Dit bewijs voor de realiteit van bijna-doodervaringen wordt “gedeelde bijna-doodervaringen” genoemd. Er zijn ongeveer 20 gevallen gedocumenteerd waarbij twee of meer mensen tegelijkertijd een levensbedreigende gebeurtenis meemaakten en beiden een bewustzijn buiten hun lichaam ervoeren.

Communicatie tussen Bewustzijnstoestanden

In de meeste gevallen kunnen ze elkaar zien en met elkaar communiceren. Ze hebben vaak opmerkelijke gesprekken zoals: “Wauw, daar zijn onze lichamen beneden en hier is ons bewustzijn erboven.” Gedeelde bijna-doodervaringen bestaan dus daadwerkelijk.

In bijna alle gevallen uit mijn onderzoeksreeks overlijdt één van de betrokkenen uiteindelijk permanent en onomkeerbaar, terwijl de ander herstelt. De overlevende kan de gedeelde ervaring dan met de wereld delen.

Dit is waarschijnlijk de meest directe observatie van mensen die permanent en onomkeerbaar sterven, waarbij hun bewustzijn buiten hun fysieke lichaam gaat en communiceert met een andere persoon.

Voorbeeld van een Gedeelde BDE

Een veelbesproken casus betreft een man die met zijn verloofde ergens in Canada reed. Hij viel in slaap en het paar kreeg een zwaar en dodelijk auto-ongeluk. Hun bewustzijn steeg boven de gecrashte auto en ze werden begroet door vier wezens.

Ze voelden een overweldigend gevoel van liefde en medeleven. Twee van de wezens begeleidden de verloofde naar een hemels rijk, terwijl de andere twee de man terug naar de auto brachten.

Toen zijn fysieke bewustzijn terugkeerde, zag hij dat de voorkant van de auto in brand stond en zijn verloofde dood was. Hij wist meteen dat haar lichaam slechts een omhulsel was, omdat haar bewustzijn met de wezens boven was gebleven.

Andere Vergelijkbare Verhalen

Er zijn verschillende soortgelijke verhalen waarbij twee mensen tegelijkertijd een bijna-doodervaring hadden. In een ander voorbeeld waren jongeren betrokken bij een auto-ongeluk.

Hun bewustzijn zweefde boven de crash en ze zagen hun lichamen beneden. Ze bespraken dat ze waarschijnlijk dood waren, aangezien hun lichamen niet bewogen. Uiteindelijk stierf één van hen permanent, terwijl de ander herstelde en het verhaal kon delen.

Zeldzame Gevallen waar Beide Overleven

Hoewel de meeste gedeelde bijna-doodervaringen eindigen met de permanente dood van één persoon, zijn er enkele zeldzame gevallen waar beide mensen het overleven.

Een beroemd verhaal gaat over een groep brandweermannen in Arizona, maar het bewijs hiervoor is moeilijk te verifiëren. In de meeste gevallen gaat het echter om één persoon die permanent overlijdt en de ander die herstelt en het verhaal kan delen.

Fascinerend Studiegebied

Het is een absoluut fascinerend studiegebied. Deze gedeelde bijna-doodervaringen bieden uniek inzicht in de aard van bewustzijn en de ervaring van sterven. Het blijft een mysterie, maar de getuigenissen van degenen die het hebben meegemaakt, zijn een belangrijke bijdrage aan ons begrip van het leven en de dood.

Ook lezen:

Ryan Overlijdt Door Giftige Beet (Bijna-doodervaring – NDE)

Voorbij De Grens Van Leven En Dood: Op Zoek Naar De Betekenis Van Bijna-doodervaringen

Eindeloos Bewustzijn van Pim van Lommel

Beste Bewijs voor Leven na de Dood Door ‘s Werelds Grootste NDE Studie | Jeffrey Long

Jeff’s Ongelooflijke Verhaal van Verlossing en Herontdekking Tijdens Bijna-doodervaring

Veelgestelde Vragen

Wat is een gedeelde bijna-doodervaring?

Een gedeelde bijna-doodervaring is wanneer twee of meer mensen tegelijkertijd een levensbedreigende gebeurtenis ervaren en een buitenlichamelijke ervaring delen.

Kunnen mensen communiceren tijdens een gedeelde bijna-doodervaring?

Ja, mensen kunnen elkaar zien en met elkaar communiceren tijdens een gedeelde bijna-doodervaring, vaak met opmerkelijke gesprekken.

Wat gebeurt er meestal met de betrokkenen in een gedeelde bijna-doodervaring?

In de meeste gevallen overlijdt een van de betrokkenen permanent en herstelt de ander, die dan de ervaring kan delen.

Zijn er gevallen waarin beide mensen een gedeelde bijna-doodervaring overleven?

Hoewel zeldzaam, zijn er enkele gevallen waarin beide mensen een gedeelde bijna-doodervaring overleven, zoals een groep brandweermannen in Arizona.

Wat leren we van gedeelde bijna-doodervaringen?

Gedeelde bijna-doodervaringen bieden unieke inzichten in de aard van bewustzijn en de ervaring van sterven, en dragen bij aan ons begrip van het leven en de dood.

Een belangrijke bijdrager aan dit veld is Dr. Jeffrey Long, een arts in de radiotherapie, die meer dan 30 jaar heeft gewijd aan het bestuderen van NDE’s.

Zijn fascinatie begon tijdens zijn residentieopleiding, toen hij een artikel in de Journal of the American Medical Association tegenkwam over bijna-doodervaringen.

Hij vond het verbazingwekkend dat patiënten die een hartstilstand hadden gehad en klinisch dood waren, gedetailleerde en nauwkeurige waarnemingen van gebeurtenissen konden herinneren terwijl ze niet meer in leven waren.

Alvast 5 van de belangrijkste punten

De Grootste NDE Studie Ooit

Dr. Jeffrey Long’s onderzoek, uitgevoerd via zijn website nderf.org, heeft geleid tot de grootste verzameling van gedetailleerde NDE-verslagen ter wereld. De deelnemers aan zijn studies vullen uitgebreide vragenlijsten in, wat een uitgebreide analyse van hun ervaringen mogelijk maakt. Deze gegevens vormen een sterk bewijs dat bewustzijn onafhankelijk van het fysieke brein kan bestaan. Dit suggereert dat onze traditionele opvattingen over bewustzijn wellicht herzien moeten worden.

De consistentie van de rapporten over verschillende bevolkingsgroepen en culturen draagt bij aan de geloofwaardigheid van de bevindingen. Deze ervaringen omvatten vaak levendige herinneringen aan gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens de klinische dood, ontmoetingen met overleden geliefden en reizen door andere werelden. Dat zoveel mensen vergelijkbare ervaringen rapporteren, wijst erop dat NDE’s een universeel fenomeen kunnen zijn.

Uitdagingen in het Onderzoek naar NDE’s

Onderzoek naar bijna-doodervaringen (NDE’s) brengt verschillende uitdagingen met zich mee, voornamelijk vanwege het anekdotische karakter van het bewijs en de moeilijkheid om subjectieve ervaringen wetenschappelijk te valideren. Een groot probleem is de afhankelijkheid van persoonlijke getuigenissen, die, hoewel overtuigend, inherent subjectief en moeilijk objectief te verifiëren zijn. Dit maakt het lastig om NDE’s volledig wetenschappelijk te verklaren.

Daarnaast is de fysiologische basis van NDE’s een uitdaging. Hoewel er substantieel anekdotisch bewijs is dat bewustzijn na klinische dood kan doorgaan, blijven de exacte mechanismen ongrijpbaar. Theoretische verklaringen zoals de afgifte van endogene chemicaliën zoals DMT blijven speculatief en missen definitieve empirische ondersteuning. Het is duidelijk dat er meer onderzoek nodig is om deze complexiteit te begrijpen.

NDE versus Angst-doodervaring (FDE)

Bijna-doodervaringen (NDE’s) en angst-doodervaringen (FDE’s) zijn twee verschillende fenomenen die optreden tijdens levensbedreigende situaties, maar ze verschillen aanzienlijk in hun kenmerken en psychologische impact. NDE’s worden doorgaans beschreven als diepe, positieve ervaringen die optreden wanneer een persoon dicht bij de dood is of gedurende een bepaalde periode klinisch dood is geweest. Deze ervaringen zijn vaak spiritueel en geven mensen een gevoel van vrede en betekenis.

In tegenstelling daarmee treden angst-doodervaringen op wanneer een persoon zich in een levensbedreigende situatie bevindt, maar niet noodzakelijk dicht bij klinische dood komt. Deze ervaringen worden vaak gekenmerkt door intense angst en paniek, in plaats van de serene en vaak spirituele ervaringen die met NDE’s worden geassocieerd. Angst-doodervaringen kunnen diepe psychologische littekens achterlaten en leiden tot verhoogde angst en stress.

Zijn NDE’s Religieus?

De vraag of bijna-doodervaringen (NDE’s) inherent religieus zijn, is complex en veelzijdig. NDE’s bevatten vaak elementen die door de lens van de culturele en religieuze achtergrond van de ervaarder worden geïnterpreteerd. Dit suggereert dat hoewel de kern elementen van NDE’s consistent zijn over verschillende culturen en religies, de interpretatie ervan sterk wordt beïnvloed door de persoonlijke overtuigingen van het individu.

Onderzoek van Dr. Jeffrey Long en anderen heeft aangetoond dat de inhoud van NDE’s opvallend vergelijkbaar is, ongeacht de religieuze achtergrond van het individu. Gemeenschappelijke kenmerken omvatten buitenlichamelijke ervaringen, reizen door een tunnel, ontmoetingen met overleden geliefden of spirituele wezens, en een overweldigend gevoel van vrede en liefde. Deze overeenkomsten suggereren dat NDE’s mogelijk een universeel menselijk fenomeen zijn dat verder gaat dan religieuze grenzen.

Wetenschappelijk Bewijs van Reïncarnatie

Reïncarnatie is een concept dat is onderzocht in de context van bijna-doodervaringen (NDE’s) en andere spirituele fenomenen. Wetenschappelijk bewijs dat reïncarnatie ondersteunt, komt vaak voort uit gevallen waarin individuen, vooral jonge kinderen, details van vorige levens herinneren die ze niet via normale middelen hadden kunnen weten. Deze gevallen worden vaak nauwgezet gedocumenteerd en geverifieerd.

In de context van NDE’s melden sommige individuen herinneringen aan vorige levens tijdens hun ervaring. Deze herinneringen kunnen levendige scènes uit verschillende historische perioden omvatten, herkenning van vroegere familieleden en een gevoel van continuïteit van de ziel. Dit roept de vraag op of bewustzijn werkelijk door de tijd heen kan reizen.

De Invloed van NDE’s op Mensen

Bijna-doodervaringen (NDE’s) hebben een diepe en blijvende impact op individuen, wat vaak leidt tot significante veranderingen in hun overtuigingen, waarden en gedragingen. Veel mensen die NDE’s ondergaan, melden een verhoogd gevoel van spiritualiteit en een sterkere geloof in een leven na de dood. Deze spirituele verschuiving kan leiden tot een grotere innerlijke rust en minder angst voor de dood.

Naast spirituele veranderingen kunnen NDE’s ook leiden tot verschuivingen in persoonlijke waarden en prioriteiten. Dr. Jeffrey Long’s onderzoek geeft aan dat individuen die NDE’s hebben gehad, vaak medelevender, empathischer en altruïstischer worden. Ze kunnen besluiten om meer tijd te besteden aan hun relaties en aan het helpen van anderen, in plaats van aan materiële bezittingen.

NDE’s Geven Mensen ‘Superkrachten’

Een van de meer intrigerende aspecten van bijna-doodervaringen (NDE’s) is de melding van verbeterde vermogens of “superkrachten” na de gebeurtenis. Deze vermogens kunnen variëren van verhoogde intuïtie en paranormale verschijnselen tot verhoogde genezingscapaciteiten en voorspellende dromen. Dit roept vragen op over de ware potentie van het menselijk bewustzijn.

Dr. Jeffrey Long’s onderzoek omvat talrijke verslagen van individuen die deze buitengewone vermogens melden na een NDE. Bijvoorbeeld, sommige mensen ontdekken dat ze toekomstige gebeurtenissen nauwkeurig kunnen voorspellen of een verhoogd bewustzijn van hun omgeving hebben dat grenst aan het bovennatuurlijke. Deze claims, hoewel anekdotisch, zijn consistent genoeg om verder onderzoek te rechtvaardigen.

DMT vs. NDE’s

De vergelijking tussen bijna-doodervaringen (NDE’s) en de effecten van de psychedelische verbinding DMT (dimethyltryptamine) is een onderwerp van veel interesse en debat. Zowel NDE’s als DMT-ervaringen kunnen levendige, andere-wereldse visioenen, ontmoetingen met niet-fysieke wezens en diepgaande veranderingen in perceptie en bewustzijn omvatten. Dit suggereert dat er mogelijk een biologische basis is voor deze ervaringen.

Echter, er zijn significante verschillen tussen NDE’s en DMT-ervaringen die suggereren dat ze niet volledig gelijkwaardig zijn. NDE’s hebben vaak een narratieve kwaliteit, met een duidelijk begin, midden en einde, en omvatten vaak een levensoverzicht en ontmoetingen met overleden geliefden. DMT-ervaringen kunnen daarentegen meer chaotisch en minder gestructureerd zijn.

Bewustzijn tijdens Hartstilstand

De studie van bewustzijn tijdens hartstilstand is cruciaal voor het begrijpen van bijna-doodervaringen (NDE’s) en de mogelijkheid dat bewustzijn onafhankelijk van het brein kan bestaan. Tijdens een hartstilstand stopt het hart met kloppen, wat leidt tot het stoppen van de bloedtoevoer naar de hersenen. Binnen enkele seconden valt de meetbare hersenactiviteit weg.

Dr. Sam Parnia’s AWARE (AWAreness during REsuscitation) studie is een van de meest significante onderzoeken naar dit fenomeen. Deze studie omvatte het monitoren van mensen die een hartstilstand hadden om te bepalen of ze bewuste ervaringen hadden tijdens de periode dat hun harten waren gestopt. Dit onderzoek kan mogelijk de traditionele opvattingen over bewustzijn uitdagen.

Blinde Mensen die Zicht Krijgen tijdens NDE

Een van de meest overtuigende aspecten van bijna-doodervaringen (NDE’s) is het fenomeen dat blinde individuen visuele ervaringen melden tijdens hun NDE’s. Deze verslagen dagen ons begrip van sensorische perceptie en bewustzijn uit. Het lijkt erop dat bewustzijn in staat is om voorbij de fysieke beperkingen van het lichaam te gaan.

Vicki, een vrouw die blind geboren werd vanwege retinopathie van prematuriteit, had een gedetailleerde NDE na een auto-ongeluk. Tijdens haar ervaring bevond ze zich boven haar fysieke lichaam in de spoedeisende hulp, ervarend zicht voor de eerste keer. Dit soort verslagen suggereert dat onze zintuiglijke waarnemingen mogelijk niet volledig afhankelijk zijn van onze fysieke zintuigen.

Herinneringen aan NDE’s

Een van de opmerkelijke aspecten van bijna-doodervaringen (NDE’s) is de helderheid en blijvendheid van de herinneringen die ermee gepaard gaan. In tegenstelling tot typische herinneringen, die kunnen vervagen en vervormd raken in de loop van de tijd, worden NDE-herinneringen vaak beschreven als levendig en gedetailleerd, zelfs na vele jaren. Dit suggereert dat NDE’s een diepgaande impact hebben op het geheugen.

Dr. Jeffrey Long’s onderzoek ondersteunt dit fenomeen verder. In zijn studies melden deelnemers vaak dat hun NDE-herinneringen ‘reëler dan echt’ zijn, gekenmerkt door een gevoel van hyper-realiteit en helderheid die gewone wakker ervaringen overtreft. Dit kan mogelijk wijzen op een andere vorm van cognitieve verwerking tijdens NDE’s.

Visioenen op het Sterfbed

Visioenen op het sterfbed zijn ervaringen die worden gerapporteerd door individuen die dicht bij de dood zijn, vaak met ontmoetingen met overleden geliefden, spirituele wezens of visioenen van andere werelden. Deze ervaringen zijn vergelijkbaar met bijna-doodervaringen (NDE’s), maar komen voor in de laatste momenten van het leven. Ze bieden mogelijk een glimp van wat er na de dood kan komen.

Onderzoek naar visioenen op het sterfbed heeft aangetoond dat ze relatief veel voorkomen en veel kenmerken delen met NDE’s. Dr. Christopher Kerr’s werk met hospicepatiënten heeft bijvoorbeeld talrijke gevallen gedocumenteerd waarin individuen die dicht bij de dood waren, meldden overleden familieleden of spirituele figuren te zien en mee te communiceren. Deze ervaringen kunnen de overgang naar de dood minder angstaanjagend maken.

Gedeeld Hoger Bewustzijn

Ervaringen van gedeeld hoger bewustzijn treden op wanneer twee of meer individuen gelijktijdig een verhoogde staat van bewustzijn of transcendent bewustzijn ervaren, vaak tijdens een bijna-doodervaring (NDE) of een spiritueel significant evenement. Deze ervaringen suggereren dat bewustzijn verder kan reiken dan het individu en diepgaand kan verbinden met anderen.

