konden komen als ze wilde. Voorlopig had ze kennelijk andere, dringendere vragen.

Hij vertelde haar dat als ze zou terugkeren naar het leven, ze een derde kind zou krijgen, een dochter. Ze wilde weten hoe hij dat kon weten. Hij legde uit dat die ziel haar en haar man al had uitgekozen als ouders. Toen ze dat hoorde, dacht ze meteen: “Nou, dan moet ik er in ieder geval zijn.” Maar hij zei dat het niet zo’n groot probleem was als ze er niet zou zijn, want dan zou die ziel gewoon andere ouders uitkiezen. Dat gaf de vrouw echter een enorm schuldgevoel, ze dacht: “Nee, als ze mij heeft uitgekozen, dan is ze van mij en wil ik haar ontmoeten.”

Haar grootvader vertelde haar ook dat ze uiteindelijk zou gaan scheiden van haar man, wat heel vreemd klonk omdat ze op dat moment al 8 jaar getrouwd waren en het prima ging en ze gelukkig waren. Er was geen enkele reden om te denken dat ze zouden gaan scheiden. Uiteindelijk gebeurde dat inderdaad, maar pas 9 jaar later.

De vrouw dacht ook: “Welnu, als we dan inderdaad gaan scheiden, dan wil ik degene zijn die de jongens en dit eventuele dochtertje zal opvoeden.” Ze besloot terug te zullen keren naar het leven.

Haar grootvader waarschuwde haar dat er veel fysieke pijn mee gemoeid zou zijn. Ten eerste moest hij haar ziel weer in haar lichaam stoppen. Toen haar ziel haar lichaam had verlaten, was het uitgezet tot een grotere vorm. En die moest hij dus weer in dat kleine lichaampje persen. Bovendien was haar lichaam verbrand, dus er zou pijn zijn.

Hij vertelde haar ook nog een paar dingen over de toekomst, zoals details over de aankomende Super Bowl waar ze anders helemaal geen belangstelling voor had. En dat George H.W. Bush de aankomende presidentsverkiezingen zou winnen, terwijl het toen september was en de verkiezingen pas in november zouden plaatsvinden. Ze was helemaal niet politiek geïnteresseerd en kon er niet veel mee. Ze vroeg waarom hij haardit vertelde. Hij legde uit dat als ze eenmaal terug zou zijn, ze moeite zou hebben zich de gesprekken en informatie die ze hier had gekregen te herinneren. Maar als ze zou zien wie die Super Bowl won, of dat Bush inderdaad president werd, dan zou dat haar herinneringen aan deze plek weer triggeren.

Dus hielp hij haar weer terug in haar lichaam. Het voelde alsof hij haar in een wurgende omhelzing wrong om haar ziel erin te persen. Ze opende haar ogen en lag daar in de regen op de parkeerplaats. Ze besefte dat er hooguit een paar minuten voorbij waren gegaan, hoewel ze het gevoel had twee weken ergens anders te zijn geweest. Mensen kwamen net naar buiten om haar te helpen.

Tijdens haar tijd in die tuin, die de hemel bleek te zijn, had ze begrepen dat wat iedereen daar zag niet hetzelfde was. Iedereen zag daar zijn of haar persoonlijke versie van de hemel. Die ene man daar zou misschien gedacht hebben dat hij aan het zwemmen was in een zwembad, een volgende persoon weer dat ze op een zandstrand lag. Ze waren allemaal op dezelfde plek in de hemel, maar de hemel werd persoonlijk voor iedereen gevormd.

Dus ze was terug en ze was verbrand. Ze voelde zich niet meer dezelfde persoon. En haar man merkte ook duidelijk dat er iets met haar veranderd was. Ze moest een paar maanden in bed blijven omdat haar voeten zo erg verbrand waren, dus ze sliep veel. En tijdens die slaapperiodes kreeg ze dromen. Het waren heel specifieke, gedetailleerde dromen die ze zich kon herinneren. Niet alleen de details, maar het waren allemaal naargeestige dromen. Nachtmerries over vreselijke gebeurtenissen, tsunami’s, aardbevingen, vliegtuigongevallen en andere vreselijke rampen.

Tijdens haar eerste nachtmerrie over een vliegtuigcrash vertelde ze haar man alle details die ze gezien had: het vluchtnummer, hoeveel mensen aan boord zaten, enzovoorts. Hij raakte in paniek. Ze belde haar moeder ermee op en vertelde het haar ook. Twee dagen later belde haar moeder gillend dat ze de tv aan moest zetten – het was net op het nieuws, exact zoals ze in haar droom had gezien! Ze had het vluchtnummer, het aantal inzittenden, allemaal precies goed.

Het was zeer onrustbarend voor haar. Waarom deed het universum haar dit aan? Moest ze proberen dit soort rampen te voorkomen? Moest ze de luchtvaartautoriteiten gaan bellen en zeggen: “Hé, ik ben gewoon een moeder uit Houston, maar ik denk dat dit vliegtuig neer gaat storten”? Want als het dan daadwerkelijk neerstortte, zou ze als verdachte worden aangekeken. Het had voor haar allemaal geen zin.

In 1997 verhuisde haar man het huis uit. Hij kon het niet meer aan dat ze telkens wakker werd en over deze vreselijke rampen begon te vertellen. Ze kon er gewoon niet mee ophouden, de dromen waren zo specifiek!

Rond diezelfde tijd realiseerde de vrouw zich dat ze deze nachtmerriescenario’s naar zichzelf kon e-mailen, zodat ze een datum- en tijdstempel hadden van wanneer ze de droom had gehad. Aanvankelijk deed ze dit puur voor haar eigen gemoedsrust, omdat ze telkens dacht: “Misschien heb ik die nachtmerrie pas gehad nádat het nieuws erover kwam en ze het gewoon nog een keer herhaald hebben.” Ze probeerde excuses te verzinnen!

Dus begon ze de details van haar nachtmerries naar zichzelf te e-mailen. En ze bleken inderdaad accuraat te zijn. Niet al haar nachtmerries gebeurden daadwerkelijk. Toen ze later een boek ging schrijven met Jeff Kripal, een decaan van Rice University, liet hij een van zijn studenten al haar nachtmerrie-e-mails vergelijken met nieuwsgebeurtenissen uit die tijd. Maar niet alle nachtmerries kwamen overeen met iets dat daadwerkelijk gebeurd bleek te zijn.

Kripal en de vrouw wisten niet zeker of die gebeurtenissen gewoon niet hadden plaatsgevonden, of dat ze simpelweg niet in het nieuws waren gekomen. Als er bijvoorbeeld een helikopter neerstortte in Taiwan, dan is dat vreselijk, maar komt het misschien niet in het wereldnieuws. De student die het onderzoek deed, vond in ieder geval niets over sommige nachtmerries. Dus ofwel vonden die gebeurtenissen niet plaats, ofwel werden ze niet gerapporteerd in de media waar zij naar hadden gekeken.

De vrouw had het gevoel dat beide zaken een rol speelden. Sommige dingen gebeurden wel, maar kwamen niet in het nieuws. En andere dingen vonden überhaupt niet plaats.

Wat was voor haar de meest schokkende van al die nachtmerries? De meest schokkende was er een die ze niet in haar eerste boek had opgenomen, maar wel in haar tweede boek. Ze zou de specifieke vliegtuigcrash niet bij naam noemen, uit respect voor de nabestaanden van de slachtoffers.

In deze nachtmerrie zat ze zelf in het neertstortende vliegtuig. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Normaal zag ze slechts een momentopname van het wrak en had ze informatie daarover. Vaak was het zelfs exact de foto die later in het nieuws zou komen. Zoals bij de aardbeving in San Francisco, waar de bovenste laag van de Oakland Bay Bridge op de onderste laag was gevallen. Ze had in haar droom een foto gezien van een agent die aan de rand van de gebroken brug stond te kijken, waarbij er een rode auto aan de rand bungelde. En dat was precies de foto die later in het nieuws kwam!

Maar in deze ene extreme nachtmerrie zat ze dus zelf in het vliegtuig. Ze sprak een andere passagier en die vertelde haar naam. Ze stelde haar kind voor dat naast haar zat. Het was alsof ze op een feestje zaten te kletsen en mensen aan elkaar voorstelden. Plotseling wist de vrouw: ‘Dit is het. Het gaat neerstorten en ik moet wakker worden.’ Pas als ze haar ogen opende, zou ze uit deze crashed vlucht ontwaken.

Maar de andere passagier greep haar armen vast en weigerde los te laten. Pas als zij losliet, kon de vrouw wakker worden. De vrouw smeekte in tranen om haar kind mee te mogen nemen en aan haar man te geven. Ze vertelde de naam van haar man en smeekte: “Neem mijn kind mee en vind mijn man, alsjeblieft!”

Toen voelde ze een schok en zag ze vanuit een positie buiten het vliegtuig zielen uit het wrak opstijgen. Het was zo surreëel om te zien hoe die zielen als het ware uit het wrak zweefden de lucht in.

De vrouw had in deze extreme droom de namen van deze vrouw, haar kind en haar echtgenoot gehoord. Ze had die namen opgestuurd in een e-mail aan zichzelf. Zo’n gedetailleerde informatie had ze nog nooit gehad! Het was een buitenlandse luchtvaartmaatschappij en ze had de naam van de maatschappij en de naam van de vrouw (die ze op één letter na goed had gespeld).

Haar man zei verbaasd: “Je hebt de namen van mensen die zullen sterven?!” Ongeveer drie dagen later werd de passagierslijst bekendgemaakt en kwamen de namen van de vrouw en het kind inderdaad overeen met wat ze in haar e-mail had staan. Dat was vreselijk.

De frequentie van dit soort extreme dromen en visioenen is inmiddels flink afgenomen. De vrouw denkt dat dit komt omdat ze erover is gaan praten, omdat ze doet wat ze geacht wordt te doen. Het duurde 27 jaar voordat ze openlijk over haar bijna-doodervaring en de gebeurtenissen daarna begon te vertellen. Maar sinds ze het bespreekbaar is gaan maken, zijn de dromen minder intens geworden.

Wat wil ze dat mensen uit haar ervaring meenemen?

Allereerst en het belangrijkst: ons bewustzijn overleeft de dood. Alleen omdat je lichaam sterft, betekent dat niet dat jij weg bent. Je blijft gewoon bestaan.

Voor haar was dat het grootste obstakel om te begrijpen: dat je ergens naartoe gaat als je lichaam doodgaat en dat dat ‘thuis’ is. Dit leven hier is niet thuis. Dit is geen pretje! Leven op aarde is eigenlijk best zwaar. We verdienen allemaal een pluim dat we het doen, want we zijn het zelf die ervoor gekozen hebben hier te zijn. Maar de plek waar je naartoe gaat na de dood, dat is thuis.

Wat we tijdens ons leven hier doen, bepaalt hoe onze ervaring in het hiernamaals eruit zal zien. Iedereen ziet daar iets anders. Het is zeer persoonlijk en uniek voor ieder individu. Wat we in dit bestaan doen, telt enorm.

Ze zegt: “Het betekent niet dat ik wil sterven. Ik wil niet dood. Ik ben alleen niet bang voor de dood zelf, alleen voor de pijn ervan. Ik vergelijk dit leven altijd met school. Niemand vindt het fijn om op school te zitten. Je wilt met zomervakantie zijn – dat is thuis, dat is de hemel.”

Ook lezen:

De Zielenreis: Het Bestaan Tussen De Levens – Micheal Newton

Is De Ziel Onsterfelijk? De Hindoeïstische Benadering

Voorbij De Grens Van Leven En Dood: Op Zoek Naar De Betekenis Van Bijna-doodervaringen

Deze Bijna-doodervaring Zal Je Doen Geloven in Het Hiernamaals | NDE

Beste Bewijs voor Leven na de Dood Door ‘s Werelds Grootste NDE Studie | Jeffrey Long

Veelgestelde Vragen

Wat gebeurde er met de vrouw tijdens de blikseminslag?

De vrouw werd geraakt door een bliksemschicht terwijl ze haar kinderen naar binnen begeleidde. Ze stierf op slag maar ervaarde een bijna-doodervaring.

Wat zag de vrouw tijdens haar bijna-doodervaring?

