Denk je dat je echt in contact komt met objecten om je heen?

Bereid je voor op een fascinerende reis door de wereld van atomen, elektronen en kwantumfysica die je kijk op de dagelijkse realiteit op zijn kop zet.

In dit artikel duiken we diep in de verbazingwekkende wetenschap achter aanraking en ontdekken we waarom fysici beweren dat we eigenlijk nooit echt iets aanraken.

Van de illusie van soliditeit tot kosmische verbindingen – laat je meevoeren in een verhaal dat je niet alleen zal verbazen, maar ook je begrip van de wereld om je heen zal verruimen.

Ontdek hoe de grenzen tussen wetenschap, filosofie en spiritualiteit vervagen in deze verkenning van één van de meest fundamentele menselijke ervaringen: aanraking.

Je weet wel, waarom zegt de fysica dat je nooit echt iets kunt aanraken?

Het heeft allemaal te maken met atomen en elektromagnetisch geladen deeltjes.

We vermoeden dat er een specifieke wetenschap achter zit:

• Als ik iets aanraak, waarom lijkt het dan vast te zijn?
• Als dit allemaal in mijn geest zit, vanuit een Boeddhistisch standpunt, hoe kan ik het dan aanraken?

Het lijkt wel een droom waarbij vingers droomhanden aanraken met een droomsensatie. Onder de oppervlakte is er al die geavanceerde wetenschap en formules, en ergens in het midden staat E=mc² en het atoom, en de wet van drie: positief, negatief en neutraal.

Alvast 5 van de belangrijkste punten

De Kracht van Elektronen

We hebben de proton, die positief geladen is, de neutron, die neutraal is, en de elektronen, die negatief zijn. Positief, neutraal, negatief, kleine magneten die rond draaien.

We weten dat de negatieve lading van de elektronen wordt aangetrokken door de positief geladen proton, zoals twee tegenovergestelde polen van magneten die elkaar willen aantrekken.

Maar er is een afstotende kracht die uit de kern komt en die niet helemaal begrepen wordt. Hoe dichter het elektron bij de proton komt, hoe sneller het begint te draaien, wat leidt tot een stabiele draaiing waarbij de centrifugale kracht de aantrekkingskracht tussen hen in evenwicht houdt.

Dit leidt tot een stabiel atoom. Wanneer de verbindingen die mijn huid en de cellen van mijn vingertoppen vormen atomen zijn, en atomen deze draaiende elektronen met een negatieve lading hebben, en ik probeer iets aan te raken zoals deze telefoon, dan lijkt het vast te zijn.

De Illusie van Soliditeit

Dit komt omdat de atomen in de telefoon ook een negatieve lading hebben, en de twee negatieve ladingen stoten elkaar af, zoals magneten met dezelfde pool elkaar afstoten. In de atomaire wereld is het niet mogelijk voor een elektron en een proton om elkaar ooit aan te raken.

Als je de zaak dwingend maakt, zoals bij fusie-reactoren, worden enorme hoeveelheden druk uitgeoefend, waardoor de atomen en de elektronen en protonen steeds dichterbij elkaar komen.

Dit resulteert in een explosieve energie. In werkelijkheid, wanneer ik iets aanraak, stoten de triljoenen atomen van mijn vingertoppen en de triljoenen atomen van het object elkaar af. Hoe meer druk ik uitoefen, hoe meer de atomen zich verzetten. Daardoor lijkt het object vast te zijn. Het is een illusie van soliditeit.

De Kosmische Verbinding

Wetenschap vertelt ons dat alles wat we kunnen zien en aanraken bestaat uit onvoorstelbaar kleine bouwstenen die deeltjes worden genoemd. Onze lichamen zijn daar ook van gemaakt, wat betekent dat op microschaal onze lichamen zich kwantummechanisch gedragen.

We hebben dit in detail besproken; 99% van het atoom is lege ruimte. Atomen hebben een kern waar het grootste deel van de massa zit, met elektronen die rond de buitenkant cirkelen.