Dr. Jeffrey Long’s onderzoek omvat gevallen van gedeelde NDE’s, waarin individuen die betrokken waren bij hetzelfde traumatische evenement, zoals een auto-ongeluk, vergelijkbare ervaringen rapporteren van het verlaten van hun lichamen en het ontmoeten van spirituele wezens of andere werelden. Deze gedeelde ervaringen wijzen mogelijk op een collectief aspect van bewustzijn.

Conclusie

De verzamelde gegevens en getuigenissen suggereren sterk dat bijna-doodervaringen (NDE’s) een echt fenomeen zijn dat verder onderzoek verdient. Deze ervaringen bieden waardevolle inzichten in de aard van bewustzijn en suggereren dat er mogelijk een leven is na de dood. Dit roept belangrijke vragen op over de aard van onze werkelijkheid en het menselijk bestaan.

Ondanks de uitdagingen bij het onderzoek naar NDE’s, zoals het anekdotische karakter van het bewijs en het gebrek aan financiering, blijven de consistente en gedetailleerde verslagen van NDE’s overtuigend. Het werk van onderzoekers zoals Dr. Jeffrey Long en Dr. Sam Parnia biedt een sterke basis voor verder onderzoek naar deze fascinerende verschijnselen. Meer gedegen en uitgebreid onderzoek kan mogelijk meer licht werpen op deze diepgaande ervaringen.

Veelgestelde vragen

Wat is een bijna-doodervaring (NDE)?

Een bijna-doodervaring (NDE) is een diepgaande persoonlijke ervaring die optreedt wanneer iemand dicht bij de dood is of klinisch dood is geweest, vaak gekenmerkt door buitenlichamelijke ervaringen en andere spirituele fenomenen.

Wat zijn de meest voorkomende elementen van een NDE?

De meest voorkomende elementen van een NDE omvatten buitenlichamelijke ervaringen, reizen door een tunnel, ontmoetingen met overleden geliefden, en een overweldigend gevoel van vrede en liefde.

Hoe verschilt een angst-doodervaring (FDE) van een NDE?

Een angst-doodervaring (FDE) treedt op in levensbedreigende situaties en wordt gekenmerkt door intense angst en paniek, terwijl een NDE vaak een serene en spirituele ervaring is.

Kan bewustzijn onafhankelijk van het fysieke brein bestaan?

Onderzoek naar NDE’s suggereert dat bewustzijn mogelijk onafhankelijk van het fysieke brein kan bestaan, aangezien veel mensen levendige ervaringen rapporteren tijdens periodes van klinische dood.

Hebben NDE’s blijvende impact op mensen?

Ja, bijna-doodervaringen hebben vaak een diepe en blijvende impact op mensen, wat leidt tot significante veranderingen in hun overtuigingen, waarden en gedragingen.

Boven mezelf zweven

In een oogwenk zweefde ik boven mezelf. En ik was zo verward! Huh? Oké, hoe kan ik hier zijn? En hoe kan dat mij zijn? Dus ging ik dichterbij kijken. En ik zag dat ik het was, ik zag het masker, de handboeien, de kamer waarin ik werd vastgehouden. Maar het vreemde was dat er absoluut geen pijn was. Sterker nog, ik voelde me beter dan ooit tevoren in mijn leven. Ik voelde me licht. Ik voelde me vrij. Uit mijn ooghoeken zag ik een licht, een wit licht. Het begon groter en groter te worden. En toen…

Een spirituele verschijning

Terwijl het licht groter werd, stapte Jezus eruit. Ik was tegelijkertijd nederig en overgelukkig. Ik ging ervan uit dat Hij wit droeg, maar er was zoveel wit licht van Hem afkomstig dat je echt niet kon zien of het een gewaad was of, uh, of er een kap was of iets dergelijks. Maar zijn hoofd was bloot, zijn haar, zijn gezicht was zichtbaar, en er was gewoon wit licht. Ik herinner me dat ik naar zijn tenen keek en dacht, oh, hij draagt een sandaal. En toen keek ik wat beter en toen realiseerde ik me, wacht even, dat is geen sandaal. Dat is gewoon licht. Hij was op blote voeten. Hij tilde me op en wiegde me net zoals je een baby zou wiegen.

Troost en genezing

Het is niet logisch dat een volwassene in de armen van een andere volwassene past zoals een baby, maar dat deed ik. En ik nestelde me tegen Hem aan en Hij streelde mijn haar en zei dat het goed was. “Het is nu goed. Je zult in orde zijn. Geen pijn meer, geen lijden meer. Je kunt rusten.” Ik kan niet uitleggen wat een troost dat voor mij was. En ik sliep… Toen ik ontwaakte, liepen we op de stranden van de hemel. Ik stond versteld van alles! Net zoals een kleine baby dat zou doen. En ik herinner me dat ik over zijn schouder keek, en ik merkte op dat waar Hij liep, er geen voetstappen waren. Waarom is dat?

Een leerrijke openbaring

Onmiddellijk zei Hij, omdat je niet terug hoort te gaan. Toen het tot me doordrong, oh, ik ga mijn kinderen niet weer zien, was er geen verdriet. Het was als het accepteren van een feit. En dit is wat Hij, een van de dingen die Hij tegen me zei. Het is onmogelijk om verdriet, of angst, of schaamte, of schuldgevoel, of enige negatieve emotie in dat rijk te voelen. En Hij zette me op het zand, en net zoals een kleine baby, voor het eerst op het strand, weet je, wiebelde ik mijn tenen erin, groef mijn voeten erin. Toen ik bukte, weet je, ik hield de zandkorrels vast. Ze waren, ze waren kristal. Ze waren eigenlijk kristallen. Maar ze deden mijn voeten geen pijn. Het was heel, heel zacht. En Hij hield mijn hand vast, en we liepen langs het strand, en ik observeerde het water.

Goddelijke stilte en licht

Maar vreemd genoeg, toen Hij stapte, stopte de beweging van het water. En het was vreemd omdat hoe kon er tenminste niet een klein golfje in het water zijn? Dus ik vroeg me af, weet je, logisch in mijn hoofd en Hij antwoordde mij en zei, dat is omdat alles stil moet staan in mijn aanwezigheid. En toen we voorbij liepen, dan zou er een klein golfje zijn na. Het, het was gewoon zo geweldig! Onbeschrijfelijk. Het groen in de bomen in de buurt was zoals ik nog nooit had gezien. De hemel, nou, er was geen hemel. Gewoon licht overal. Geen blauw, geen wolken. Dus in mijn gedachten vroeg ik, dus waar komt het licht vandaan? Omdat er geen zon was. En zijn antwoord was, het licht dat je ziet is het licht van God. Oh! Maar ik begreep het pas echt toen ik naar een rots in de buurt keek.

De rots zelf was compleet omringd met licht. Er was geen schaduw. Ik keek naar de bladeren aan de boom. Er was geen schaduw van een blad. En toen observeerde ik. Het licht van God is gewoon overal tegelijk. Toen we aan het einde van het strand kwamen, was er een nog briljanter wit licht. En uit dat witte licht kwam een stem. De stem van God. Hij zei, “Dus Debbie, je wilt wel terug voor je kinderen?”

En ik voelde me bijna beschaamd, maar ik kon dat niet. Weet je, er was deze onmogelijkheid om beschaamd te zijn omdat ik weet dat er geen oordeel zou zijn. Ik zei ja, ik echt… Ze hebben me nodig. Ik moet terug, als het kan. En toen zei Hij, oké je kunt terug naar je kinderen. Maar dit is wat je voor mij op aarde moet blijven doen. En hij liet me zien hoe het boek eruit zou zien, Blote Voeten. Ik zag het omslagontwerp. En geloof me, ik heb vele suggesties gehad. Oh, laten we dit veranderen in dat, en… Ik zei, nee, nee, nee. Als het betekent dat het boek minder verkoopt, geen probleem. Dit is wat God wil, dit is wat ik ga doen. Dat licht verdween en ik wist, ik wist gewoon, oké, alles zou in orde komen.

Ik draaide me om en Jezus stond breed glimlachend, bijna grijnzend, weet je. Hij was zo blij! En hij keek naar me. En Hij zei, uh, alles zal nu goed komen. Je zult zien. Hij legde zijn hand op mijn hoofd, en er was deze warmte die elk haarlokje doordrong tot aan de zolen van mijn voeten. En op dat moment besefte ik, hij neemt elke ziekte van me weg. En toen liepen we terug langs het strand, en toen we bijna aan het begin van het strand waren, omhelsde Hij me nog een keer, en toen verdween Hij.

Bijstand van heiligen en aartsengelen

Ik zette twee stappen vooruit, en daar aan mijn linker- en rechterzijde stonden heiligen. Ze droegen allemaal witte gewaden, maar hun hoofden waren bedekt. Ik mocht hun gezichten niet zien; hun hoofden waren allemaal gebogen, met de kap over hun hoofd getrokken. Op mijn linkerschouder was Aartsengel Michaël, van wie ik niets wist toen ik opgroeide. En op mijn rechterschouder was Aartsengel Gabriël. De engelen, wit licht, met de vleugels. Mensen denken dat ze licht en zweverig zijn, oh nee, nee, nee… Bij gebrek aan een betere uitdrukking, ze zijn indrukwekkend en meer dan negen voet lang. Aartsengel Michaël met zijn zwaard. Ze zijn als soldaten. Ze zijn niet luchtig en veerachtig. Ze zijn hier met een missie!

Moeder Maria’s troostende aanwezigheid

Moeder Maria droeg echter een lichtbruine tuniek. Haar haar was bedekt, maar je kon haar gezicht zien. De heiligen bogen hun hoofden om voor mij te bidden en Moeder Maria, de enige die zich omdraaide, hief haar gezicht op en keek me aan en glimlachte met een moederlijke glimlach. Ze zei tegen me: “God beantwoordt altijd het gebed van een moeder.” Plotseling begon ik erg moe te worden en ik ging op het zand liggen in een foetushouding, je weet wel, opgekruld. En ik herinner me mijn reis terug naar mijn lichaam. Ik vloog door ruimte en tijd. Vrij! Licht! Ik tolde als een danseres.

Ik wist dat ik terug kon gaan naar mijn verleden als ik dat wilde, ik kon andere planeten bezoeken. Oh man, dat was onwerkelijk en geweldig. En er was helaas het besef dat ik terug moest naar mijn lichaam. En ik herinner me die snik. Plotseling voelde dit lichaam zoveel erger. Als je die vrijheid hebt ervaren, dat leven, wat echt echt is. En dan kom je terug naar dit, het kan zo deprimerend zijn! Ik verlang nog steeds naar huis! Dit is niet thuis mensen! Dit is een kampeertrip vergeleken met wat ons te wachten staat.

Nog steeds gegijzeld

Kalme terugkeer en goddelijke interventie

Toen ik terugkeerde naar mijn lichaam, was ik kalm omdat ik wist dat het goed zou komen. Er was geen angst meer. Ik bracht 12 dagen door in afwachting van de dood, niet wetend op welke manier ik zou worden gedood. En natuurlijk, stelde ik me de ergst mogelijke manieren voor, maar daar was ik na deze ervaring, absoluut kalm en glimlachend. Ik had geen idee hoe het zou gebeuren, wanneer het zou gebeuren, maar ik wist dat het goed zou komen. Twee nachten later, accepteerden ze het voorstel om nog een keer losgeld te proberen af te leveren en dat was succesvol. En ik werd vrijgelaten. Gods boodschap aan de wereld was, “Ik zie alles, Ik hoor alles, Ik weet alles wat er gebeurt in het donker en in het licht. En ik red.” Hij redde me uit een onmogelijke situatie.

De politie kon niet begrijpen waarom de ontvoerder mij mijn eigen telefoon teruggaf zodat ik mijn echtgenoot kon bellen. Dat was nog nooit gebeurd. Niemand begrijpt waarom de bewaker eerst een beest tegen me was en de volgende dag mijn beschermer werd en me verzekerde dat hij mijn vriend was. En dat iedereen die mij pijn wilde doen, hem eerst moest doden. Dat was een goddelijke interventie. Toen ik alles in Gods handen legde, gebeurde dat. Want hij bekende me, “Ik ben een keiharde moordenaar. Ik heb veel mensen vermoord. Ik heb veel mensen in mijn leven afgeslacht.” En hij huilde en verontschuldigde zich, en verontschuldigde zich. Dat was mijn werk niet. Dat was Gods werk.

Wonderbaarlijke genezing

Medische verbijstering en geloof

Toen ik naar de dokter ging, naar het ziekenhuis nadat ik was vrijgelaten, vertelden de dokters me ronduit, “Debbie… Waarschijnlijk heb je HIV opgelopen van een van deze mannen.” Hij vertelde me dat er 98 procent kans was dat ik HIV had. Ik maakte me geen zorgen, omdat ik wist dat toen Jezus dit deed, alles was verwijderd. En toen de test, de definitieve test terugkwam, waren ze allemaal negatief. De dokter was verbijsterd! Hij was in de war! Geen SOA, geen HIV, niets! Dus wees gerust. Neem alstublieft troost. Dood is niet iets om te vrezen. We sterven niet. We laten ons vleespak achter en we blijven leven. Dood is dus niet iets om te vrezen. Sterker nog, ik kijk ernaar uit. Als mijn tijd gekomen is, oh mijn god, ik zal opgetogen zijn! Ik ga naar huis! Ik ga naar huis! Dat is de opwinding. Het boek dat ik schreef, Blote Voeten, vertelt veel over die ervaring in groot detail.

Deze waargebeurde dramatische misdaad is gebaseerd op de ontvoering van Debbie Ali. Een verlegen, bescheiden en hardwerkende vrouw en moeder van twee kinderen, Debbie is van plan haar verjaardag te vieren met een familielunch. Ze weet echter niet van de huiveringwekkende gebeurtenissen die zullen volgen na haar telefoontje om 10 uur ‘s ochtends. Ze wordt uit haar huis ontvoerd en twee weken lang gegijzeld gehouden. In die tijd ondergaat ze haar grootste angsten: zware martelingen, brute mishandelingen, uithongering en de meest ondenkbare seksuele aanvallen.

Klik voor prijs bij Bol

Wetenschappelijke onderzoeksbronnen:

1. Explanation of near-death experiences: a systematic analysis of case reports and qualitative research
   Background and objective Some individuals report a near-death experience (NDE) after a life-threatening crisis, which refers to a range of subjective experiences related to impending death. This experience is a phenomenon with transcendental elements, which leads to deep permanent changes in both the individual and the social lives of the NDEr’s. Therefore, this study aims to review the near-death experiences of individuals with different religious and cultural views. Methodology This is a systematic analysis study. All the case report, case series and qualitative research studies which presented patients’ NDE experiences were included in the study, without language restrictions, and in the period of 1980-2022.

   • Auteur(s): Amirhossein Hashemi, A. A. Oroojan, M. Rassouli, Hadis Ashrafizadeh
   • Publicatiedatum: 20 april 2023
   • DOI: 10.3389/fpsyg.2023.1048929
   • PDF: link

2. Neurochemical models of near-death experiences: A large-scale study based on the semantic similarity of written reports
   The real or perceived proximity to death often results in a non-ordinary state of consciousness characterized by phenomenological features such as the perception of leaving the body boundaries, feelings of peace, bliss and timelessness, life review, the sensation of traveling through a tunnel and an irreversible threshold. Near-death experiences (NDEs) are comparable among individuals of different cultures, suggesting an underlying neurobiological mechanism.

   • Auteur(s): C. Martial, H. Cassol, V. Charland-Verville, C. Pallavicini, Camila Sanz, Federico Zamberlan, R. M. Vivot, F. Erowid, E. Erowid, S. Laureys, B. Greyson, E. Tagliazucchi
   • Publicatiedatum: 1 maart 2019
   • DOI: 10.1016/j.concog.2019.01.011
   • PDF: link

3. Incidence of near-death experiences in patients surviving a prolonged critical illness and their long-term impact: a prospective observational study
   So far, the few prospective studies on near-death experience (NDE) were carried out only in intensive care unit (ICU) patients with homogeneous aetiologies, such as cardiac arrest or trauma survivors. The aims of this 1-year prospective and monocentric study were to investigate the incidence of NDE in ICU survivors (all aetiologies) as well as factors that may affect its frequency, and to assess quality of life up to 1 year after enrolment.

   • Auteur(s): A. Rousseau, Laurence Dams, Quentin Massart, Laila Choquer, H. Cassol, S. Laureys, B. Misset, N. Dardenne, O. Gosseries, C. Martial
   • Publicatiedatum: 27 februari 2023
   • DOI: 10.1186/s13054-023-04348-2
   • PDF: link

De vrouw klom over de autostoel om Andy uit zijn autozitje te halen. Ze pakte een paraplu en zette Andy op de grond, waarbij ze zijn handje vastpakte. Na een paar stappen realiseerde ze zich plotseling dat dit eigenlijk niet heel verstandig was. Haar trouwring raakte de steel van de paraplu. Ze overwoog de paraplu los te laten, maar voordat ze dat kon doen, sloeg een bliksemschicht in op de punt van de paraplu. En dat was het. Ze was dood.

Maar ze was zich nog volledig bewust en waarnam alles wat er om haar heen gebeurde. Jeremy en Andy gingen beide uit hun dak! Andy had zijn handen tegen zijn oren gedrukt omdat de knal zijn trommelvliezen had doen klappen en hij zat met veel pijn. Jeremy was tegen haar instructies in terug naar buiten gerend en greep zijn broertje vast om hem mee naar het gebouw te trekken.