Ze zag zichzelf buiten haar lichaam, ontmoette haar overleden grootvader en werd begeleid naar een prachtige, onbeschrijfelijke tuin vol onvoorwaardelijke liefde.

Wat vertelde de grootvader aan de vrouw?

Haar grootvader antwoordde telepathisch op haar vragen, onthulde details over haar toekomstige leven en vertelde dat ze een keuze had om terug te keren of te blijven.

Welke fysieke gevolgen had de vrouw na de bijna-doodervaring?

Ze had ernstige brandwonden door de blikseminslag en moest maanden herstellen. Ze ervoer ook intense, voorspellende dromen over rampen.

Hoe beïnvloedde de bijna-doodervaring haar leven?

Ze verloor de angst voor de dood, kreeg visioenen en dromen over toekomstige gebeurtenissen en voelde een diepe spirituele verandering in zichzelf.

Er is ook een rijke traditie van mystici, spirituele leiders en psychologen die beweren de bron van de ziel te hebben ervaren via intense meditatie of andere transformationele ervaringen. Is de ziel slechts een metafoor voor ons onderbewustzijn? Of is het een echt, fundamenteel aspect van het bestaan dat alle levende wezens met elkaar delen? Als er een ziel bestaat, wat gebeurt er dan na de dood? Wordt onze ziel opgenomen in een eeuwige staat van zijn, een hiernamaals zoals het paradijs of de hemel? Of herboren in een ander lichaam als onderdeel van een cyclus van reïncarnatie?

Alvast 5 van de belangrijkste punten

Het concept van de ‘ziel’ door de eeuwen heen

Het idee van een onsterfelijke, onlichamelijke ziel heeft al lange tijd vorm gekregen in de mythen, filosofieën en religies van oude beschavingen over de hele wereld. De oude Egyptenaren, Grieken, hindoes en veel andere culturen beschouwden de ziel of “psyche” als iets onsterfelijks dat het lichaam tijdelijk bewoont en na de dood verdergaat naar een ander rijk.

In de christelijke traditie is de ziel het onsterfelijke deel van een persoon dat na de dood wordt beoordeeld door God en ofwel wordt opgenomen in de hemel of moet boeten in een hiernamaals als de hel. De filosoof René Descartes stelde voor dat de ziel een onstoffelijke substantie is die met het stoffelijke lichaam in wisselwerking staat, in een conceptie die bekendstaat als dualisme van substantie. Volgens Descartes is de ziel de essentie van het individu en het denken, terwijl het lichaam slechts een machine is. Dit idee heeft grote invloed gehad op christelijke denkers en westerse filosofen.

“Want wat baat het een mens, als hij de gehele wereld zou winnen, maar aan zijn ziel schade lijdt?” – Matteüs 16:26 (De Bijbel)

De ziel volgens het hindoeïsme en boeddhisme

In het hindoeïsme en boeddhisme bestaat het idee van reïncarnatie, waarbij de ziel of “atman” wordt gezien als een eeuwig beginsel dat door een cyclus van geboorten en sterfgevallen gaat, belichaamd in verschillende levensvormen gebaseerd op de daden van het individu. De uiteindelijke bevrijding of verlossing komt wanneer de cyclus van reïncarnaties wordt doorbroken en de ziel wordt verenigd met het Goddelijke beginsel.

Veel oosterse religies benadrukken dat het ego een illusie is en dat het doel van spirituele discipline en meditatie is om dit valse zelf te overstijgen en je ware zelf of essentie te realiseren. Dit ware zelf wordt vaak beschreven als een staat van volkomen vrede, wijsheid en transcendent bewustzijn voorbij subject en object.

De ziel volgens het christendom en andere religies

In het christendom en andere abrahamitische religies als de islam en het jodendom is het idee van een onsterfelijke individuele ziel onlosmakelijk verbonden met het geloof in een hiernamaals, een geestelijke dimensie waar de ziel na de dood naartoe gaat. Voor veel gelovigen betekent dit ofwel een eeuwig verblijf in de hemel bij God, of een tijdelijk verblijf in een soort vagevuur als voorbereiding op de hemel, of in sommige opvattingen de eeuwige verdoemenis van de hel.

Er zijn vele varianten in de specifieke leerstellingen over de aard en lotgevallen van de ziel in verschillende takken van deze religies, maar ze hebben gemeen dat de ziel een eeuwige, geestelijke essentie van het individu is die niet kan worden vernietigd. Veel religies benadrukken ook dat de ziel zich gedurende het leven kan ontwikkelen en louteren, of juist kan vervuilen door zonden en slechte daden.

Oosterse filosofieën over de ziel

In mystieke en filosofische stromingen van het Verre Oosten zoals het taoïsme, confucianisme en zen-boeddhisme is het idee van een permanente individuele ziel veel minder belangrijk dan in het Westen of de abrahamitische religies. Het begrip “ziel” wordt hier meer gezien als een tijdelijk energetisch proces of resonantie binnen het grotere geheel van de natuur of het universum.

Het doel van veel oosterse spirituele tradities is om uiteindelijk die illusie van een afzonderlijk, onveranderlijk zelf of ziel te overstijgen en op te gaan in een toestand van eenheid met het grotere geheel. Deze “verlichte” toestand wordt vaak beschreven als leegte, niet-dualiteit of het volledig in het hier-en-nu zijn zonder het gekweld te worden door concepten van een individueel, voortdurend zelf.

Mystieke en spirituele ervaringen van de ziel

Door de eeuwen heen hebben mystici, spirituele leiders en ook sommige psychologen melding gemaakt van intense transformerende ervaringen die hen een dieper inzicht leken te geven in de aard van de werkelijkheid en een niveau van bewustzijn voorbij het ego. Sommigen beschrijven dit als eenheid met het goddelijke, het verkrijgen van kosmisch bewustzijn, of een staat van totale overgave en aanwezigheid waarin alle concepten van een individuele identiteit even wegvielen.

Voorbeelden zijn de Verlichting van Boeddha onder de Bodhiboom, de mystieke extase van christelijke heiligen als Teresa van Avila, of de transcendente ervaringen van filosofen als Plotinus in de neoplatoonse traditie. Hoewel uiterst zeldzaam en moeilijk te meten, lijken deze soorten piekervaringen inderdaad een glimp te bieden van een diepere laag van bewustzijn die mystici vaak gelijkstellen aan de ziel of het zuivere bewustzijn an sich.

Verlichters en spirituele meesters door de eeuwen heen hebben geprobeerd deze staat van eenheid, vrede en zuiver besef te cultiveren en over te brengen aan hun leerlingen en volgelingen. Volgens hen vertegenwoordigen deze momenten van zelfrealisatie of bevrijding van het beperkte zelf een tijdelijk of permanent loskomen van de illusies van het ego en aanraking met onze ware essentie of ziel.

Westerse filosofische opvattingen over de ziel

Al sinds de klassieke Griekse filosofen gaat de westerse traditie uit van een zeker dualisme tussen lichaam en geest, of materie en bewustzijn. Aristoteles maakte een onderscheid tussen het stoffelijke, sterfelijke lichaam en een hogere immateriële ziel of nous die de essentie van elk levend wezen belichaamt. Later bouwde de neoplatonist Plotinus hier verder op met zijn leer van de Ene, een absoluut, onvergankelijk beginsel waaruit alles is ontstaan, en de menselijke ziel als een emanatie hieruit.

De christelijke kerkvader Augustinus volgde deze ideeën nauw, waardoor het platonistisch idealisme een cruciale rol kreeg binnen het christelijk denken over de eeuwigheid van de ziel. De beroemde filosoof René Descartes formuleerde zijn bekende uitspraak “Ik denk, dus ik besta” (het cogito-argument) als bewijs voor het bestaan van een immateriële, denkende substantie: de menselijke geest of ziel.

“De menselijke ziel is van nature verenigd met een echte en onlosmakelijke eigenschap om altijd voort te bestaan; en wat ooit is begonnen zal eeuwig duren, wat geen begin kent blijft eeuwig bestaan.” – Aristoteles

Modern wetenschappelijk debat over de ziel

Met de opkomst van het moderne wetenschappelijke materialisme in de 17e en 18e eeuw kwam het idee van een immateriële ziel steeds meer onder vuur te liggen. Filosofen als Hobbes en La Mettrie poneerden een strikt fysicalistische kijk, waarbij de mens volledig gereduceerd kon worden tot een complex lichaam zonder enige aparte ziel of mentaal principe.

Tegenwoordig is het materialisme nog steeds de overheersende visie in de wetenschap, waarbij het brein wordt gezien als de volle oorzaak en zetel van bewustzijn. Volgens deze kijk is de menselijke geest of ziel niet meer dan een emergente eigenschap van de complexe neurale activiteiten in het brein. Wanneer het brein doodgaat, houdt ook het bewustzijn en alles wat wij onder de ‘ziel’ verstaan op te bestaan.

Desondanks zijn er nog steeds aanhangers van een dualistische positie die menen dat bewustzijn of subjectieve ervaring een fundamentele eigenschap van de werkelijkheid is, die niet volledig kan worden verklaard door uitsluitend de fysieke hersenen. De explanatory gap verwijst naar de schijnbare onmogelijkheid om de subjectieve aard van ervaring volledig te verklaren in termen van objectieve, fysieke processen. Sommige denkers blijven aanhangen dat de werkelijkheid beide aspecten moet omvatten: een fysieke dimensie van materie zoals vastgelegd door de natuurwetenschappen, en een even fundamentele dimensie van subjectieve ervaring, bewustzijn of ziel.

Bijna-doodservaringen als bewijs voor de ziel?

Een intrigerend fenomeen dat soms wordt aangevoerd als bewijs voor het bestaan van de ziel zijn zogenaamde bijna-doodservaringen (BDE’s). Tijdens kritieke medische situaties waarbij de hersenen en het lichaam grotendeels uitgeschakeld zijn, blijken sommige mensen intense bewustzijnservaringen te hebben zoals een tunnelervaring, helderheid van waarnemen en denken, en ontmoetingen met lichtgestalten of overleden geliefden.

Ook lezen:

Dit Is Het Bewijs Dat Je Geest Niet Alleen In Je Hersenen Zit

De Harde Waarheid Over Onze Beleving Van De Werkelijkheid

De Fascinatie Van Het Matrix Concept En De Aard Van Onze Werkelijkheid

Gedeclassificeerde Cia-studies Onthullen Inzichten In Het Menselijk Bewustzijn In 1969

Onze Gedachten Geven Vorm Aan Onze Realiteit – En Wel Tot In De Detail!

Veelgestelde Vragen

Wat is een bijna-doodervaring?

Een bijna-doodervaring (BDE) is een diepgaande, vaak spirituele ervaring die sommige mensen rapporteren tijdens een levensbedreigende situatie, waarbij zij vaak gevoelens van vrede, een helder licht en soms ontmoetingen met overleden geliefden beschrijven.

Welke verklaringen zijn er voor bijna-doodervaringen?

Er zijn zowel wetenschappelijke als spirituele verklaringen voor BDE’s. Wetenschappers suggereren dat BDE’s veroorzaakt kunnen worden door fysiologische processen in de hersenen, terwijl spirituele verklaringen vaak spreken van een glimp van het hiernamaals of een bewijs van het bestaan van de ziel.

Kunnen bijna-doodervaringen bewijzen dat er leven na de dood is?

Hoewel veel mensen die een BDE hebben gehad overtuigd zijn van een leven na de dood, is er geen wetenschappelijk bewijs dat deze ervaringen daadwerkelijk een hiernamaals aantonen. De interpretatie van BDE’s blijft een onderwerp van discussie tussen wetenschappers en spirituele denkers.

Wat zijn gemeenschappelijke elementen van een bijna-doodervaring?

Gemeenschappelijke elementen van BDE’s omvatten een gevoel van verlaten van het lichaam, een reis door een tunnel, een helder licht, intense gevoelens van vrede en geluk, en soms ontmoetingen met overleden geliefden of spirituele wezens.

Hoe beïnvloeden bijna-doodervaringen het leven van mensen die ze hebben meegemaakt?

Veel mensen die een BDE hebben meegemaakt rapporteren diepe veranderingen in hun levensperspectief, zoals een verminderd angstgevoel voor de dood, een groter gevoel van spiritualiteit en betekenis, en soms grote veranderingen in levensstijl en waarden.

