Het Rat Park experiment, uitgevoerd door de Canadese psycholoog Bruce K. Alexander, stelt onze traditionele kijk op verslavingsgedrag ter discussie. De resultaten van dit onderzoek suggereren dat de omgeving en sociale context wellicht een veel grotere rol spelen bij verslaving dan we tot nu toe dachten. Laten we eens kijken naar de fascinerende inzichten die dit experiment ons biedt.

Alvast 5 van de belangrijkste punten

De oorsprong van het Rat Park experiment

In de late jaren ’70 kwam de Canadese psycholoog Bruce K. Alexander met een gedurfd idee. Hij vermoedde dat de traditionele onderzoeken naar verslaving, waarbij ratten in kleine, kale kooien werden geplaatst, mogelijk een vertekend beeld gaven. Alexander vroeg zich af of de leefomstandigheden van de proefdieren wellicht een cruciale rol speelden bij hun neiging tot verslaving.

Gedreven door deze gedachte, besloot Alexander een experiment op te zetten dat de wereld van verslavingsonderzoek op zijn kop zou zetten. Hij creëerde ‘Rat Park’, een ruime en stimulerende leefomgeving voor ratten, compleet met speelgoed, gezelschap en voldoende ruimte. Het doel was om te onderzoeken hoe deze verrijkte omgeving het drugsgebruik van de ratten zou beïnvloeden.

De opzet van het revolutionaire experiment

Alexander en zijn team bouwden Rat Park als een ware rattentuin. Het was een ruimte van bijna 200 keer zo groot als een standaard laboratoriumkooi. In deze omgeving konden de ratten vrij rondlopen, spelen met ballen en loopwielen, en sociale interacties aangaan met soortgenoten. Het was een poging om een meer natuurlijke leefomgeving na te bootsen.

Naast de ratten in Rat Park, hadden de onderzoekers ook een controlegroep van ratten die in conventionele, kleine kooien leefden. Beide groepen kregen toegang tot twee verschillende vloeistoffen: gewoon water en een oplossing van morfine. Het team observeerde nauwkeurig welke vloeistof de ratten in de verschillende omgevingen verkozen.

Verrassende resultaten die de wetenschappelijke wereld schokten

De uitkomsten van het experiment waren opzienbarend. De ratten in de kleine, geïsoleerde kooien toonden een sterke voorkeur voor de morfinedrank. Ze consumeerden aanzienlijk meer van de drug dan de ratten in Rat Park. Dit sloot aan bij eerdere bevindingen uit traditionele verslavingsstudies.

Wat echter echt voor opschudding zorgde, was het gedrag van de ratten in Rat Park. Deze dieren, die leefden in een stimulerende omgeving met sociale interacties, vertoonden een opvallend lagere consumptie van de morfinedrank. Ze gaven duidelijk de voorkeur aan gewoon water, zelfs wanneer ze eerder gedwongen waren geweest om morfine te nuttigen.

De implicaties voor ons begrip van verslaving

De bevindingen van het Rat Park experiment suggereren dat omgevingsfactoren een cruciale rol spelen bij verslavingsgedrag. Het idee dat verslaving puur een kwestie is van chemische afhankelijkheid of een inherente zwakte van het individu, werd hiermee in twijfel getrokken.

Deze resultaten impliceren dat sociale isolatie en een prikkelarme omgeving mogelijk bijdragen aan een verhoogde kwetsbaarheid voor verslaving. Het experiment nodigt uit tot een meer holistische benadering van verslaving, waarbij niet alleen biologische factoren, maar ook sociale en omgevingsinvloeden in ogenschouw worden genomen.

Kritiek en controverse rond Rat Park

Ondanks de baanbrekende inzichten die het Rat Park experiment bood, was het niet vrij van kritiek. Sommige wetenschappers uitten bezwaren over de methodologie en de generaliseerbaarheid van de resultaten naar menselijk gedrag.

Een van de belangrijkste punten van kritiek was de moeilijkheid om het experiment te repliceren. Verschillende pogingen om de studie te herhalen leverden gemengde resultaten op. Dit leidde tot discussies over de betrouwbaarheid van de oorspronkelijke bevindingen en de mogelijke invloed van andere factoren die niet waren meegenomen in het originele experiment.

De blijvende invloed op verslavingsonderzoek

Ondanks de controverses heeft het Rat Park experiment een blijvende impact gehad op het veld van verslavingsonderzoek. Het heeft wetenschappers aangemoedigd om verder te kijken dan alleen de farmacologische effecten van drugs en meer aandacht te besteden aan de rol van omgevingsfactoren bij verslaving.

Dit heeft geleid tot nieuwe onderzoeksrichtingen die zich richten op de sociale en psychologische aspecten van verslaving. Wetenschappers onderzoeken nu hoe factoren zoals stress, trauma en sociale verbondenheid bijdragen aan het ontstaan en in stand houden van verslavingsgedrag.

Implicaties voor verslavingspreventie en behandeling

De inzichten uit het Rat Park experiment hebben ook gevolgen voor hoe we verslaving benaderen in termen van preventie en behandeling. Het suggereert dat het creëren van ondersteunende en stimulerende omgevingen mogelijk een belangrijke rol kan spelen bij het voorkomen en behandelen van verslaving.

Dit heeft geleid tot een grotere nadruk op sociale ondersteuning en omgevingsinterventies in verslavingszorg. Behandelprogramma’s richten zich nu vaak niet alleen op het stoppen met druggebruik, maar ook op het verbeteren van de algehele levenskwaliteit en sociale verbondenheid van mensen die worstelen met verslaving.

De bredere maatschappelijke implicaties

De lessen uit het Rat Park experiment reiken verder dan alleen het medische domein. Ze nodigen uit tot reflectie over hoe onze moderne samenleving is ingericht en of deze voldoende tegemoetkomt aan onze fundamentele behoeften aan verbondenheid en zingeving.

Dit roept vragen op over de rol van sociale structuren en gemeenschappen in het bevorderen van welzijn en het voorkomen van problematisch gedrag zoals verslaving. Het daagt ons uit om na te denken over hoe we een maatschappij kunnen creëren die meer lijkt op ‘Rat Park’ – een omgeving die gezond gedrag en verbondenheid bevordert.

Nieuwe richtingen in verslavingsonderzoek

Geïnspireerd door de inzichten uit het Rat Park experiment, verkennen wetenschappers nu nieuwe wegen in verslavingsonderzoek. Er is een toenemende focus op de rol van sociale verbondenheid, zingeving en levenskwaliteit in relatie tot verslavingsgedrag.

Onderzoekers bestuderen bijvoorbeeld hoe sociale netwerken en gemeenschapsinterventies kunnen bijdragen aan verslavingspreventie en herstel. Ook wordt er gekeken naar de impact van omgevingsverrijking op hersenplasticiteit en hoe dit kan helpen bij het overwinnen van verslavingsgedrag.

Conclusie

Het Rat Park experiment heeft onze kijk op verslaving fundamenteel veranderd. Het heeft ons geleerd dat verslaving niet simpelweg een kwestie is van chemische afhankelijkheid of individuele zwakte, maar een complex fenomeen waarin omgevingsfactoren een cruciale rol spelen.

Hoewel er nog veel vragen onbeantwoord blijven, heeft deze studie de weg gebaand voor een meer genuanceerd begrip van verslaving. Het nodigt ons uit om verder te kijken dan alleen het individu en oog te hebben voor de bredere sociale en omgevingsfactoren die bijdragen aan verslavingsgedrag. Deze inzichten bieden nieuwe perspectieven voor preventie, behandeling en maatschappelijke aanpak van verslaving.

Geraadpleegde bronnen:

• Hadaway, Patricia F. et al. (1979). “The effect of housing and gender on preference for morphine-sucrose solutions in rats”. Psychopharmacology. 66 (1): 87–91. – Originele studie over het effect van huisvesting op morfinegebruik bij ratten.
• Gage, Suzanne H.; Sumnall, Harry R. (2019). “Rat Park: How a rat paradise changed the narrative of addiction”. Addiction. 114 (5): 917–922. – Overzichtsartikel over de impact van het Rat Park experiment op verslavingsonderzoek.
• Alexander, Bruce K. et al. (1981). “Effect of early and later colony housing on oral ingestion of morphine in rats”. Pharmacology Biochemistry and Behavior. 15 (4): 571–576. – Vervolgstudie over het effect van koloniehuisvesting op morfine-inname bij ratten.
• Slater, Lauren. (2004) Opening Skinner’s Box: Great Psychological Experiments of the Twentieth Century, W.W. Norton & Company. – Boek dat het Rat Park experiment in een bredere context plaatst.

Ook lezen:

De Rol van Mitochondriën in Kanker: Van Energieproductie tot Tumoren

De Meest Complete Pickleball Gids Van 2024

Druivenpitten Extract Toont Veelbelovend Resultaat in Kankerbestrijding

Psychedelisch Middel Helpt Mensen Met Alcoholverslaving In De Grootste Klinische Proef Ooit

Wat Is Bpc-157 En Waar Wordt Het Voor Gebruikt?

Veelgestelde vragen

Wat was het belangrijkste inzicht uit het Rat Park experiment?

Het experiment toonde aan dat ratten in een verrijkte, sociale omgeving minder geneigd waren verslavende middelen te gebruiken dan geïsoleerde ratten, wat suggereert dat omgevingsfactoren een cruciale rol spelen bij verslavingsgedrag.

Kan het Rat Park experiment direct worden vertaald naar menselijk gedrag?

Hoewel het experiment waardevolle inzichten biedt, is directe vertaling naar mensen complex. Het onderstreept wel het belang van sociale en omgevingsfactoren bij menselijke verslaving.

Waarom was het Rat Park experiment controversieel?

Het experiment was controversieel vanwege moeilijkheden bij replicatie en vragen over de generaliseerbaarheid naar menselijk gedrag. Sommige wetenschappers uitten ook bezwaren over de methodologie.

Hoe heeft het Rat Park experiment het verslavingsonderzoek beïnvloed?

Het heeft geleid tot een verschuiving in focus naar de rol van omgevings- en sociale factoren bij verslaving, wat nieuwe onderzoeksrichtingen en behandelbenaderingen heeft geïnspireerd.

Wat zijn de implicaties van het Rat Park experiment voor verslavingsbehandeling?

Het experiment suggereert dat het creëren van ondersteunende, stimulerende omgevingen en het versterken van sociale banden belangrijke componenten kunnen zijn in de preventie en behandeling van verslaving. Dit heeft geleid tot een meer holistische aanpak in verslavingszorg, waarbij niet alleen wordt gefocust op het stoppen met middelengebruik, maar ook op het verbeteren van de algehele levenskwaliteit en sociale verbondenheid van mensen die worstelen met verslaving.