De vrouw volgde, want vreemd genoeg kon ze hen gewoon zien lopen. Eenmaal in de lobby kwam een voorbijganger kijken wat er aan de hand was met de twee gillende jongetjes. De vrouw dacht bij zichzelf: ‘Waarom negeert hij mij? Waarom praat hij alleen met hen en niet met mij?’ En toen, een seconde later, realiseerde ze zich ineens: ‘Waar is mijn paraplu gebleven?’

Ze keek naar buiten en zag haar paraplu op de parkeerplaats liggen. Een klein stukje verderop, zo’n 6 meter bij de paraplu vandaan, zag ze zichzelf roerloos op de grond liggen. Het was zeer ontwrichtend. Ze zei: “Je moet begrijpen dat ik voordat dit me overkwam een enorme scepticus was. Ik zou niemand in zijn gezicht hebben uitgelachen, maar ik dacht wel dat dit allemaal onzin was. Daar kon het gewoon niet gebeuren. Dat hoorde niet bij de realiteit. En toch zag ik mezelf in de lobby staan terwijl ik ook daar buiten op de parkeerplaats lag.”

Ze keek naar haar schoenen die ze aan had en zag dat de zolen verbrand waren, haar voeten staken er uitgestoken uit. Maar toen ze naar beneden keek in de lobby, zagen haar schoenen er perfect uit! Ze had ze gewoon aan, maar ze hing zo’n 60 cm boven de grond te zweven in plaats van op de grond te staan.

Zodra ze dacht dat ze naar buiten wilde om bij haar lichaam te kijken, was ze daar ineens en keek ze op zichzelf neer. Ze probeerde zichzelf mentaal op te dragen om op te staan, waarbij ze zei: “Sta op, sta op! Je maakt je outfit vies. Je hebt de schoenen al vernield, sta nu op! Je ligt in een vieze olieplas te spartelen!” Maar toen drong het ineens tot haar door: “Wacht even, ik kan niet opstaan. Ik ben dood.”

Ze was zich nog steeds volledig bewust en zelfs nog meer bewust van alles dan toen ze in leven was. Er verscheen toen een licht aan haar rechterzijde, een beetje hoger. Het licht leek levend te zijn en had een bewustzijn. Het wilde dat ze het volgde. Dus dacht ze: ‘Oké dan, laat ik het maar volgen om te zien waar dit naartoe gaat.’

Het licht leidde haar naar een tuin en het was niet zomaar een gewone tuin zoals we die hier op aarde kennen. De planten waren anders en de bloemen ontloken in een fontein van felle kleuren! Het is zo frustrerend, want de woorden bestaan hier gewoon niet voor om het te kunnen omschrijven.

Er hing daar een overweldigende, onvoorwaardelijke liefdevolle energie die helemaal op haar gericht was! De vrouw zei: “Ik ben moeder en heb kinderen waar ik onvoorwaardelijk van houd. Maar dit was zo anders! Het was zoveel groter, sterker, krachtiger en dieper. Ik wil mijn gevoelens voor mijn eigen kinderen absoluut niet minimaliseren, want dat doe ik oprecht. Maar dit voelde gewoon heel anders.”

Er stond een bank en een stem – de stem van haar overleden grootvader, waarbij ze zeker wist dat het zijn stem was vanwege zijn zware Franse accent – zei haar op de bank te gaan zitten. En als je dode grootvader je zegt ergens op te gaan zitten, dan ga je daar gewoon op zitten!

De bank was heel fraai gemaakt, het leek met de hand gesneden en gepolijst houtsnijwerk met mooie zwingende motieven. Zodra ze erop ging zitten, paste de bank zich aan haar lichaamsvormen aan, als een soort mal. Haar grootvader kwam naast haar zitten, al keek ze nooit echt naar hem om. Mensen vragen haar dat vaak: hoe zag hij eruit? Maar ze had niet naar hem omgekeken, deels omdat ze niet het gevoel had dat ze dat moest doen, en deels omdat ze bang was voor wat ze zou zien. Hij was immers al een jaar dood. Ze wilde liever niet zien hoe hij er nu uitzag.

Haar grootvader zei dat hij alle vragen zou beantwoorden die ze had, maar hij vertelde haar dat telepathisch, rechtstreeks in haar gedachten. De enige keer dat ze zijn stem daadwerkelijk hoorde was toen hij zei dat ze op de bank moest gaan zitten. Daarna werd alle informatie als het ware in haar hoofd gegoten. En het voelde bijna vertrouwd aan, alsof ze hier eerder was geweest.

Er hingen drie bolvormige objecten in de lucht die een soort violet-achtige kleur leken te hebben, maar dan toch weer niet echt. Door de manier waarop ze ten opzichte van elkaar bewogen, leek het een soort kalender te vormen die de tijdsdoorloop markeerde. Ze vroeg zich af waarom ze de tijdsdoorloop probeerde bij te houden. Maar het antwoord dat ze kreeg, was dat ze het in lineaire termen moest onthouden om de informatie die ze zou krijgen te kunnen ontcijferen. En dat bleek twee weken lang te zijn – ze zat daar twee weken lang vragen te stellen en antwoorden te krijgen.

Ze kreeg te horen dat ze kon blijven als ze dat wilde, of kon kiezen om terug te keren naar het leven. Haar grootvader zou haar helpen die beslissing te nemen door al haar vragen te beantwoorden. Hij zei dat als ze besloot te blijven, ze dat pad naar de bergen moest volgen. En eenmaal over die bergen aan de andere kant, kon ze niet meer terug.

Dus stelde ze vragen en kreeg ze antwoorden gedurende die twee weken. In de verte zag ze andere mensen lopen, in tweetallen gekoppeld aan iemand anders. Ze vroeg waarom dat zo was. Het antwoord was: “Zo ben jij hier ook, ze kunnen jou zien terwijl je hier met mij zit.” De vrouw zei dat al die mensen er heel jong uitzagen, een jaar of 18. Terwijl zij op dat moment 28 was en ze had zelfs wat afgebladderde naallak op haar vingers. Ze dacht dat ze wel een brandwondje op haar hand zou hebben van de blikseminslag. Maar toen ze naar haar hand keek, zag die er perfect uit. Haar nagels zagen er ook perfect uit, geen vlekjes of ouderdomsplekjes, de huid zag er uit als die van iemand van 18 jaar! Het rare was dat ze geen trouwring om had. Ze vroeg zich af waarom niet, maar haar grootvader zei dat ze daar later op terug konden komen als ze wilde. Voorlopig had ze kennelijk andere, dringendere vragen.

Hij vertelde haar dat als ze zou terugkeren naar het leven, ze een derde kind zou krijgen, een dochter. Ze wilde weten hoe hij dat kon weten. Hij legde uit dat die ziel haar en haar man al had uitgekozen als ouders. Toen ze dat hoorde, dacht ze meteen: “Nou, dan moet ik er in ieder geval zijn.” Maar hij zei dat het niet zo’n groot probleem was als ze er niet zou zijn, want dan zou die ziel gewoon andere ouders uitkiezen. Dat gaf de vrouw echter een enorm schuldgevoel, ze dacht: “Nee, als ze mij heeft uitgekozen, dan is ze van mij en wil ik haar ontmoeten.”

Haar grootvader vertelde haar ook dat ze uiteindelijk zou gaan scheiden van haar man, wat heel vreemd klonk omdat ze op dat moment al 8 jaar getrouwd waren en het prima ging en ze gelukkig waren. Er was geen enkele reden om te denken dat ze zouden gaan scheiden. Uiteindelijk gebeurde dat inderdaad, maar pas 9 jaar later.

De vrouw dacht ook: “Welnu, als we dan inderdaad gaan scheiden, dan wil ik degene zijn die de jongens en dit eventuele dochtertje zal opvoeden.” Ze besloot terug te zullen keren naar het leven.

Haar grootvader waarschuwde haar dat er veel fysieke pijn mee gemoeid zou zijn. Ten eerste moest hij haar ziel weer in haar lichaam stoppen. Toen haar ziel haar lichaam had verlaten, was het uitgezet tot een grotere vorm. En die moest hij dus weer in dat kleine lichaampje persen. Bovendien was haar lichaam verbrand, dus er zou pijn zijn.

Hij vertelde haar ook nog een paar dingen over de toekomst, zoals details over de aankomende Super Bowl waar ze anders helemaal geen belangstelling voor had. En dat George H.W. Bush de aankomende presidentsverkiezingen zou winnen, terwijl het toen september was en de verkiezingen pas in november zouden plaatsvinden. Ze was helemaal niet politiek geïnteresseerd en kon er niet veel mee. Ze vroeg waarom hij haardit vertelde. Hij legde uit dat als ze eenmaal terug zou zijn, ze moeite zou hebben zich de gesprekken en informatie die ze hier had gekregen te herinneren. Maar als ze zou zien wie die Super Bowl won, of dat Bush inderdaad president werd, dan zou dat haar herinneringen aan deze plek weer triggeren.

Dus hielp hij haar weer terug in haar lichaam. Het voelde alsof hij haar in een wurgende omhelzing wrong om haar ziel erin te persen. Ze opende haar ogen en lag daar in de regen op de parkeerplaats. Ze besefte dat er hooguit een paar minuten voorbij waren gegaan, hoewel ze het gevoel had twee weken ergens anders te zijn geweest. Mensen kwamen net naar buiten om haar te helpen.

Tijdens haar tijd in die tuin, die de hemel bleek te zijn, had ze begrepen dat wat iedereen daar zag niet hetzelfde was. Iedereen zag daar zijn of haar persoonlijke versie van de hemel. Die ene man daar zou misschien gedacht hebben dat hij aan het zwemmen was in een zwembad, een volgende persoon weer dat ze op een zandstrand lag. Ze waren allemaal op dezelfde plek in de hemel, maar de hemel werd persoonlijk voor iedereen gevormd.

Dus ze was terug en ze was verbrand. Ze voelde zich niet meer dezelfde persoon. En haar man merkte ook duidelijk dat er iets met haar veranderd was. Ze moest een paar maanden in bed blijven omdat haar voeten zo erg verbrand waren, dus ze sliep veel. En tijdens die slaapperiodes kreeg ze dromen. Het waren heel specifieke, gedetailleerde dromen die ze zich kon herinneren. Niet alleen de details, maar het waren allemaal naargeestige dromen. Nachtmerries over vreselijke gebeurtenissen, tsunami’s, aardbevingen, vliegtuigongevallen en andere vreselijke rampen.

Tijdens haar eerste nachtmerrie over een vliegtuigcrash vertelde ze haar man alle details die ze gezien had: het vluchtnummer, hoeveel mensen aan boord zaten, enzovoorts. Hij raakte in paniek. Ze belde haar moeder ermee op en vertelde het haar ook. Twee dagen later belde haar moeder gillend dat ze de tv aan moest zetten – het was net op het nieuws, exact zoals ze in haar droom had gezien! Ze had het vluchtnummer, het aantal inzittenden, allemaal precies goed.

Het was zeer onrustbarend voor haar. Waarom deed het universum haar dit aan? Moest ze proberen dit soort rampen te voorkomen? Moest ze de luchtvaartautoriteiten gaan bellen en zeggen: “Hé, ik ben gewoon een moeder uit Houston, maar ik denk dat dit vliegtuig neer gaat storten”? Want als het dan daadwerkelijk neerstortte, zou ze als verdachte worden aangekeken. Het had voor haar allemaal geen zin.

In 1997 verhuisde haar man het huis uit. Hij kon het niet meer aan dat ze telkens wakker werd en over deze vreselijke rampen begon te vertellen. Ze kon er gewoon niet mee ophouden, de dromen waren zo specifiek!

Rond diezelfde tijd realiseerde de vrouw zich dat ze deze nachtmerriescenario’s naar zichzelf kon e-mailen, zodat ze een datum- en tijdstempel hadden van wanneer ze de droom had gehad. Aanvankelijk deed ze dit puur voor haar eigen gemoedsrust, omdat ze telkens dacht: “Misschien heb ik die nachtmerrie pas gehad nádat het nieuws erover kwam en ze het gewoon nog een keer herhaald hebben.” Ze probeerde excuses te verzinnen!

Dus begon ze de details van haar nachtmerries naar zichzelf te e-mailen. En ze bleken inderdaad accuraat te zijn. Niet al haar nachtmerries gebeurden daadwerkelijk. Toen ze later een boek ging schrijven met Jeff Kripal, een decaan van Rice University, liet hij een van zijn studenten al haar nachtmerrie-e-mails vergelijken met nieuwsgebeurtenissen uit die tijd. Maar niet alle nachtmerries kwamen overeen met iets dat daadwerkelijk gebeurd bleek te zijn.

Kripal en de vrouw wisten niet zeker of die gebeurtenissen gewoon niet hadden plaatsgevonden, of dat ze simpelweg niet in het nieuws waren gekomen. Als er bijvoorbeeld een helikopter neerstortte in Taiwan, dan is dat vreselijk, maar komt het misschien niet in het wereldnieuws. De student die het onderzoek deed, vond in ieder geval niets over sommige nachtmerries. Dus ofwel vonden die gebeurtenissen niet plaats, ofwel werden ze niet gerapporteerd in de media waar zij naar hadden gekeken.

De vrouw had het gevoel dat beide zaken een rol speelden. Sommige dingen gebeurden wel, maar kwamen niet in het nieuws. En andere dingen vonden überhaupt niet plaats.

Wat was voor haar de meest schokkende van al die nachtmerries? De meest schokkende was er een die ze niet in haar eerste boek had opgenomen, maar wel in haar tweede boek. Ze zou de specifieke vliegtuigcrash niet bij naam noemen, uit respect voor de nabestaanden van de slachtoffers.

In deze nachtmerrie zat ze zelf in het neertstortende vliegtuig. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Normaal zag ze slechts een momentopname van het wrak en had ze informatie daarover. Vaak was het zelfs exact de foto die later in het nieuws zou komen. Zoals bij de aardbeving in San Francisco, waar de bovenste laag van de Oakland Bay Bridge op de onderste laag was gevallen. Ze had in haar droom een foto gezien van een agent die aan de rand van de gebroken brug stond te kijken, waarbij er een rode auto aan de rand bungelde. En dat was precies de foto die later in het nieuws kwam!

Maar in deze ene extreme nachtmerrie zat ze dus zelf in het vliegtuig. Ze sprak een andere passagier en die vertelde haar naam. Ze stelde haar kind voor dat naast haar zat. Het was alsof ze op een feestje zaten te kletsen en mensen aan elkaar voorstelden. Plotseling wist de vrouw: ‘Dit is het. Het gaat neerstorten en ik moet wakker worden.’ Pas als ze haar ogen opende, zou ze uit deze crashed vlucht ontwaken.

Maar de andere passagier greep haar armen vast en weigerde los te laten. Pas als zij losliet, kon de vrouw wakker worden. De vrouw smeekte in tranen om haar kind mee te mogen nemen en aan haar man te geven. Ze vertelde de naam van haar man en smeekte: “Neem mijn kind mee en vind mijn man, alsjeblieft!”

Toen voelde ze een schok en zag ze vanuit een positie buiten het vliegtuig zielen uit het wrak opstijgen. Het was zo surreëel om te zien hoe die zielen als het ware uit het wrak zweefden de lucht in.

De vrouw had in deze extreme droom de namen van deze vrouw, haar kind en haar echtgenoot gehoord. Ze had die namen opgestuurd in een e-mail aan zichzelf. Zo’n gedetailleerde informatie had ze nog nooit gehad! Het was een buitenlandse luchtvaartmaatschappij en ze had de naam van de maatschappij en de naam van de vrouw (die ze op één letter na goed had gespeld).

Haar man zei verbaasd: “Je hebt de namen van mensen die zullen sterven?!” Ongeveer drie dagen later werd de passagierslijst bekendgemaakt en kwamen de namen van de vrouw en het kind inderdaad overeen met wat ze in haar e-mail had staan. Dat was vreselijk.

De frequentie van dit soort extreme dromen en visioenen is inmiddels flink afgenomen. De vrouw denkt dat dit komt omdat ze erover is gaan praten, omdat ze doet wat ze geacht wordt te doen. Het duurde 27 jaar voordat ze openlijk over haar bijna-doodervaring en de gebeurtenissen daarna begon te vertellen. Maar sinds ze het bespreekbaar is gaan maken, zijn de dromen minder intens geworden.

Wat wil ze dat mensen uit haar ervaring meenemen?

Allereerst en het belangrijkst: ons bewustzijn overleeft de dood. Alleen omdat je lichaam sterft, betekent dat niet dat jij weg bent. Je blijft gewoon bestaan.

Voor haar was dat het grootste obstakel om te begrijpen: dat je ergens naartoe gaat als je lichaam doodgaat en dat dat ‘thuis’ is. Dit leven hier is niet thuis. Dit is geen pretje! Leven op aarde is eigenlijk best zwaar. We verdienen allemaal een pluim dat we het doen, want we zijn het zelf die ervoor gekozen hebben hier te zijn. Maar de plek waar je naartoe gaat na de dood, dat is thuis.

Wat we tijdens ons leven hier doen, bepaalt hoe onze ervaring in het hiernamaals eruit zal zien. Iedereen ziet daar iets anders. Het is zeer persoonlijk en uniek voor ieder individu. Wat we in dit bestaan doen, telt enorm.