In dat kleine stadje kende ik de verpleegster die me inschreef. Ik zal haar naam niet noemen, maar toen ze me inschreef, dacht ik: “Ik heb een probleem, zij heeft geen idee wat ze doet.” Ze vroeg waarom ik naar het ziekenhuis kwam als ik al een EpiPen had gebruikt. Ik dacht: “Je weet niet eens de basisregels voor anafylaxie: EpiPen gebruiken, dan naar het ziekenhuis.” Ze zei dat ze op een bed wachtten, dus zette ze me in de gang. “We komen zo bij je,” zei ze. Maar als kritieke zorgverpleegster weet ik dat zo iemand direct naar de traumakamer moet, omdat intubatie nodig kan zijn. Daar zat ik dus in de gang, met stridor, terwijl iedereen gewoon langs liep. Ik was aan het sterven, gaf mezelf nog een shot van mijn EpiPen.

Kritieke Toestand en Uittreding

Eindelijk zag de PA (physician assistant) me en zei: “Ze ziet er niet goed uit.” Ze brachten me naar een kamer, maar op dat moment hadden we nog geen infuus. Mijn toestand verslechterde snel. Don kwam, en ze verplaatsten me naar de traumakamer. Ze konden geen infuus aanleggen omdat alles door de anafylaxie samentrok. Don zei: “Als jullie niets doen, gaat ze dood. Je moet haar intuberen.” Ze zeiden: “We hebben genoeg tijd.” Maar direct daarna stopte ik met ademen. Het grappige is dat ik uit mijn lichaam trad en kon zien wat er gebeurde. Ik dacht: “Wie is dat meisje? Ze is ernstig ziek.” Ik had niet door dat ik het zelf was. Ze intubeerden me, en toen werd alles zwart.

Buitenlichamelijke Ervaring

Het volgende dat ik me herinner, is dat ik in de achterbank van mijn zus’ auto verscheen. Ze reed van Wisconsin naar Kentucky, stopte bij een tankstation in stromende regen. Mijn lichaam voelde vreemd, niet solide. Ik kon mijn billen en benen niet tegen de stoel voelen, wat raar was. Ik probeerde uit te vogelen wat er aan de hand was. In mijn zus’ auto zag ik haar kleren die niet bij elkaar pasten en dacht: “Wat draagt ze, ze ziet er belachelijk uit.” Toen had ik het gevoel dat er iets mis was. Waarom reed ze in deze stortbui? Misschien was er iets met een van de kinderen. Ze pakte haar telefoon, ging naar Facebook en typte: “Hou vol, kiddo, ik kom eraan.” Toen verdween ik weer uit haar auto en bevond me in een donkere leegte.

Verloren in de Leegte

Ik was in een uitgestrektheid die zo donker en schijnbaar grenzeloos was. Het voelde onderdrukkend, en ik vroeg me af of dit kwam door de beademingsmachine, die bij patiënten, zelfs in coma, onrust kan veroorzaken. Het leek alsof ik daar nog steeds moest ademen, hoewel het niet nodig was. Ik zat vast en wist niet hoe ik eruit moest komen. Tijd is daar heel anders. Als ik de tijd daar moet vergelijken met aardse tijd, zou het ongeveer 10 jaar zijn. Ik begon me af te vragen of ik ooit echt had geleefd, of dat ik alles had verzonnen om over na te denken in die plek. Ik wist niet wat er aan de hand was, waarom ik daar vastzat, wat ik kon doen om eruit te komen. Ik probeerde me te bewegen, sleepte mezelf een stukje vooruit, werd dan moe en viel in een diepe slaap zonder bewustzijn. Dit ging zo een tijd door. Toen begon ik na te denken of er iets was dat ik moest begrijpen of leren voordat ik daar weg kon gaan.

Inzichten en Bevrijding

Plotseling realiseerde ik me dat de spirituele ruimte waarin ik me bevond een weerspiegeling was van de spirituele ruimte die ik op aarde had gecreëerd. Na mijn scheiding jaren geleden had ik een muur om mezelf heen gebouwd om mij en de kinderen te beschermen. Een muur is prima voor bescherming, maar houdt ook mensen buiten en jou binnen. Ik begon me te isoleren. Ik ging naar mijn werk, zorgde voor mijn kinderen en huis, en herhaalde dat steeds weer. Toen ik eenmaal doorhad dat dit de eeuwigheid was die ik had gecreëerd, gebeurde er iets opmerkelijks. Er was een gerommel, en het explodeerde open. Alle stukjes duisternis, als scherven, vlogen rond, en de duisternis werd verder en verder weggeduwd. Toen kwam er een geest.

Ontmoeting met een Geliefde Geest

Ze was groter dan het leven zelf, met oranje haar dat zo fel was dat het leek te branden. Er waren kleine vlammetjes die haar haar leken te zijn. Ze was zo’n aantrekkelijke geest dat ik niet anders kon dan naar haar toe gaan. Toen ze me tegen haar borst hield, realiseerde ik me dat het mijn oma was. Ik huilde van opluchting, blij dat ik niet meer alleen was en dat de duisternis weg was. Haar energie cirkelde om me heen, terwijl de scherven van de duisternis probeerden binnen te dringen, maar door haar energie verder werden weggeslingerd. Ze hield me vast, en ik huilde, en telepathisch zei ze: “Stel jezelf gerust, lieverd.” Haar woorden werkten als een chemische stof die elk cel in mijn lichaam ontspande. Ik vroeg haar: “Ben ik dood?” Ze antwoordde: “Oh nee, je bent nog verbonden met je leven aan de andere kant door een klein koord. Als je terug wilt, kan dat.” Toen verdween ze gewoon.

Spirituele Inzichten en Verrassende Openbaringen

Plotseling was er een soort donderend gerommel, een aanwezigheid die alles deed schudden wat ooit was of zou zijn. Elke planeet in het heelal trilde van deze energie, en ik voelde het tot in mijn botten. Ik wist dat er iets groots stond te gebeuren. Ik zag nooit een persoon, en ik noem God ‘Hij’ omdat de energie voor mij erg mannelijk aanvoelde, hoewel ik niet met zekerheid kan zeggen dat dit een man was. God is volgens mij een mix van mannelijk en vrouwelijk; Hij was zorgzaam, maar die kracht deed me, als traditioneel persoon, denken aan een man. Hij kwam naar me toe en zei telepathisch: “Ik ben.” En dat was alles. Ik dacht: “Man, jij bent het helemaal. Je zegt gewoon ‘Ik ben’ en ik geloof het.”

Diepgaande Lessen over Gedachten en Vergeving

Deze aanwezigheid had een vibratie die door me heen ging, levendig en doordringend in elk deel van mij. Ik werd bang, denkend dat hij al mijn fouten en schaamtes zou zien, maar hij oordeelde niet, hij was alleen maar liefdevol. Ik voelde me als naakt voor een menigte, ik wilde me verbergen. Hij stelde me gerust en liet me zien dat de dingen waarover ik me zorgen maakte, niet ter sprake kwamen. Wat naar voren kwam, was een scène in de supermarkt waar ik een vrouw hielp die te kort kwam om haar rekening te betalen.

God liet me de ripple-effecten van die daad van vriendelijkheid zien. Daarna toonde Hij me de negatieve dingen, en het meest impactvolle was het besef hoe belangrijk het is om mijn gedachten over anderen te beheersen. God legde uit dat gedachten energie hebben, die bijdraagt aan de energie van anderen. Vergeving is essentieel; het verwijdert negatieve energie en is zowel voor de ander als voor jezelf belangrijk.

Confrontatie met en Begrip van Goddelijke Plannen

Toen werd ik boos op God. Ik had een langdurige woede jegens Hem vanwege wat Hij mijn kinderen had laten doormaken. Hun vader had hen als baby’s verlaten, en ik zag hoe ze elke dag tevergeefs op een beloofd cadeau wachtten, wat hen hartzeer bezorgde. Ik vroeg God hoe Hij dat kon toestaan. Hij liet me toen een toekomstbeeld zien, waarin mijn oudste zoon David aan mij beloofde een betere vader te zijn voor zijn zoon, een belofte die hij nakwam. Dit was een bevestiging dat mijn nabij-de-doodervaring echt was en dat God de beloftes die Hij mij had gegeven, waarmaakte.

Nieuwe Perspectieven op Goed en Kwaad

Ik leerde ook dat onze opvatting van goed en kwaad verkeerd is. In onze ogen is ‘goed’ als alles in orde is, maar in de spirituele wereld is ‘goed’ vooruitgang, hoe pijnlijk het ook mag voelen. Het gaat om de beweging voorwaarts, ongeacht de omstandigheden. Dit inzicht veranderde mijn perspectief op het leven en de uitdagingen die we tegenkomen. Het leerde me dat zelfs in de moeilijkste tijden, er een kans is op groei en ontwikkeling.

Voortgang en Invloed

Dus je gaat vooruit, je groeit, je hebt invloed op het leven van andere mensen, zelfs als je dat doet door verdriet of wat dan ook, dat wordt beschouwd als iets goeds. Hij zegt: ja, als je goed werk verricht, ook al zijn alle omstandigheden eromheen verschrikkelijk, je doet nog steeds iets goeds. Het is niet slecht, je gaat vooruit. Maar op de dag dat je in die luie stoel gaat zitten en stopt met interactie met de wereld en je gewoon comfortabel voelt, dat is slecht, zelfs als er niets slechts gebeurt. We zijn hier niet om stil te zitten, we zijn geen sedentaire wezens die geen effect hebben op de wereld om ons heen.

Er is geen reden voor je aanwezigheid als je dat gaat doen. Ik heb geleerd dat er voordat we aan dit leven beginnen, een besluitvormingsproces is dat we doorgaan met wat advies van spirituele gidsen en dergelijke, over welke familie we willen komen en welke algemene lessen we willen leren terwijl we hier zijn. Ik denk dat we het hele verhaal kennen voordat we komen, ik denk dat we het vergeten als we hier aankomen. Ik probeer mensen daaraan te herinneren, want voordat je kwam, wist je welke trauma’s je zou ondergaan en je zei: dat is het leven dat ik wil leven, ik wil die lessen omdat die zullen bijdragen aan de groei van mijn geest op de manier zoals het moet groeien.

De Kracht van Spirituele Ervaringen

Dus deze hogere jij, deze beslissingen hier die verschrikkelijk zijn en ik hoor dat ze afschuwelijk zijn, want dit leven zien we als heel lang, maar ik moet je vertellen toen ik uit mijn lichaam stapte, leek het alsof het zo voorbij was. Mensen zeggen: wat dacht je van kinderen met kanker die lijden of kinderen die vreselijk misvormd geboren worden? Ik zeg ze dan: dat zijn de meest offerbereide geesten. Die zijn aan de andere kant die zeiden: ik zal komen zonder zelfs de mogelijkheid om te communiceren, gewoon om mensen een liefde te tonen die spraak overstijgt.

Dus je weet, ik ben in dit licht en dit soort genezingsproces begint waar het licht door mijn voeten komt en gewoon langzaam omhoog kruipt door mijn lichaam en elke kleine cel die het aanraakt spiritueel geneest. Het gaat door mijn maag en door mijn borst en het is zo krachtig. Ik voel gewoon deze energie omhoog komen door me heen en het bereikt mijn tong en deze prachtige liederen komen eruit, weet je, dat ik niet kan stoppen. Gods energie schoot uit mijn wimpers en het was zo helder en het was alsof je naar de zon keek zonder enige pijn of je ogen te laten verwijden en geen hitte of iets dergelijks en dus probeerde ik mijn ogen te sluiten omdat ik niet wilde dat er energie verloren ging en dus sluit ik mijn ogen en het schiet uit mijn wimpers en het gaat uit in de uitgestrektheid en draait om en komt terug.