Twee doses psilocybine pillen, samen met psychotherapie, hielpen mensen met alcoholverslaving minstens acht maanden na hun eerste behandelingen minder te drinken, volgens de resultaten van de grootste klinische proef in zijn soort.

“Er gebeurt hier echt iets dat veel klinisch potentieel heeft als we kunnen uitvinden hoe we het kunnen benutten,” zei Dr. Michael Bogenschutz, de directeur van het NYU Langone Center for Psychedelic Medicine aan NYU Langone Health, die mogelijk de eerste gerandomiseerde, gecontroleerde proef van psilocybine voor alcoholverslaving leidde.

Tijdens de acht maanden durende proef werden 93 mannen en vrouwen in de leeftijd van 25 tot 65 jaar gekozen om twee doses psilocybine of antihistaminepillen, die de onderzoekers als placebo gebruikten, te ontvangen. Ze namen ook allemaal deel aan 12 psychotherapie sessies.

Al de vrijwilligers dronken gemiddeld zeven alcoholische drankjes per keer vóór de proef.

Meer dan 80% van degenen die de psychedelische behandeling kregen, had acht maanden na de start van de studie hun alcoholgebruik drastisch verminderd, vergeleken met iets meer dan 50% in de antihistamine controlegroep, volgens de resultaten die woensdag werden gepubliceerd in JAMA Psychiatry. Aan het einde van de proef had de helft van degenen die psilocybine ontvingen volledig met drinken gestopt, vergeleken met ongeveer een kwart van degenen die antihistamine kregen.

NYU Langone Health leidde de proef, die begon met werven in 2014, met onderzoekers van de University of Alabama in Birmingham en de University of New Mexico.

Het nieuwe onderzoek maakt deel uit van een wereldwijde beweging die onderzoekt of psychedelisch ondersteunde therapie – waaronder therapie met ketamine en psilocybine, de werkzame stof in paddo’s – een effectievere alternatief kan zijn voor behandelingen voor verslaving en geestelijke gezondheidszorg. Bogenschutz en zijn team wilden specifiek testen of psilocybine, naast therapiesessies, de drang om te drinken kan verminderen en mensen met alcoholverslaving kan helpen nuchter te blijven.

Eerder onderzoek van instellingen over de hele wereld heeft aangetoond dat psilocybine potentieel heeft om verschillende verslavingsstoornissen te behandelen, waaronder alcoholverslaving, opioïdenverslaving en verslaving aan roken.

“Het komt echt overeen met toenemend bewijs dat psilocybine en andere psychedelica die op een zeer vergelijkbare manier in de hersenen werken, effectief kunnen zijn bij de behandeling van verschillende soorten verslaving,” zei Matthew Johnson, een professor in psychiatrie en gedragswetenschappen aan de Johns Hopkins University, die niet betrokken was bij de proef.

Een op maat gemaakte ervaring

In 2015 meldde Jon Kostas uit New York City zich aan als een van de eerste deelnemers nadat zijn moeder hem over de proef had verteld.

Kostas, nu 32, had een lange geschiedenis van drinken. Hij dronk zijn eerste alcoholische drankje op 12-jarige leeftijd en woonde zijn eerste Anonieme Alcoholisten bijeenkomst bij op 16-jarige leeftijd. Tijdens zijn studietijd begon hij ‘s ochtends met drinken en plande hij twee dagen kater in zijn schema. Op 21-jarige leeftijd ging hij voor het eerst naar een afkickkliniek. Hij probeerde van alles om nuchter te worden, maar niets werkte, zei hij.

Toen hij op 25-jarige leeftijd aan de psilocybineproef begon, dronk hij bijna 23 drankjes in één keer.

Minder dan een uur na de eerste sessie wist Kostas dat hij in de psilocybinegroep zat.

Hij herinnert zich een levendige scène van een glazen fles alcohol in de woestijn. De fles viel uiteen, wat hij interpreteerde als een symbool van stoppen met drinken. Hij had daarna geen drang meer om te drinken, maar de tweede en derde sessies bezegelden het, zei hij.

Tijdens de tweede sessie zag hij zichzelf gesneden worden met een zwaard, wat hij interpreteerde als het doden van zijn verslaving. In de derde sessie zag hij zichzelf een berg beklimmen, een symbool van het overwinnen van zijn ongezonde relatie met alcohol. Hij vergelijkt zijn ervaring met psilocybine-ondersteunde therapie met het nemen van een antibioticum voor keelontsteking.

“Je neemt de pillen om het weg te vagen, en het is weg,” zei Kostas, die sinds de proef nuchter is gebleven en een non-profitorganisatie heeft opgericht voor psychedelisch geestelijk gezondheidsonderzoek.

Als onderdeel van de proef ondergingen de deelnemers vier psychotherapiesessies voordat ze de eerste pil innamen, die een hoeveelheid psilocybine bevatte op basis van lichaamsgewicht, of de antihistamine. De drugsessies duurden acht uur met therapeuten in de kamer. Bloeddruk en hartslag werden regelmatig gecontroleerd.

Vier extra therapiesessies volgden op de eerste dosering. Als er geen bijwerkingen waren, omvatten de tweede psilocybine-sessies hogere doses van beide medicijnen en meer therapie.

Eén persoon stopte met de proef nadat hij de eerste ervaring te moeilijk vond.

Hoe psilocybine de hersenen kan herbedraden

Na de eerste twee sessies kregen de 93 deelnemers sessies met psilocybine aangeboden – ofwel derde doses of de eerste voor de controlegroep – en extra therapie. Deelnemers die twee keer binnen de 12 weken psilocybine kregen, rapporteerden betekenisvolle ervaringen of visioenen die hun relatie met verslaving veranderden.

“Iedereen’s ervaring is anders,” zei Bogenschutz. “Het lijkt erop dat de hersenen van mensen de effecten van de ervaring kunnen afstemmen, afhankelijk van wat ze in de situatie meebrengen en wat ze uit de ervaring nodig hebben.”

Onderzoekers zeggen dat ze nog steeds niet begrijpen in hoeverre zulke ervaringen werken om verslaving om te keren, maar het lijkt een grote rol te spelen.

“De wetenschap toont aan dat in vrijwel alle psilocybine-ondersteunde psychotherapieproeven voor middelenmisbruik, een grotere mystieke ervaring geassocieerd was met een grotere therapeutische verandering,” zei Dr. Chris Stauffer, een assistent-professor psychiatrie aan de Oregon Health & Science University, die klinisch werk aan psilocybine leidt via het VA Portland Health Care System en niet betrokken is bij de nieuwe studie. “Uiteindelijk weten we nog niet echt hoe deze behandeling werkt.”

Op fysiek niveau kan psilocybine-ondersteunde therapie de neurale netwerken in de hersenen die verband houden met verslavingsgerelateerde gewoonten herstructureren en mensen helpen ontsnappen aan rigide denkpatronen, zei Stauffer.

Vorig onderzoek heeft zich gericht op bepaalde hersencircuits die met verslaving te maken hebben en mogelijk het meest vatbaar zijn voor interventie, “maar de hersenen zijn holistisch,” zei Wolfgang Sommer, de adjunct-wetenschappelijk directeur van de Clinic of Addictive Behavior and Addiction Medicine aan het Central Institute of Mental Health in Mannheim, Duitsland, en merkte op dat psychedelische therapie waarschijnlijk wijdverspreide effecten op de hersenen heeft.

Mensen met een alcoholverslaving “hebben zeer sterke overtuigingen over zichzelf, en het is erg moeilijk om deze overtuigingen te doorbreken en hen in een ander perspectief te brengen,” zei Sommer. “De mystieke ervaring kan deze waarschijnlijk oplossen en je een andere kijk op jezelf geven.”

‘Verslaving is complex’

Ongeveer 20 miljoen mensen in de VS worstelen met een stoornis in het gebruik van middelen. Hoewel drie medicijnen zijn goedgekeurd door de Food and Drug Administration voor de behandeling van alcoholverslaving, is de therapietrouw laag vanwege bijwerkingen zoals misselijkheid of braken.

Bogenschutz zei dat de vuistregel bij de behandeling van alcoholverslaving is dat ongeveer een derde van de patiënten die behandeling zoeken, beter zal worden. Een ander derde zal ongeveer hetzelfde blijven. Een gelijk aantal zal verslechteren.

Greg Fonzo, een co-directeur van het Center for Psychedelic Research and Therapy aan de Dell Medical School van de University of Texas, Austin, die niet bij de proef betrokken was, zei: “Verslaving is complex,” wat het moeilijk maakt om een therapie te ontwerpen die het kan genezen.

Bogenschutz zei dat psilocybine-ondersteunde therapie niet voor iedereen zal zijn. Toch zouden sommige patiënten er enorm van kunnen profiteren.

“Dit medicijn zou een game changer kunnen zijn in die zin dat deze effecten groter zijn dan die van elke bestaande behandeling, en ze blijven bestaan nadat de behandeling is voltooid,” zei Bogenschutz.

Disclaimer: Dit artikel bespreekt een wetenschappelijke studie over het gebruik van de semi-legale drug psilocybine (de werkzame stof in bepaalde paddenstoelen) in een klinische setting voor de behandeling van alcoholverslaving. Deze twee boeken bevatten informatie over het kweken en/of therapeutisch gebruik van psilocybine-bevattende paddenstoelen. Het kweken van deze paddenstoelen voor persoonlijk gebruik kan een juridische grijze gebied zijn, afhankelijk van uw locatie. Recreatief gebruik wordt over het algemeen sterk afgeraden vanwege mogelijke risico's. De informatie in deze boeken is uitsluitend bedoeld voor educatieve doeleinden en mag niet worden opgevat als aanmoediging voor illegaal druggebruik. Raadpleeg altijd een professionele hulpverlener als u kampt met een verslaving of andere geestelijke gezondheidsproblemen. Zelfmedicatie kan gevaarlijk zijn.

Klik voor prijs bij Bol

Klik voor prijs bij Bol

Gesprekstherapie is cruciaal

Rigoureuze proeven met psychedelische drugs zijn berucht moeilijk uit te voeren, omdat deelnemers weten of ze hallucineren. Bovendien is de nieuwe studie relatief klein – slechts 93 deelnemers – en volgden de onderzoekers de deelnemers niet na acht maanden, dus het is onduidelijk hoe lang de voordelen aanhielden.

Er lijkt ook een significant placebo-effect te zijn dat verslavingsgedrag kan beïnvloeden.

“Zodra mensen zich inschrijven voor studies over verslaving, hebben ze de neiging hun gebruik te verminderen,” zei Fonzo. “Mensen worden zich er meer van bewust, en het is een verwachte zaak.”