Ze zegt: “Het betekent niet dat ik wil sterven. Ik wil niet dood. Ik ben alleen niet bang voor de dood zelf, alleen voor de pijn ervan. Ik vergelijk dit leven altijd met school. Niemand vindt het fijn om op school te zitten. Je wilt met zomervakantie zijn – dat is thuis, dat is de hemel.”

Ook lezen:

Beste Bewijs voor Leven na de Dood Door ‘s Werelds Grootste NDE Studie | Jeffrey Long

Ontvoering En Spirituele Bevrijding Van Debbie Ali Beschreven In Bare Feet

Atheïst sterft, onthult dat GOD ANDERS is dan hoe RELIGIE Hem Beschrijft – Ray Katan

Ryan Overlijdt Door Giftige Beet (Bijna-doodervaring – NDE)

De Verlichting Van Een Bijna-Doodervaring: Andy’s Reis Terug Naar Het Licht

Veelgestelde Vragen

Wat gebeurde er met de vrouw tijdens de blikseminslag?

De vrouw werd geraakt door een bliksemschicht terwijl ze haar kinderen naar binnen begeleidde. Ze stierf op slag maar ervaarde een bijna-doodervaring.

Wat zag de vrouw tijdens haar bijna-doodervaring?

Ze zag zichzelf buiten haar lichaam, ontmoette haar overleden grootvader en werd begeleid naar een prachtige, onbeschrijfelijke tuin vol onvoorwaardelijke liefde.

Wat vertelde de grootvader aan de vrouw?

Haar grootvader antwoordde telepathisch op haar vragen, onthulde details over haar toekomstige leven en vertelde dat ze een keuze had om terug te keren of te blijven.

Welke fysieke gevolgen had de vrouw na de bijna-doodervaring?

Ze had ernstige brandwonden door de blikseminslag en moest maanden herstellen. Ze ervoer ook intense, voorspellende dromen over rampen.

Hoe beïnvloedde de bijna-doodervaring haar leven?

Ze verloor de angst voor de dood, kreeg visioenen en dromen over toekomstige gebeurtenissen en voelde een diepe spirituele verandering in zichzelf.

Als medische professionals zijn wij altijd geboeid geweest door de kracht van de wil om te leven. Net als alle wezens in de dierenwereld hebben mensen een sterk overlevingsinstinct. De wil om te leven is een kracht in ons allen om te vechten voor overleving wanneer ons leven bedreigd wordt door een ziekte zoals kanker. Deze kracht is echter bij sommige mensen sterker dan bij anderen.

Vele artsen hebben gezien hoe twee patiënten van vergelijkbare leeftijd en met dezelfde diagnose, ziektegraad en behandelplan totaal verschillende resultaten ervaren.

Soms bepaalt de biologie van de kanker het verloop van de gebeurtenissen, ongeacht de houding en vechtlust van de patiënt. Deze gebeurtenissen liggen vaak buiten onze controle. Maar patiënten met een positieve houding kunnen beter omgaan met ziekte gerelateerde problemen en reageren mogelijk beter op therapie. Vele artsen hebben waargenomen hoe twee patiënten van vergelijkbare leeftijd en met dezelfde diagnose, ziektegraad en behandelplan zeer uiteenlopende resultaten boeken. Een van de weinige duidelijke verschillen is dat de ene patiënt pessimistisch is en de andere optimistisch.

Geest en lichaam verbonden

We weten al meer dan 2.000 jaar— vanuit de geschriften van Plato en Galen— dat er een directe correlatie bestaat tussen de geest, het lichaam en iemands gezondheid. “De genezing van vele ziektes is onbekend voor artsen,” concludeerde Plato, “omdat ze het geheel niet kennen. Want het deel kan nooit gezond zijn tenzij het geheel gezond is.”

Recentelijk is er een verschuiving in de gezondheidszorg waarbij deze wijsheid wordt erkend, namelijk dat de psychologische en fysieke elementen van een lichaam niet gescheiden, geïsoleerd en ongerelateerd zijn, maar essentiële verbonden onderdelen van een totaalsysteem. Gezondheid wordt steeds meer gezien als een evenwicht van vele factoren, inclusief fysieke en omgevingsfactoren, emotionele en psychologische toestanden, en voedingsgewoonten en bewegingspatronen.

De invloed van de geest

Onderzoekers experimenteren nu met methoden om actief de geest te betrekken bij de strijd van het lichaam tegen kanker, met technieken zoals meditatie, biofeedback en visualisatie (het in de geest creëren van positieve beelden over wat er in het lichaam gebeurt). Sommige dokters en psychologen geloven nu dat de juiste houding zelfs een direct effect kan hebben op de celwerking en daardoor gebruikt kan worden om kanker te stoppen, zo niet te genezen. Dit nieuwe wetenschappelijke studiegebied, genaamd psycho-neuroimmunologie, richt zich op het effect dat mentale en emotionele activiteit heeft op fysiek welzijn, wat aangeeft dat patiënten een veel grotere rol kunnen spelen in hun herstel.

Het zal nog vele jaren duren voordat we weten of het mogelijk is voor de geest om het immuunsysteem te beheersen. Experimenten met biofeedback en visualisatie zijn nuttig omdat ze positief denken bevorderen en ontspanning bieden, waardoor de wil om te leven toeneemt. Maar ze kunnen ook schadelijk zijn als een patiënt al zijn of haar vertrouwen erin stelt en conventionele therapie negeert.

De Wil om te Leven Versterken

Hoe patiënten hun problemen overstijgen

We vragen onze patiënten vaak hoe ze in staat zijn hun problemen te overstijgen. We hebben ontdekt dat, hoewel ze zeer divers zijn in etnische of culturele achtergrond, leeftijd, opleidingsniveau of soort ziekte, ze allemaal een vergelijkbaar proces van psychologisch herstel hebben doorgemaakt.

We vragen onze patiënten vaak om uit te leggen hoe ze in staat zijn hun problemen te boven te komen. We hebben ontdekt dat, ongeacht hun verschillen in etnische of culturele achtergrond, leeftijd, opleidingsniveau of type ziekte, ze allemaal een vergelijkbaar proces van psychologisch herstel hebben doorgemaakt. Ze hebben allemaal bewust een “besluit om te leven” genomen. Na een aanvankelijke periode van ontzetting, besloten ze simpelweg hun nieuwe realiteit te accepteren en elke dag optimaal te benutten.

Hun “wil om te leven” betekent dat ze echt willen leven, of ze nu bang zijn om te sterven of niet. Ze willen van het leven genieten, ze willen meer uit het leven halen, ze geloven dat hun leven nog niet voorbij is en ze zijn bereid alles te doen om er zoveel mogelijk uit te halen.

De dreiging van de dood en het waarderen van het leven

De dreiging van de dood vernieuwt vaak onze waardering voor het belang van het leven, liefde, vriendschap en alles wat er te genieten valt. We staan open voor nieuwe mogelijkheden en beginnen risico’s te nemen die we voorheen niet durfden te nemen. Veel patiënten zeggen dat het geconfronteerd worden met de onzekerheden van het leven met een ziekte het leven zinvoller maakt. De kleinste genoegens worden intenser en veel van de hypocrisie in het leven wordt geëlimineerd. Wanneer bitterheid en woede beginnen te verdwijnen, blijft er nog steeds een capaciteit voor vreugde over.

Een patiënt schreef: “Ik hou van leven, ik hou van de natuur. Buiten zijn, de zon op mijn huid voelen of de wind tegen mijn lichaam, vogels horen zingen, de spray van de oceaan inademen. Ik verlies nooit de hoop dat ik misschien op de een of andere manier een overwinning op deze ziekte zal stuiten of begenadigd zal worden.”

Je Wil om te Leven Versterken

Helaas, en heel begrijpelijk, reageren veel patiënten op de diagnose van kanker op dezelfde manier als mensen in primitieve culturen reageren op het opleggen van een vloek of spreuk: als een vonnis tot een gruwelijke dood. Dit fenomeen, bekend als “bot wijzen”, resulteert in een verlammende angst die het slachtoffer ertoe brengt zich terug te trekken uit de wereld en het onvermijdelijke einde af te wachten. In de moderne medische praktijk kan een soortgelijk fenomeen optreden wanneer een patiënt uit onwetendheid of bijgeloof gelooft dat de diagnose van kanker een doodvonnis is. Echter, het fenomeen van zelfgewilde dood is alleen effectief als de persoon gelooft in de kracht van de vloek.

In de behandeling van kanker hebben we gezien dat patiënten falen in hun eerste chemotherapie, weer falen in de tweede en derde behandeling, en dan—met een meer gevorderde ziekte—een vierde behandeling zeer succesvol is.

In alles moet je een risico nemen als je wilt winnen, om een remissie te krijgen of te herstellen met de beste levenskwaliteit. Alleen al de bereidheid om een risico te nemen lijkt hoop te genereren en een positieve sfeer te creëren waarin de componenten van de wil om te leven worden versterkt. Er zijn nog veel andere manieren om de wil om te leven te versterken.

Betrokken Raken

Het beste wat een patiënt kan doen om de wil om te leven te versterken, is zich actief inzetten als deelnemer in de strijd tegen zijn of haar ziekte. Wanneer patiënten hun ziekte met een strijdlustige houding benaderen, zijn ze geen hulpeloze slachtoffers meer. In plaats daarvan worden ze actieve partners met hun medisch ondersteuningsteam in de strijd voor verbetering, remissie of genezing. Deze partnerschap moet gebaseerd zijn op eerlijkheid, open communicatie, gedeelde verantwoordelijkheid en educatie over de aard van de ziekte, therapieopties en revalidatie. Het resultaat van deze partnerschap is een verhoogd vermogen om te gaan met wat op hun pad komt, wat op zijn beurt de wil om te leven voedt.

Helpen en Delen met Anderen

Een manier om deze partnerschap te versterken, is door de relatie uit te breiden naar anderen. De emotionele ervaring van het delen en genieten van uw familie en partnerschappen ondersteunt uw liefde voor het leven en uw wil om te overleven.

Wanneer u de overgang maakt van hulpeloos slachtoffer naar activist, is een van de belangrijkste realisaties dat u alles te maken heeft met hoe anderen u waarnemen en behandelen. Als u uw toestand kunt accepteren en zelfmedelijden op afstand kunt houden, zullen anderen geen medelijden met u hebben. Als u uw ziekte en medische behandeling zakelijk kunt bespreken, zullen zij op dezelfde manier reageren zonder angst of ongemak. U bent in charge. U kunt subtiel en zachtjes uw familie, vrienden en collega’s geruststellen door open te zijn over waar u wel of niet over wilt praten en door expliciet te zijn over of en wanneer u hun hulp wilt.

Het delen van uw leven met anderen en het ontvangen van hulp of ondersteuning van vrienden en familie zal uw vermogen om te gaan met de situatie verbeteren en u helpen vechten voor uw leven. Een persoon die eenzaam of alleen is, voelt zich vaak als een hulpeloos slachtoffer. Er is een behoefte om uw eigen problemen te delen, maar anderen helpen oplossingen te vinden voor of beter om te gaan met de problemen van het dagelijks leven geeft kracht aan zowel de gever als de ontvanger. Er zijn weinig bevredigender ervaringen in het leven dan een persoon in nood te helpen.

Patiënten kunnen ook deelnemen aan psychologische ondersteuningsprogramma’s, hetzij via privébegeleiding, hetzij via groepstherapie. Het delen van frustraties met anderen in soortgelijke omstandigheden verlicht vaak het gevoel van isolement, terreur en wanhoop dat kankerpatiënten vaak ervaren.

Zij die moeten leven met kanker kunnen leven tot het maximum van hun capaciteit door:

• te leven in het heden, niet in het verleden,
• realistische doelen te stellen en bereid zijn tot compromissen,
• controle over hun leven terug te winnen en een gevoel van onafhankelijkheid en eigenwaarde behouden,
• negatieve emoties en depressie proberen op te lossen door actief dingen te doen om zichzelf en anderen te helpen, en
• een verbeterd dieet te volgen en regelmatig bewegen.

Hoop als meest essentiele eigenschap

Van alle ingrediënten in de wil om te leven, is hoop het meest essentieel. Hoop is de emotionele en mentale staat die je motiveert om door te gaan met leven, dingen te bereiken en succes te behalen. Een persoon zonder hoop kan het leven opgeven en de wil om te leven verliezen. Zonder hoop is er weinig om voor te leven. Maar met hoop kan een positieve houding worden behouden, vastberadenheid worden versterkt, copingvaardigheden worden aangescherpt, en liefde en steun vrijer worden gegeven en ontvangen.

Zelfs als een diagnose zo is dat de toekomst beperkt lijkt, moet hoop behouden blijven. Hoop is wat mensen hebben om op te leven. Neem de hoop weg, en je neemt een kans op de toekomst weg, wat leidt tot depressie. Wanneer mensen in die lage emotionele staat vallen, schakelen hun lichamen simpelweg uit.

De Kracht van Hoop Voeden

Hoop kan behouden blijven zolang er zelfs een kleine kans op overleving is. Het kan aangewakkerd en gevoed worden door kleine verbeteringen of een remissie en onderhouden worden wanneer crises of tegenslagen plaatsvinden. Er kunnen momenten zijn waarop je je uitgeput en leeggezogen voelt door nooit eindigende problemen en klaar bent om de strijd om te overleven op te geven. Al te vaak lijkt het gemakkelijker om op te geven dan om door te blijven vechten. Frustraties en wanhoop kunnen soms overweldigend aanvoelen. Vastberadenheid of koppige volharding is nodig om de moeilijke taak van vechten voor je gezondheid te volbrengen.

De ervaring van kanker is niet alleen fysiek destructief, maar kan ook een grote belemmering zijn voor je vechtlust en wil om te leven. Maar zelfs tijdens de zwaarste tijden zijn er vaak onaangeboorde reserves van fysieke en emotionele kracht om op te roepen om je te helpen nog een dag te overleven. Deze reserves kunnen betekenis toevoegen aan je leven en dienen als een vuurtoren die je naar een veilige haven leidt tijdens een turbulente storm.

Hoop heeft voor iedere persoon verschillende betekenissen. Het is een onderdeel van een positieve houding en acceptatie van ons lot in het leven. We gebruiken onze krachten om succes te behalen en het leven ten volle te leven. Omstandigheden beperken vaak onze hoop op geluk, genezing, remissie of verlengde levensduur. We leven ook met angsten voor armoede, pijn, een slechte dood of andere ongelukkige ervaringen.

Je kunt je zoveel zorgen maken dat je het zicht op de mogelijkheid van herstel verliest en je gevoel voor optimisme verliest. Aan de andere kant kun je zo hoopvol en zelfverzekerd worden dat je het zicht op de realiteit verliest. Je belangrijkste uitdaging is het balanceren van je zorgen en je hoop.

Hoop wordt gevoed door de manier waarop we ons leven leiden. Het bereiken van de beste kwaliteit van leven vereist het oplossen van oude problemen, ruzies en familieconflicten, evenals het voltooien van huidige taken. Problemen die niet zijn opgelost, moeten worden afgerond. Nieuwe taken moeten worden ondernomen. Als de toekomst beperkt lijkt, kun je de voldoening bereiken te weten dat je je zaken hebt geregeld en de last niet aan je familie of anderen hebt overgelaten. Door dit te doen, kun je gemoedsrust bereiken, wat ook helpt om je wil om te leven te versterken. Met elke voorbijgaande dag, probeer te voltooien wat je kunt en heb de voldoening dat je je best hebt gedaan.

Wees moedig, wees avontuurlijk, en wees bereid om elke dag ten volle te ervaren om je levensgenot te vergroten. Zolang angst, lijden en pijn beheersbaar zijn, kan het leven volledig worden geleefd tot de laatste adem. Elk van ons heeft het vermogen om elke dag een beetje beter te leven, maar we moeten ons richten op zowel doel als doelen en een realistisch dagelijks plan in actie zetten—vaak vele malen gewijzigd—om ons te helpen deze te bereiken. Deze hulpbronnen zijn de basis van de wil om te leven. Alleen door gebruik te maken van de kracht van de wil om te leven—gevoed door hoop—kunnen we de sublieme gevoelens bereiken van het kennen en ervaren van de wonderen van het leven en de betekenissen ervan waarderen door vitaal te leven.

Oorspronkelijke auteurs en Geraadpleegde bronnen:

• Ernest H. Rosenbaum, M.D. Isadora R. Rosenbaum, M.A.
• https://med.stanford.edu/survivingcancer/cancers-existential-questions/cancer-will-to-live.html

Na de lunch en wat spelletjes, zag ik plotseling enkele vrienden op een drijvend platform ongeveer 1500 meter verderop. Ze wenkten me om naar hen toe te zwemmen. Ik wilde eigenlijk niet het water in vanwege de kou, maar nam een aanloop en dook erin. Het was inderdaad ijzig koud.

Een Gevecht om Overleving

Terwijl ik naar het platform zwom, kreeg ik kramp in mijn onderbuik en kon ik niet meer trappen. Ik begon te spartelen en slikte water in; ik ging onder. Paniek overviel me omdat ik niet wist wat te doen. Plotseling kwam ik weer boven water, maar ik kon niet roepen vanwege het water in mijn keel.