God is daar binnenin

Ik voel het door de kleine bochten in mijn hersenen gaan en dan voel ik alsof ik bij dit meer kerngedeelte van mezelf kom en God is daar en het blies me weg, ik ben zoals: wacht even, bedoel je te zeggen dat je daar de hele tijd bent geweest, je bent niet dit externe ding? En Hij is zoals: nou, ik ben een beetje van beide en ik ben zoals: dus wij allemaal, zelfs de mensen die niet geloven, God is daar binnenin en Hij is zoals: je kunt me er niet meer uithalen dan dat je je eigen vaders DNA eruit kunt halen. Ik heb je gemaakt, ik ben daarbinnen, weet je, en je kunt ervoor kiezen om mij niet te erkennen, je kunt ervoor kiezen om rond te lopen en te zeggen dat je vader niet je vader is, maar we kunnen bewijzen dat hij het is, ik vertel je, ik ben daarbinnen en ik wacht gewoon om van je te houden en weet je, zelfs door al deze rotzooi waar je doorheen gaat.

En ik ging door wat hel daar voor een tijdje, weet je, en ik heb veel trauma in mijn leven gehad en het smolt gewoon al dat weg en ik begon te beseffen dat ik deze beslissing zou moeten nemen om terug te gaan. En er was een moment, eigenlijk toen ik nog in de leegte was, dat ik in staat was om vooruit te gaan en mezelf te zien in mijn ziekenhuiskamer en dus zie ik mezelf daar liggen in coma en ik zag mijn dochter daar, ik wist wat ze die dag had gedragen en kon dat aan haar terug beschrijven, ik wist in welk deel van de kamer ze had gestaan. Dus ik kom op dit punt waar ik in het licht ben met God en ik moet terugkomen.

laat me het tenminste onthouden

En het leek op een beslissing die ik waarschijnlijk had gemaakt voordat ik was geboren, dat ik wist dat dit zou gebeuren en dat ik zou kiezen om terug te gaan omdat ik niet het leven had geleefd dat ik moest leven, niet eens in de buurt, in feite had ik vermeden om de dingen te doen die ik moest doen. Ik kan je niet vertellen hoe hartverscheurend het was om te vertrekken. En Don zegt tegen mij, weet je, mijn man is zoals: waarom zou je niet terug willen komen naar mij? En ik ben zoals: ik kan het je niet laten begrijpen totdat je daar bent geweest, je kunt het gewoon niet begrijpen. Ik wist dat je uiteindelijk oké zou zijn en dus nam ik die beslissing om terug te komen en ik huilde en ik vertelde God, ik zei: laat me het tenminste onthouden, want als ik dit niet kan onthouden, denk ik niet dat ik enige hoop zal hebben.

En ik werd wakker, ik was van de beademingsmachine af, mijn zus stond daar en het eerste wat ik zei was: ik was bij God. En de verpleegster kwam binnen en ze belde de dokter en ik ben in het Sint-Jozef Katholieke Ziekenhuis en de eerste persoon die ze naar me toe sturen om me te zien, is een psycholoog. Je kunt God niet zien, dus ze schreven dat ik waanideeën had en weet je, en die dingen volgen je. En ik dacht dat dat gewoon ironisch was. Het is interessant de reactie die je krijgt als je een bijna-doodervaring hebt, want ik denk dat als gelovige, als iemand die daarvoor in God geloofde, ik gewoon aannam dat al mijn vrienden die religieus waren, degenen zouden zijn die het verhaal wilden horen.

ik was er gewoon even op bezoek

De mensen van wie ik de moeilijkste tijd heb gekregen, zijn de religieuze mensen geweest. En ik probeer mensen altijd te herinneren, want ik begrijp wat hun voorbehoud is, weet je, ik vertel over deze donkere en lege leegte waar ik in was en ze zijn zoals: wacht even, je bent een christen, je had meteen naar de hemel moeten gaan. En ik denk dat ik dat heb uitgevogeld. Een bijna-doodervaring is geen doodservaring. Weet je, ik denk dat God weet dat je er maar een korte tijd zult zijn, Hij weet dat je gaat besluiten om terug te gaan, want je bent nog niet klaar.

Dus ik denk dat de bijna-doodervaring wordt afgestemd op de ervarer, met wat ze nodig hebben, zodat ze terug kunnen gaan en enkele dingen kunnen overwinnen die hen in hun leven hinderen. Dat is niet dezelfde ervaring die je iemand gaat geven die komt om te blijven. Dus voor al die christenen die zeggen: nou, je zag Jezus niet en al die andere dingen, weet je, ik was er gewoon even op bezoek en die kleine bezoekjes zijn niet zoals bij iemand intrekken.

Onverklaarbare Waarnemingen

Ik zit op de achterbank van haar auto en zie haar kleding die niet matcht. Ik denk: “Wat draagt ze in vredesnaam? Ze ziet er belachelijk uit. Waarom rijdt ze in deze stortregen? Ze zou thuis moeten zijn.” En ik zag haar haar telefoon pakken, ze ging naar Facebook en typte: “Wacht even of houd vol, kiddo, ik kom eraan.” Het was grappig, want toen ik wakker werd, was zij in het ziekenhuis. Ik zei: “Ik zag wat je op Facebook typte,” en natuurlijk was er geen manier waarop ik dat had kunnen weten.

Maar het maakte haar echt bang. Ik vroeg: “Waarom droeg je die outfit?” Ze zei: “Toen ik het telefoontje kreeg, greep ik gewoon wat kleren die aan het voeteneind van het bed lagen, trok ze aan, gooide wat spullen in een tas en vertrok.” Dat is waarom ze niet matchte. Ze bevestigde de stortregen en het stoppen, en dat soort dingen. Dus er is geen twijfel dat ik dat zag.

Link: YouTube video

Veelgestelde vragen

Op een dag werd ik aangereden door een vrouw die aan het sms’en was terwijl ze reed. Ze negeerde het rode licht en raakte me vol aan de zijkant met haar SUV terwijl ik op mijn fiets in de fietsstrook reed. Ik kwam vast te zitten onder haar voertuig, wat verschrikkelijk klinkt, maar beter was dan alternatief. Tijdens dat moment had ik het gevoel dat er twee delen waren van mezelf: één bleef bij mijn lichaam onder het voertuig en één stond buiten mijn lichaam en observeerde alles rustig.

De Bijna-Doodervaring (BDE)

Nadat hulpdiensten arriveerden en beide aspecten van mijn bewustzijn samenvloeiden, realiseerde ik me dat mijn ruggengraat gebroken was. Ik had negen gebroken wervels, waarvan er één bijna uit elkaar was geploft. Toen ik in het ziekenhuis lag en onder anesthesie werd gebracht voor een operatie, stopte mijn bloeddruk en hartslag. Plotseling bevond ik mij op een heuvel met uitzicht over bergen en bossen. Het was prachtig! Maar verwarrend omdat ik niet begreep waarom ik daar was terwijl ik in de operatiekamer hoorde te zijn. Ik voelde energie binnenstromen die anders aanvoelde dan hitte of geluid; het voelde als goddelijke liefdesenergie.

Ik herinner me dat dit mijn thuis was, alhoewel de aarde slechts tijdelijk is. Dit bewustzijn voelt als thuis voor onze zielen. Eindelijk realiseerde ik mij wat er gaande was en begon te huilen door de krachtige emoties van deze ervaring. Er kwam een vrouwelijke aanwezigheid naar me toe die me omarmde en zei dat ze me zou leren wat nodig was om terug te kunnen keren naar mijn leven op aarde.

Terug Naar De Aarde

In eerste instantie wilde ik helemaal niet terugkeren naar de aarde, maar deze vrouw vertelde mij dat dit wel moest omdat dit altijd al zo afgesproken was. Ze liet mij zien hoe dit precies zat en daarna stemde ik schoorvoetend toe. Ik bracht tijd door met haar om alles te leren wat nodig was om weer terug te gaan naar het leven op aarde en het de moeite waard te maken.

De vrouw leerde mij om liefdevol, gelukkig en begripvol te zijn. Ik zou anderen in mijn familie moeten helpen om ook van deze gevoelens te genieten, zodat we dit met elkaar konden delen. Ik ging door een holografische ervaring waarbij ik probeerde te begrijpen wat mijn levenspad moest zijn.

Ik stond in een grote open prairie en er verscheen een ouderwetse kaart van mijn leven. Op deze kaart waren alle verschillende paden te zien die ik had kunnen nemen, met de mogelijke uitkomsten als ik voor bepaalde keuzes had gekozen. De les was dat er geen juiste weg is door het leven en dat je altijd aanpassingen kunt maken om geweldige ervaringen op te doen, ongeacht welk pad je kiest.

De Levensreview

Tijdens mijn bijna-doodervaring werd ik naar een groot, prachtig meer gebracht waarbij het leek alsof we ons op een berg bevonden. Ze vroeg me om aan de rand van het meer te gaan zitten en het oppervlak met mijn hand aan te raken. Ik zag al mijn herinneringen als kleine video’s over het wateroppervlak bewegen. Toen ik één van deze momenten selecteerde, werd ik teruggetrokken naar die specifieke gebeurtenis en kon ik deze herbeleven.

Tijdens deze levensreview realiseerde ik mij hoeveel impact woorden kunnen hebben op anderen. Zo heb ik eens iets gemeens tegen mijn jongere zus gezegd wat haar veel pijn deed. Tijdens de review kon ik niet alleen zien hoe dit gebeurde, maar ook voelen wat zij toen voelde – dit was verschrikkelijk voor mij! Deze ervaring heeft geleid tot verandering in de manier waarop ernaar kijk: alles wat wij zeggen of doen, heeft een effect op anderen en kan compassie-vol zijn. Het gaat om liefde, mededogen en vriendelijkheid.

Een ander moment wat mij nog steeds bijstaat, is toen ik tijdens kerst een kassier in de supermarkt complimenteerde voor haar harde werk ondanks onvriendelijke klanten. Het was ontroerend om te voelen hoeveel dit kleine gebaar betekende voor haar. Dit liet mij zien dat zelfs de kleinste handelingen van vriendelijkheid invloed kunnen hebben op het leven van anderen.

Kracht van Energie

Alles wat we doen en zeggen heeft invloed op andere mensen, of we het nu willen toegeven of niet. Zelfs als we niets zeggen, kan onze energie al situaties veranderen als deze gevuld is met liefde en positiviteit. Als je iets wilt doen, maar niet zeker weet waar te beginnen: begin dan met dankbaarheid tonen – dit vormt namelijk ook een vorm van liefde.

Voordat mijn gids me terugstuurde naar de aarde, gaf ze me nog een laatste geschenk: een energetische heling om mijn lichaam te helpen genezen nadat ik weer wakker zou worden uit mijn ervaring. Nu begrijp ik dat alles draait om liefhebben – inclusief onszelf want wij zijn ook belangrijk! Alles komt neer op medeleven, vriendelijkheid en compassie tonen aan ieder die ons pad kruist.

Terugkeer naar het leven

Ik keerde terug naar mijn lichaam in de herstelkamer en ik was bang. Bang voor de pijn die ik zou voelen, bang dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Maar mijn gids had me een heling gegeven om de pijn te verlichten. Toen ik wakker werd, begon ik hysterisch te schreeuwen en te trappen omdat ik terug wilde gaan naar waar ik net was geweest. De verpleegster dacht dat er iets mis met me was en haalde er een dokter bij.

We hadden gesprekken over haar ervaring in de operatiekamer, en ze blijft me bij omdat ik geen andere verklaring kon bedenken dan een echte bijna-doodervaring [NDE]- ik kan me herinneren dat ze dit zag als een levensveranderende zegen.

~ Dr. Christopher Trojanovich

Erkenning van een echte ervaring

Gelukkig kwam er snel hulp in de vorm van een kapelaan die mij uitlegde wat er gebeurd was: ik had een echte bijna-doodervaring gehad. Het feit dat iemand zo snel begreep wat mij overkwam, heeft mij enorm geholpen. Het duurde lang voordat alle emoties waren gezakt en 12 uur na mijn ontwaken uit mijn coma heb ik nog steeds niet geslapen. Ik durfde niets tegen iemand te zeggen omdat ze misschien dachten dat het gekheid of waanzin was.

Een jaar voor zijn dood had mijn vader nog een heel bijzondere spirituele ervaring met zijn vriend Sidney die hij kende toen hij jonger was. Hij vertelde mij hierover nadat deze vriend hem bezocht had om afscheid te nemen door middel van een visioen. Sidney vertelde via dit visioen mijn vader dat hij spijt had dat hij nooit was teruggekeerd uit Korea. Het was voor mij een heel bijzonder moment om dit te horen en het heeft mij geholpen de dood van mijn vader beter te verwerken.