Het is ook belangrijk te begrijpen dat psilocybine alleen niet is aangetoond als een effectieve behandeling, zeggen onderzoekers van psychedelica. De therapiecomponent is essentieel.

Cognitieve gedragstherapie “is een achtergrond van therapie waarvan we weten dat het mensen kan helpen die met alcoholverslaving kampen,” zei Johnson van Johns Hopkins, die zei dat therapie alleen waarschijnlijk een significant effect had op het vermogen van mensen om hun drinken te verminderen, met of zonder psilocybine.

Sommer zei dat ondanks zijn beperkingen, het vermogen van de nieuwe proef om zware drinkdagen drastisch te verminderen “echt erg indrukwekkend” is.

Een veelbelovende psychedelische toekomst

Bogenschutz is stellig dat psychedelica zoals psilocybine onder medisch toezicht moeten worden gebruikt, met getrainde therapeuten om patiënten voor te bereiden op ervaringen “die extreem intens en uitdagend kunnen zijn, in sommige gevallen.”

De bevindingen weerspiegelen wat eerdere studies hebben aangetoond, namelijk dat verslaving kan worden geholpen met een vorm van psychedelische therapie, hoewel de behandelingen waarschijnlijk voorlopig alleen zullen worden goedgekeurd voor bepaalde andere psychische aandoeningen.

Een heropleving van psychedelisch onderzoek in de afgelopen twee decennia heeft zich gericht op psilocybine en een andere psychedelische drug genaamd ketamine om depressie, angst, posttraumatische stressstoornis en verslaving te behandelen.

Een fase II dubbelblinde klinische proef gepubliceerd in januari gebruikte ketamine-ondersteunde therapie bij patiënten met alcoholverslaving. De 96 deelnemers kregen ofwel drie zoutoplossinginjecties per week of drie ketamine-injecties. In vergelijking met een controlegroep waren deelnemers in de ketaminegroep 2,5 keer meer geneigd om niet te drinken tot het einde van de proef.

Ketamine en psilocybine werken waarschijnlijk grotendeels op dezelfde manier, hoewel mogelijk op verschillende circuits in de hersenen, zei Fonzo. Hij zei echter dat psilocybine als bijzonder veelbelovend opvalt.

Psilocybine is gemakkelijk te produceren in een laboratorium, waar onderzoekers de veiligheid van het product zelf kunnen garanderen. Het duurt ook relatief kort, wat betekent dat de therapie zelf zowel meer gecontroleerd als korter kan zijn.

Mensen hebben vaker doses ketamine nodig en de effecten houden meestal niet zo lang aan, zei Sommer. Hij waarschuwde ook dat ketamine in zeldzame gevallen verslavend kan worden.

Bogenschutz zei dat NYU Langone Health een grotere proef met psilocybine start en uiteindelijk hoopt goedkeuring van de FDA te krijgen om verslaving te behandelen. Proefresultaten zouden echter minstens drie jaar duren.

Stauffer zei dat er nog geen vergelijkende studies zijn die de effecten van ketamine-ondersteunde therapie vergelijken met psilocybine-ondersteunde therapie, dus onderzoekers hebben nog geen harde gegevens over welke beter werkt en waarom.

“We staan pas aan het begin van het begrijpen van deze vragen,” zei Stauffer.

Geraadpleegde bronnen:

• Psilocybine – Gelinkt aan het noemen van psilocybine als ingrediënt in paddo’s en de voordelen ervan bij de grootste klinische proef in zijn soort.
• JAMA Psychiatry – Gelinkt aan de publicatie van de resultaten van de studie over de effecten van psilocybine op alcoholverslaving.
• Psychedelisch ondersteunde therapie – Gelinkt aan de wereldwijde beweging die onderzoekt of psychedelisch ondersteunde therapie een effectievere behandeling kan zijn voor verslaving en geestelijke gezondheid.
• Ketamine – Gelinkt aan therapieën die ketamine gebruiken als mogelijke effectieve alternatieven voor verslavings- en geestelijke gezondheidsbehandelingen.
• Psilocybine, de werkzame stof in paddo’s – Gelinkt aan onderzoeken naar de effectiviteit van psilocybine bij de behandeling van depressie, angst en posttraumatische stressstoornis.
• Ketamine-ondersteunde therapie – Gelinkt aan een fase II dubbelblinde klinische proef gepubliceerd in januari die ketamine-ondersteunde therapie gebruikte bij patiënten met alcoholverslaving.

Veelgestelde Vragen

Wat is psilocybine?

Psilocybine is een psychedelische stof die voorkomt in bepaalde paddenstoelen, bekend om zijn hallucinogene effecten.

Hoe helpt psilocybine bij alcoholverslaving?

Psilocybine kan de hersenen herbedraden en mensen helpen ontsnappen aan verslavingsgerelateerde denkpatronen.

Wat waren de resultaten van de klinische proef?

De proef toonde aan dat twee doses psilocybine, gecombineerd met psychotherapie, het alcoholgebruik significant verminderde bij deelnemers.

Zijn er bijwerkingen van psilocybine-therapie?

Bijwerkingen kunnen onder meer misselijkheid, verhoogde hartslag en angst zijn, maar deze zijn meestal tijdelijk.

Hoe ziet de toekomst van psilocybine-onderzoek eruit?

Er wordt meer onderzoek gedaan naar de langetermijneffecten en potentiële toepassingen van psilocybine bij verschillende verslavings- en geestelijke gezondheidsproblemen.

Deze ontdekking zal een nieuw hoofdstuk openen in de discussie over de invloed van technologie op de menselijke gezondheid en gedrag. Wanneer we genieten van de gemakken van mobiele apparaten, moeten we ons bewust zijn van de mogelijke risico’s en manieren vinden om deze te minimaliseren.

Alvast 5 van de belangrijkste punten

Een Revolutie in Verbinding

De introductie van de smartphone in 2007 was een keerpunt in de manier waarop we communiceren en informatie consumeren. Met een scherm dat past in je handpalm, kregen we toegang tot een wereld van mogelijkheden. Connectiviteit en gemak werden de nieuwe norm.

Aanvankelijk zagen weinigen de potentiële gevolgen voor onze cognitieve gezondheid aankomen. Naarmate de tijd verstreek, begonnen onderzoekers echter patronen te ontdekken die zorgwekkend waren.

Verslavend door Ontwerp

Onderzoek door Dr. Larry Rosen, auteur van “The Distracted Mind”, onthulde dat het ontbreken van toegang tot een smartphone tot angst en stress kan leiden. Deelnemers aan het experiment vertoonden verhoogde zweet- en hartslag wanneer ze hun toestel niet bij de hand hadden.

Dit illustreert hoe slimme ontwerpkeuzes in apps en sociale media ons continu willen betrekken en verslaafd maken aan onze apparaten.

Klik voor prijs bij Bol

Geheugen en Cognitie Aangetast

Onze afhankelijkheid van smartphones als geheugenhulpmiddelen heeft verstrekkende gevolgen. Een studie uit 2021 koppelde overmatig gebruik aan een verkleinde hippocampus, het deel van de hersenen dat verantwoordelijk is voor geheugen en leren.

Daarnaast suggereert onderzoek dat de aanwezigheid van een smartphone, zelfs wanneer deze is uitgeschakeld, onze cognitieve functies kan ondermijnen en ons vermogen om te focussen en problemen op te lossen kan verminderen.

Multitasken: Een Mythe

Het is een wijdverbreid misverstand dat multitasken onze productiviteit verhoogt. Integendeel, onderzoek toont aan dat dit schadelijk kan zijn voor onze mentale gezondheid en concentratie.

Multitasken met een smartphone belemmert ons vermogen om diepgaande en complexe gedachten te formuleren en informatie op te slaan in het langetermijngeheugen.

Digitale Detox: Een Oplossing?

Sommigen zoeken hun toevlucht in een smartphone-vrije levensstijl, een zogenaamde “digitale detox”. Zij rapporteren verbeterde concentratie, meer creativiteit en een sterkere verbinding met de fysieke wereld.

Hoewel deze aanpak niet voor iedereen haalbaar is, benadrukt het de noodzaak van zelfbeheersing en het vinden van een gezonde balans in ons smartphonegebruik.

Apps voor Hersengezondheid

Met de groeiende bezorgdheid over de impact van smartphones op onze hersenen, zijn er ook apps ontwikkeld om de negatieve effecten tegen te gaan. Bijvoorbeeld de app “Hippocamera” simuleert geheugentraining om de hippocampus te stimuleren.

Dergelijke apps bieden een nuttig hulpmiddel, maar gedragsverandering blijft de belangrijkste uitdaging in de strijd tegen overdreven smartphonegebruik.

De Sociale Implicaties van Smartphoneverslaving

Naast de cognitieve effecten heeft overmatig smartphonegebruik ook aanzienlijke sociale implicaties. Mensen rapporteren verminderde face-to-face interacties en een afname in de kwaliteit van persoonlijke relaties. Het constante gebruik van smartphones kan leiden tot een gevoel van isolatie en sociale vervreemding, wat de mentale gezondheid verder kan beïnvloeden.

Technologische Oplossingen om Smartphonegebruik te Reguleren

Om de negatieve impact van smartphones te beperken, zijn er diverse technologische oplossingen beschikbaar. Apps zoals “Moment” en “Forest” helpen gebruikers om hun schermtijd te monitoren en te beperken. Daarnaast bieden sommige smartphones ingebouwde functies om het gebruik van bepaalde apps te beperken en meldingen uit te schakelen tijdens specifieke tijden van de dag.

Conclusie

De voordelen van smartphones zijn onmiskenbaar, maar de groeiende bewijzen over hun potentiële impact op onze hersengezondheid mogen niet worden genegeerd.

Terwijl de wetenschap verder onderzoek doet, is het aan ons om bewuste keuzes te maken en onze smartphone gewoonten te heroverwegen. Door balans en zelfbeheersing te oefenen, kunnen we de nadelen beperken en de voordelen van deze revolutionaire technologie blijven genieten zonder onze cognitieve vermogens in gevaar te brengen.

Geraadpleegde bronnen:

• Time Magazine artikel over de impact van multitasken op mentale gezondheid
• Peer-reviewed artikel door Dr. Larry Rosen over afleiding en aandacht bij studenten
• Lifehack artikel over hoe smartphones luiheid kunnen veroorzaken
• Los Angeles Times artikel over de link tussen smartphones en luiheid/overgewicht
• Peer-reviewed studie over de impact van smartphones op cognitieve controle

Ook lezen:

Bestrijden Appels Beter Kanker Dan Medicatie?