Ik zwaaide naar mijn vrienden, die terugzwaaiden, denkend dat het een spelletje was. Toen zonk ik en kwam niet meer boven. De kou greep me; het was zo intens koud dat ik rilde. Dieper zinkend werd het donkerder en voelde ik waterplanten bij mijn voeten. Ik raakte de bodem in een zittende houding en dacht dat ik me kon afzetten, maar ik zat vast. Op dat moment besefte ik dat ik stierf.

Een Moment Buiten Tijd

Plotseling hoorde ik een stem in mijn hoofd die zei: “Andy, je moet even rusten.” In discussie met mezelf, terwijl ik wist dat ik moest opstijgen voor lucht, verzocht de stem me om los te laten. Toen ik uiteindelijk instemde, schoot ik uit mijn lichaam en bevond me in een moment buiten tijd in een tunnel.

Ik was warm, gelukkig, en kon weer ademen, vervuld van een vreugde en onvoorwaardelijke liefde die mijn eerdere terreur volledig verdrong. Ik was volkomen gelukkig, keek naar beneden en zag mijn lichaam. Ik gaf niets meer om mijn leven op aarde, want ik wist dat ik thuis was.

Het Ultieme Inzicht

Vervolgens bevond ik me in een enorme sfeer, zwevend in het midden, omringd door schermen die alle levens die ik geleid had toonden. Ik communiceerde met het licht naast me over deze levens en begreep alles volledig. Wanneer ik me concentreerde op een bepaald scherm, beleefde ik dat leven opnieuw, nu volledig bewust van de gevoelens en effecten van mijn acties op anderen.

Na wat maanden leek, maar in aardse tijd slechts tussen de 10 en 15 minuten was, keerde ik terug naar de tunnel en stond ik dicht bij het licht, dat mij bij naam kende en liefhad. Toen het licht zei “we houden van je”, werd ik omringd door talloze andere lichten die me welkom heetten thuis. Op dat moment werd ik opgenomen in het licht, niet groter of kleiner, maar een holografisch deel ervan.

En het is het meest fantastische gevoel dat ik me als mens ooit kon voorstellen, het is onbeschrijfelijk. Op dat moment wist ik alles. Wat bedoel je, Andy? Ik bedoel, ik wist alles. Er was niets dat ik niet wist. Mensen vroegen me vaak, “Heb je het licht gevraagd over oorlog en vrede en alles?” Ik zei, “Nee, dat heb ik niet gevraagd.” Er was geen reden om vragen te stellen omdat ik het allemaal al wist. Alles was bekend. En nu ben ik bij het licht, en het licht is echt grappig. Het licht heeft een fantastisch gevoel voor humor, lachen, plezier.

Toen we mijn levensreview bekeken in de grote sfeer, zei het licht, “Andy, kijk hoe boos je daarover werd. Weet je, op de lange termijn betekent het niets. Waarom werd je niet losser? Waarom maakte je niet meer plezier terwijl je op de planeet was? Je bent er maar even, want het is niet echt.” Het leven op aarde is niet echt, het is als een toneelstuk, als een film. Er zijn 8 miljard acteurs op de planeet en ze spelen allemaal een rol.

Ze komen met verschillende kostuums, verschillende religies, verschillende rassen, verschillend geslacht, al deze dingen. Maar zodra de kostuums weg zijn en uitgetrokken, wanneer het toneelstuk voorbij is, en je terug bent in het licht, gaat het kostuum uit, en wat weet je? We zijn allemaal één. We zijn allemaal hetzelfde. We zijn gemaakt van hetzelfde materiaal. Er is geen verschil tussen mij en jou.

Er is geen verschil tussen jou en iemand anders. Hier, we zijn gekleed in kostuums om verschillend te zijn, om dingen te ervaren die je niet in het licht kunt ervaren. Je kunt iets niet ervaren dat je al weet. Ik kan niet ervaren hoe het is om voor de eerste keer te praten omdat ik mijn hele leven al heb gepraat. Maar toen ik begon te praten, toen ik mijn eerste paar woorden zei, was dat echt spannend voor mij. Als ik in het licht ben en dingen weet, is het anders dan ze te ervaren.

Dus om te ervaren vertelt het licht me dat, en ik weet het toch omdat ik alles weet. Ik verlaag mijn trillingen omdat iedereen zijn eigen unieke trilling heeft. Dat is wat jou en mij anders maakt, ik verlaagde mijn trillingen zodat ik kon incarneren en geboren worden op een planeet zoals de aarde. En nu een leven leiden waarin ik dingen doe en ervaar die ik wil ervaren. En wanneer ik ze ervaar, ervaar jij ze, iedereen ervaart ze, het draagt bij aan het geheel. Er is maar één eenheid. En alles wat bestaat, dat ooit heeft bestaan, dat zal bestaan, is in die eenheid.

En het is een prachtige, opwindende, fantastische ervaring die ik me herinner terwijl ik dit kostuum gebruik genaamd Andy Petro van Oekraïense afkomst, wonend in de Verenigde Staten van Amerika in 2022. En ik lees mijn script en doe wat ik moet doen terwijl ik hier nog ben, wachtend tot mijn personage klaar is met dit verhaal en ik hier weg kan en terug kan naar waar ik thuishoor. Dus dat hele proces van in het licht zijn was gewoon ongelooflijk.

En het leek alsof ik daar jaren was geweest, misschien honderden jaren. Maar in het licht, aangezien er geen tijd is, is er geen hiërarchie, geen oordeel, geen scheiding. We zijn allemaal één, niet op een saaie, vervelende manier, maar op een gelukkige, opwindende, steeds evoluerende, steeds nieuwe ervaringen in het licht. En dan opeens zegt het licht tegen mij, “Andy, je moet terug.” Ik zei, “Whoa, nee, nee. Je hebt de verkeerde kerel. Ik ga niet terug.”

En het licht zegt voor de tweede keer, “Andy, je gaat terug.” En ik zei, “Heb je niet gehoord wat ik zei? Er is geen reden voor mij om terug te gaan naar die planeet. Ik ben thuis.” En het licht zegt voor de derde keer, “Andy, je gaat terug.” En toen ik het woord terug hoorde, het K in terug, voelde ik hoe ik weer in mijn lichaam werd gestopt.

Het meest vreselijke gevoel dat ik me kan voorstellen, net zoals de meest opwindende ervaring die ik me kon voorstellen was toen ik mijn lichaam verliet en terugkeerde naar het licht. De vreselijkste ervaring die ik heb meegemaakt, was terugkeren naar mijn lichaam. Ik wilde daar niet zijn. Ik wil hier nog steeds niet zijn, maar ik doe wat ik moet doen. Dus terwijl ik dit allemaal hoor en op het zand lig, op mijn buik en mijn hoofd gedraaid en ze duwen op mijn longen om het water uit mijn longen te krijgen.

Dit was voor de tijd van CPR, dit was terug in de jaren vijftig. En ik hoest het water uit. Trouwens, ik ben nooit het bewustzijn verloren. Dit is een complete stroom van het moment dat ik mijn lichaam verliet op de bodem van het meer tot het moment dat ik terugkeerde naar mijn lichaam op het zand bij het meer. Er waren geen lege plekken. Het is een continue stroom van bewustzijn. Dus mijn lichaam was klaar, het lag daar, klaar om vissenvoer te worden.

En ik was daar niet, ik was in het licht. Toen ze het lichaam vonden, en ik weet niet wie het vond, interesseerde het me niet omdat mijn lichaam me niet interesseerde. Alles waar ik om gaf, was bij het licht zijn. Dus toen ik opstond, zeiden ze: “Oh, Andy. Vertel ons, wat is er gebeurd? Hoe voelde het om te verdrinken?”

En ik zei: “Ik kan me niets herinneren.” Dat was mijn eerste grote leugen. Ik zei: “Ik herinner me niets. Het is een complete leegte.” En dat was niet waar. De levendige details waar ik nu over praat, gebeurden bijna 70 jaar geleden.

Terwijl ik er nu over praat, heb ik dezelfde gevoelens als in 1955 op de bodem van het meer. Ik heb het duizenden keren opnieuw beleefd en het verandert nooit. De vreugde en de extase van in het licht zijn, daar zijn geen woorden voor. Iedereen zal het weten omdat iedereen die ervaring zal krijgen; we komen hier allemaal, we gaan allemaal terug en we doen het keer op keer in verschillende variaties, in verschillende sterrenstelsels, in verschillende werelden, wat dan ook. Het is een eindeloos verhaal.

Een Stilzwijgend Geheim

Dus ik stond op en zei tegen mezelf: “Nou, ik kan het niemand vertellen.” Ik heb hier bijna 30 jaar met niemand over gesproken. In 1955 bestond er zelfs geen woord voor wat ik ervaren had. De term ‘bijna-doodervaring’ werd pas in de late jaren ’70 gecreëerd door Dr. Moody, die het benoemde en definieerde als NDE, Near Death Experience. Toen ik zijn boek “Life After Life” voor het eerst las,

25 jaar later, was ik onderweg terug van een zakenreis. Ik zag het boek, pakte het, besloot het te kopen zonder zelfs maar naar binnen te kijken. Ik stopte het in mijn jaszak en toen ik thuis kwam van het vliegveld, na het avondeten, toen iedereen naar bed was, zei ik: “Ik vond dit boek. Ik ga het lezen, dus iedereen naar bed, ik ga zo ook.” Ik haalde het boek uit de kast en begon “Life After Life” te lezen.

Ik las het in één ruk uit tot 3, 4 uur ‘s ochtends. Ik kon het niet wegleggen en tranen stroomden over mijn wangen omdat ik wist dat ik na al die tijd niet gek was. Al die cognitieve dissonantie in mijn hoofd, proberen iets te vergeten wat ik niet kon vergeten, bang om iemand te vertellen wat ik me herinnerde, was een verschrikkelijke periode van 25, 30 jaar. En nu opeens, was ik niet gek.

Dat is een heerlijk gevoel, te weten dat je niet gek bent als je echt denkt dat je gek bent en niets ooit zin heeft. Niets van wat ik in het licht ervoer, had zin met alles wat me geleerd was en hoe ik was opgevoed, niets van dat spul had voor mij zin. Eindelijk weet ik nu dat het een bijna-doodervaring is. En toen ik dat erkende, begon ik me nog meer te herinneren. “Oh ja, nu weet ik.”

Link YouTube Video

De Terugreis Verwachtend

Ik ben nog steeds echt benieuwd en wacht om terug naar huis te gaan, dat is mijn hele punt. Ik wil terug naar huis en uiteraard zal dat binnenkort gebeuren. Ondertussen doe ik mijn best om, ten eerste, vreugde te voelen wanneer mogelijk. Waarom ik hier ben is niet belangrijk. Wat belangrijk is, is dat ik hier ben.

En wat ik kies te doen, is mensen zich beter laten voelen over zichzelf en hen laten weten dat er een thuis is. Ik ben er geweest en ik ben klaar om terug te gaan. Ik heb het retourticket in mijn achterzak, draag het altijd bij me. Zodra ik weet waar de vlucht is, ben ik weg, ik ben hier weg. Dus dat betekent dit voor mij.

Het is een heel, heel gelukkig proces. Ik wacht op een goede manier, wachtend op de terugkeer naar huis. En het is zo duidelijk voor mij en zo simpel. Ik houd van gelukkig zijn. Ik houd van gek doen. Ik houd van vreugde omdat ik me herinner dat het licht een gelukkige plek was. Het licht was gevuld met vreugde en humor.

Ik zeg dat het licht als de beste stand-upcomedian is die er is omdat het licht me vertelde dat de reden waarom ik hier ben, is om vreugde te ervaren. En de reden waarom iedereen überhaupt bestaat, is om vreugde te zijn. En het is heel simpel, het is niet ingewikkeld. Het is kiezen om lief te hebben in plaats van te haten. Het is een keuze, en terwijl ik hier ben, wat ik probeer te doen, vaker wel dan niet, is liefde kiezen boven haat.

Ik kan het niet altijd doen omdat ik een mens ben zoals iedereen. Maar ik kan proberen het vaker wel dan niet te doen, liefde boven haat, glimlachen in plaats van boos te zijn. En er is niets diepgaands. Het zijn eenvoudige daden van vreugde om iemand anders gelukkig te maken. En aangezien we allemaal één zijn, als ik iemand anders gelukkig maak, maakt dat mij gelukkig. Als ik iemand anders haat, haat ik mezelf. Als ik iemand anders pijn doe, doe ik mezelf pijn.

Er is geen scheiding, er is geen hiërarchie. We zijn allemaal één en we zijn allemaal één in het licht. Ik ben een holografisch deel van het licht dat mijn trillingen laag genoeg verlaagde zodat ik geboren kon worden op een planeet genaamd Aarde in een zonnestelsel in de Melkweg, tijdens de periode van 1937 tot 2022, wat ons naar vandaag brengt, en het is prima. Dat is mijn verhaal en daar houd ik me aan.

Ik had nog nooit een operatie ondergaan en wist niet wat me te wachten stond. Op de dag van de operatie werd ik naar de operatiekamer gebracht en begonnen ze me onder narcose te brengen via een infuus. Ik kreeg een allergische reactie op de verdoving waardoor mijn hart stopte. Ik was doodverklaard voor zeven minuten. Alles wat ik met jullie wil delen, gebeurde in die zeven minuten, maar aan de andere kant bestaat zoiets als tijd niet. Voor mij leek het alsof ik uren weg was, maar in werkelijkheid gebeurde mijn reis in een kort tijdsbestek.

Een Tijdeloze Reis

Toen ik stierf, sloot ik mijn ogen en leek het alsof ik het volgende moment in het mooiste gebouw stond dat ik ooit had gezien. Probeer je een langgerekte gang voor te stellen in dit enorme gebouw. Mijn eerste gedachte was dat ik geen idee had dat het ziekenhuis zo groot was, omdat ik niet wist dat ik was overleden. Dit gebouw, gemaakt van marmer, had prachtige witmarmeren kolommen aan de rechterkant en was enorm, zover je kon kijken. Aan de linkerkant van de kolommen stonden prachtige witmarmeren tafels met banken aan alle vier de kanten.

Naast de tafels waren er, de enige manier waarop ik ze kan beschrijven, deuropeningen of tunnels die zwart leken en leken alsof ze perfect uit het witte marmer waren gehouwen. Dus je had deze kolommen, tafels en dan deze tunnels die helemaal doorliepen. Elk tafel had een bijbehorende tunnel. Iets wat ik toen nog niet wist, is dat we allemaal spirituele gidsen hebben die ons begeleiden in ons leven. Mijn spirituele gids, Alan genaamd, leidde me door deze hele reis en vertelde me wat ik zag.

Een Venster naar het Universum

Alan vroeg me om in de eerste tunnel te kijken, direct links van mij. Het leek alsof ik naar de ruimte keek, vol sterren, sterrenstelsels en planeten; het was absoluut prachtig. Toen ik naar de volgende tunnel keek, kwam er een oudere man doorheen die zijn rechterhand op zijn borst hield alsof hij pijn had. Alan vertelde me dat de man was overleden aan een hartaanval. Normaal horen we over bijna-doodervaringen waarbij mensen zichzelf boven hun lichaam zien zweven en dan een tunnel met een wit licht zien. Maar zelden horen we wat er gebeurt na dat witte licht, omdat mensen meestal niet terugkeren van daaruit. Mijn ervaring begon aan de andere kant van dat witte licht.

Het gebouw waarin ik was, noemde Alan het Oriëntatiecentrum. Wanneer iemand het licht binnengaat, eindigen ze in het Oriëntatiecentrum, waar ze worden opgewacht door zogenaamde oriëntatiebegeleiders. Bij elke tafel die ik zag, zaten twee mensen, de oriëntatiebegeleiders, wiens taak het is mensen te helpen zich opnieuw aan te passen aan de andere kant, het hiernamaals of thuis, hoe je het ook wilt noemen. Toen de oudere man door de tunnel stapte, stond een van de begeleiders op, nam zijn handen in de hare, en begeleidde hem terug naar de tafel waar ze gingen zitten.

Gedurende het hele gesprek zag ik hoe ze met hem praatte, maar ik stond te ver weg om te horen wat ze zei. Ze hield zijn handen de hele tijd vast. De reden dat ze daar zijn, is omdat mensen, wanneer ze een leven beginnen, vaak 80, 90, zelfs 100 jaar op aarde leven en vergeten waar ze vandaan komen. De meesten van ons krijgen een soort geheugenverlies als we een nieuw leven beginnen. Wanneer we sterven, zijn we vergeten waar we vandaan komen. De oriëntatiebegeleiders vertellen mensen simpelweg dat ze terug zijn aan de andere kant, hun leven hebben voltooid en nu weer thuis zijn.

Mijn gids zei dat ik goed moest kijken, dus ik begon te observeren. Plotseling begon hij te veranderen; hij veranderde in een man van in de dertig. Dit komt omdat er aan de andere kant geen leeftijd bestaat; de ideale leeftijd voor mensen is rond de 30. We zijn daar dus allemaal in onze dertiger jaren. Na dat moment stond hij op, liep naar rechts, tussen de kolommen door, en liep drie treden naar beneden naar wat leek op Engelse tuinen. Alles was perfect onderhouden, met prachtige bloemen, bomen, en het groenste gras dat ik ooit had gezien.