Muziek in de hemel

Een jaar na zijn overlijden heb ik nog iets heel bijzonders ervaren: ik hoorde muziek nadat mijn vader stierf. Ik lag te slapen toen ik plotseling wakker werd en zag dat mijn vader aan het voeteneinde van mijn bed stond. Hij bleef maar een korte tijd, maar daarna hoorde ik prachtige muziek. Het is moeilijk uit te leggen wat er precies gebeurde, maar ik weet zeker dat het echt was. Het gaf me troost en liet me zien dat er meer is dan alleen ons fysieke bestaan hier op aarde.

Het is niet alleen mijn persoonlijke ervaring, maar ook artsen hebben gedeelde ervaringen met patiënten die stervende zijn. Mijn arts vertelde mij bijvoorbeeld dat hij minstens één keer per maand een gedeelde doodservaring heeft meegemaakt in het ziekenhuis. Hoewel het nog steeds een taboeonderwerp kan zijn, beginnen meer medische professionals open te staan voor deze mogelijkheid en onderzoeken het verder.

Het bewustzijn overleeft

Deze gedeelde doodservaringen geven ons een glimp van wat er na de dood zou kunnen gebeuren. Ze suggereren dat ons bewustzijn blijft bestaan ​​nadat ons fysieke lichaam sterft. Zelfs als wetenschappers momenteel geen sluitend antwoord op de vraag kunnen geven of er leven na de dood is, suggereert dit fenomeen wellicht iets ongrijpbaars aanwezig is.

Muziek lijkt vaak een belangrijke rol te spelen bij deze gedeelde ervaringen. Toen ik mijn eigen muzikale waarneming had na het overlijden van mijn vader, kon ik me haast niet voorstellen hoe mooi en goddelijk het was. Het was alsof ik even naar binnen mocht kijken in wat we doorgaans ‘het hiernamaals’ noemen – iets wat veel mensen beschouwen als puur spiritueel en bovennatuurlijk.

De kracht van gedeelde ervaringen

Hoewel het begrijpelijk is dat sommige mensen sceptisch staan tegenover deze gedeelde doodservaringen, kan de kracht van deze verhalen niet worden ontkend. Ze bieden troost en hoop aan de nabestaanden van stervenden, die vaak worstelen met angst en verdriet. En voor anderen kunnen ze een nieuwe kijk op het leven geven – door te suggereren dat er meer is dan we wetenschappelijk kunnen bewijzen.

Deze gedeelde doodservaringen laten ons zien hoe beperkt onze huidige wetenschappelijke kennis over de werkelijkheid wellicht nog is. Maar in plaats van bang te zijn voor wat we niet begrijpen, zouden we misschien moeten proberen om open-minded te blijven. Wie weet wat er nog meer ontdekt zal worden als we ons onderzoek naar dit fenomeen voortzetten? Er valt zeker veel te leren wanneer we ons richten op wat zich buiten onze fysieke wereld bevindt.

Bron: YouTube video

Nancy werd opgevoed in een christelijk gezin, maar nam in haar vroege twintiger jaren afstand van deze leer. Als wetenschapper, wetenschappelijk schrijver en bedrijfscoach sloot Nancy zich meer dan twintig jaar aan bij het scepticisme dat in een groot deel van de wetenschappelijke gemeenschap heerst. Ze bleef atheïst tot haar levensveranderende fietsongeluk en bijna-doodervaring (NDE).

Veelgestelde Vragen

Wat is een bijna-doodervaring?

Een bijna-doodervaring (NDE) is een intense ervaring die sommige mensen hebben wanneer ze dicht bij de dood zijn geweest, vaak beschreven als buitenlichamelijke ervaringen en visioenen.

Hoe beïnvloedt een bijna-doodervaring iemands leven?

Mensen rapporteren vaak diepgaande veranderingen in hun waarden, overtuigingen en levensstijl na een NDE, inclusief een verhoogd gevoel van spiritualiteit en mededogen.

Kunnen bijna-doodervaringen wetenschappelijk worden verklaard?

Hoewel er verschillende theorieën zijn, is er geen definitieve wetenschappelijke verklaring voor NDE’s. Onderzoeken suggereren dat het bewustzijn buiten het fysieke lichaam kan bestaan.

Wat zijn de meest voorkomende elementen van een bijna-doodervaring?

Veel voorkomende elementen zijn buitenlichamelijke ervaringen, een gevoel van vrede, het zien van een licht of tunnel, ontmoetingen met overleden geliefden en levensreviews.

Hoe kan een bijna-doodervaring iemand helpen om mededogen en vriendelijkheid te tonen?

Tijdens een NDE ervaren mensen vaak diepe gevoelens van liefde en verbondenheid, wat hen inspireert om deze gevoelens in hun dagelijks leven uit te dragen en anderen te helpen.

Het was 1955, twee dagen voor mijn afstuderen van de middelbare school en onze klas besloot om een picknick te houden bij een nabijgelegen meer. We pakten alles in en waren klaar toen we aankwamen en het was een mooie zomerdag. Het water was koud omdat het in Michigan was en het water niet erg opwarmt.

We hadden geluncht, wat spelletjes gespeeld enzovoort. Toen zag ik plotseling enkele van mijn vrienden op een drijvend platform ongeveer 1500 meter verderop. Ze zwaaiden naar me om te komen zwemmen en hen te ontmoeten. Ik wilde eigenlijk niet in het water omdat het te koud was.

Dus dook ik rennend in het water en nu was het echt ijskoud. Terwijl ik naar het platform zwom, raakte ik ongeveer halverwege verlamd in de onderste helft van mijn buik en kon ik niet meer trappen. Nu begon ik rond te spartelen en te stikken in het water, het water drong door in mijn longen en nu was ik onder water.

Ik was aan het verdrinken

Nu begon ik in paniek te raken omdat ik niet wist wat te doen. Ik begon zelfs te stotteren terwijl ik erover nadacht. Plotseling kwam ik weer boven water en mijn hoofd was boven water. Ik keek om me heen, wat kon ik zien? Ik kon de jongens op het platform zien, maar ik kon niet schreeuwen omdat er water in mijn keel en mond zat. Dus ik zwaaide en ze zwaaiden terug naar me.

Dus ze dachten waarschijnlijk dat we een of ander spelletje speelden. En toen ging ik weer onder en kwam nooit meer boven. En nu was het koud. Het was zo koud. Ik rilde, het was gewoon gewelddadig koud. En naarmate ik dieper en dieper ging, begon het donkerder te worden. En nu voelde ik plotseling wier aan mijn voeten. Het waren wieren aan de bodem van het meer en ik gleed in de wieren.

En toen plotseling raakte ik de bodem en ik raakte de bodem in een zittende positie. En nu begon ik me beter te voelen omdat ik dacht dat ik mezelf uit de zittende positie kon duwen en weer naar de top van het meer kon gaan. Maar toen ik mijn armen weer naar beneden duwde, was het nog erger dan daar zitten, want nu zat ik vast.

Op dit moment schreeuwde alles in mijn lichaam. Ik stierf. Ik gaf eindelijk toe dat ik aan het sterven was. En toen was er plotseling een stem in mijn hoofd en het was een stem die ik me herinnerde, maar ik wist niet wie het was.   En de stem zei: “Andy, je moet stoppen en een tijdje rusten.”

De stem in mijn hoofd

En dan ben ik tegen mezelf aan het praten in mijn hoofd en ik zeg: “Ben je gek geworden? Ik moet opstaan. Ik heb minstens één ademhaling nodig. Dat is alles wat ik vraag, één ademhaling.” En de stem zegt tegen me: “Andy, je moet echt even stoppen en uitrusten, dus ontspan en laat los.”

Ik zeg: “Dat kan ik niet doen.”

De stem zegt opnieuw: “Je moet loslaten.”

Dus ik zeg tegen de stem: “Okay, beloof je dat als ik loslaat, ik de oppervlakte zal halen?”

De stem antwoordt: “Als je loslaat, komt alles goed.”

Ik zeg: “Okay, beloofd?”

De stem zegt: “Ja, ik beloof het.”

Dus toen zei ik: “Okay, ik zal loslaten.”

Een buitengewone ervaring

Op het moment dat het woord ‘loslaten’ in mijn gedachten gevormd werd, leek het alsof ik uit mijn lichaam sprong en in een moment van tijdloosheid belandde. Het ene moment bevond ik me in mijn lichaam en het volgende moment bevond ik me in een tunnel. Ik herinner me niet hoe ik daar terechtkwam, het was alsof ik er gewoon ineens was. In de tunnel voelde ik me warm, gelukkig en kon ik weer ademen.

Ik was gevuld met vreugde en onvoorwaardelijke liefde – het was opmerkelijk. Ik maakte een complete verandering van angst naar extase door in slechts een ogenblik van tijd te zijn gegaan. Ik was zo gelukkig dat ik naar beneden keek en mijn lichaam kon zien. Ik dacht bij mezelf: “Het is grappig dat ik dat kan zien, want het was zo donker daar beneden.”

Ik besefte dat dat mijn lichaam was, maar het kon me niet schelen. Op het moment dat ik mijn lichaam aan de bodem van het meer zag, maakte ik me geen zorgen meer over mijn leven en was ik niet bezorgd dat ik op aarde was, omdat ik wist dat ik thuis was.

Een fel licht, maar het doet geen pijn

En dan draai ik me om naar de andere kant. Nu kijk ik naar een lichtpunt. Het licht is niet erg groot, maar het is zo helder dat het mijn netvliezen zou moeten verbranden. Ik zeg: “Wow, dat is een fel licht, maar het doet geen pijn.” Ik voel mezelf nu als een gigantische magneet die wordt aangetrokken. De magneet trekt me door de tunnel en ik kom steeds dichter bij het licht. Plotseling, in een moment zonder tijd, ben ik niet meer in de tunnel. Nu bevind ik me in het midden van een gigantische bol ter grootte van een voetbalstadion, enorm.

Ik zweef in het midden van deze bol, aan de binnenkant en eromheen, 360 graden, overal waar ik kijk, zijn kleine bewegende schermen van al mijn levens en alles wat ik heb gedaan. Het licht is naast me, ik zie het niet, maar ik voel het en ik weet dat het er is. Het licht en ik beginnen te communiceren over al deze gebeurtenissen in al mijn levens.

Ik kon ze allemaal zien en niets was verwarrend, ik begreep alles. Ik kon alle levens begrijpen en alle dingen die ik deed begrijpen. Als ik me op een bepaald scherm zou concentreren, zou ik het herbeleven. Maar nu, terwijl ik het herbeleef, weet ik de gevoelens en het effect dat ik heb op de mensen waarmee ik in die scène communiceer.

Dus als ik met mijn familie praat en over iets praat, weet ik wat ze denken terwijl ik praat, omdat er niets verborgen is, niets onbekend is, alles is transparant. Ik ga door al mijn verschillende levens, van vrouw zijn tot het bezoeken van andere planeten, enzovoort. Het leek alsof ik daar maanden was. Maar in werkelijkheid, verdronk ik ergens tussen de 10 en 15 minuten in aardse tijd, anders zou ik hier niet zijn om dit te vertellen.

Andy, we houden van je

Terwijl ik naar deze dingen kijk, bevind ik me eindelijk weer in een andere tijdloze staat. Ik ben niet langer in de bol, maar terug in de tunnel en nu ben ik heel dicht bij het licht. Ik sta zo dicht bij het licht als bij het scherm van mijn computer. Ik sta daar en het licht zegt: “Andy, ik hou van je.” Ik ben onder de indruk omdat het licht mijn naam kent. Vervolgens zegt het licht: “Andy, we houden van je.” Op dat moment verdwijnt de hele achtergrond en wordt het licht sterker.

Nu zijn er duizenden, miljoenen en biljoenen andere lichten zoals ik en samen zeggen ze in koor: “Welkom thuis, Andy.” Op dat moment word ik opgenomen in het licht en word ik het licht. Ik ben niet groter dan het licht en niet kleiner dan het licht. Ik ben een holografisch deel van het licht en dat is het meest fantastische gevoel dat ik me als mens kan voorstellen. Het is onbeschrijfelijk.