Niets Is Er Zo Mysterieus Als Het Vrouwelijke Orgasme: Toch Laten Radicale Experimenten Een Glimp Zien

Heeft Francisco De Orellana Grote Steden Gezien In Wat Nu Het Amazone Gebied?

Voorbij De Hype: Feiten En Cijfers Over Ozempic & Semaglutide

Zink en Prostaatgezondheid Wat Elke Man Moet Weten

Veelgestelde vragen

Wat zijn de voornaamste cognitieve effecten van overmatig smartphonegebruik?

Overmatig smartphonegebruik kan leiden tot verminderd geheugen, concentratieproblemen, kleinere hippocampus, verminderde grijze massa in bepaalde hersengebieden en een verhoogd risico op dementie op latere leeftijd.

Hoe beïnvloeden smartphones ons vermogen tot multitasken?

Multitasken met een smartphone belemmert ons vermogen om diepgaande en complexe gedachten te formuleren. Het verstoort ons langetermijngeheugen en creëert een vals gevoel van urgentie.

Wat is de rol van app ontwerpen in smartphoneverslaving?

Veel apps en sociale mediaplatformen maken gebruik van verslavende ontwerpen zoals oneindige scrolling, autoplay en casino-achtige functies om de gebruiker continu betrokken te houden en dopamineresponsen uit te lokken.

Kunnen smartphones ons stressniveau verhogen?

Ja, onderzoek suggereert dat smartphone notificaties en het anticiperen op beloningen ons in een constante staat van angst en stress kunnen brengen door de prefrontale cortex te overspoelen met neurotransmitters.

Wat kan ik doen om de nadelige effecten van smartphones te beperken?

Beperk multitasking, vermijd overmatig gebruik van sociale media, kies voor fysieke media om te lezen, oefen geheugentraining en overweeg periodes van digitale detox. Bewustwording en zelfbeheersing zijn de sleutels.

Deze medicijnen, ook bekend als GLP-1 receptoragonisten, zijn oorspronkelijk ontwikkeld voor de behandeling van diabetes type 2, maar hebben zich ook bewezen als effectieve hulpmiddelen voor gewichtsbeheersing.

Echter, te midden van de opkomende populariteit van deze middelen, klinken er waarschuwingen over mogelijke parallellen met de opioïdecrisis die de Verenigde Staten de afgelopen jaren heeft geteisterd.

Terwijl de farmaceutische industrie deze medicijnen omarmt als een revolutionaire aanpak voor de bestrijding van obesitas, roepen critici op tot voorzichtigheid en vragen zij zich af of de potentiële risico’s en bijwerkingen van een grootschalig gebruik van deze middelen wel voldoende zijn onderzocht.

Met miljoenen Amerikanen die overwegen deze middelen te gebruiken, dringt de vraag zich op: gaat Ozempic zorgen voor de volgende opioïdecrisis?

Alvast 5 van de belangrijkste punten

De opkomst van Ozempic en soortgelijke medicijnen

De strijd tegen obesitas is een aanhoudende uitdaging voor de gezondheidszorg, met meer dan 42% van de Amerikaanse bevolking die momenteel als obees wordt beschouwd.

Onderzoek heeft aangetoond dat obesitas een risicofactor is voor tal van gezondheidsproblemen, waaronder hart- en vaatziekten, diabetes type 2, slaapapneu en sommige soorten kanker. Hoewel diëten en levensstijlveranderingen de eerste aanpak zijn, blijken deze vaak ineffectief voor veel mensen op de lange termijn.

In deze context zijn medicijnen als Ozempic (semaglutide) naar voren gekomen als een potentieel krachtig hulpmiddel in de strijd tegen obesitas. Deze GLP-1 receptoragonisten werden aanvankelijk ontwikkeld voor de behandeling van diabetes type 2, maar hebben ook bijzondere bijwerkingen voor gewichtsverlies.

Klinische studies hebben aangetoond dat patiënten die Ozempic gebruiken, aanzienlijk meer gewicht verliezen dan degenen die een placebo krijgen.

“Ozempic heeft mijn leven veranderd. Jarenlang heb ik geworsteld met mijn gewicht, maar niets leek te werken. Dankzij deze medicatie heb ik eindelijk een gezond gewicht bereikt en ben ik bevrijd van de gezondheidsproblemen die samenhingen met obesitas.” – Testimonie van een Ozempic-gebruiker

De populariteit van Ozempic en soortgelijke medicijnen is in de laatste jaren enorm gestegen, waarbij steeds meer mensen, zowel diabetici als niet-diabetici, deze middelen gebruiken voor gewichtsverlies.

Volgens Healthline heeft bijna de helft van de Amerikanen interesse in het gebruik van deze medicijnen voor gewichtsbeheersing. Deze stijgende vraag heeft echter ook vragen doen rijzen over de potentiële gevolgen van een breed gebruik van deze middelen.

De opioïdecrisis: Een huiveringwekkende parallel

Terwijl Ozempic en vergelijkbare medicijnen veelbelovende resultaten laten zien voor gewichtsverlies, hebben waarschuwingen over een mogelijke parallel met de opioïdecrisis die de Verenigde Staten heeft geteisterd, veel mensen alert gemaakt.

De opioïdecrisis, die zijn oorsprong had in de overprescriptie van pijnstillers op basis van opioïden, heeft geleid tot een epidemie van verslaving en overmatig drugsgebruik.

Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) hebben opioïdegerelateerde overdoses meer dan een half miljoen Amerikanen het leven gekost sinds 1999. De crisis heeft de gezondheidszorg en de samenleving zwaar belast, en de gevolgen zijn nog steeds voelbaar.

Sommige experts vrezen dat een ongecontroleerd gebruik van Ozempic en vergelijkbare medicijnen kan leiden tot een vergelijkbare situatie, met potentiële risico’s zoals verslaving, misbruik en onvoorziene gezondheidseffecten.

In een interview met GQ Magazine, waarschuwt auteur Johan Hari voor de mogelijkheid van een “volgende opioïdecrisis” als gevolg van het brede gebruik van deze medicijnen. Hij benadrukt de noodzaak van strenge regulering en monitoring om mogelijke misbruiken te voorkomen, vooral onder kwetsbare groepen zoals jongeren met eetstoornissen.

Ozempic: Een zegen voor diabetespatiënten

Hoewel de risico’s en zorgen rondom Ozempic niet genegeerd mogen worden, is het belangrijk om te benadrukken dat deze medicijnen een belangrijke rol spelen in de behandeling van diabetes type 2.

Voor miljoenen diabetespatiënten biedt Ozempic substantiële voordelen voor bloedsuikerregulatie en gewichtsverlies, twee cruciale factoren voor het beheersen van de ziekte.

Een studie door Antonio Palma-Aguirre et al. heeft aangetoond dat centraal werkende anti-obesitasmedicijnen, zoals GLP-1 receptoragonisten, een kosteneffectieve oplossing kunnen bieden voor de behandeling van obesitas bij Mexicaanse patiënten.

De onderzoekers constateerden dat deze medicijnen tot significant gewichtsverlies leiden in vergelijking met placebo’s, wat bijdraagt aan een aanzienlijke vermindering van de gezondheidszorgkosten op de lange termijn.

Voor diabetespatiënten is Ozempic meer dan alleen een middel voor gewichtsverlies. Het helpt hen om hun bloedsuikerspiegel beter te reguleren, waardoor de kans op complicaties zoals hart- en vaatziekten, nierfalen en zenuwbeschadiging aanzienlijk wordt verminderd.

Een review door Maqueli Radaelli et al. benadrukt de noodzaak van goede patiëntvoorlichting en begeleiding door apothekers om de voordelen van deze medicijnen te maximaliseren en de risico’s te minimaliseren.

Kan Ozempic schaars worden voor diabetespatiënten?

Een belangrijk punt van zorg is de potentiële schaarste aan Ozempic en vergelijkbare GLP-1 receptoragonisten als gevolg van de stijgende vraag van zowel diabetespatiënten als mensen die het middel gebruiken voor gewichtsbeheersing.

Als de productiecapaciteit niet voldoende is om aan de groeiende vraag te voldoen, kan dit de toegang tot deze levensreddende behandeling voor diabetici in gevaar brengen.

Farmaceutische bedrijven en beleidsmakers moeten deze uitdaging serieus nemen en ervoor zorgen dat de beschikbaarheid van Ozempic en soortgelijke medicijnen voor diabetespatiënten gewaarborgd blijft.

Mogelijke oplossingen kunnen zijn het uitbreiden van de productiecapaciteit, het prioriteren van de distributie voor diabetespatiënten of het stimuleren van de ontwikkeling van alternatieve medicijnen met vergelijkbare werkingsmechanismen.

Overeenkomsten en verschillen met opioïden

Hoewel Ozempic en opioïden verschillende farmacologische eigenschappen hebben, zijn er enkele overeenkomsten die de zorgen over een mogelijke “nieuwe opioïdecrisis” aanwakkeren.

Beide soorten medicijnen kunnen een zekere mate van afhankelijkheid veroorzaken, waarbij het stoppen met het gebruik kan leiden tot ontwenningsverschijnselen en mogelijk misbruik.

Echter, in tegenstelling tot opioïden, hebben GLP-1 receptoragonisten zoals Ozempic geen verslavend potentieel en veroorzaken ze geen euforische effecten.

Bovendien zijn de gezondheidsrisico’s van overmatig gebruik van Ozempic veel lager dan die van opioïden, waarbij overdosering en ademhalingsdepressie levensbedreigende situaties kunnen opleveren.

Desalniettemin is het van cruciaal belang om de mogelijke langetermijneffecten en onbekende risico’s van langdurig gebruik van Ozempic en soortgelijke medicijnen nauwlettend te blijven monitoren.

Een onderzoek door Brock H.R. Tompkins heeft aangetoond dat sommige anorectische medicijnen, zoals fenfluraminen en rimonabant, ernstige bijwerkingen kunnen hebben, waaronder hart- en longproblemen.

Risico’s en bijwerkingen van Ozempic

Hoewel Ozempic veelbelovende resultaten heeft laten zien voor gewichtsverlies, is het belangrijk om de potentiële risico’s en bijwerkingen van dit medicijn te begrijpen. De meest voorkomende bijwerkingen zijn gastro-intestinale problemen, zoals misselijkheid, braken, diarree en buikpijn.

Daarnaast zijn er ook zorgen over het potentiële risico op pancreatitis (alvleesklierontsteking) en hypoglykemie (lage bloedsuikerspiegel) bij sommige patiënten.

Bovendien zijn de langetermijneffecten van het gebruik van Ozempic nog grotendeels onbekend. Onderzoek van Maqueli Radaelli et al. benadrukt dat meer studies nodig zijn om de veiligheid op lange termijn te evalueren, evenals de mogelijke impact op de psychologische aspecten van eetgedrag en mentale gezondheid.