Dit is de plek waar mensen die terugkomen van een leven herenigingen hebben met mensen die hen voor zijn gegaan; ouders, grootouders, vrienden, broers, zussen, kinderen – mensen die ze tijdens hun leven hebben gekend en iedereen die ze aan de andere kant kennen, is er om hen te begroeten. Dit is omdat het voltooien van een leven op aarde als een enorme prestatie wordt gezien. Het is een grootse gebeurtenis aan de andere kant dat je daadwerkelijk een leven hebt afgerond en nu weer thuis bent.

Mijn gids toonde me eerst de buitenkant van de gebouwen, voordat hij me naar binnen leidde. Alles wat ik deel, beschrijft eerst de buitenkant van het gebouw, waarna hij me mee naar binnen nam. Na de oriëntatie en de hereniging, bracht hij me naar wat de Levensbeoordeling wordt genoemd. Na elk leven hebben we een levensbeoordeling. Hij nam me mee naar een gebouw dat rond was van binnen, met witmarmeren kolommen langs de omtrek. Het leek op een bioscoopzaal zoals we die op aarde kennen, maar dan rond, met filmschermen langs de hele omtrek bovenaan. De schermen lichtten op en toonden verschillende episoden uit mijn leven, van baby tot aan de leeftijd van 21 jaar. Mijn gids legde uit dat iedereen levensbeoordelingen heeft en hun leven kan zien alsof het destijds plaatsvond.

De volgende plek die hij me toonde, leek op een prachtig wit Grieks marmeren gebouw, rechthoekig met kolommen. Binnenin was het weer een ronde kamer, maar in plaats van schermen rondom had het slechts één scherm aan de voorkant. Hij begon me vorige levens te tonen om aan te tonen dat het concept van vorige levens echt is. Als katholiek opgevoed, was dit een vreemd idee voor mij, aangezien het idee van vorige levens niet deel uitmaakt van het christendom of katholicisme. Toch toonde hij me levens als monnik, schoenlapper en visser, elk met hun eigen verhalen en lessen.

Het laatste gebouw leek op een stadion, enorm groot, waar je naar voetbalwedstrijden of rugby gaat kijken. Binnenin was ik de enige persoon in deze ruimte, die leek op een planetarium. Een man achter me begon de voorstelling. Toen de lichten uitgingen, toonde hij eerst ons zonnestelsel op het plafond, en daarna, vanuit het perspectief van de andere kant, honderden, duizenden, miljoenen planeten, om aan te geven dat er veel meer leven in het universum is dan we kunnen bevatten.

Wat ze wilden dat ik met mensen deelde, was dat de aarde niet de enige planeet is waarop je een leven kunt hebben. Er zijn letterlijk een onbeperkt aantal planeten in het universum waar we levens kunnen hebben, en al die planeten hebben verschillende levensvormen, net zoals wij hier op aarde, maar dan zijn het er miljoenen. Dit was waarschijnlijk een van mijn favoriete plekken waar hij me naartoe nam, omdat ik van astronomie hou. Ik vind het fascinerend dat de aarde niet de enige plek is waar we naartoe kunnen.

De volgende plek waar hij me naartoe bracht, was het grootste gebouw dat ik tot nu toe had gezien. Het was een lang rechthoekig gebouw, maar deze was anders; het had geen kolommen aan de zijkanten, alleen marmeren kolommen aan de voorkant. Je moest misschien 30 of 50 treden oplopen om bij de ingang te komen. Binnen bleek het een bibliotheek te zijn, een enorme bibliotheek met gigantische boekenkasten vol boeken zover je kon kijken. Aan de linkerkant waren kamers, vergelijkbaar met de studeerkamers die we in bibliotheken op aarde hebben.

In een van deze kamers zat een vrouw op een soort bank, met haar rug naar mij toe. Ze had lang, gitzwart haar tot aan haar middel en droeg een soort paarsrode gewaad. Ze keek naar wat wij tegenwoordig een flatscreen-tv zouden noemen, bevestigd aan de muur. Ze keek naar een gevecht dat 200 jaar geleden op aarde plaatsvond tussen de inheemse Amerikaanse stammen en de Amerikaanse cavalerie. Ik vroeg me af hoe zij een gevecht kon bekijken dat honderden jaren geleden plaatsvond, lang voordat er videorecorders waren. Mijn gids vertelde me dat alles wordt opgenomen, hoewel ik zelfs nu nog niet begrijp hoe dat mogelijk is. Ik zie het als iets goddelijks, dat God onze levens op een of andere manier kan opnemen.

In deze kamers kun je alles leren wat je maar wilt, of het nu gaat over de Tweede Wereldoorlog of wat dan ook. Je kunt deze kamers bezoeken en leren over die periode in de geschiedenis van de aarde. De volgende plek waar hij me naartoe bracht, was een kasteel. Het was prachtig versierd, net als de kastelen die we vandaag de dag kennen, met een rode loper die helemaal door het kasteel liep. Aan de muren hingen levensgrote schilderijen van royalty: koningen, koninginnen, prinsessen, mensen die in die tijd in het kasteel leefden. Voor elk schilderij stond een lessenaar met een boek dat over het leven van die persoon ging. Alles wat je over die persoon wilde weten, kon je in die boeken lezen.

In dit kasteel zag ik een vrouw met schouderlang, blond haar in een oranjerood gewaad. Ze was de eerste persoon die me tijdens deze ervaring zag en naar me toe kwam. Ik had haar alles kunnen vragen, maar het enige wat ik zei was: “Nee, dank je, ik kijk alleen maar.” Mensen aan de andere kant hebben verschillende rollen, maar niet zoals wij banen hebben om rekeningen te betalen. Ze doen wat ze liefhebben. Deze vrouw was een geleerde, gespecialiseerd in de geschiedenis van de middeleeuwse periode in Europa.

Wat echt interessant is aan de andere kant, is dat we allemaal de drang lijken te hebben om te blijven groeien en leren. Dat is waarom we in eerste instantie het leven ingaan: om te leren en ervaringen op te doen. En je kunt blijven leren aan de andere kant, maar dan niet door ervaring.

Een van de redenen waarom we naar de aarde komen, is om daadwerkelijke ervaringen op te doen. Aan de andere kant ligt de nadruk op leren, vandaar dat er zoveel verschillende bibliotheken zijn. Wat zo geweldig is aan de andere kant, is dat je kunt nastreven wat je lief is. Dus of je nu van wandelen, zwemmen, schrijven of muziek houdt, alles wat je hier graag doet, kun je daar ook doen. Ik vond het ongelooflijk fascinerend dat je alles kunt nastreven wat je wilt. Het is echt als een hemel of een paradijs.

Het allerlaatste wat gebeurde, was dat mijn gids me naar een veld vol prachtige bloemen bracht en toen vertrok. Vervolgens verscheen er een man voor me, en ik weet dat dit gek klinkt, maar het was Jezus. Hij stond voor me, en ik kon zijn handen zien, zijn witte gewaad met een gouden sjerp rond het midden en goudkleurige sandalen die tot zijn kuiten reikten. Ik kon zijn gezicht niet zien, want er kwam zoveel licht van zijn gezicht dat ik zijn trekken niet kon onderscheiden. Hij sprak tot me en zei: “Je moet hen vertellen dat er geen dood is.” Op het moment dat hij dat zei, was ik onmiddellijk terug in mijn lichaam op de operatietafel, met iedereen die op me neerkeek. Ze moesten zes keer de defibrillator op me gebruiken om me terug te brengen. Dat was het laatste wat er gebeurde tijdens mijn bijna-doodervaring.

Al die jaren sindsdien heb ik geprobeerd mensen te vertellen wat Jezus me zei: “Je moet hen vertellen dat er geen dood is.” Sindsdien probeer ik mijn verhaal te delen met wie maar wil luisteren, om mensen hoop te geven. En ik denk dat dat is wat mijn verhaal doet, meer dan iets anders. Het geeft mensen hoop, door te weten dat de mensen die je verloren hebt in je leven – vrienden, familie, kinderen – eigenlijk aan de andere kant zijn. Dat is waar we heengaan als we sterven en de aarde verlaten. Dat was mijn ervaring in een notendop.

Link YouTube Video

Alvast 5 van de belangrijkste punten

De Fascinerende Geschiedenis van BDE’s

Verhalen van bijzondere ervaringen aan het einde van het leven hebben mensen al eeuwenlang geboeid. Tegenwoordig noemen we ze bijna-doodervaringen (BDE’s), maar door de eeuwen heen werden ze gezien als bewijzen van een spirituele wereld voorbij het fysieke bestaan. Van de oude Grieken tot de Tibetaanse traditie, overal vinden we verslagen van mensen die uit hun lichaam traden en indringende visioenen ondergingen.

Westerse wetenschappers wuifden deze ideeën lange tijd weg, maar moderne studies hebben aangetoond dat BDE’s niet zomaar kunnen worden afgedaan. Ze vinden vaak plaats wanneer mensen klinisch dood zijn, zonder hartslag of hersenactiviteit. Hoe kunnen we die ervaren als ze niet in onze hersenen worden gegenereerd?

Lees ook: Onderzoek naar BDE’s roept belangrijke wetenschappelijke vragen op over de aard van het bewustzijn

Wat is een Bijna-Doodervaring Precies?

Laten we eens kijken naar de definitie van een BDE volgens onderzoeker Bruce Greyson: “een diepgaande psychologische gebeurtenis met transcendente en mystieke elementen, die meestal plaatsvindt bij mensen die dicht bij de dood zijn of in zeer gevaarlijke situaties verkeren.” Met andere woorden, het zijn intense ervaringen bij mensen die bijna sterven, maar tijdig worden gered of zich realiseren dat ze niet echt doodgaan.

Wat maakt BDE’s zo bijzonder? Ten eerste zijn ze vrij algemeen. Studies schatten dat zo’n 10-17% van ziekenhuispatiënten in kritieke toestand een BDE meemaakt. Daarnaast lijken ze universeel: mensen uit alle landen en culturen rapporteren gelijksoortige ervaringen, ongeacht leeftijd, geslacht of overtuigingen. Hoe kan dat?

De Kenmerkende Aspecten van BDE’s

Hoewel elke BDE uniek is, hebben onderzoekers enkele veelvoorkomende kenmerken geïdentificeerd. Een bekend aspect is de tunnelervaring: mensen beschrijven het gevoel dat ze door een donkere tunnel of buis bewegen naar een helder licht. Vaak worden hieraan tintelende geluiden of muziek toegevoegd: misschien de “hemelse klanken” waar sommigen over spreken?

Velen melden ook een diep gevoel van vrede en euforie, alsof alle zorgen van de wereld zijn verdwenen. Schrijver en BDE’er Anita Moorjani omschrijft het als “totaal oplossen in een zee van oneindige, onvoorwaardelijke liefde.” Sommigen ervaren zelfs een levensterugblik, waarin ze belangrijke gebeurtenissen van hun leven nog een keer beleven. Wat een intense maar tegelijk verrijkende ervaring moet dat zijn!

“Het was alsof ik van ver kon zien, maar tegelijkertijd allesomvattend bewust was. Oceanen van liefde en licht spoelden over mij heen.” – Anita Moorjani, auteur van ‘Aan de Andere Kant van het Oneindige’

Je Eigen Lichaam van Buitenaf Zien

Een van de meest verbazing wekkende aspecten van BDE’s is de zogenaamde uittreding: mensen rapporteren dat ze hun eigen lichaam van een afstand konden waarnemen. Het is alsof hun bewustzijn zich even van hun fysieke omhulsel heeft losgemaakt. Chirurg Tony Cicoria, die een BDE had na een blikseminslag, beschreef zijn lichaam op de grond te zien met mensen er omheen.

Maar het meest intrigerende zijn de gevallen waarin blinden details beschrijven die ze alleen konden waarnemen als hun bewustzijn écht even los was van hun ogen. Denk aan de verbluffende ervaring van de blinde Vicki Umipeg, die een man met een poncho en pet kon beschrijven in de operatiekamer, details die later bleken te kloppen! Hoe is dat mogelijk als ze geen gebruik maakte van haar ogen?

Bewijzen van het Hiernamaals of Breinverschijnsel?

Voor velen zijn dit soort ervaringen een tastbaar bewijs van een bestaan na de dood, een dimensie van pure liefde en licht. Maar sceptici blijven een materiële verklaring zoeken. Zouden BDE’s misschien de laatste stuiptrekkingen van een stervende hersenen kunnen zijn? Bevindingen dat ze kunnen optreden bij mensen met slaapstoornissen als narcolepsie lijken hier inderdaad op te wijzen.

Toch blijft de oorsprong van BDE’s voor veel wetenschappers een raadsel. Want hoe kunnen mensen zintuiglijke informatie opnemen zonder gebruik te maken van hun zintuigen? En hoe verklaart dat de kalmerende, blijvende effecten die veel BDE’ers melden? De vooraanstaande onderzoeker Bruce Greyson denkt daarom dat er meer aan de hand is. “Er zijn teveel wetenschappelijke hints om de spirituele hypothese helemaal van tafel te vegen.”

Blijvende Transformaties na BDE’s

Of je nu gelooft dat BDE’s een glimp van het hiernamaals bieden, of denkt dat ze een wonderbaarlijk hersenproces zijn, één ding is zeker: ze kunnen een onuitwisbare indruk achterlaten. Veel BDE’ers spreken van een totale ommekeer in hun levensvisie en waardepatronen. Veel van hun angsten en zorgen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.

Neem bijvoorbeeld de inspirerende Howard Storm, een atheïstische professor die na een PDE een vurig gelovige werd. “Ik stond versteld van de oneindige, allesomvattende liefde die door de kern van het universum stroomde,” vertelde hij. “Dat veranderde alles wat ik ooit had geloofd.” Door de helende kracht van onvoorwaardelijke liefde te ervaren, kregen velen een diepe waardering voor elk leven en een frisse, positieve kijk op de wereld.

Voorbij de Grenzen van de Wetenschap

Uiteindelijk roepen BDE’s meer vragen op dan ze beantwoorden. Wijzen ze op een hogere werkelijkheid? Zijn het uitbarstingen van hersenactiviteit in een stervend lichaam? Of manifestaties van het mysterie dat het leven omringt? Misschien zijn het simpelweg ervaringen die voorbij het menselijk begrip gaan, buitencategorische fenomenen die een ongekende uitdaging vormen voor de wetenschap.

Eén ding is zeker: door de ogen van BDE’ers krijgen we een verfrissende blik op dood en leven. Ze herinneren ons eraan open te blijven staan voor wonderbaarlijke mogelijkheden die we nog niet begrijpen. “De wetenschap zal er niet in slagen het mysterie uit het leven te halen,” zoals de beroemde natuurkundige Albert Einstein al zei. “Want het is juist het mysterie dat het meeste levensvatbare, aantrekkelijke en avontuurlijke deel van het bestaan uitmaakt.”

De Schitterende Spirituele Dimensie

Wat veel BDE’ers het meest raakt, zijn de spirituele ontmoetingen die ze soms beschrijven. Van lichtgevende wezens tot overleden geliefden, deze ervaringen lijken allemaal te wijzen op een dimensie voorbij ons fysieke bestaan. Eentje die baadt in onvoorwaardelijke liefde en licht.

Voormalig atheïst en BDE’er Ian McCormick vertelde over zijn “indringende ontmoeting met een liefdevolle bron van licht uit wie een oneindige liefde straalde.” Of de verbluffende ervaring van Donald Morse, die in een “prachtige, rijkelijke dimensie” terechtkwam: een weidse vlakte met fonkelende struiken en een stralende stad in de verte. Hij was er met “klaarlichte, liefdevolle wezens”, onder wie een overleden vriend die hem liefdevol begroette.

“Er bestaan inderdaad engelen van licht. Mijn engel had een stralend gezicht en ze verspreidde vrede en liefde overal om zich heen” – Anita Moorjani

Wat je er ook van vindt, deze verslagen lijken alle wijdverspreide religieuze en spirituele opvattingen over een hogere werkelijkheid te bevestigen. Ze herinneren ons eraan dat de werkelijkheid veel meer rijk en wonderbaarlijk is dan we ons vaak realiseren.

Het Belang van BDE-Onderzoek

Veel sceptici blijven BDE’s gemakshalve afdoen als hersenspinsels of hallucinaties. Maar voor onderzoekers als Greyson laten ze zien dat onze huidige wetenschappelijke modellen tekort schieten om deze unieke menselijke ervaringen te verklaren. Er moet iets zijn dat we over het hoofd zien, aspecten van de werkelijkheid waar ons materiële wereldbeeld geen recht aan doet.

Door BDE’s serieus te bestuderen, hopen wetenschappers nieuwe inzichten te krijgen in de grenzen van het menselijk bewustzijn. Misschien wel de sleutel tot verbluffende nieuwe ontdekkingen over de aard van onze geest en haar verhouding tot de fysieke werkelijkheid. Een avontuur dat grenzen zal verleggen en nieuwe deuren zal openen naar de wonderen van het bestaan. Wie weet, door het openlijk aan te gaan, zouden BDE’s de wetenschap wel eens tot een spirituele revolutie kunnen leiden!

Inzichten voor Onze Moderne Tijd

Voor velen vormen BDE’s een frisse tegenspraak van onze moderne, dogmatisch-materialistische cultuur. In een wereld die draait om efficiëntie, winst en consumptie, herinneren ze ons aan de diepe dimensie van verbondenheid en liefde die aan de kern van alle dingen ligt.