Op dat moment weet ik alles

Wat bedoel ik? Ik bedoel gewoon: ik weet alles. Er is niets dat ik niet weet. Mensen vroegen me vaak: “Heb je hen gevraagd over oorlog en vrede en dergelijke?” Maar ik hoefde geen vragen te stellen omdat ik alles al wist. Er was niets onbekends. Nu ben ik bij het licht en het licht heeft een fantastisch gevoel voor humor. Het lacht en maakt plezier.

Terwijl we mijn levensherziening bekijken in de grote bol, zegt het licht: “Andy, kijk hoe boos je daarover werd. Op de lange termijn betekent het niets. Waarom ontspande je niet? Waarom had je geen plezier terwijl je op de planeet was? Je bent er maar voor een korte tijd omdat het niet echt is.”

Het leven op aarde is niet echt, het is als een toneelstuk, als een film. Er zijn 8 miljard acteurs op de planeet en ze spelen allemaal een rol. Ze komen met verschillende kostuums, verschillende religies, verschillende rassen, verschillende geslachten, verschillende achtergronden enzovoort.

Maar als de kostuums worden uitgetrokken en het toneelstuk voorbij is en je terug bent in het licht, verdwijnt het kostuum en wat blijft er over? We zijn allemaal één. We zijn allemaal hetzelfde. We zijn gemaakt van hetzelfde materiaal. Er is geen verschil tussen jou en mij. Er is geen verschil tussen jou en wie dan ook. Hier dragen we kostuums om verschillend te zijn, om dingen te ervaren die je niet kunt ervaren in het licht.

Nieuwe ervaringen

Je kunt niet iets ervaren dat je al kent. Ik kan niet de ervaring hebben van voor de eerste keer praten, omdat ik al mijn hele leven praat. Maar toen ik voor het eerst begon te praten, toen ik mijn eerste paar woorden zei, was dat echt opwindend voor mij.

Als ik in het licht ben en kennis heb, is dat anders dan wanneer ik het ervaar. Om te kunnen ervaren, vertelt het licht me wat ik moet weten, en ik weet het toch, omdat ik alles weet. Ik verlaag mijn trillingen omdat iedereen zijn eigen unieke trilling heeft. Dit is wat ons onderscheidt van elkaar. Ik verlaag mijn trillingen zodat ik kan incarneren en geboren kan worden op een planeet zoals de Aarde.

Nu leef ik een leven waarin ik kan doen en ervaren wat ik wil. Wanneer ik deze ervaringen heb, ervaren anderen ze ook, en het draagt bij aan het geheel. Er is slechts één, en alles wat bestaat, ooit bestaan heeft, of ooit zal bestaan, is verenigd in die ene.

Het is een geweldige, opwindende en fantastische ervaring, en ik herinner me deze terwijl ik het kostuum draag van Andy Petro, een persoon van Oekraïense afkomst die in 2022 in de Verenigde Staten woont. Ik lees mijn script en doe wat ik moet doen terwijl ik hier ben, wachtend tot mijn personage klaar is met zijn verhaal, zodat ik terug kan gaan naar waar ik thuishoor.

Terug in het Lichaam

Die hele ervaring van in het licht zijn was gewoon ongelooflijk. Het leek alsof ik daar al jaren was, misschien wel honderden jaren. Maar in het licht is er geen tijd, er is geen hiërarchie, er is geen oordeel, er is geen scheiding. We zijn allemaal één, niet op een saaie en vervelende manier, maar op een gelukkige, spannende manier, een voortdurende evolutie van nieuwe ervaringen in het licht.

En dan zegt het licht plotseling tegen me: “Andy, je moet terug.”

Ik zeg: “Whoa, nee, nee, nee. Je hebt de verkeerde persoon. Ik ga niet terug.”

En het licht zegt de tweede keer: “Andy, je gaat terug.”

En ik zeg: “Heb je niet gehoord wat ik zei? Er is geen reden voor mij om terug te gaan naar die planeet. Ik ben thuis.”

En het licht zegt voor de derde keer tegen me: “Andy, je gaat terug.”

En toen ik het woord ‘terug’ hoorde, voelde ik mezelf in mijn lichaam worden geduwd. Het meest vreselijke gevoel dat ik me ooit kan voorstellen, net zoals de meest opwindende ervaring die ik me ooit kan voorstellen, toen ik mijn lichaam verliet en in het licht ging.

Het meest vreselijke was terug in mijn lichaam gaan. Ik wilde daar niet zijn. Ik wil nog steeds niet hier zijn, maar ik doe wat ik moet doen.

Terwijl ik dit alles hoor en op het zand lig, lig ik op mijn buik en draai ik mijn hoofd. Ze duwen op mijn longen om het water eruit te krijgen.

Een bijna dood ervaring

Dit verhaal speelt zich af in de jaren vijftig, lang voordat CPR bestond. Tijdens het zwemmen raakte ik bewusteloos en zakte ik naar de bodem van het meer. Gek genoeg was ik me er nog van bewust dat ik water binnenkreeg, maar ik verloor niet het bewustzijn.

Ik herinner me alles vanaf het moment dat ik mijn lichaam verliet tot het moment dat ik terugkwam op het strand. Er was geen moment van black-out. Het was een continue stroom van bewustzijn. Mijn lichaam lag daar, klaar om voedsel te worden voor de vissen, terwijl ik in het licht was.

En toen hoorde ik een stem die zei: “Andy, je moet echt even stoppen en uitrusten.”

Toen mijn lichaam gevonden werd, maakte het me niet uit wie me had gevonden. Het enige wat ik wilde, was terugkeren naar het licht. Toen ik opstond en mensen me vroegen wat er was gebeurd, loog ik en zei ik dat ik me niets kon herinneren. Het duurde bijna 30 jaar voordat ik mijn ervaring durfde te delen en ontdekte dat het een bijna-doodervaring was.

Leven na de dood

In de jaren vijftig bestond de term ‘bijna dood ervaring’ nog niet. In de late jaren zeventig bedacht Dr. Moody de term NDE (Near Death Experience). Toen ik zijn boek ‘Life After Life’ las, realiseerde ik me dat ik niet gek was en dat mijn ervaring een naam had.

Ik herinner me de vreugde en extase die ik voelde in het licht alsof het gisteren was. Ik wil terug naar huis, terug naar het licht. Ik draag mijn ‘terugkeer-ticket’ altijd bij me en wacht in vreugde op de dag waarop ik weer terug mag keren.

Liefde boven haat

Waarom ik hier ben, is niet belangrijk. Wat belangrijk is, is dat ik hier ben. Ik wil mensen helpen zich beter te voelen over zichzelf en hen laten weten dat er een thuis is. Ik kies ervoor om lief te hebben in plaats van te haten, om te glimlachen in plaats van boos te zijn. Het is een keuze die we allemaal hebben.

Als ik iemand anders gelukkig maak, maakt dat mij ook gelukkig. Als ik iemand anders haat, haat ik mezelf. We zijn allen één en we zijn allen één in het licht. Het is een simpele boodschap: kies voor liefde in plaats van haat. Kies voor vreugde en help anderen om zich beter te voelen over zichzelf.

Een bijna-doodervaring

Dit verhaal speelt zich af in de jaren vijftig, lang voordat CPR bestond. Tijdens het zwemmen raakte ik bewusteloos en zakte ik naar de bodem van het meer. Gek genoeg was ik me er nog van bewust dat ik water aan het binnenkrijgen was, maar ik verloor het bewustzijn niet. Ik herinner me alles van het moment dat ik mijn lichaam verliet tot het moment dat ik terugkwam op het strand.

Er was geen enkel moment van black-out

Het was een continue stroom van bewustzijn. Mijn lichaam lag daar, klaar om voedsel te worden voor de vissen, terwijl ik in het licht was. Toen mijn lichaam gevonden werd, kon het me niet schelen wie het gevonden had. Het enige wat ik wilde was terugkeren naar het licht. Toen ik opstond en mensen me vroegen wat er gebeurd was, loog ik en zei ik dat ik me niets kon herinneren.

Het duurde bijna 30 jaar voordat ik mijn ervaring durfde te delen. Ik ben dus eigenlijk een holografisch stukje van het licht dat mijn trillingen laag genoeg maakt om hier op aarde geboren te kunnen worden. Ik ben geboren tussen 1937 en 2022 en dat brengt ons tot vandaag.

Dat is mijn verhaal en daar blijf ik bij.

Andy is de auteur van twee boeken:

1. Alive in the Light: Remembering the Light Eternity
2. Remembering the Light Through Poetry.

Veelgestelde Vragen

Wat is een bijna-doodervaring?

Een bijna-doodervaring (BDE) is een diepgaande, persoonlijke ervaring die mensen hebben wanneer ze klinisch dood zijn of in levensbedreigende situaties verkeren.

Wat zijn de meest voorkomende kenmerken van een bijna-doodervaring?

Veel voorkomende kenmerken zijn het zien van een fel licht, een gevoel van vrede, een tunnelervaring, en het zien van overleden geliefden of spirituele wezens.

Hoe beïnvloedt een bijna-doodervaring iemands leven?

Mensen die een BDE hebben ervaren, rapporteren vaak diepe spirituele veranderingen, een verhoogd bewustzijn en een vermindering van angst voor de dood.

Wat is de rol van liefde en verbinding in een bijna-doodervaring?

Liefde en verbinding zijn centrale thema’s in veel BDE’s, waarbij mensen een sterk gevoel van onvoorwaardelijke liefde en verbondenheid met alles ervaren.

Hoe kan ik meer leren over bijna-doodervaringen?

Lees boeken, wetenschappelijke artikelen en persoonlijke verhalen, zoals die van Andy Petro, om meer inzicht te krijgen in dit fascinerende fenomeen.

Het duurde even voordat er diagnostische tests werden uitgevoerd, maar net voor mijn NDE hadden ze ontdekt dat er een niersteen vastzat in mijn urineleider.

Alles wat je nieren normaal gesproken filteren, al die afvalstoffen, kwamen terug in mijn bloedbaan. Ik was in septische shock gegaan en dat begon mijn interne organen te beïnvloeden. Ik was dus echt heel erg ziek toen het gebeurde.

Het tikken van de klok aan de muur

Ik had net een CT-scan ondergaan en tijdens de scan begonnen dingen te verschuiven en te veranderen. Ik herinner me dat ik bijna mijn lichaam probeerde te verlaten op dat moment en dat de verpleegster die mijn infuus verzorgde, probeerde mijn aandacht te trekken en heel luid tegen me sprak. Dat haalde me terug in mijn lichaam.

Ik was een beetje gefrustreerd of geïrriteerd door haar. Ik denk dat ik op dat moment begon te vertrekken. Toen begonnen er echt dingen te gebeuren na de CT-scan, terwijl ik op de dokter moest wachten om met ons te praten.

Alles om me heen werd echt versterkt. Geluiden werden heel luid en voelden erg indringend. Het tikken van de klok aan de muur voelde alsof het recht in mijn oor was. De lichten, die toch al fel waren in het ziekenhuis, voelden echt versterkt en het leek allemaal op me af te komen op een indringende manier.

Het voelde alsof ik naar een video keek

Ik had een extreme hoeveelheid pijn, ik was zo heet en tegelijkertijd had ik het koud. De verpleegsters brachten me warme dekens. Op dat moment begon ik te schokken en hard te trillen. Mijn hoofd deed zoveel pijn dat ik de aderen kon voelen uitzetten. Ik sloot mijn ogen en raakte volledig los van de externe wereld.

Ik verloor elk contact met alles om me heen en zelfs met de pijn. Ik ging heel intern, naar binnen in mijn lichaam, en het voelde alsof ik naar een video keek van de binnenkant van mijn lichaam.

Ik realiseerde me dat ik aan het sterven was. Het deerde me niet, het was gewoon een feit: ik ga nu dood.

Toen trok ik me een beetje terug, het leek extreem of dramatisch, maar ik besefte weer dat ik aan het sterven was. Dit is hoe het voelt om te sterven, maar ik voelde me er heel vredig over. Op dat moment was ik uit mijn lichaam en alle pijn was weg. Ik keek vanaf het plafond neer op mijn lichaam op de ziekenhuisbrancard.

In het begin was ik extreem gedesoriënteerd, omdat het geen zin had hoe ik me hierboven voelde. Maar ik zag mijn lichaam daar beneden en kon zien dat ik dood was. Je zou denken dat dat je zou afschrikken, maar dat deed het niet. Ik voelde zo’n vredig gevoel.