“Het is cruciaal dat patiënten die Ozempic of soortgelijke medicijnen gebruiken, nauw worden gevolgd en voorgelicht over de mogelijke risico’s en bijwerkingen. Alleen door open communicatie en zorgvuldige monitoring kunnen we de veiligheid en effectiviteit van deze behandelingen waarborgen.” – Dr. Sarah Williams, endocrinoloog

Ondanks de veelbelovende resultaten van Ozempic voor gewichtsverlies, moeten patiënten en zorgverleners waakzaam blijven en voorzichtig afwegen of de voordelen opwegen tegen de risico’s, vooral op de lange termijn.

Maatschappelijke gevolgen en beleidsimplicaties

Het grootschalige gebruik van Ozempic en vergelijkbare medicijnen voor gewichtsbeheersing kan verstrekkende gevolgen hebben voor de samenleving. Een van de meest opvallende aspecten is de mogelijke verandering in eetgedrag en de perceptie van obesitas.

Met medicijnen die de eetlust drastisch onderdrukken, kan er een verschuiving optreden waarbij obesitas steeds meer wordt gezien als een medische aandoening in plaats van een levensstijlkwestie.

Deze medicalisering van obesitas kan zowel positieve als negatieve gevolgen hebben. Enerzijds kan het leiden tot meer begrip en acceptatie voor mensen met overgewicht, en de stigmatisering rond obesitas verminderen.

Anderzijds bestaat het risico dat mensen te veel gaan vertrouwen op medicijnen in plaats van een gezonde levensstijl, waardoor diepgewortelde problemen rondom voeding en lichaamsbeweging onopgelost blijven.

Bovendien moeten we ons bewust zijn van de rol van de farmaceutische industrie en de financiële belangen die ermee gemoeid zijn. Met miljoenen potentiële gebruikers van Ozempic en vergelijkbare medicijnen, is er een aanzienlijk winstpotentieel voor de farmaceutische bedrijven.

Het is van cruciaal belang dat de overheid en regelgevende instanties waakzaam blijven en toezien op eerlijke praktijken, transparantie en de prioriteit van de volksgezondheid boven commerciële belangen.

Beleidsmaatregelen en regulering

Om de mogelijke risico’s en schadelijke gevolgen van een grootschalig gebruik van Ozempic en soortgelijke medicijnen te beperken, zijn duidelijke beleidsmaatregelen en zorgvuldige regulering essentieel. Enkele aanbevelingen zijn:

• Strenge controles en voorschriften om te voorkomen dat mensen met een gezond gewicht of eetstoornissen deze medicijnen verkrijgen.
• Verplichte consultaties met artsen en psychologen om mogelijke onderliggende psychologische factoren rondom eetgedrag te identificeren.
• Uitgebreide monitoring van bijwerkingen en langetermijneffecten door overheidsinstanties en onafhankelijke onderzoeksinstellingen.
• Transparantie en openheid van farmaceutische bedrijven over de werking, risico’s en voordelen van deze medicijnen.
• Investeren in preventieprogramma’s en voorlichting over gezonde levensstijl om de oorzaken van obesitas aan te pakken.

Door deze maatregelen te nemen, kunnen overheden en gezondheidsinstanties ervoor zorgen dat Ozempic en soortgelijke medicijnen op een verantwoorde en veilige manier worden toegepast, en tegelijkertijd de toegang tot deze belangrijke behandelingen voor diabetespatiënten waarborgen.

Impact op kinderen

Medicijnen zoals Ozempic worden soms ook aan kinderen voorgeschreven, vooral als ze overgewicht hebben of diabetes type 2 hebben. Artsen moeten goed nadenken voordat ze zo’n medicijn aan een kind geven, omdat het invloed kan hebben op hun groei en ontwikkeling.

Er zijn nog veel vragen over de langetermijneffecten van Ozempic bij kinderen, dus artsen moeten voorzichtig zijn en de risico’s afwegen voordat ze het voorschrijven.

Ozempic is for life. zodra je stopt komen de kilo’s terug

Absoluut, Ozempic kan een levenslange behandeling zijn. Als je stopt met het innemen ervan, is er een grote kans dat de verloren kilo’s weer terugkomen. Dit komt doordat Ozempic helpt bij het reguleren van je eetlust en het verminderen van calorie-inname, wat kan leiden tot gewichtsverlies.

Maar zodra je stopt met het medicijn, kan je eetlust terugkeren en kunnen oude eetgewoonten weer de overhand krijgen, waardoor je weer aankomt. Daarom is het belangrijk om Ozempic te blijven gebruiken zoals voorgeschreven door je arts, samen met een gezonde levensstijl en dieet, om op de lange termijn gewichtsverlies te behouden.

Conclusie

De opkomst van Ozempic en andere GLP-1 receptoragonisten heeft een revolutie ontketend in de aanpak van obesitas en diabetes type 2. Hoewel deze medicijnen veelbelovende resultaten laten zien voor gewichtsverlies, roept de stijgende populariteit ervan ook zorgen op over potentiële risico’s en bijwerkingen, met name op de lange termijn.

Hoewel er overeenkomsten zijn met de opioïdecrisis, zoals het risico op afhankelijkheid en misbruik, hebben Ozempic en opioïden verschillende farmacologische eigenschappen.

Desalniettemin is het cruciaal dat overheden, zorgverleners en farmaceutische bedrijven proactief optreden om de veiligheid en verantwoorde toepassing van deze medicijnen te waarborgen.

Door middel van zorgvuldige regulering, uitgebreide monitoring en voorlichting aan patiënten kunnen we de voordelen van Ozempic maximaliseren voor diabetespatiënten en mensen met obesitas, terwijl we de potentiële risico’s beperken.

Bovendien moeten we blijven investeren in preventie en het aanpakken van de onderliggende oorzaken van obesitas, zodat we niet volledig afhankelijk worden van farmacologische oplossingen.

Uiteindelijk is het aan ieder individu om, in overleg met hun zorgverlener, een weloverwogen beslissing te nemen over het gebruik van Ozempic of vergelijkbare medicijnen, waarbij de voor- en nadelen zorgvuldig worden afgewogen.

Door open te staan voor discussie, samenwerking en voortdurend onderzoek, kunnen we ervoor zorgen dat deze medicijnen een positieve bijdrage leveren aan de volksgezondheid, zonder de risico’s van een nieuwe crisis te creëren.

Referenties en Studies

• Pharmacoeconomics of Centrally Acting Anti-Obesity Drugs by Antonio Palma-Aguirre et al. (2006)
• Farmacoterapia da obesidade: Benefícios e Riscos by Maqueli Radaelli et al. (2016)
• Pharmacotherapy of obesity – benefit, bias and hyperbole by Rama P. Nair and Jun Ren (2009)
• Impact of anorectic drugs fenfluramine, dexfenfluramine, lorcaserin, and rimonabant on obesity by Brock H.R. Tompkins (2017)
• Cardiovascular Risk Reduction Associated with Pharmacological Weight Loss: A Meta-Analysis by Jesse A. Kane et al. (2019)

Ook lezen:

Hoe ChatGPT Jou Kan Helpen: Van Antwoorden tot Advies in Natuurlijke Taal

Duncan MacDougall: De Man Die De Ziel Probeerde Te Wegen

De tomaat en prostaatkanker

Onderzoek Naar De Onenightstand: Vrouwen Hebben Snel Spijt

Belangrijkste Bevindingen van het 50 Jarige Onderzoek naar Lucide Dromen (1966-2016)

Veelgestelde vragen over Ozempic

Hoeveel kilo val je af van Ozempic?

Het gewichtsverlies met Ozempic varieert, maar volgens de informatie kan het ongeveer 15-19,5 kg zijn, afhankelijk van het begingewicht. Voor iemand van 100 kg kan het gewichtsverlies ongeveer 15 kg zijn, terwijl iemand van 130 kg ongeveer 19,5 kg zou kunnen verliezen.

Hoe kom je in aanmerking voor Ozempic?

Mensen met suikerziekte (diabetes mellitus type 2) kunnen Ozempic voorgeschreven krijgen. Wegovy, een ander geneesmiddel met dezelfde werkzame stof, wordt voorgeschreven om af te vallen als aanvulling op een caloriebeperkt dieet en meer lichamelijke beweging (maar dit middel wordt nog niet vergoed in Nederland).

Is Ozempic gezond?

Ozempic belooft een gemiddeld gewichtsverlies van 15% van het lichaamsgewicht bij 68 weken gebruik en het zou een positief effect hebben op cardiovasculaire gezondheid (hart en bloedvaten) bij patiënten met een zeer hoog risico op hart- en vaatziekten.

Wat kost 1 pen Ozempic?

De gemiddelde prijs voor één voorgevulde pen Ozempic (1,5 ml injectievloeistof, 0,25 mg) is ongeveer € 96,13. Dit bedrag wordt vergoed voor diabetespatiënten. Voor gewichtsbeheersing met Wegovy (dezelfde werkzame stof, maar hogere dosering) moet gemiddeld € 337,89 worden bijbetaald.

Hoe lang mag je Ozempic gebruiken?

Voor diabetespatiënten is het belangrijk om Ozempic levenslang te gebruiken. Na een langere tijd heeft men minder kans op oogschade, nierproblemen, slecht genezende wonden en zenuwpijn.

Wat is de nasleep van Ozempic?

Net als alle andere geneesmiddelen, heeft Ozempic bijwerkingen. De meest voorkomende klachten zijn maag- en darmklachten zoals misselijkheid, diarree, overgeven en constipatie. Deze bijwerkingen komen niet bij iedereen even duidelijk tot uiting.

Wie mag Ozempic niet gebruiken?

Het gebruik van Ozempic/Rybelsus (semaglutide) wordt ontraden bij mensen die bariatrische chirurgie hebben ondergaan (voor Rybelsus) en bij personen jonger dan 18 jaar.

Wie mag geen Ozempic gebruiken?

Semaglutide (de werkzame stof in Ozempic) mag niet worden gebruikt bij patiënten met diabetes mellitus type 1 of voor de behandeling van diabetische ketoacidose. Het is geen vervanger voor insuline. Er is geen ervaring bij patiënten met congestief hartfalen NYHA-klasse IV en semaglutide wordt daarom niet aanbevolen bij deze patiënten.

Kan mijn huisarts Ozempic voorschrijven?

U kunt Ozempic alleen krijgen met een geldig recept van een arts. Een huisarts zal Ozempic alleen voorschrijven aan patiënten die lijden aan diabetes type 2 en niet aan patiënten die opzoek zijn naar medicatie voor gewichtsverlies.