Door de ogen van BDE’ers zien we hoe berekenend zakelijk succes of materiële welvaart bijzaak zijn. Echte vervulling ligt in het koesteren van onze menselijke connecties, en het besef dat we allemaal deel uitmaken van één groot levensgeheel. “We zouden beter de liefde kunnen eren als de alfa en omega van ons bestaan,” schreef de wijze NDE’er Carl Jung, “niet iets dat je maar af en toe vindt aan de oppervlakte van het leven.”

Een Positieve Kijk op de Dood

Voor de meeste mensen blijft de dood een grote angst en taboe. Maar in de verhalen van BDE’ers wordt deze levensovergang vaak getransformeerd tot een ontroerend mooi, liefdevol proces. In plaats van het definitieve einde, wordt de dood een poort naar een nieuwe staat van verrukkelijke liefde en licht.

“Het was helemaal niet eng om dood te zijn,” vertelt Anita Moorjani, die in haar BDE de lieflijke wezens en dimensies van het hiernamaals ontdekte. “Die werelden zijn zo liefdevol, adembenemend en vredig. De dood was als thuiskomen.” Een hoopvolle visie die ons kan steunen in de zwaarste momenten van het leven.

“Ik verlangde terug te keren naar die eeuwenoude staat van zijn, waar dood alleen maar een illusie was.” – Eben Alexander, auteur van ‘Proof of Heaven’

Uiteindelijk inspireren BDE’s ons om de dood niet langer als een vijand te zien, maar als een vertrouwde metgezel. Een natuurlijke stap in de kosmische cyclus van het leven, die ons naar nieuwe hoogten van liefde en bewustzijn kan leiden. Een belofte van verrukkelijke nieuwe werelden die onze verbeelding te boven gaan.

BDE’s en Hun Helende Potentieel

Voor veel mensen hebben BDE’s een diepe helende werking. Door het gevoel van pure liefde en verbondenheid dat ze brengen, helpen ze ons loskomen van negatieve emoties als angst, woede en wrok. Alles wat overblijft is een diepe bewondering voor het mysterie van het leven.

De prachtige natuurkundige Daniël Hooglugt vertelde hoe haar BDE haar hielp zich te bevrijden van depressies: “Plotseling besefte ik dat deze wereld slechts een fractie is van een veel grotere realiteit. Mijn zorgen en ego’s leken zo klein in het licht van die ervaring. Ik voelde alleen nog maar oneindige dankbaarheid voor het wonder van het bestaan.”

Misschien is dat uiteindelijk wel de grootste gave van BDE’s: ze herinneren ons eraan ons leven te vieren en het bestaan te omarmen, met al zijn pracht en mysterie. Want zoals Ian McCormick het verwoordde: “Deze wereld straalt inderdaad van oneindigheid; we hoeven alleen maar de juiste ogen te hebben om het te zien.”

Referenties en Studies

• Near-death experiences and the brain, Seppe van der Bijl and Bruce Greyson, gepubliceerd op 11 februari 2019
• The Case of an Experienced Cardiovascular Surgeon Struck by a Force Five Lighting Bolt, C. Lee en gesprekken met Tony Cicoria, gepubliceerd op 28 juni 2021
• UCTV and the Brain with Dr. Bruce Greyson on Near Death Experiences, een interview met Bruce Greyson van de University of Virginia, gepubliceerd op 5 maart 2015
• Biografie van Albert Einstein, een overzicht van Einstein’s leven en werk op de website Natuurkunde.nl, zonder publicatiedatum
• Near Death Experience Research Foundation Archives, een uitgebreide verzameling BDE-gevallen, bijgehouden door NDERF, zonder publicatiedatum
• Atheist Died and Met God, een verslag van Ian McCormick’s BDE op de Remarkable Coming Day website, zonder publicatiedatum
• Insights from Near-Death Experience Accounts, een verzameling inzichten en citaten van BDE’ers, bijgehouden door NDERF, zonder publicatiedatum
• Interview met Daniël Hooglugt, een interview met de natuurkundige na haar BDE, gepubliceerd op Averting the Apocalypse op 21 april 2022

Veelgestelde Vragen

Wat is een bijna-doodervaring precies?

Een bijna-doodervaring (BDE) is een diepgaande psychologische gebeurtenis met transcendente en mystieke elementen, die meestal plaatsvindt wanneer iemand in een bijna-doodsituatie verkeert. Mensen kunnen elementen ervaren zoals een tunnelervaring, een levensterugblik, een gevoel van diepe vrede, ontmoetingen met lichtgevende wezens en het waarnemen van het eigen lichaam van een afstand.

Hoe vaak komen BDE’s voor?

Studies tonen aan dat BDE’s relatief algemeen zijn. Zo’n 10-17% van kritieke ziekenhuispatiënten maakt er een mee. In de algemene bevolking ligt het percentage rond de 5-10%. Ze lijken universeel voor te komen in alle culturen en leeftijdsgroepen.

Wat is de oorzaak van BDE’s?

Er is nog geen consensus over de precieze oorzaak van BDE’s. Sommige wetenschappers denken dat ze veroorzaakt worden door hersenprocessen rond het moment van klinische dood. Anderen speculeren over een meer spirituele verklaring waarbij het bewustzijn even losraakt van het fysieke lichaam. De oorsprong blijft vooralsnog een mysterie.

Hebben BDE’s blijvende effecten?

Ja, veel BDE’ers melden dat hun ervaring een diepe, blijvende impact had op hun levensvisie en waarden. Het doorleefde gevoel van allesomvattende liefde en verbondenheid met het universum leidde vaak tot meer rust, tevredenheid en een positiever mensbeeld.

Wat kunnen BDE’s ons leren over de dood?

In BDE-verhalen wordt de dood vaak niet langer gezien als een angstaanjagend einde, maar als een mooie overgang naar een nieuwe staat van bewustzijn en liefde. BDE’s inspireren ons de dood niet als vijand maar als metgezel te zien op de kosmische levensreis.

In dat kleine stadje kende ik de verpleegster die me inschreef. Ik zal haar naam niet noemen, maar toen ze me inschreef, dacht ik: “Ik heb een probleem, zij heeft geen idee wat ze doet.” Ze vroeg waarom ik naar het ziekenhuis kwam als ik al een EpiPen had gebruikt. Ik dacht: “Je weet niet eens de basisregels voor anafylaxie: EpiPen gebruiken, dan naar het ziekenhuis.” Ze zei dat ze op een bed wachtten, dus zette ze me in de gang. “We komen zo bij je,” zei ze. Maar als kritieke zorgverpleegster weet ik dat zo iemand direct naar de traumakamer moet, omdat intubatie nodig kan zijn. Daar zat ik dus in de gang, met stridor, terwijl iedereen gewoon langs liep. Ik was aan het sterven, gaf mezelf nog een shot van mijn EpiPen.

Kritieke Toestand en Uittreding

Eindelijk zag de PA (physician assistant) me en zei: “Ze ziet er niet goed uit.” Ze brachten me naar een kamer, maar op dat moment hadden we nog geen infuus. Mijn toestand verslechterde snel. Don kwam, en ze verplaatsten me naar de traumakamer. Ze konden geen infuus aanleggen omdat alles door de anafylaxie samentrok. Don zei: “Als jullie niets doen, gaat ze dood. Je moet haar intuberen.” Ze zeiden: “We hebben genoeg tijd.” Maar direct daarna stopte ik met ademen. Het grappige is dat ik uit mijn lichaam trad en kon zien wat er gebeurde. Ik dacht: “Wie is dat meisje? Ze is ernstig ziek.” Ik had niet door dat ik het zelf was. Ze intubeerden me, en toen werd alles zwart.

Buitenlichamelijke Ervaring

Het volgende dat ik me herinner, is dat ik in de achterbank van mijn zus’ auto verscheen. Ze reed van Wisconsin naar Kentucky, stopte bij een tankstation in stromende regen. Mijn lichaam voelde vreemd, niet solide. Ik kon mijn billen en benen niet tegen de stoel voelen, wat raar was. Ik probeerde uit te vogelen wat er aan de hand was. In mijn zus’ auto zag ik haar kleren die niet bij elkaar pasten en dacht: “Wat draagt ze, ze ziet er belachelijk uit.” Toen had ik het gevoel dat er iets mis was. Waarom reed ze in deze stortbui? Misschien was er iets met een van de kinderen. Ze pakte haar telefoon, ging naar Facebook en typte: “Hou vol, kiddo, ik kom eraan.” Toen verdween ik weer uit haar auto en bevond me in een donkere leegte.

Verloren in de Leegte

Ik was in een uitgestrektheid die zo donker en schijnbaar grenzeloos was. Het voelde onderdrukkend, en ik vroeg me af of dit kwam door de beademingsmachine, die bij patiënten, zelfs in coma, onrust kan veroorzaken. Het leek alsof ik daar nog steeds moest ademen, hoewel het niet nodig was. Ik zat vast en wist niet hoe ik eruit moest komen. Tijd is daar heel anders. Als ik de tijd daar moet vergelijken met aardse tijd, zou het ongeveer 10 jaar zijn. Ik begon me af te vragen of ik ooit echt had geleefd, of dat ik alles had verzonnen om over na te denken in die plek. Ik wist niet wat er aan de hand was, waarom ik daar vastzat, wat ik kon doen om eruit te komen. Ik probeerde me te bewegen, sleepte mezelf een stukje vooruit, werd dan moe en viel in een diepe slaap zonder bewustzijn. Dit ging zo een tijd door. Toen begon ik na te denken of er iets was dat ik moest begrijpen of leren voordat ik daar weg kon gaan.

Inzichten en Bevrijding

Plotseling realiseerde ik me dat de spirituele ruimte waarin ik me bevond een weerspiegeling was van de spirituele ruimte die ik op aarde had gecreëerd. Na mijn scheiding jaren geleden had ik een muur om mezelf heen gebouwd om mij en de kinderen te beschermen. Een muur is prima voor bescherming, maar houdt ook mensen buiten en jou binnen. Ik begon me te isoleren. Ik ging naar mijn werk, zorgde voor mijn kinderen en huis, en herhaalde dat steeds weer. Toen ik eenmaal doorhad dat dit de eeuwigheid was die ik had gecreëerd, gebeurde er iets opmerkelijks. Er was een gerommel, en het explodeerde open. Alle stukjes duisternis, als scherven, vlogen rond, en de duisternis werd verder en verder weggeduwd. Toen kwam er een geest.

Ontmoeting met een Geliefde Geest

Ze was groter dan het leven zelf, met oranje haar dat zo fel was dat het leek te branden. Er waren kleine vlammetjes die haar haar leken te zijn. Ze was zo’n aantrekkelijke geest dat ik niet anders kon dan naar haar toe gaan. Toen ze me tegen haar borst hield, realiseerde ik me dat het mijn oma was. Ik huilde van opluchting, blij dat ik niet meer alleen was en dat de duisternis weg was. Haar energie cirkelde om me heen, terwijl de scherven van de duisternis probeerden binnen te dringen, maar door haar energie verder werden weggeslingerd. Ze hield me vast, en ik huilde, en telepathisch zei ze: “Stel jezelf gerust, lieverd.” Haar woorden werkten als een chemische stof die elk cel in mijn lichaam ontspande. Ik vroeg haar: “Ben ik dood?” Ze antwoordde: “Oh nee, je bent nog verbonden met je leven aan de andere kant door een klein koord. Als je terug wilt, kan dat.” Toen verdween ze gewoon.

Spirituele Inzichten en Verrassende Openbaringen

Plotseling was er een soort donderend gerommel, een aanwezigheid die alles deed schudden wat ooit was of zou zijn. Elke planeet in het heelal trilde van deze energie, en ik voelde het tot in mijn botten. Ik wist dat er iets groots stond te gebeuren. Ik zag nooit een persoon, en ik noem God ‘Hij’ omdat de energie voor mij erg mannelijk aanvoelde, hoewel ik niet met zekerheid kan zeggen dat dit een man was. God is volgens mij een mix van mannelijk en vrouwelijk; Hij was zorgzaam, maar die kracht deed me, als traditioneel persoon, denken aan een man. Hij kwam naar me toe en zei telepathisch: “Ik ben.” En dat was alles. Ik dacht: “Man, jij bent het helemaal. Je zegt gewoon ‘Ik ben’ en ik geloof het.”

Diepgaande Lessen over Gedachten en Vergeving

Deze aanwezigheid had een vibratie die door me heen ging, levendig en doordringend in elk deel van mij. Ik werd bang, denkend dat hij al mijn fouten en schaamtes zou zien, maar hij oordeelde niet, hij was alleen maar liefdevol. Ik voelde me als naakt voor een menigte, ik wilde me verbergen. Hij stelde me gerust en liet me zien dat de dingen waarover ik me zorgen maakte, niet ter sprake kwamen. Wat naar voren kwam, was een scène in de supermarkt waar ik een vrouw hielp die te kort kwam om haar rekening te betalen.

God liet me de ripple-effecten van die daad van vriendelijkheid zien. Daarna toonde Hij me de negatieve dingen, en het meest impactvolle was het besef hoe belangrijk het is om mijn gedachten over anderen te beheersen. God legde uit dat gedachten energie hebben, die bijdraagt aan de energie van anderen. Vergeving is essentieel; het verwijdert negatieve energie en is zowel voor de ander als voor jezelf belangrijk.

Confrontatie met en Begrip van Goddelijke Plannen

Toen werd ik boos op God. Ik had een langdurige woede jegens Hem vanwege wat Hij mijn kinderen had laten doormaken. Hun vader had hen als baby’s verlaten, en ik zag hoe ze elke dag tevergeefs op een beloofd cadeau wachtten, wat hen hartzeer bezorgde. Ik vroeg God hoe Hij dat kon toestaan. Hij liet me toen een toekomstbeeld zien, waarin mijn oudste zoon David aan mij beloofde een betere vader te zijn voor zijn zoon, een belofte die hij nakwam. Dit was een bevestiging dat mijn nabij-de-doodervaring echt was en dat God de beloftes die Hij mij had gegeven, waarmaakte.

Nieuwe Perspectieven op Goed en Kwaad

Ik leerde ook dat onze opvatting van goed en kwaad verkeerd is. In onze ogen is ‘goed’ als alles in orde is, maar in de spirituele wereld is ‘goed’ vooruitgang, hoe pijnlijk het ook mag voelen. Het gaat om de beweging voorwaarts, ongeacht de omstandigheden. Dit inzicht veranderde mijn perspectief op het leven en de uitdagingen die we tegenkomen. Het leerde me dat zelfs in de moeilijkste tijden, er een kans is op groei en ontwikkeling.

Voortgang en Invloed

Dus je gaat vooruit, je groeit, je hebt invloed op het leven van andere mensen, zelfs als je dat doet door verdriet of wat dan ook, dat wordt beschouwd als iets goeds. Hij zegt: ja, als je goed werk verricht, ook al zijn alle omstandigheden eromheen verschrikkelijk, je doet nog steeds iets goeds. Het is niet slecht, je gaat vooruit. Maar op de dag dat je in die luie stoel gaat zitten en stopt met interactie met de wereld en je gewoon comfortabel voelt, dat is slecht, zelfs als er niets slechts gebeurt. We zijn hier niet om stil te zitten, we zijn geen sedentaire wezens die geen effect hebben op de wereld om ons heen.

Er is geen reden voor je aanwezigheid als je dat gaat doen. Ik heb geleerd dat er voordat we aan dit leven beginnen, een besluitvormingsproces is dat we doorgaan met wat advies van spirituele gidsen en dergelijke, over welke familie we willen komen en welke algemene lessen we willen leren terwijl we hier zijn. Ik denk dat we het hele verhaal kennen voordat we komen, ik denk dat we het vergeten als we hier aankomen. Ik probeer mensen daaraan te herinneren, want voordat je kwam, wist je welke trauma’s je zou ondergaan en je zei: dat is het leven dat ik wil leven, ik wil die lessen omdat die zullen bijdragen aan de groei van mijn geest op de manier zoals het moet groeien.

De Kracht van Spirituele Ervaringen

Dus deze hogere jij, deze beslissingen hier die verschrikkelijk zijn en ik hoor dat ze afschuwelijk zijn, want dit leven zien we als heel lang, maar ik moet je vertellen toen ik uit mijn lichaam stapte, leek het alsof het zo voorbij was. Mensen zeggen: wat dacht je van kinderen met kanker die lijden of kinderen die vreselijk misvormd geboren worden? Ik zeg ze dan: dat zijn de meest offerbereide geesten. Die zijn aan de andere kant die zeiden: ik zal komen zonder zelfs de mogelijkheid om te communiceren, gewoon om mensen een liefde te tonen die spraak overstijgt.

Dus je weet, ik ben in dit licht en dit soort genezingsproces begint waar het licht door mijn voeten komt en gewoon langzaam omhoog kruipt door mijn lichaam en elke kleine cel die het aanraakt spiritueel geneest. Het gaat door mijn maag en door mijn borst en het is zo krachtig. Ik voel gewoon deze energie omhoog komen door me heen en het bereikt mijn tong en deze prachtige liederen komen eruit, weet je, dat ik niet kan stoppen. Gods energie schoot uit mijn wimpers en het was zo helder en het was alsof je naar de zon keek zonder enige pijn of je ogen te laten verwijden en geen hitte of iets dergelijks en dus probeerde ik mijn ogen te sluiten omdat ik niet wilde dat er energie verloren ging en dus sluit ik mijn ogen en het schiet uit mijn wimpers en het gaat uit in de uitgestrektheid en draait om en komt terug.