Ik kon het hele ziekenhuis zien

Op dat moment keek ik naar de scène als een toeschouwer. Ik voelde me er niet emotioneel aan verbonden. Er was geen oordeel, ik bekeek het alsof ik naar een scène in een interessante film keek. Iedereen was druk in de weer en ik herinner me dat ik dacht dat iedereen zo snel was en ik voelde me heel kalm, waardoor er een dissonantie ontstond tussen de twee energieën.

Toen begon ik omhoog te zweven. Ik keek nog steeds naar beneden en dreef langzaam achteruit omhoog. Ik begon het hele ziekenhuis beneden te zien, maar ik zag geen dak of muren. Toch wist ik dat ik naar het ziekenhuis keek. Ik zag zoemende lichtbollen die allemaal rondstuiterden. Ze zagen er chaotisch en druk uit en ik kon zien dat ze allemaal verbonden waren door een dunne, lichtgevende lijn, bijna als een spinnenweb.

Het voelde alsof ik doelloos rondzweefde

Ik realiseerde me niet wat het was, maar het voelde alsof ik naar de zielen van iedereen in het ziekenhuis keek, zowel patiënten als personeel. Het zag er chaotisch uit vanuit mijn perspectief, als kippen zonder koppen.

Ik bleef achteruit zweven, het ging sneller en ik voelde me even alsof ik in de ruimte was. Dat moment van ongemak duurde slechts een fractie van een seconde.

Een smalle, zwarte, donkere tunnel

Het was niet lang genoeg om echt ongemakkelijk te worden. Het volgende wat ik me herinner, was dat ik in een smalle, zwarte, donkere tunnel was. Hoewel het eng klinkt, was het dat niet. Het voelde als een achtbaanrit. In het begin probeerde ik er zin in te krijgen, maar toen besloot ik ervan te genieten, alsof je je handen in de lucht steekt en plezier hebt. Het was snel, voelde goed en was opwindend.

Toen werd ik uit de tunnel gedumpt en bevond ik me in het licht. De overgang van de donkere tunnel naar het heldere witte licht duurde een seconde. Ik realiseerde me dat ik echt gestorven was en voelde me goed, omdat ik verhalen had gehoord over deze ervaringen. Het licht voelde geweldig.

Onvoorwaardelijke liefde

Er zijn geen woorden om dat gevoel te beschrijven. Het is onvoorwaardelijke liefde en het deed er niet toe wat ik had gedaan in mijn leven, goed of slecht. Ik werd gewoon geliefd om wie ik was. Het was heel vredig en voelde als de perfecte temperatuur, hoewel er waarschijnlijk geen temperatuur in het licht is. Het voelde warm en alsof wonden in mij werden genezen, ik werd weer heel.

Op een bepaald moment hoorde ik een duidelijke stem die zei: “Je moet terug.” Ik protesteerde en wilde niet terug. Hoewel ik denk dat ik op dat moment geen lichaam had, voelde ik alsof ik mijn hoofd schudde en nee zei. Maar opnieuw hoorde ik de stem die zei: “Je moet terug.”

Jeff Tolley’s bijna-doodervaring: Gechoqueerd na het nemen van zijn eigen leven

Terug de tunnel in

Ik bleef me verzetten, maar op dat moment voelde ik bijna een menigte om me heen. Ik had niet genoeg tijd om dat te bedenken, want ik werd meteen terug in de tunnel gezogen. Het voelde als een duwtje terug de tunnel in. Ik ging achteruit en toen was ik weer terug in mijn lichaam.

De pijn kwam terug en daarna raakte ik buiten bewustzijn tot later die avond, toen ik in de voorbereidingsruimte was voor de operatie. Het was een zeer bijzondere en intense ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Veelgestelde Vragen

Wat is een bijna-doodervaring?

Een bijna-doodervaring (NDE) is een diepgaande persoonlijke ervaring geassocieerd met de dood of dreigende dood, vaak met gevoelens van vrede en onvoorwaardelijke liefde.

Wat zijn de symptomen van septische shock?

Septische shock symptomen zijn onder andere hoge koorts, extreme pijn, lage bloeddruk, snelle hartslag en verwarring.

Hoe worden nierstenen behandeld?

Nierstenen kunnen worden behandeld met medicatie, shockwave lithotripsie, of in ernstige gevallen, chirurgische verwijdering.

Wat gebeurt er tijdens een buitenlichamelijke ervaring?

Tijdens een buitenlichamelijke ervaring voelt men zich losgekoppeld van het fysieke lichaam en kan men het lichaam van bovenaf observeren.

Kunnen bijna-doodervaringen worden verklaard door wetenschap?

Hoewel veel wetenschappers proberen NDE’s te verklaren door biologische en neurologische mechanismen, blijft het een onderwerp van intens debat en mysterie.

Mijn jongere broer overleed op 21-jarige leeftijd. Dit was een keerpunt in mijn leven, omdat we niet alleen broers waren, maar ook beste vrienden. Zijn dood verergerde mijn drugsgebruik en ik voelde me steeds slechter. Op een gegeven moment wilde ik niet meer leven en dacht ik dat de enige manier om de pijn te stoppen, was door een eind aan mijn leven te maken. Op 17 juli 2010 nam ik een hele fles narcotische pijnstillers in, zeker van het feit dat dit het einde voor mij zou betekenen.

De ervaring van een NDE

Alles werd snel donker en ik wist dat dit mijn einde was. Toen begon een wit licht op te komen en ik keek neer op het ambulancepersoneel dat met me bezig was. Het leek maar een paar minuten te duren voordat alles begon te vervagen en ik voelde me veilig en geborgen. Er was geen angst, depressie, hartzeer, schuldgevoel of schaamte meer. Alles wat ik met me meedroeg, was verdwenen en ik was thuis. Ik keek neer op mijn lichaam en zag dat de paramedici ermee bezig waren.

Ik voelde de pijn, het verdriet en de boosheid van iedereen die ik ooit had ontmoet. Maar ik voelde ook de vreugde en opwinding van de mensen met wie ik goede dingen had gedaan. Er was geen oordeel; ik was zelf de rechter, jury en aanklager. Ik beoordeelde mezelf op wat ik beter had kunnen doen of veranderen. Het was duidelijk dat ik gefaald had in het overwinnen van de uitdagingen die voor mij lagen. Ik voelde me alsof ik niets had bereikt en als het leven een spel was, was ik duidelijk mislukt.

Ontmoetingen in het hiernamaals

Een jaar na de dood van mijn broer ontmoette ik hem in een kamer met drie wezens, twee vrouwen en een mannelijke gids. Ik geloofde dat deze mensen deel uitmaakten van mijn zielengroep, familie of gidsen waren. Ze vertelden me dat ik nog een taak te volbrengen had en dat ik nog niet klaar was. Ze zeiden dat er een beter leven op me wachtte als ik terugging, maar dat ik niet gedwongen werd om dat te doen. Vanuit mijn zielsperspectief was er geen keuze, want het was duidelijk dat ik alles verkeerd had gedaan en dat ik terug moest om het te repareren.

Veranderingen in het leven van Jeff na zijn NDE

Na mijn NDE wil ik niet meer sterven, maar juist leven. Ik wil mijn best doen en mijn leven betekenis geven. Ik zie de wereld nu anders en begrijp waarom ik hier ben en wat ik moet doen. Ik zie het leven nu als een avontuur en ik ben de hoofdpersoon van dat avontuur. Ik moet de uitdagingen aangaan en overwinnen om te groeien en te leren. Ik kijk nu naar de wereld met andere ogen en ik zie dat het leven vol avonturen en synchroniciteiten zit als je op het juiste pad zit. Ik ben blij dat ik nu ben wie ik ben, want het is zoveel beter dan wie ik was.

Het vinden van betekenis in het leven

Na mijn NDE realiseerde ik me dat het vinden van betekenis in het leven je eigen verantwoordelijkheid is. Het is niet aan het leven om ons betekenis te geven, maar het is aan ons om betekenis aan ons leven te geven. Het is onze bestemming om ons eigen pad te kiezen, maar we hebben wel de keuze hoe we dat pad bewandelen. We kunnen er een rijke of arme, gelukkige of verdrietige reis van maken. Het vinden van een doel en iets om voor te leven heeft mij geholpen om meer zin en voldoening in mijn leven te vinden. Wanneer je leeft volgens je doel, dan zul je merken dat het leven meer magisch en avontuurlijk wordt en dat er steeds meer synchroniciteiten op je pad komen. Het is alsof het leven je meer geeft om van te genieten.

De kracht van positief denken

Ik kijk nu positiever tegen het leven aan en dat heeft een enorm effect op mijn gemoedstoestand en mijn omgeving. Het helpt me om uitdagingen te zien als kansen om te groeien, in plaats van obstakels die me tegenhouden. Het helpt me om te geloven dat ik de kracht heb om moeilijkheden te overwinnen en dat ik sterker word door deze ervaringen. Het is belangrijk om te onthouden dat het leven niet altijd gemakkelijk zal zijn, maar het is aan onszelf om te bepalen hoe we met deze uitdagingen omgaan. Het leven kan een avontuur zijn als we het zo zien en als we er het beste van maken.

Leven als een avontuur

Sinds mijn NDE zie ik het leven als een avontuur en dat heeft mijn leven veranderd. Ik zie uitdagingen nu als kansen om te groeien en ik ben niet langer bang om te falen. Ik zie het leven nu als een reis die ik kan maken met alle ups en downs die daarbij horen. Het is een manier om mezelf te ontdekken en mijn volle potentieel te bereiken. Ik realiseer me nu dat het leven vol mogelijkheden is en dat ik zelf kan bepalen hoe ik deze mogelijkheden inzet. Ik ben blij dat ik deze nieuwe kijk op het leven heb gevonden, want het heeft me zoveel meer vreugde en avontuur gegeven.

• Een bijna-doodervaring die zo mooi was dat ze boos werd | NDE
• Boeken om te lezen: De Zielenreis: een “once in a life time” boek van Micheal Newton

Veelgestelde vragen

Wat is een bijna-doodervaring (NDE)?

Een bijna-doodervaring (NDE) is een diepgaande, vaak spirituele ervaring die sommige mensen hebben als ze dicht bij de dood komen.

Hoe heeft Jeff’s bijna-doodervaring zijn leven veranderd?

Jeff’s NDE gaf hem een nieuw perspectief op het leven, inspireerde hem om zijn problemen te overwinnen en zinvolle doelen na te streven.

Wat zag Jeff tijdens zijn bijna-doodervaring?

Jeff zag een helder licht, voelde zich veilig en ontmoette zijn overleden broer en spirituele gidsen die hem aanspoorden om terug te keren naar het leven.

Wat zijn de gemeenschappelijke kenmerken van een bijna-doodervaring?

Veel voorkomende kenmerken van NDE’s zijn een gevoel van vrede, helder licht, ontmoetingen met overleden geliefden, en een levensrecensie.

Hoe kan een bijna-doodervaring invloed hebben op iemands geestelijke gezondheid?

NDE’s kunnen leiden tot positieve veranderingen zoals een verhoogde zingeving, minder angst voor de dood en een diepere spirituele verbinding.

Lees dit boek alsjeblieft. Het zou je leven wel eens kunnen veranderen – en zeker je dood.

Eindeloos Bewustzijn..We zijn allemaal, in meer of mindere mate, in aanraking gekomen met het concept van Bijna-doodervaringen (BDE’s), hetzij uit de schreeuwerige weekbladen bij de kassa van de supermarkt.

Hetzij uit de vermelding door een vriend of kennis, hetzij uit een of ander uit de televisie pratend hoofd dat het op zich nam om dit gewauwel over BDE’s (voor eens en voor altijd) te ontkrachten. Of ander uit een serieus artikel waarin beide (gelovige en niet-gelovige) kanten worden gewogen, hetzij uit een boek over het onderwerp. (Eindeloos Bewustzijn)

Als u een boek of een serieus artikel hebt gelezen, zou het heel goed kunnen dat u de naam Pim van Lommel bent tegengekomen, de Nederlandse cardioloog die waarschijnlijk meer dan wie dan ook heeft gedaan om dit verschijnsel onder ogen te zien, te onderzoeken, te documenteren en erover te rapporteren.