Waar kun je Ozempic kopen zonder recept?

Ozempic is niet zonder recept verkrijgbaar, omdat het alleen op voorschrift van een arts mag worden uitgegeven.

Wat is beter Saxenda of Ozempic?

Uit onderzoek onder tweeduizend gebruikers in zestien verschillende landen is gebleken dat toediening van Ozempic effectiever is dan toediening van Saxenda of Victoza. Dit heeft te maken met het feit dat Ozempic inwerkt op drie kernen in de hersenen en de andere twee op twee kernen.

Hoeveel kost Ozempic zonder voorschrift?

De prijs van Ozempic zonder voorschrift is ongeveer € 96,27 exclusief afleveringskosten.

Wat mag je eten bij Ozempic?

Bij het gebruik van Ozempic is het belangrijk om sterk ruikend voedsel, vet voedsel en gefrituurd voedsel te vermijden, omdat deze de misselijkheid kunnen verergeren. Kies in plaats daarvan voor licht verteerbaar voedsel zoals beschuit, geroosterd volkorenbrood, toast of soep. Gember- of muntthee kan ook helpen bij misselijkheid.

Is Ozempic gevaarlijk als je geen diabetes hebt?

Ozempic is alléén goedgekeurd voor gebruik bij suikerziekte (diabetes type 2). In de bijsluiter staat daarom niet aangegeven hoe het medicijn gebruikt moet worden om af te vallen, bijvoorbeeld de dosering. Het gebruik zonder medisch toezicht kan daarom gevaarlijk zijn.

Hoeveel dos  in 1 pen Ozempic?

Elke voorgevulde pen van Ozempic bevat 3 ml oplossing, bestemd voor 4 doses van 1 mg.

Bijna een miljoen Amerikanen bezoeken dagelijks een zonnestudio, ondanks alle waarschuwingen en onderzoeken die wijzen op de gevaren van zonlicht, zoals huidkanker. De drang om ‘bruin te zijn’ kan uitgroeien tot een verslaving die ‘tanorexia’ wordt genoemd. Recent onderzoek heeft aangetoond dat mensen die vaak onder de zonnebank liggen ontspanning ervaren, hun humeur zien verbeteren en vinden dat ze er ‘gezonder’ uitzien. Dit positieve effect van een bepaald gedrag is kenmerkend voor de natuur van een verslaafde.

Nederland

In Nederland maken bijna 1,5 miljoen mensen, ongeveer 11% van de volwassen bevolking, minstens één keer per jaar gebruik van de zonnebank. Het meest frequente gebruik wordt gezien onder jongeren tot en met 34 jaar, waarbij bijna een op de vijf personen de zonnebank gebruikt. Mensen van 35 tot en met 54 jaar gebruiken ook relatief vaak een zonnebank, met ongeveer een op de zeven personen in deze leeftijdsgroep die bruiningscentra gebruikt​ (Samenwerking Verantwoord Zonnen)​.

Veel Nederlanders hebben een zonnebank thuis, maar de meerderheid van de gebruikers, ongeveer 43%, geeft de voorkeur aan professionele zonnestudio’s. Andere populaire locaties zijn sauna- of wellnesscentra en sportscholen​ (Samenwerking Verantwoord Zonnen)​. Dit wijst op een significant deel van de bevolking dat regelmatig blootgesteld wordt aan UV-straling via zonnebanken, ondanks bekende risico’s zoals huidkanker​ (NOS Stories)​.

Onderzoek naar de effecten van zonnebankgebruik

Een opzienbarend rapport in het tijdschrift ‘Addiction Biology’ toonde aan dat mensen die frequent gebruikmaken van zonnebanken veranderingen in de hersenactiviteit vertonen tijdens een zonnebanksessie die overeenkomen met de hersenactiviteit die wordt waargenomen bij drugsverslaving. De studie wees uit dat meerdere delen van de hersenen die een rol spelen bij verslaving geactiveerd werden wanneer de proefpersonen blootgesteld werden aan UV-stralen.

Proefpersonen konden het verschil voelen tussen blootstelling aan ultraviolet licht en blootstelling aan licht waaruit het UV-component was gefilterd. Dit kan helpen verklaren waarom sommige mensen frequent blijven zonnen, ondanks dat ze zich bewust zijn van de risico’s zoals huidkanker en vroegtijdige veroudering en rimpels.

Zelfs de meest bewuste mensen onder ons hebben tijden gehad waarin ze te lang in de zon waren, voordat ze zich echt bewust waren van de langetermijneffecten of simpelweg omdat ze niet goed voorbereid waren. Tegenwoordig ben je je bewust van de noodzaak van zonnebrandcrème en UV-beschermende kleding en gebruik je deze items om veilig te blijven in de zon.

Ben jij ‘tanorexisch’?

Vraag jezelf de volgende vragen:

1. Moet je zonnen om je goed te voelen?
2. Zon je meer dan 8 keer per maand?
3. Voel je je angstig of geïrriteerd als je geen manier kunt vinden om te zonnen?
4. Vind je het een angstaanjagend idee om te stoppen met zonnen?

Als je ‘ja’ hebt geantwoord op deze vragen, overweeg dan om hulp te zoeken voor verslavingszorg. Tanorexia is een ernstige aandoening die kan leiden tot nog ernstigere problemen, zoals huidkanker.

Geraadpleegde bronnen:

1. Addiction Biology: Een onderzoek toonde aan dat mensen die vaak gebruikmaken van zonnebanken veranderingen in hersenactiviteit ervaren tijdens het zonnen, die lijken op die van drugsverslavingen. Dit wijst op mogelijke neurologische basis voor tanorexia als verslaving​ (Wikipedia)​.

2. American Journal of Health Behavior: Een studie rapporteerde dat 27% van de ondervraagde studenten als ‘afhankelijk van zonnen’ werden geklasseerd. Deze afhankelijkheid vertoonde kenmerken van verslaving, zoals het negeren van gezondheidsrisico’s en een verbetering van de stemming door te zonnen​ (PsyPost – Psychology News)​.

3. Journal of the American Academy of Dermatology: Een onderzoek waarin frequent zonnende individuen naltrexone kregen, een stof die normaal gebruikt wordt voor de behandeling van drugverslavingen, toonde aan dat dit de tijd die men besteedde aan zonnen aanzienlijk verminderde​ (PsyPost – Psychology News)​.

4. Photodermatology, Photoimmunology & Photomedicine: Een literatuuroverzicht in deze publicatie beschrijft zonnebaden als een verslavend gedrag en vergelijkt het met andere gedragsverslavingen, waarbij diverse studies worden aangehaald die wijzen op de verslavende aspecten van overmatig zonnen​ (Wikipedia)​.

5. Current Pharmaceutical Design: Een literatuuroverzicht uit 2014 beschrijft excessief gebruik van zonnebanken als een gedragsverslaving, met overeenkomsten met andere verslavende gedragingen zoals een onweerstaanbare drang en het negeren van gezondheidsrisico’s​ (Wikipedia).

Ook lezen:

Ontwikkeling Derde Wereld en CO2-Reductie Zijn Essentieel voor Milieubehoud

Ontdek Hoe Journaling Je Kan Helpen Emoties Te Verwerken Tijdens Kanker!

Het Einde Van De Mensheid Door Menselijke Uitroeiing – Sabine Hossenfelder

De Impact Van Genderdysforie Op Transgender Tieners: Feiten En Controverses

De Rijke Vogeldiversiteit van Indonesië in Sulawesi: 1600 Soorten Ontdekt

Veelgestelde Vragen

Wat zijn de risico’s van zonnebankgebruik?

Zonnebankgebruik verhoogt het risico op huidkanker, vroegtijdige veroudering en rimpels. De UV-straling kan schade aanrichten aan de huidcellen, wat kan leiden tot ernstige gezondheidsproblemen.

Wat is tanorexia?

Tanorexia is een verslaving aan zonnebaden of zonnebankgebruik. Mensen met tanorexia voelen de drang om constant bruin te zijn en kunnen angstig of geïrriteerd raken als ze niet kunnen zonnen.

Waarom gebruiken mensen nog steeds de zonnebank ondanks de risico’s?

Veel mensen ervaren ontspanning en een verbeterd humeur door zonnebaden. De positieve effecten op hun gemoedstoestand kunnen bijdragen aan een verslavende neiging om regelmatig de zonnebank te gebruiken.

Hoeveel Nederlanders gebruiken de zonnebank?

In Nederland maakt ongeveer 11% van de volwassen bevolking minstens één keer per jaar gebruik van de zonnebank. Vooral jongeren tot 34 jaar en mensen tussen 35 en 54 jaar maken vaak gebruik van bruiningscentra.

Wat zegt onderzoek over de verslavende effecten van zonnebaden?

Onderzoek heeft aangetoond dat zonnebankgebruik veranderingen in hersenactiviteit kan veroorzaken die lijken op die van drugsverslaving. Dit kan verklaren waarom sommige mensen blijven zonnen ondanks de gezondheidsrisico’s.

Deze ontwikkeling heeft zowel positieve als negatieve gevolgen. Aan de ene kant kunnen we nu gemakkelijker in contact blijven met mensen over de hele wereld. Maar aan de andere kant merken we dat echte sociale interacties en diepe gesprekken steeds zeldzamer worden. We raken verslaafd aan de dopamine kicks van notificaties en vinden het moeilijker om onze aandacht vast te houden tijdens real-life gesprekken.

De tekortkomingen van onze biologie

De crux is dat onze hersenen simpelweg niet zijn toegerust om met deze exponentiële technologische vooruitgang om te gaan. We evolueren veel te langzaam vergeleken met Silicon Valley. Hierdoor raken we steeds meer vervreemd van onszelf en de mensen om ons heen.

Gelukkig groeit het bewustzijn hierover en zijn er genoeg manieren om onze relatie met technologie gezonder te maken. Het begint met kleine aanpassingen, zoals je telefoon vaker wegleggen, notificaties uitschakelen en quality-time met dierbaren inplannen. Als we de balans tussen online en offline balanceren, kunnen we technologie op een meer bewuste en positieve manier integreren in ons leven.

De verslavende werking van apps

Eén van de grootste uitdagingen is de verslavende werking van veel apps en platforms. De makers gebruiken dezelfde psychologische trucs als casinobedrijven om ervoor te zorgen dat we maar blijven scrollen. De oneindige feeds en notificaties zorgen voor een constante dopamine fix.

Het gevolg is dat we enorme hoeveelheden tijd verspillen aan doelloos scrollen. We worden blootgesteld aan eindeloze prikkels, waardoor onze concentratie vermindert. En ondertussen missen we het echte leven dat zich vlak voor onze neus afspeelt.