Hoe hard ze ook proberen, twee elektronen kunnen elkaar nooit aanraken; ze zweven op ongeveer 10^-8 meter van elkaar. In de fysica worden deeltjes deels aangetrokken of afgestoten door andere deeltjes, afhankelijk van hun lading.

Elektronen worden aangetrokken door protonen, maar afgestoten door andere elektronen. De sensatie van aanraking is misschien wel een grote illusie die door de hersenen wordt gecreëerd om de interacties tussen onze elektronen en het elektromagnetische veld te interpreteren.

Onze hersenen interpreteren elektromagnetische interacties waarbij ladingen elkaar afstoten. Onze aanraking verfijnen we door meer aandacht te schenken aan die sensatie. Plots kunnen we de elektromagnetische velden die van het lichaam afkomen voelen. Dat is de gevoeligheid voor het voelen van deze energievelden. Onder de oppervlakte weten we ook dat het veel dieper en mysterieuzer is dan dat.

Convergerende en divergerende elektromagnetische massa-energie-momenta interacties maken deel uit van aanraking. Zodra we atomen hebben, hebben we protonen, elektronen en neutronen, en daarmee het kwantumveld, donkere materie, donkere energie en kosmische elektromagnetische velden in actie.

Dit ligt ten grondslag aan het eenvoudigste wat we kunnen aanraken en breekt open in het hele prachtige kosmische veld zelf. Wat aanraking is, is de afstoting van kwantumwaarden van convergerende waarden die samenkomen en divergerende waarden die uit elkaar worden afgestoten.

Verbinding met het Universum

Dit is ons en het universum met een gevoel van aanraking. Het raakt de kern en ziel van het universum aan met je geest; het hoeft niet per se met je vingertoppen te zijn. Je kunt dingen aanraken met je gedachten. Ik kan je raken in dit gesprek; we raken elkaar de hele tijd aan door middel van deze reeks live streams.

We raken elkaars bewustzijn aan door aandacht te besteden aan wat we hier bespreken. En door de hersengolf-entrainment soundtrack met hoofdtelefoons te doen, raken we elkaars bewustzijn aan en stemmen we die bewustzijnsvelden op een zeer precieze manier op elkaar af.

We raken het onaanraakbare aan en interactie met het kosmos op een nieuwe bewuste manier van aanraking. We raken amorfe vibratievelden aan die je op geen andere manier kunt zien, ruiken of horen. Jouw bewustzijn bevindt zich hier, met precisie in de vingertoppen, en wat we aanraken is informatie.

Ook lezen:

Buitenaardse Antimaterie Stort Neer Op Aarde

De Wonderbaarlijke- En Bijna Onmogelijke Fijnafstemming Van Het Universum

Wat Als Tijd Alleen Maar Een Sterk Overtuigende Illusie Blijkt Te Zijn?

The Great Emu War of 1932 – Hoe Deze Vogels Het Gehele Australische Leger Versloegen!

Wat Ons Brein Uiteindelijk Kost 🤔

Veelgestelde vragen

Wat gebeurt er als we iets aanraken volgens de fysica?

Wanneer we iets aanraken, stoten de elektronen in onze vingertoppen af tegen de elektronen van het object. Deze afstotende kracht creëert de illusie van soliditeit.

Waarom voelt een object vast aan als we het aanraken?

Een object voelt vast aan door de afstotende krachten tussen de negatieve ladingen van de elektronen in onze huid en die in het object. Deze kracht voorkomt dat atomen elkaar raken.

Hoe verklaart de fysica dat we nooit echt iets aanraken?

Volgens de fysica komen de elektronen van verschillende objecten nooit echt met elkaar in contact. De afstotende elektromagnetische krachten tussen de elektronen houden de atomen op een kleine afstand van elkaar.