God is daar binnenin

Ik voel het door de kleine bochten in mijn hersenen gaan en dan voel ik alsof ik bij dit meer kerngedeelte van mezelf kom en God is daar en het blies me weg, ik ben zoals: wacht even, bedoel je te zeggen dat je daar de hele tijd bent geweest, je bent niet dit externe ding? En Hij is zoals: nou, ik ben een beetje van beide en ik ben zoals: dus wij allemaal, zelfs de mensen die niet geloven, God is daar binnenin en Hij is zoals: je kunt me er niet meer uithalen dan dat je je eigen vaders DNA eruit kunt halen. Ik heb je gemaakt, ik ben daarbinnen, weet je, en je kunt ervoor kiezen om mij niet te erkennen, je kunt ervoor kiezen om rond te lopen en te zeggen dat je vader niet je vader is, maar we kunnen bewijzen dat hij het is, ik vertel je, ik ben daarbinnen en ik wacht gewoon om van je te houden en weet je, zelfs door al deze rotzooi waar je doorheen gaat.

En ik ging door wat hel daar voor een tijdje, weet je, en ik heb veel trauma in mijn leven gehad en het smolt gewoon al dat weg en ik begon te beseffen dat ik deze beslissing zou moeten nemen om terug te gaan. En er was een moment, eigenlijk toen ik nog in de leegte was, dat ik in staat was om vooruit te gaan en mezelf te zien in mijn ziekenhuiskamer en dus zie ik mezelf daar liggen in coma en ik zag mijn dochter daar, ik wist wat ze die dag had gedragen en kon dat aan haar terug beschrijven, ik wist in welk deel van de kamer ze had gestaan. Dus ik kom op dit punt waar ik in het licht ben met God en ik moet terugkomen.

laat me het tenminste onthouden

En het leek op een beslissing die ik waarschijnlijk had gemaakt voordat ik was geboren, dat ik wist dat dit zou gebeuren en dat ik zou kiezen om terug te gaan omdat ik niet het leven had geleefd dat ik moest leven, niet eens in de buurt, in feite had ik vermeden om de dingen te doen die ik moest doen. Ik kan je niet vertellen hoe hartverscheurend het was om te vertrekken. En Don zegt tegen mij, weet je, mijn man is zoals: waarom zou je niet terug willen komen naar mij? En ik ben zoals: ik kan het je niet laten begrijpen totdat je daar bent geweest, je kunt het gewoon niet begrijpen. Ik wist dat je uiteindelijk oké zou zijn en dus nam ik die beslissing om terug te komen en ik huilde en ik vertelde God, ik zei: laat me het tenminste onthouden, want als ik dit niet kan onthouden, denk ik niet dat ik enige hoop zal hebben.

En ik werd wakker, ik was van de beademingsmachine af, mijn zus stond daar en het eerste wat ik zei was: ik was bij God. En de verpleegster kwam binnen en ze belde de dokter en ik ben in het Sint-Jozef Katholieke Ziekenhuis en de eerste persoon die ze naar me toe sturen om me te zien, is een psycholoog. Je kunt God niet zien, dus ze schreven dat ik waanideeën had en weet je, en die dingen volgen je. En ik dacht dat dat gewoon ironisch was. Het is interessant de reactie die je krijgt als je een bijna-doodervaring hebt, want ik denk dat als gelovige, als iemand die daarvoor in God geloofde, ik gewoon aannam dat al mijn vrienden die religieus waren, degenen zouden zijn die het verhaal wilden horen.

ik was er gewoon even op bezoek

De mensen van wie ik de moeilijkste tijd heb gekregen, zijn de religieuze mensen geweest. En ik probeer mensen altijd te herinneren, want ik begrijp wat hun voorbehoud is, weet je, ik vertel over deze donkere en lege leegte waar ik in was en ze zijn zoals: wacht even, je bent een christen, je had meteen naar de hemel moeten gaan. En ik denk dat ik dat heb uitgevogeld. Een bijna-doodervaring is geen doodservaring. Weet je, ik denk dat God weet dat je er maar een korte tijd zult zijn, Hij weet dat je gaat besluiten om terug te gaan, want je bent nog niet klaar.

Dus ik denk dat de bijna-doodervaring wordt afgestemd op de ervarer, met wat ze nodig hebben, zodat ze terug kunnen gaan en enkele dingen kunnen overwinnen die hen in hun leven hinderen. Dat is niet dezelfde ervaring die je iemand gaat geven die komt om te blijven. Dus voor al die christenen die zeggen: nou, je zag Jezus niet en al die andere dingen, weet je, ik was er gewoon even op bezoek en die kleine bezoekjes zijn niet zoals bij iemand intrekken.

Onverklaarbare Waarnemingen

Ik zit op de achterbank van haar auto en zie haar kleding die niet matcht. Ik denk: “Wat draagt ze in vredesnaam? Ze ziet er belachelijk uit. Waarom rijdt ze in deze stortregen? Ze zou thuis moeten zijn.” En ik zag haar haar telefoon pakken, ze ging naar Facebook en typte: “Wacht even of houd vol, kiddo, ik kom eraan.” Het was grappig, want toen ik wakker werd, was zij in het ziekenhuis. Ik zei: “Ik zag wat je op Facebook typte,” en natuurlijk was er geen manier waarop ik dat had kunnen weten.

Maar het maakte haar echt bang. Ik vroeg: “Waarom droeg je die outfit?” Ze zei: “Toen ik het telefoontje kreeg, greep ik gewoon wat kleren die aan het voeteneind van het bed lagen, trok ze aan, gooide wat spullen in een tas en vertrok.” Dat is waarom ze niet matchte. Ze bevestigde de stortregen en het stoppen, en dat soort dingen. Dus er is geen twijfel dat ik dat zag.

Link: YouTube video

Veelgestelde vragen

Misschien loste onze energie op in het gras, de bomen en de aarde, en dat was het dan. Dus toen ik als geest deze diepere intelligentie ervoer, was ik geschokt, omdat ik zoveel nadruk had gelegd op mijn brein. Toen mijn geestvorm uit mijn lichaam opsteeg, dacht ik: “Oh, ik ben zo helder, dit is echt de ware ik. Deze geestvorm is het echte ik, dat lichaam op de tafel is gewoon een bloederig stuk vlees waar ze aan opereren, dat ik gebruik om door dit leven te gaan. Maar de echte ik is de geest.” En het was zo duidelijk daar, in die eerste seconden voelde mijn intelligentie onmiddellijk verhoogd. Ik had het gevoel dat ik de hele kamer kon zien, wat de chirurgen deden, ik kon veel observeren en veel informatie tegelijk begrijpen.

We zijn niet beperkt door ogen die recht vooruit kijken wanneer we in geestvorm zijn, we kunnen gewoon alles zien. Toen zag ik deze engelen aan het voeteneinde van het bed. Ik noemde ze toen geen engelen en nu voel ik me nog steeds comfortabel om ze lichtwezens te noemen, omdat ze uit licht bestonden. Stel je deze stromende energie voor, het leek op gewaden. Ik zag niet echt vleugels, als die er waren, maakten ze gewoon deel uit van dit stromende gewaad. Maar ze zagen er oud en ongelooflijk intelligent uit. Ze hadden wel een menselijk gezicht en dit soort krullend haar dat ongeveer tot op de schouders reikte, maar ze hadden net zo goed mannelijk als vrouwelijk kunnen zijn.

Ik keek naar hen en vond ze prachtig. Het belangrijkste was dat hun ogen van dit licht waren gemaakt en ze communiceerden via telepathie met hun ogen. Dat was het deel dat me echt raakte. Ik herinner me dat ik dacht, wauw, dit licht communiceert niet alleen met mij, maar stuurt ook genezing naar mijn geestvorm en mijn fysieke lichaam. Ik dacht aan die neurochirurgen, maar zij realiseerden zich niet dat de engelen hen hielpen, want de engelen zeiden heel speels: “Kijk dit eens,” en ze stuurden dit licht door de rug van de chirurgen, door hun handen, en het verlichtte mijn hele lichaam.

Ik wist dat ik zou lopen, dat ik zou rennen, dat ik een leven zou hebben na dit alles en ik wist dat het deels door hun hulp kwam. Dit was in de jaren ’90, dus stel je voor dat reiki destijds al een soort algemeen bekend begrip was, dat mensen engelachtige rijken gebruikten om mensen te helpen genezen. Ik had er nog nooit van gehoord, dus dit leek de meest bizarre scène die ik ooit had gezien. Ik dacht, wauw, dus deze intelligentie werkt door de neurochirurgen heen voor mijn voordeel. Hoe geweldig is dat?

Het volgende deel van mijn bijna-doodervaring gebeurde toen de monitor een platte lijn liet zien en we kennen allemaal dat geluid, dat piepje. Ik wist, oeps, mijn lichaam is dood. En het zag er al een beetje gruwelijk uit, mijn rug was open en ze hadden ook mijn heup geopend, omdat ze bot uit mijn heup haalden en in mijn rug plaatsten. Ik dacht, ik denk niet dat ik wil zien hoe ze me gaan reanimeren. Dit wordt niet mooi, dit wordt echt lelijk. Dus ik verliet de operatiekamer en in de gang zag ik hoe mijn stiefvader een candybar haalde. Dit werd later een verifieerbaar detail, maar op dat moment dacht ik gewoon: “Oh, dat is grappig, ik dacht dat hij een gezondheidsfreak was, hij eet een Snickers.” En ik ging verder met het moment, maar ik hoopte dat hij aardig zou zijn voor mijn moeder, voor het geval ik niet terug zou komen.

Ook al vertelden de engelen me dat ik weer zou lopen en rennen, ik denk dat er een omarming was van de geestvorm en meteen probeerde ik die te beheersen en te denken: “Ja, ik hoef niet echt terug te keren, toch? Dit kan gewoon mijn realiteit zijn vanaf dit punt.” De delen van de bijna-doodervaring die mij het meest veranderden, waren de volgende delen, die dit gevoel van eenheid met iedereen die ik heb gekend inhielden. Ik denk dat we in deze tijden daar meer van nodig hebben. We hebben dit begrip nodig dat het erom gaat hoe aardig we zijn voor de mensen om ons heen. Dit kan zelfs mensen in een supermarkt of een barista omvatten, of iedereen in onze klas of mensen met wie we werken.

We zijn energetisch verbonden, we maken deel uit van deze eenheid van energie die door de hele mensheid stroomt. Als je onaardig bent tegen mensen, komt dat op bepaalde manieren naar je terug. Dus ik voelde deze algemene liefde voor iedereen die ik ooit heb gekend en begreep echt dat als we hier weggaan, alles wat we meenemen deze soort wens is voor de mensheid om het goed te doen, om beter te zijn, om gelukkig te zijn. Daarna ging het over naar wat sommige mensen een tunnel noemen, of het was heel snel voor mij, ik was gewoon in de nachtelijke hemel en ik keek uit en zag al deze prachtige sterren en dit licht. Ik was niet bang, er was geen moment waarop ik bang was in deze ervaring. En dat is wat ik mensen wil laten begrijpen, dat veel mensen leven in angst voor de dood terwijl ze in een fysiek lichaam zijn.

Ik begrijp dat, maar als je eenmaal daar bent, is het niet zo eng, weet je. Het is gewoon een andere werkelijkheid. Op die plek voelde ik de intelligentie van God naar me toe komen. God liet me mijn leven zien. Ik herbeleefde bepaalde momenten. De momenten die het belangrijkst voor mij waren, waren die waarin ik vriendelijk was of in contact met God. Toen liet God me zien dat ik misschien beter voor mensen moest zijn. Op mijn 22e was ik een beetje oordelend en kliekjesachtig en keek ik neer op sommige mensen die eigenlijk voor mij baden.

Ik mocht ze niet, omdat, ik weet niet, ze gingen niet naar mijn universiteit, ze gingen helemaal niet naar de universiteit. Dus dacht ik dat ik niets gemeen had met hen. Maar het blijkt dat hun harten en zielen heel mooi waren en dit zag ik aan de andere kant. Ik schaamde me voor hoe ik had gehandeld en dacht vanaf dat moment niet meer oppervlakkig over mensen te oordelen. Ik keek naar hun harten: wie zijn ze, wat is hun ware motivatie in het leven en zijn ze goed voor anderen? Nu, die les heeft zich zo vaak herhaald. Er zijn zoveel manipulatieve mensen op deze planeet en zoveel mensen die niet vanuit een puur hart komen.

Ik denk dat God me liet zien dat er mensen zijn die vanuit dat pure hart komen en ze te vinden en ze mijn vrienden te maken. Ik zag dat heel duidelijk en ging toen verder naar een prachtig landschap waar het gras zo diep groen was alsof niets het ooit had aangeraakt. Er was geen dood, geen schade, alles was gewoon levendig met leven en mijn ziel zweefde boven deze plek.

Een Hemelse Ontmoeting

Ik begon berichten te horen terwijl ik de hemel binnenkwam, zoals liefde is alles wat telt, alles wat we meenemen, wees als een klein kind. Deze boodschappen leken eenvoudig en ik herinner me eerlijk gezegd dat ik een moment had van: “Oh God, geef me meer, als ik terugkom, heb ik iets meer nodig dan een Beatles-slogan van liefde is alles wat telt. Misschien moet U me wat formules of geschenken geven, weet je, dit is niet genoeg dat liefde alles is wat telt.” Maar wat ik zag, is dat toen ik mijn grootvader ontmoette, hij deel uitmaakte van de onvoorwaardelijke liefde die ik in het leven had ervaren. Hij was de enige persoon die was overgegaan toen ik hem zag. Hij gaf me grote vrede en ik dacht, alles wat ik heb, zijn de herinneringen aan liefde met hem.

Ik herinner me in die plek niet zijn stervende vorm, hoe hij eruitzag toen hij leukemie had, ik herinner me alleen zijn zielsverlangen om verhalen aan mij te schrijven, om contact met mij te maken, om die liefdevolle grootvader te zijn, om die figuur in mijn leven te zijn die me liet zien dat ik belangrijk was en dat was mooi. Dat is alles wat we in dat rijk hadden, de liefde die we hadden ervaren. Toen hij naar me keek en zei: “Wil je doorgaan?” wist ik dat dit betekende naar het licht van God gaan. Dus vloog mijn ziel gewoon naar toe en God leek op dit heldere licht, maar het was meer dan een licht.

Het was intelligentie, het was magnetisme, het was iets dat me veranderde. Ik kan niet beschrijven hoe schokkend het was. Ik had nog nooit liefde als deze ervaren, alleen stukjes, zoals door mijn grootvader, door ouders, door vrienden, maar dit was als een atoombom van liefde omdat het zo massief was, het raakte me en ik dacht, wauw, in fysieke vorm besteden we zoveel van onze tijd aan onszelf niet liefhebben, niet gelukkig zijn met de omstandigheid, angstig zijn, we besteden gewoon zoveel van onze tijd aan het niet echt begrijpen dat we verbonden zijn met de grootste liefde die we ons kunnen voorstellen en dat we ons allemaal oké kunnen voelen, we kunnen allemaal deze gelukzaligheid voelen, dat dit soort van ons goddelijk recht is en wat we verdienen.

Ongeacht hoe we in de kindertijd zijn behandeld, ongeacht wat we hebben meegemaakt, elk van ons kan verbinding maken met deze liefde. Ik voelde de gebeden van mensen die probeerden me terug te trekken en ik herinner me dat ik erdoorheen brak en ging, wat dan ook, weet je, ik ga naar God, God is geweldig. En toen ik dichter bij God kwam, wilde ik niet meer terugkomen. Deze plek leek niet interessant nadat ik God had ervaren. Ik dacht, ik wil heel graag blijven samensmelten met God, het licht ingaan en die schoonheid. Op een gegeven moment werd ik gestopt en God zei met deze donderende stem, keek naar beneden en toen ik naar beneden keek, zag ik deze rivier, die ik dacht als een rivier van het leven.

Je weet wel, die mensen die in de tijd langs liepen, en ik zag dat sommige mensen duisternis om zich heen hadden en sommige mensen waren gewoon lichten en ze waren verbonden met dat licht van God, ook al was God ver van hen verwijderd. Ze hadden die verbinding en ik dacht, wat is die duisternis? En het leek zo simpel, het leek alsof ik mensen alleen maar hoefde te herinneren om zich met God te verbinden en dat is alles wat ze nodig hebben. Het leek niet ingewikkeld, alsof er moordenaars daar beneden waren of mensen die echt vreselijke dingen deden.

Het leek gewoon alsof er angst was en dan een verbinding met God en dat is alles. En dus toen God zei dat ik als leraar zou werken, was ik van streek. Dat was niet wat ik met mijn leven wilde doen. Ik ben arm opgegroeid en dacht, nee, nee, nee, laten we hier blijven of geef me een andere missie. En God lachte bijna om me en dat is toen ik in mijn lichaam werd teruggeworpen. Waarom komen we hier? Dat is een goede vraag, denk ik.

Ik denk dat onze zielen bijna als reizigers of strijders zijn, weet je. We proberen iets te leren op een dramatische manier door hier te komen en degenen onder ons die het zich herinneren, weet je, we hebben gewonnen in zekere zin. Het is alsof, wat er ook gebeurt vanaf dit punt, we hebben gewonnen, we hebben het begrepen, we zijn geliefd, we gaan fouten maken, maar we gaan het beste doen met wat we kunnen vanaf hier.

Link: YouTube video