En dat is precies wat van Lommel doet in dit boek – dat een optelsom is van zijn vele jaren van onderzoeken, inventariseren en (vooral) overdenken van dit onderwerp: en met overdenken bedoel ik heel diep nadenken over wat de gebeurtenis zou kunnen verklaren, want voor van Lommel bestaat er geen twijfel meer (dat was er ooit wel) dat BDE’s echt gebeuren.

Dit zeer goed gedocumenteerde boek, geschreven in duidelijke en goed gevormde taal (van Lommel wil duidelijk overbrengen wat hij heeft geleerd en wil er zeker van zijn dat de lezer het begrijpt), behandelt de BDE vanuit de meeste, zo niet alle, denkbare invalshoeken.

Een korte samenvatting van de inhoudsopgave (en de openingszinnen van elk hoofdstuk) zou dit kunnen illustreren. Blijf alstublieft bij me, het zal de moeite waard zijn.

Een bijna-doodervaring en de invloed ervan op het leven

“Ik wil dit boek beginnen met een verslag dat typerend is voor een bijna-doodervaring (BDE) en voor het moeilijke proces om daarna in het reine te komen met die ervaring. Deze BDE werd bespoedigd door ernstige complicaties tijdens de bevalling van een kind.”

Wat is een bijna-doodervaring?

Door de geschiedenis heen, in alle tijden en culturen, zijn er mensen bekend die zich een buitengewone ervaring herinneren na een levensbedreigende crisis. Dit staat nu bekend als een bijna-dood-ervaring.

In mijn definitie is een bijna-doodervaring (BDE) de (gerapporteerde) herinnering van alle indrukken die zijn opgedaan tijdens een bijzondere staat van bewustzijn, die enkele specifieke elementen omvat zoals het getuige zijn van een tunnel, een licht, een panoramisch levensoverzicht, overleden personen, of de eigen reanimatie.”

Veranderd door een bijna-doodervaring

“Een bijna-doodervaring roept bij velen scepsis en kritische vragen op. Is er een wetenschappelijke verklaring voor uitgebreide en blijvende levensveranderingen na een hartstilstand van twee minuten? Moet de BDE worden beschouwd als een existentiële crisis?

Een BDE is een overweldigende confrontatie met de grenzeloze dimensies van ons bewustzijn. Zolang mensen zelf geen BDE hebben gehad, blijven ze onwetend van de impact en de diepgaande gevolgen van zo’n ervaring.”

Bijna-doodervaringen in de kindertijd

“Kinderen die een bijna-doodervaring hebben, herinneren zich dezelfde typische elementen als volwassenen: maar hoe is dit mogelijk als kinderen nog nooit van een bijna-doodervaring hebben gehoord of, in sommige gevallen, nog niet eens hebben leren lezen?”

Er is eigenlijk niets nieuws onder de zon in Eindeloos Bewustzijn

“Betere overlevingskansen door verbeterde reanimatie technieken en behandelingsmogelijkheden hebben in de afgelopen dertig jaar geleid tot een toename van het aantal BDE-verslagen. Maar een bijna-doodervaring blijkt een persoonlijke herontdekking te zijn van een eeuwenoude, interculturele, maar schijnbaar vergeten kennis.

In het verleden stonden deze ervaringen vaak bekend onder verschillende namen, zoals visioenen of mystieke, religieuze of verlichtingservaringen. In de oudheid werden ze aangeduid als reizen naar de onderwereld.”

Onderzoek naar bijna-dood ervaringen

“In 1969 slaagde de psychiater Elisabeth Kübler-Ross erin om het taboe in de Westerse samenleving om over de dood te praten te doorbreken met haar boek On Death and Dying. In 1975 wakkerde Raymond Moody de belangstelling voor het onderwerp sterk aan met zijn beschrijvingen van bijna-doodervaringen in zijn eerste en veelgelezen boek, Leven na het leven.

Zijn onderzoek naar ervaringen van een helder bewustzijn tijdens een levensbedreigende situatie en de mogelijkheid van een leven na dit leven riep wereldwijd een levendig debat en kritische vragen op. Sindsdien is er een stortvloed aan fascinerende, maar niet altijd wetenschappelijk verifieerbare rapporten en boeken over het onderwerp geschreven.”

De Nederlandse studie van de bijna-doodervaring

“Mijn wetenschappelijke nieuwsgierigheid naar het verschijnsel BDE werd gewekt toen ik in 1986 een soort proefonderzoek instelde. Gedurende een periode van twee jaar vroeg ik aan alle overlevenden van een hartstilstand die mijn polikliniek bezochten, of zij zich iets herinnerden van hun periode van bewusteloosheid.

Tot mijn verbazing meldden twaalf van de vijftig patiënten (24 procent) een BDE, vaak met buitengewoon aangrijpende details. Maar helaas kon ik niet verklaren hoe het mogelijk is dat mensen herinneringen hebben aan deze periode van bewusteloosheid ten gevolge van een hartstilstand, terwijl dat volgens de heersende wetenschappelijke opvatting onmogelijk zou moeten zijn.”

Wat gebeurt er in de hersenen als het hart plotseling stopt?

“De vier prospectieve onderzoeken naar neuro-degeneratieve ziekten die in het vorige hoofdstuk zijn besproken, kwamen alle tot één en dezelfde conclusie.

Bewustzijn, met herinneringen en incidentele waarneming, kan worden ervaren tijdens een periode van bewusteloosheid – dat betekent, tijdens een periode waarin de hersenen geen meetbare activiteit vertonen en alle hersenfuncties, zoals lichaamsreflexen, hersenstam reflexen en ademhaling, zijn opgehouden te bestaan.

Het blijkt dat op zo’n moment een lucide bewustzijn kan worden ervaren onafhankelijk van de hersenen en het lichaam.”

Wat weten we over de hersenfunctie?

Ik ben me er terdege van bewust dat dit hoofdstuk niet voor iedereen gemakkelijk zal zijn. Maar mijn verkenning van de anatomie, functie en beeldvorming technieken van de hersenen is bedoeld om ons begrip van de complexiteit van de hersenen te verbeteren en tegelijkertijd te erkennen hoe weinig we nog weten over de hersenfunctie en de oorsprong van het bewustzijn.”

Een allesomvattende BDE: Monique Hennequin

“Als intermezzo tussen de vele theoretische beschouwingen over de oorzaak, inhoud en nasleep van een BDE, presenteer ik hier Monique Hennequin’s verslag van haar twee bijna-doodervaringen.”

Kwantumfysica en Bewustzijn

“In de voorgaande hoofdstukken hebben we uitvoerig stilgestaan bij de verschillende theorieën die alle aspecten van een bijna-doodervaring proberen te verklaren. We zijn tot de conclusie gekomen dat de tot nu toe geschetste wetenschappelijke benaderingen geen bevredigende, onweerlegbare verklaring bieden voor het optreden of de inhoud van een BDE.

We weten nog steeds niet hoe het mogelijk is dat mensen een verhoogd bewustzijn ervaren tijdens een hartstilstand, dat betekent in een periode waarin de hersenen geen meetbare activiteit vertonen en alle hersenfuncties, zoals lichaamsreflexen en reflexen van de hersenstam en ademhaling, zijn gestopt. Kijkend naar de interactie tussen bewustzijn en hersenen, concludeerden we dat bewustzijn niet kan worden gezien als het product van hersenfunctie.

In feite lijkt soms het tegendeel te gelden: de geest beïnvloedt de hersenfunctie, zowel op korte als op lange termijn als gevolg van het empirisch bewezen principe van neuro-plasticiteit. Onze huidige wetenschappelijke kennis kan niet alle aspecten verklaren van de subjectieve ervaringen die worden gemeld door sommige hartstilstand patiënten met een volledig verlies van alle hersenfuncties.”

De hersenen en het Eindeloos Bewustzijn

“Er is de laatste jaren veel gepubliceerd over de hersenen en het bewustzijn. De filosoof David Chalmers, die gespecialiseerd is in bewustzijn vraagstukken, heeft een uitstekend overzicht geschreven van alle verschillende theorieën over de relatie hersenen-bewustzijn.

De continuïteit van het veranderende lichaam

“Hoe is het mogelijk om een constante interactie te hebben tussen het niet-lokale bewustzijn en de hersenen in een steeds veranderend lichaam? Hoe kan er continuïteit zijn als de fysieke constitutie van de interface onderhevig is aan voortdurende verandering?

De stof verandert voortdurend, maar het patroon blijft hetzelfde. Onze cellen kunnen worden gezien als de fysieke bouwstenen van ons lichaam, maar toch worden er elke dag zo’n vijftig miljard cellen in ons lichaam afgebroken en geregenereerd. Dit is het equivalent van 500.000 cellen per seconde.”

Eindeloos Bewustzijn

“Dit boek gaat over bewustzijn: over eindeloos bewustzijn.. over ervaringen van een uitzonderlijk helder en versterkt bewustzijn die kunnen volgen op het verlies van alle hersenfuncties: over de hersenen en  eindeloos bewustzijn: over kwantummechanica en bewustzijn: over niet-lokaal bewustzijn: over bewust zijn.”

Gevolgen van BDE-studies

Na de meer theoretische aspecten over bewustzijn en hersenen in de laatste hoofdstukken, met een meer wetenschappelijke kijk op de verschillende aspecten van niet-lokaal bewustzijn, wil ik enkele van de gevolgen van BDE en niet-lokaal bewustzijn heroverwegen in relatie tot ethische, medische en sociale kwesties in onze overwegend materialistische westerse samenleving.

Als het werkelijk waar is dat de essentie van ons eindeloze bewustzijn dateert van voor onze geboorte en ons lichaam en dat het onafhankelijk van ons lichaam de dood zal overleven in een niet-lokale ruimte waar tijd en afstand geen rol spelen, dan zal er geen begin of einde aan ons bewustzijn zijn.

Mijn mening

Ik geloof, met heel mijn hart, dat van Lommel erin geslaagd is een fenomeen over te brengen en te beschrijven dat de meeste mensen nog steeds voor onmogelijk houden, niet te geloven, een fantasie, een waanbeeld.

En ik geloof, met hetzelfde hart, dat BDE’s niet onmogelijk zijn, of niet te geloven, of een fantasie, of een waanbeeld.

En ik geloof dat van Lommel door het integreren van zowel uitgebreide onderzoeken, neurowetenschappen als kwantumtheorie er zelfs in slaagt om redelijk te verklaren wat hier precies aan de hand is.

En tenslotte geloof ik dat dit de juiste plaats is om Arthur C. Clarke te citeren, die een duidelijk licht op deze situatie laat schijnen als hij zegt: “Wanneer een vooraanstaand maar bejaard wetenschapper verklaart dat iets mogelijk is, heeft hij bijna zeker gelijk. Wanneer hij zegt dat iets onmogelijk is, heeft hij het zeer waarschijnlijk mis. Elke voldoende geavanceerde technologie is niet te onderscheiden van magie.”

Koop en lees dit boek. Eindeloos Bewustzijn

Interview met cardioloog Pim van Lommel over zijn boek: Eindeloos Bewustzijn.
Met dank aan de VPRO

Veelgestelde Vragen

Wat is een bijna-doodervaring?

Een bijna-doodervaring (BDE) is een herinnering aan indrukken opgedaan tijdens een bijzondere staat van bewustzijn, vaak tijdens levensbedreigende situaties.

Wie is Pim van Lommel?

Pim van Lommel is een Nederlandse cardioloog bekend om zijn uitgebreide onderzoek naar bijna-doodervaringen en bewustzijn.

Wat zijn de typische elementen van een BDE?

Typische elementen van een BDE zijn onder andere het zien van een tunnel, een licht, een panoramisch levensoverzicht en ontmoetingen met overleden personen.

Hoe beïnvloedt een BDE iemands leven?

Een BDE kan leiden tot blijvende levensveranderingen, zoals een verhoogd bewustzijn, veranderd wereldbeeld en existentiële inzichten.

Wat zegt de wetenschap over BDE’s?

Hoewel BDE’s niet volledig wetenschappelijk verklaard kunnen worden, suggereren sommige onderzoeken dat bewustzijn ervaren kan worden onafhankelijk van hersenactiviteit.