Herwinnen van balans en controle

Het goede nieuws is dat we zelf de regie weer in handen kunnen nemen. Door bewust om te gaan met ons technologiegebruik, kunnen we de negatieve effecten grotendeels voorkomen.

Begin met het analyseren van je eigen gedrag. Hoeveel tijd spendeer je per dag aan scrollen? Welke apps leveren de meeste afleiding op? Door dit in kaart te brengen krijg je inzicht in je gewoontes.

Vervolgens is het zaak om geleidelijk aan veranderingen door te voeren. Leg bijvoorbeeld je telefoon in een andere kamer tijdens het avondeten. Of plan elke dag minstens één uur in waarin je je volledig focust op een hobby zonder notificaties. Uiteindelijk is het doel om weer meer controle te krijgen over hoe technologie ons leven beïnvloedt.

Conclusie

We kunnen de opmars van technologie in ons leven niet negeren of terugdraaien. Maar dat betekent niet dat we machteloos toe moeten kijken hoe het ons leven domineert. Door bewust om te gaan met ons technologiegebruik en gezonde gewoontes aan te nemen, kunnen we de baas blijven. Zo voorkomen we dat we vervreemden van onszelf en de echte wereld om ons heen. De sleutel is balans en zelfreflectie. Als we die bewaken, hoeven we de zegeningen van technologie niet op te geven.

Veelgestelde vragen

Waarom heeft social media zo’n sterke greep op ons?

Apps en platforms zijn psychologisch ontworpen om verslavend te werken, door een constante stroom van dopamine te leveren. Hierdoor blijven we maar scrollen en liken.

Hoe herwinnen we de controle?

Door ons social media gebruik te analyseren en geleidelijk goede gewoontes in te voeren zoals vaste telefoonvrije momenten. Uiteindelijk moeten we zelf bepalen hoe social media gebruik ons leven beïnvloedt.

Is het nog wel mogelijk om de balans te herstellen?

Jazeker, technologie hoeft ons niet te overheersen. Door bewust om te gaan met media en tijd voor echte connecties vrij te maken, kunnen we de zegeningen van tech benutten zonder eraan verslaafd te raken.

Wij ontvingen bericht van een fascinerende studie in de Verenigde Staten waarin de gevolgen van intraveneuze injecties van cocaïne en nicotine werden vergeleken. 🧪

Hierbij een korte samenvatting… In de eerste studie ooit die de subjectieve gevolgen van cocaïne en nicotine vergeleek, waren gebruikers van harddrugs vaak onder de indruk dat zij cocaïne of heroïne innamen terwijl het in feite om nicotine ging.

Cocaïneverslaafde rokers kregen injecties van hoge, gemiddelde of lage doseringen cocaïne of nicotine zonder te weten welke zij gekregen hadden. Toen werd hen gevraagd de sensaties (zowel goed als slecht) te evalueren, te raden welke drug het was, en een prijs te noemen hoeveel zij wilden betalen voor de aangeboden ervaring.

De bevindingen zijn merkwaardig:

• De proefpersonen vonden dat nicotine een vergelijkbaar effect had als cocaïne, en dat de hoge dosis nicotine een groter effect had dan de hoge dosis cocaïne.
• De “rush” en “high” waren groter bij nicotine dan bij cocaïne.
• De hoogste niveaus van “goede sensatie” werden bereikt bij de hoogste dosis nicotine, hoewel nicotine grotere negatieve effecten had zoals “jitters”.

De meeste gebruikers hebben nicotine als stimulerend middel geïdentificeerd, waarvan de meerderheid (75%) dacht dat zij cocaïne hadden gekregen terwijl het in feite om nicotine ging. Bij de hoogste dosis nicotine dacht 40% dat zij een opiaat zoals heroïne hadden gekregen. Hoewel nicotine het laagste drugeffect en de hoogste goede sensatie had, waren de proefpersonen bereid minder daarvoor te betalen vanwege de negatieve effecten. Het gemiddelde bedrag dat zij bereid waren neer te leggen was $6,32 (€6,00) voor de hoogste dosis cocaïne in vergelijking met $3 (€2,85) voor de hoogste nicotine “fix”.

Injecties

De studie gebruikte intraveneuze injecties van 0,75, 1,5 en 3,0 mg nicotine per 70 kg lichaamsgewicht. Dit is vergelijkbaar met de lage, gemiddelde en hoge dosis nicotine die verkregen wordt door het roken van één sigaret. Voor cocaïne waren de doseringen 10, 20 en 40 mg per 70 kg – een “lijn” van cocaïne bevat gemiddeld 20-30 mg cocaïnehydrochloride. Placebo’s werden ook gebruikt.

Zie: Jones H, Garrett B, Griffiths R, ‘Subjective and Physiological Effects of Intravenous Nicotine and Cocaine in Cigarette Smoking Cocaine Abusers’ in The Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics. 288:188-197 January 1999. Clive Bates, Action on Smoking and Health, 16 Fitzhardinge Street, London, UK, WIH 9PL Tel: +44-(0)171-224-0743 Fax: +44-(0)171-224-0174 Web: http://www.ash.org (engelstalig)

Nicotine en cocaïne laten na eerste contact vergelijkbare sporen na in de hersenen

Effecten in het geheugengebied en in de beloningsroute van de hersenen zouden kunnen bijdragen aan de verslaving aan cocaïne en nicotine. De effecten van nicotine op hersengebieden die betrokken zijn bij verslaving weerspiegelen die van cocaïne, zo blijkt uit nieuw neuro-wetenschappelijk onderzoek.

Een eenmalige blootstelling van 15 minuten aan nicotine veroorzaakte een langdurige toename in de prikkelbaarheid van neuronen die betrokken zijn bij beloning, zo blijkt uit een studie die gepubliceerd werd in The Journal of Neuroscience.

De resultaten suggereren dat nicotine en cocaïne bij het eerste contact gelijksoortige geheugenmechanismen kapen om langdurige veranderingen in iemands hersenen teweeg te brengen. Natuurlijk is het voor roken een zeer langdurige gedragsverandering, maar alles begint bij de eerste blootstelling,” zei Danyan Mao, PhD, postdoctoraal onderzoeker aan het University of Chicago Medical Center.

“Dat is wat we hier proberen aan te pakken: wanneer iemand voor het eerst aan een sigaret wordt blootgesteld, wat gebeurt er dan in de hersenen dat tot een tweede sigaret kan leiden?”

Men denkt dat leren en geheugen in de hersenen gecodeerd worden via synaptische plasticiteit, het op lange termijn versterken en verzwakken van verbindingen tussen neuronen. Wanneer twee neuronen herhaaldelijk samen geactiveerd worden, vormt zich tussen hen een sterkere band, waardoor het vermogen van de een om de ander te prikkelen toeneemt.

Het belang van dierproeven in verslavingsonderzoek

Onderzoek naar verslaving maakt vaak gebruik van dierproeven om de effecten van verschillende stoffen op de hersenen te bestuderen. Diermodellen, zoals ratten, zijn cruciaal omdat ze onderzoekers in staat stellen om de neurobiologische en gedragsmatige gevolgen van druggebruik op een gecontroleerde en ethische manier te onderzoeken. Door de hersenactiviteit van dieren te bestuderen na blootstelling aan verslavende middelen, kunnen wetenschappers beter begrijpen hoe deze stoffen de hersencircuits beïnvloeden en bijdragen aan verslaving. 🧬 Dit soort onderzoek is van onschatbare waarde bij het ontwikkelen van effectieve behandelingen en preventiestrategieën voor verslaving bij mensen.

Belangrijk laboratoriumonderzoek

Eerder onderzoek door Daniel McGehee en zijn team ontdekte dat nicotine veranderingen kan veroorzaken in een hersengebied dat de ventrale tegmentale area (VTA) wordt genoemd. De VTA is belangrijk omdat de neuronen in dit gebied dopamine afgeven.

Dopamine is een neurotransmitter die een cruciale rol speelt bij de effecten van drugs als cocaïne en nicotine, maar ook bij natuurlijke beloningen zoals eten en seks. De onderzoekers ontdekten dat nicotine de plasticiteit (aanpassingsvermogen) van deze dopamine-neuronen in de VTA kan bevorderen.

Plasticiteit verwijst naar de mogelijkheid van hersencellen om hun eigenschappen en verbindingen aan te passen als reactie op bepaalde prikkels of ervaringen. De bevindingen suggereren dat nicotine de dopamine-neuronen in de VTA op een meer permanente manier kan veranderen, wat mogelijk bijdraagt aan de ontwikkeling van verslaving.

Door de plasticiteit van deze kritieke dopamine-neuronen te beïnvloeden, zou nicotine hun gevoeligheid en reactiviteit op drugs en natuurlijke beloningen kunnen veranderen, met mogelijk langdurige gedragseffecten.

Deze studie onderzocht hoe een eenmalige blootstelling aan nicotine, in een concentratie vergelijkbaar met het roken van één sigaret, kan leiden tot langdurige veranderingen in de hersenen. De onderzoekers bestudeerden de elektrische activiteit van dopamine-neuronen (belangrijk voor beloning en verslavingsprocessen) in hersenenweefsels van ratten.

Na de ratten bloot te stellen aan nicotine gedurende 15 minuten, voerden ze 3-5 uur later elektrofysiologische experimenten uit. Ze ontdekten dat nicotine aanleiding gaf tot aanhoudende veranderingen in de prikkelbaarheid van deze neuronen, een proces dat ‘synaptische plasticiteit’ wordt genoemd. 🧠

Twee receptoren bleken cruciaal voor dit effect van nicotine:

1. De nicotine-receptor op de dopamine-neuronen zelf
2. De dopamine D5-receptor, die normaal geassocieerd wordt met de werking van cocaïne

Wanneer één van deze receptoren geblokkeerd werd tijdens de nicotine-blootstelling, kon nicotine geen aanhoudende prikkelbaarheidsveranderingen meer veroorzaken.

Deze bevindingen suggereren dat zelfs een kleine dosis nicotine langdurige aanpassingen kan veroorzaken in de hersencircuits betrokken bij beloning en verslaving, mogelijk bijdragend aan de ontwikkeling van nicotineverslaving.

We ontdekten dat nicotine en cocaïne soortgelijke mechanismen aanwenden

Hoewel cocaïne en nicotine bij mensen zeer verschillende subjectieve effecten hebben, ontdekten de onderzoekers dat ze overlappende effecten hebben op het beloningssysteem in de hersenen. Dit kan verklaren waarom beide stoffen zo verslavend zijn.