De Onzichtbare Krachten van Velden

Velden worden gedefinieerd als invloedsgebieden; ze zijn meestal onzichtbaar. Het zwaartekrachtveld van de aarde bevindt zich in de aarde, maar strekt zich ver daarbuiten uit. De reden dat we niet in de lucht zweven is omdat dit veld ons naar de grond trekt. Het is onzichtbaar, maar houdt ons vast. Het zwaartekrachtveld van de maan beïnvloedt de getijden op aarde. Deze onzichtbare velden hebben enorme effecten op afstand, zelfs als we ze niet kunnen zien. Elektrische en magnetische velden strekken zich ook uit buiten fysieke objecten. De elektromagnetische velden van je mobiele telefoon strekken zich onzichtbaar uit in de ruimte om ons heen.

Velden en Bewustzijn

Wat ik wil suggereren is dat de velden van onze geest zich ver uitstrekken buiten onze lichamen. Ze strekken zich onzichtbaar uit en ons bewustzijn is gerelateerd aan en gebaseerd op deze velden. Als we het moeilijke probleem willen oplossen, kan het in rekening brengen van de velden van de geest een zeer belangrijk ingrediënt zijn, naast het bestuderen van processen binnen het brein. De gemakkelijkste manier om te begrijpen waar ik het over heb, is via het zicht. Wat gebeurt er als je iets ziet?

Het Mysterie van Visie

Iedereen weet dat licht de ogen binnenkomt. Sinds Johannes Kepler in 1604 vaststelde dat er omgekeerde beelden op het netvlies zijn, weten we dat de lens het licht in elk oog focust en een klein omgekeerd beeld op je netvlies vormt. Veranderingen vinden plaats in de kegeltjes en staafjes, impulsen reizen omhoog langs de oogzenuw, en veranderingen vinden plaats in verschillende delen van de hersenen. Dit alles is in groter detail dan ooit in kaart gebracht en gescand. Maar het mysterieuze deel is wat er daarna gebeurt: hoe creëren we driedimensionale, full-color beelden? Deze beelden zouden allemaal in je hoofd moeten zitten als representaties van de buitenwereld.

Het Brein en Representatie

Ik kan jou daar zien zitten en jij kunt mij hier zien, maar alles van jou zou binnen in mijn hoofd moeten zitten, evenals het hele beeld van deze kamer. Maar dat is niet wat we eigenlijk ervaren. Wat we eigenlijk ervaren, is dat onze beelden buiten ons zijn. Je beeld van mij is waar ik daadwerkelijk sta en mijn beeld van jou is waar jij bent. Deze eenzijdige theorie van visie, die we allemaal hebben geleerd, komt van Kepler en wordt de intromissie-theorie van visie genoemd. Maar er is ook een oudere theorie van visie, de extramissie-theorie, die zegt dat niet alleen licht binnenkomt, maar dat de beelden die we zien ook worden geprojecteerd.

De Theorie van Extramissie

Mijn beelden van jou zijn waar ze lijken te zijn; ze zijn in mijn geest, in mijn bewustzijn, maar ze zijn niet binnenin mijn hoofd. Dit idee was bekend bij de oude Grieken en is bekend bij mensen over de hele wereld. De ontwikkelingspsycholoog Jean Piaget toonde aan dat jonge Europese kinderen denken dat ze beelden projecteren; ze nemen dit vanzelfsprekend aan. Dit is een diepgewortelde manier van denken over visie.

De Spiegel en Projectie

Wat gebeurt er als je in een spiegel kijkt? Het licht wordt gereflecteerd door de spiegel, de invalshoek en de reflectiehoek zijn hetzelfde, maar wat er dan gebeurt is dat je de beelden projecteert, die door de spiegel gaan als virtuele mentale projecties, en je ziet virtuele beelden achter de spiegel. Piaget’s theorie wordt nog steeds gebruikt in schoolboeken om uit te leggen hoe spiegels werken. Iedereen heeft wel eens diagrammen gezien met gestippelde lijnen achter de spiegel die naar een virtueel beeld leiden.

Visuele Extramissie en Onderwijs

Visuele extramissie wordt beschouwd als ketterij binnen de meeste wetenschappen, maar in de optica is het de standaardtheorie. Dit zorgt voor verwarring, omdat mensen twee volledig verschillende theorieën over visie leren. Aan de Ohio State University was Gerald Wier, een professor in de psychologie, geschokt toen hij ontdekte dat de meeste volwassenen en kinderen die hij interviewde in visuele extramissie geloofden. Zelfs zijn eigen psychologie-studenten geloofden het. Hij besloot hen opnieuw op te voeden door hen krachtig te vertellen dat er niets uit de ogen gaat wanneer je iets bekijkt.

Evolutionaire Psychologie

Na herhaalde heropvoeding gaven de studenten de correcte antwoorden, maar wanneer ze 3 tot 5 maanden later werden getest, waren bijna allemaal teruggekeerd naar hun eerdere opvattingen. Meer recentelijk heeft Arvid Guter, eerst werkzaam aan Princeton University en nu aan het Karolinska Instituut in Stockholm, door ingenieuze experimenten aangetoond dat mensen een lichte kracht toeschrijven aan de blik die uit de ogen komt. Ze hebben zelfs met behulp van fMRI aangetoond dat hersengebieden betrokken bij het volgen van bewegingen worden geactiveerd wanneer mensen een gezicht zien dat naar een object kijkt.

Hardwired in het Brein

De resultaten suggereren sterk dat wanneer mensen een gezicht zien dat naar een object kijkt, het brein die blik behandelt alsof er een beweging aanwezig is van het gezicht naar het object. Dit gebeurde zelfs bij mensen die niet in visuele extramissie geloofden. Het is diep geworteld in de manier waarop we zien. Ze probeerden dit te verklaren door te zeggen dat er een evolutionaire reden voor moet zijn: het is belangrijk om de blik van mensen te volgen in sociale situaties. Dit leidt tot de illusie dat er iets uit de ogen gaat wanneer je dingen bekijkt.

Werkelijkheid of Illusie?

Maar is het een illusie? Het zou veel logischer zijn in evolutionaire termen als het niet een illusie is, maar echt. Dus, is het echt? Je mag niet denken dat het echt is, omdat dat tegen de dogma’s ingaat dat de geest niets meer is dan de activiteit van de hersenen en dat percepties binnen het hoofd zitten. Maar is het testbaar? Ik denk van wel. Als, wanneer ik naar jou kijk, een projectie van mijn geest jou raakt, zou je dan kunnen voelen dat ik naar je kijk als je niet weet dat ik er ben?

De Sense van Staren

Het gevoel dat je aangestaard wordt, is heel gewoon. Het wordt nu scopaesthesia genoemd. Dit is een wetenschappelijke naam: scop als in microscoop (zien) en aesthesia als in synesthesie of anesthesie. Scopaesthesia is heel gebruikelijk; de meeste mensen hebben het ervaren. Je draait je om en ziet dat iemand naar je kijkt of je staart naar iemand en die draait zich om en kijkt terug. Dit gebeurt niet altijd, maar het is heel gebruikelijk. De meeste mensen hebben het ervaren, inclusief de meeste kinderen.

Experimenten en Resultaten

Veel experimenten zijn al gedaan over het gevoel aangestaard te worden. Deze zijn uitgevoerd op minstens 37 verschillende scholen en hogescholen en zijn in veel delen van de wereld herhaald. De statistische significantie is enorm. In het NEMO Science Museum in Amsterdam liep een experiment over het gevoel aangestaard te worden meer dan 20 jaar lang. Meer dan 20.000 mensen namen eraan deel. Het experiment heette “Heb je ogen in je achterhoofd?” en mensen moesten raden of ze werden aangekeken in een willekeurige reeks proeven. De resultaten waren statistisch zeer significant.