“We weten zeker dat deze drugs mensen op heel verschillende manieren beïnvloeden,” zei McGehee. “Maar het feit dat nicotine op dezelfde hersenencircuits werkt als cocaïne, laat zien waarom veel mensen moeite hebben met stoppen met roken en waarom velen die beginnen met experimenteren uiteindelijk verslaafd raken.”

De ontdekking dat nicotine en cocaïne beide de dopamine D5-receptor beïnvloeden, biedt mogelijk een nieuwe aanpak om verslaving te voorkomen of te behandelen. De huidige medicijnen die de D5-receptor blokkeren, blokkeren echter ook de D1-receptor. Dit is ongewenst, omdat de D1-receptor belangrijk is voor normale motivatie en beweging.

In simpele bewoordingen: hoewel de subjectieve ervaringen van cocaïne en nicotine heel anders zijn, hebben ze gemeenschappelijke effecten op hetzelfde beloningscircuit in de hersenen dat verslaving veroorzaakt. Dit biedt nieuwe aanknopingspunten voor behandelingen tegen verslaving.

Deze dopamine receptor is aantrekkelijk als een potentieel doelwit

“De dopamine D5-receptor is een aantrekkelijk potentieel doelwit,” zei McGehee. “De uitdaging is om het verslavende effect van drugs zoals nicotine of andere stimulantia te verminderen, zonder de gezonde motivatie en gedragingen van iemand compleet weg te nemen.”

Toekomstig onderzoek zal ook kijken of herhaalde blootstelling aan nicotine, zoals bij regelmatige rokers, de effecten op de synaptische plasticiteit in de VTA verandert. De huidige studie bouwt bewijs dat verslavende middelen de neurobiologische mechanismen van leren en geheugen misbruiken om langdurige veranderingen in de beloningscircuits van de hersenen te veroorzaken.

“Het past bij het idee dat veranderingen in synaptische sterkte deel uitmaken van hoe deze drugs gedrag blijvend motiveren,” aldus McGehee. De studie, gepubliceerd in The Journal of Neuroscience, heet “Nicotine Potentiation of Excitatory Inputs to Ventral Tegmental Dopamine Neurons”.

Naast Mao en McGehee was Keith Gallagher van de Universiteit van Chicago mede-auteur. Het onderzoek werd gefinancierd door de Women’s Council of the Brain Research Foundation en de National Institutes of Health.

De kern is dat de D5 dopamine receptor een veelbelovend nieuw aangrijpingspunt zou kunnen zijn voor verslavingsbehandelingen, zonder de gezonde motivatie en beloning volledig teniet te doen. Maar het vereist nauwkeurige modulatie om alleen de schadelijke verslavingseffecten tegen te gaan.

Geraadpleegde Bronnen

• Subjective and Physiological Effects of Intravenous Nicotine and Cocaine – Journal of Pharmacology, 1999
• Nicotine Potentiation of Excitatory Inputs to Ventral Tegmental Dopamine Neurons – Journal of Neuroscience, 2024
• Effects of Nicotine on Neural Circuits – NIH, 2023
• Neurobiological Mechanisms of Drug Addiction – Nature Reviews Neuroscience, 2022
• Plasticity in the Ventral Tegmental Area – Neuron, 2021

Ook lezen:

Kinderen Rokende Ouders Chagrijniger Door Cotinine (Niet Nicotine)

De Gevaren van Meeroken: Bewijs van Kanker door Passief Roken (update 2024)

Rokende Tieners Hebben Groter Risico Op Borstkanker, Nieuw Onderzoek Toont Aan – (update 2024)

Fruitconsumptie Verlaagt Risico Op Longkanker, Zelfs Bij Rokers

Alle Schadelijke Gevolgen van Roken: Wat Je Moet Weten Over Teer, Nicotine en Meer

Veelgestelde Vragen

Wat zijn de belangrijkste bevindingen van de studie?

De studie onthulde dat nicotine een vergelijkbaar effect als cocaïne heeft op het beloningssysteem van de hersenen, waarbij hoge doses nicotine een grotere “rush” en “high” veroorzaakten dan hoge doses cocaïne.

Hoe werden de effecten van cocaïne en nicotine vergeleken?

De effecten werden vergeleken door intraveneuze injecties van verschillende doseringen van beide stoffen te geven aan cocaïneverslaafde rokers en hun subjectieve ervaringen en bereidheid om te betalen voor de ervaring te evalueren.

Welke hersengebieden zijn betrokken bij de effecten van nicotine en cocaïne?

De ventrale tegmentale area (VTA) en dopamine-neuronen spelen een cruciale rol in de effecten van beide drugs, met langdurige veranderingen in synaptische plasticiteit die verslaving bevorderen.

Waarom zijn zowel cocaïne als nicotine zo verslavend?

Beide drugs kapen het beloningssysteem van de hersenen, waardoor dopamine-neuronen langdurige veranderingen ondergaan die de gevoeligheid en reactiviteit op beloningen en drugs vergroten.

Wat is de potentie van de D5 dopamine receptor als doelwit voor verslavingsbehandeling?

De D5 dopamine receptor is veelbelovend omdat het de verslavende effecten van drugs kan verminderen zonder de normale motivatie en beloning volledig te onderdrukken.

De site maakt melding van “een overweldigende medische en wetenschappelijke eensgezindheid” dat tabaksgebruik “longkanker, emfyseem, hartaandoeningen en andere ernstige ziekten veroorzaakt”. Tot dusver uitte Philip Morris, net als vrijwel alle andere tabaksfabrikanten, openlijk twijfels over de gezondheidsrisico’s. Dat roken verslavend is, werd stellig ontkend. Op de website staat nu: “Volgens de gangbare betekenis van het woord, is roken verslavend.”

De producent van Marlboro, Benson and Hedges en Chesterfield geeft bezoekers van de site (www.philipmorris.com) informatie over stoppen met roken en biedt links naar externe organisaties, zoals “Quitnet”, die hen daarbij kunnen helpen. Ook wordt rechtstreeks verwezen naar wetenschappelijke rapporten over de gevaren van roken. Zo is er een link naar de Wereldgezondheidsorganisatie in Genève.

Woordvoerder J. Wilhelmus van Philip Morris Holland

Volgens woordvoerder J. Wilhelmus van Philip Morris Holland in Amstelveen is de vernieuwde internetsite een uiting van “optimale openheid” die het bedrijf nu wil betrachten. Hij ontkent dat de processen die tegen de tabaksindustrie worden gevoerd, reden waren een nieuwe weg in te slaan. “Ik denk dat het goed is dat we niet langer de ogen sluiten voor de realiteit. De bewijzen voor de gezondheidsrisico’s zijn tamelijk overtuigend.

Sinds kort ligt er ook een claim bij Philip Morris Holland. Een 40-jarige vrouw die lijdt aan een vaatziekte, verwijt het Nederlandse filiaal dat haar kwaal is veroorzaakt door het roken van Marlboro. Haar advocaat, M. de Witte, vermoedt dat Philip Morris hoopt toekomstige claims, onder meer in Europa, te voorkomen. De erkenning dat roken allerlei aandoeningen veroorzaakt en verslavend is, is voor de zaak van mijn cliënte in ieder geval buitengewoon belangrijk.

Met een reclamecampagne hoopt Philip Morris het ernstig geschonden imago op te vijzelen en nieuwe rechtszaken te vermijden. Eind september spande ook het Amerikaanse ministerie van justitie een rechtszaak aan tegen tabaksfabrikanten. Het wil het grootste deel van de ruim 40 miljard gulden terug, die per jaar aan de gezondheidszorg voor zieke rokers wordt besteed. Philip Morris wil geen cent betalen, omdat het concern vorig jaar al een financiële regeling trof met regeringen van Amerikaanse staten.

Update 2024

Philip Morris zet in op rookvrije toekomst

Philip Morris International (PMI) heeft zijn inspanningen om een rookvrije toekomst te bevorderen verder versterkt door de lancering van het nieuwste apparaat in hun portfolio, de IQOS ILUMA i. Dit apparaat maakt gebruik van geavanceerde inductieverwarmingstechnologie die tabak van binnenuit verwarmt, waardoor er geen tabaksresidu ontstaat en het apparaat niet schoongemaakt hoeft te worden. PMI streeft ernaar dat tegen 2030 meer dan twee derde van hun totale netto-inkomsten uit rookvrije producten komt​ (PMI Smoke-Free)​​ (Altria Investor Relations)​.

Overgang van IQOS-rechten in de VS

Op 30 april 2024 zal Philip Morris International de exclusieve rechten op de commercialisering van het IQOS-systeem in de Verenigde Staten overnemen van Altria Group. Dit is het resultaat van een overeenkomst waarbij Altria $2,7 miljard ontvangt voor de overdracht van deze rechten. Deze overgang markeert een belangrijke stap in de inspanningen van Philip Morris om hun rookvrije portfolio wereldwijd uit te breiden en een grotere impact te hebben op de gezondheid van de bevolking​ (Altria Investor Relations)​.

Geraadpleegde bronnen:

• Philip Morris erkent gezondheidsrisico’s van roken Philip Morris geeft openlijk toe dat roken kanker veroorzaakt.
• Wereldgezondheidsorganisatie over de gevaren van roken Informatie over de gezondheidsrisico’s van roken.
• Quitnet: Hulp bij stoppen met roken Ondersteuning en hulpmiddelen voor mensen die willen stoppen met roken.
• Gezondheidszorgkosten door roken Kosten van gezondheidszorg voor ziekten veroorzaakt door roken.
• Juridische stappen tegen de tabaksindustrie Rechtszaken tegen tabaksfabrikanten vanwege gezondheidsrisico’s.

Ook lezen:

• Rook niet je groeispurt weg! Waarom sigaretten slecht zijn voor jongens
• Tabaksgebruik onder tieners: de uitdaging voor jonge mensen in 2023
• Nicotinegebruik bij jonge meisjes in de puberteit en gevolgen voor vruchtbaarheid

Veelgestelde Vragen

Wat zijn de belangrijkste gezondheidsrisico’s van roken?

Roken veroorzaakt ernstige ziekten zoals longkanker, emfyseem, en hartaandoeningen.

Waarom heeft Philip Morris nu toegegeven dat roken verslavend is?

Philip Morris erkent de wetenschappelijke consensus en wil openheid betrachten over de risico’s.

Welke hulp biedt Philip Morris aan rokers die willen stoppen?

Philip Morris biedt informatie en links naar externe organisaties zoals Quitnet.

Hoe beïnvloedt roken jongeren specifiek?

Roken kan de groei vertragen en de longcapaciteit verminderen bij jongeren.

Wat is de impact van roken op de gezondheidszorgkosten?

Roken veroorzaakt aanzienlijke kosten voor de gezondheidszorg, vooral door ziekten zoals kanker en hartziekten.