Evolutionaire Vooruitzichten

De meest gevoelige proefpersonen waren kinderen jonger dan negen jaar. Hier hebben we iets dat zeer bekend is, wereldwijd bekend. De wetenschappelijke bewijzen suggereren dat het echt gebeurt. De wetenschappelijke uitleg over hoe spiegels werken, gaat uit van een projectie van invloeden. Het lijkt diep geworteld in de biologie. Het gebeurt ook bij dieren; dieren kunnen voelen wanneer ze worden bekeken en mensen kunnen voelen wanneer dieren naar hen kijken. Dit fenomeen is dus zeer goed bekend en biologisch diepgeworteld.

Het Brein en de Geest

Ik denk dat dit geëvolueerd is in de context van de relatie tussen prooi en roofdier. Een prooidier dat kon voelen wanneer een verborgen roofdier naar het keek, zou beter overleven dan een die dat niet kon. Dit heeft enorme implicaties voor ons begrip van de geest. Als onze geest niet alleen gaat over wat er in de hersenen gebeurt en als onze bewuste ervaring wordt uitgebreid via elektromagnetische velden (wat licht is), suggereert dit dat de geest een interface heeft met elektromagnetisme. We weten dat dit zo is in de hersenen; veel hersenactiviteit die correleert met bewustzijn is elektromagnetische activiteit.

Het Brein als Interface

Er lijkt een interface te zijn tussen elektromagnetisme en bewustzijn. Waarom zou dit beperkt blijven tot de binnenkant van het hoofd? Dit is een puur willekeurige aanname. Het komt oorspronkelijk van René Descartes, of misschien van de oude Griekse materialisten. Descartes maakte een scheiding tussen uitgebreide dingen (res extensa, materie die uitgebreid is in de ruimte) en geest (res cogitans, die niet uitgebreid is in de ruimte). Volgens Descartes was de geest gedefinieerd door het feit dat deze niet uitgebreid was, maar toch interacteerde met de hersenen ergens binnen het hoofd.

Conclusie

Ik stel voor dat wanneer we deze beperkende aanname loslaten, die zo lang beperkend is geweest, we ons beeld van de geest kunnen verbreden. Dit helpt ons om verder te komen dan we tot nu toe zijn gekomen, en kan ons helpen het moeilijke probleem van de relatie tussen geest en brein op te lossen. Wanneer we rekening houden met de uitgebreide geest in plaats van deze willekeurig te beperken tot de binnenkant van het hoofd, maken we waarschijnlijk meer vooruitgang in het begrijpen van hoe geesten zijn gerelateerd aan onze lichamen en aan de fysieke velden waardoor we zien en ervaren.

Ook lezen:

De Harde Waarheid Over Onze Beleving Van De Werkelijkheid

Hoe De Studie Van Ons Visuele Systeem Ons Begrip Van De Realiteit Verdiept – Donald Hoffman

Waarom Onze Toekomst Afhangt Van Samenwerking Met De Natuur

Het Bewustzijn | Materie Effect – Het Vreemde Bewijs Van Mind Over Matter

Moet je bang zijn voor de dood?

Veelgestelde Vragen

Wat zijn velden in de natuurkunde?

Velden in de natuurkunde zijn gebieden waar een bepaalde kracht werkzaam is, zoals het zwaartekrachtveld of elektromagnetische velden.

Hoe beïnvloeden velden ons bewustzijn?

Velden kunnen ons bewustzijn beïnvloeden door interacties met elektromagnetische activiteiten in onze hersenen, wat suggereert dat bewustzijn zich kan uitstrekken buiten het fysieke brein.

Wat is de extramissie-theorie van visie?

De extramissie-theorie stelt dat beelden niet alleen door licht in het oog worden gevormd, maar ook dat het brein beelden naar buiten projecteert.

Wat is scopaesthesia?

Scopaesthesia is het gevoel dat je wordt aangestaard, ook als je de persoon niet kunt zien. Het wordt beschouwd als een wetenschappelijk fenomeen waarbij mensen onbewust andermans blik voelen.

Kunnen dieren voelen wanneer ze worden bekeken?

Ja, dieren kunnen vaak voelen wanneer ze worden bekeken, wat een evolutionair voordeel biedt door hen te waarschuwen voor mogelijke roofdieren.